Η νίκη του Τραμπ το 2024 είναι μία επανάληψη της νίκης του το 2016

Στις εκλογές του 2016 η Hillary Clinton είχε την καθολική στήριξη του Τύπου. Σύμφωνα με έρευνα του Nieman Lab του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ, περίπου 360 εφημερίδες δημοσίευαν καθημερινά θετικά σχόλια για την Clinton, σε αντίθεση με μόνο 13 που στήριζαν την εκλογή του Donald Trump. Παρ’ όλα αυτά, ο Trump νίκησε στις εκλογές και μετά ξεκίνησαν οι αναλύσεις περί ρωσικής επέμβασης, fake news κλπ.

Φτάνουμε στο 2024 και η ιστορία σχεδόν επαναλαμβάνεται χωρίς τον “ρωσικό δάκτυλο” αυτή τη φορά. Το δίλημμα μετατράπηκε σε Τραμπ ή όχι, η προεκλογική εκστρατεία συνοψίζεται στο ψηφίστε εμένα για να μη βγει ο Τραμπ.

Τα ΜΜΕ ξεκίνησαν πάλι μια εκστρατεία κατα του Τραμπ (με αληθινά και fake news), αναλύοντας το κάθε ασήμαντο και σημαντικό συμβάν σε σημείο που τελικά δεν ήξερες τι ισχύει και τι όχι. Οπως και την πρώτη φορά, τα ΜΜΕ, τυφλωμένα απο την ελιτιστική σιγουριά της γνώμης τους, ξέχασαν ότι έχουν πλέον χάσει την αξιοπιστία τους.

Λειτουργώντας μέσα σε μια πολιτικοκοινωνική φούσκα, αποκομμένα από το κοινό στο οποίο απευθύνονται, δίνουν την εντύπωση ότι εξυπηρετούν περισσότερο τα συμφέροντα τρίτων παρά την αλήθεια.

Μέσα σε αυτό το κλίμα και με όλα τα συστημικά μέσα εναντίον του, ο Τrump, ενώ στην ουσία δεν ήταν παρά ένας συστημικός πολιτικός- επιχειρηματίας που διοικούσε τη χώρα σα να ήταν η προσωπική του εταιρεία, διατήρησε την λαική στήριξη ως η απάντηση στο σύστημα με έναν πρόεδρο που ενδιαφέρεται για τον απλό πολίτη.

Και ενώ πολλά μπορούν να ειπωθούν εδώ, θα παραμείνω μόνο σε αυτό το σημείο. Ο πολίτης σήμερα, νιώθει όλο και πιο αποκομμένος από τα κέντρα των αποφάσεων που ορίζουν το μέλλον του. Νιώθει ότι έχει μείνει μόνος να αντιμετωπίσει κοινωνικές αναταραχές, πανδημίες, οικονομική ανασφάλεια. Νιώθει ότι τα μήντια του λένε ψέμματα.

Οι θεωρίες συνομωσίας μέσα στη γενική σύγχυση κερδίζουν έδαφος. Και όσο δεν υπάρχει μια ισχυρή φωνή να καλύψει αυτό το κενό, παρά μόνο οι χλιαρές αντιδράσεις των πιο προοδευτικών σχημάτων που όμως παραμένουν εγκλωβισμένα σε μια ελιτίστικη θεώρηση του κόσμου, τότε θα υπερισχύουν οι φωνές εκείνων που λένε στον κόσμο αυτό που θέλει να ακούσει.

Ακόμα και αν λένε ψέμματα.