Η Παλαιστινιακή υπόθεση

Πήρα αφορμή από ένα άρθρο που δημοσιεύθηκε στον Αγώνα της Κρήτης με τίτλο “Shay Brosh: «Είμαστε εδώ για να επενδύσουμε, ήρθαμε για να μείνουμε»” και θα ήθελα να γράψω δυό λόγια για την Παλαιστινιακή υπόθεης, για τον ΣΥΡΙΖΑ που πριν γίνει κυβέρνηση, στελέχη του πάντα ακολουθούσαν τις αποστολές για την ΓΑΖΑ και την μετάλλαξή του μετά που έγινε κυβέρνηση. Στο Συμβούλιο του ΟΗΕ ψηφίσαμε κατά της Παλαιστίνης.

Στα τέλη του 19^ου αιώνα συναντιούνται οι βλέψεις του διεθνούς σιωνιστικού κινήματος και της Βρετανίας για την κατάληψη της Παλαιστίνης. Η Παλαιστίνη τότε βρίσκεται υπό την κατοχή των Οθομανών. Από εκείνη την εποχή αρχίζει η προώθηση των σχεδίων για την εγκατάσταση των Εβραίων στην Παλαιστίνη. Αυτό αρχίζει να υλοποιείται με τα οργανωμένα κύματα μετανάστευσης. Το 1882 ο αραβικός πληθυσμός της Παλαιστίνης ήταν 466 χιλιάδες, ενώ η εβραϊκή κοινότητα αριθμούσε μόνο 23 χιλιάδες. Από το 1904 έως τις αρχές του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου καταφτάνουν στην Παλαιστίνη 35-40 χιλιάδες ρωσσοεβραίοι.

Το 1917 η συνεργασία του σιωνισμού και της Βρετανίας κορυφώνεται με την δήλωση του Μπάλφουρ, υπουργού των Εξωτερικών της Βρετανίας, προς τον Ρότσιλντ, Βρετανό σιωνιστή ηγέτη στην οποία μεταξύ άλλων αναφέρει ότι: «… Η κυβέρνηση της Α.Μ. βλέπει με συμπάθεια την ίδρυση εθνικής εστίας για τον εβραϊκό λαό στην Παλαιστίνη και θα προσπαθήσει να διευκολύνει την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού…». Μετά το τέλος του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου η Παλαιστίνη περνά στην κατοχή των Άγγλων. Στον καταστατικό χάρτη της Κοινωνίας των Εθνών που υπογράφτηκε το 1919 εισάγεται η έννοια της κηδεμονίας:

Οι χώρες που βγήκαν απ’ αυτόν τον πόλεμο νικήτριες θα αναλάβουν την διακυβέρνηση των λαών που βρίσκονται κάτω από Οθωμανική κατοχή έως ότου είναι σε θέση να αναλάβουν οι ίδιοι την διακυβέρνηση των χωρών τους. Στην πραγματικότητα όμως αυτό δεν ήταν άλλο, παρά η επικύρωση της μοιρασιάς των λαφύρων στην Μέση Ανατολή. Οι Βρετανοί, μετά από αίτησή τους στην Κοινωνία των Εθνών το 1922 αναλαμβάνουν την κηδεμονία της Παλαιστίνης. Στο πρωτόκολλο της κηδεμονίας η Βρετανία με την ευλογία της Κοινωνίας των Εθνών αναλαμβάνει να δημιουργήσει τις προϋποθέσεις για ίδρυση εβραϊκού κράτους στην Παλαιστίνη. Η Βρετανία προστατεύει την παράνομη μετανάστευση των Εβραιών στην Παλαιστίνη. Ευνοεί και καλύπτει την δραστηριότητα των σιωνιστικών οργανώσεων και αδιαφορεί πλήρως για τα αιτήματα των Παλαιστινίων που αφορούν την υπεράσπιση των εθνικών τους συμφερόντων και δικαιωμάτων.

Ο Παλαιστινιακός λαός καταφεύγει στις δυναμικές ενέργειες. Εξεγείρεται το 1920, το 1921, το 1929. Η Βρετανία πνίγει τις εξεγέρσεις στο αίμα. Ο Παλαιστινιακός λαός αρχίζει νέες κινητοποιήσεις το 1936, που εκδηλώνονται με διαδηλώσεις, απεργίες, κλείσιμο των μαγαζιών. Αντιμετωπίζονται όμως από την Βρετανική Διοίκηση με την απαγόρευση της κυκλοφορίας και την κήρυξη κατάστασης έκτακτης ανάγκης.

Αυτή η τεταμένη ατμόσφαιρα εξελίσσεται σε καθολική εξέγερση που κράτησε από το 1936 ως το 1939.

Το 1939 η Βρετανία δέχεται τα δικαιώματα των Παλαιστινίων για ανεξαρτησία και τον περιορισμό της εβραϊκής μετανάστευσης σε 75 χιλιάδες για την επόμενη πενταετία.

Στα χρόνια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου ενισχύεται η συνεργασία των σιωνιστών και Βρετανών, όμως η όλη κατάσταση οδηγείται σε αδιέξοδο. Το 1947 μετά την αίτηση της Βρετανίας, η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ δημιουργεί επιτροπή με σκοπό να ερευνήσει το πρόβλημα και να προτείνει λύσεις. Η επιτροπή προτείνει ένα σχέδιο διχοτόμησης της Παλαιστίνης. Δίνει στους Εβραίους το 56% της Παλαιστινιακής γης, ενώ αποτελούσαν το ένα τρίτο του πληθυσμού και κατείχαν το 5% της γης αυτής. Οι Παλαιστίνιοι απορρίπτουν το σχέδιο. Η Αμερική ασκεί μεγάλη πίεση στα διάφορα κράτη για να ψηφίσουν το σχέδιο. Στις 29 Νοέμβρη 1947 η Γ.Σ. του ΟΗΕ εγκρίνει το σχέδιο για την διχοτόμηση της Παλαιστίνης. Οι Παλαιστίνιοι εξεγείρονται ενάντια στην άδικη απόφαση του ΟΗΕ και ξεσπούν ταραχές σ’ όλη τη χώρα. Συγκαλείται έκτακτα το Συμβούλιο Ασφαλείας για να εξετάσει την κατάσταση. Οι Εβραίοι φοβούνται μήπως η απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας παρεμποδίσει ή αναβάλει την ίδρυση του Εβραϊκού κράτους. Οι σιωνιστικές οργανώσεις αρχίζουν τις επιθέσεις ενάντια στον άμαχο Παλαιστινιακό λαό. Διαπράττουν άγριες σφαγές, όπως αυτή του Ντερ Γιασίν το 1948. Η Βρετανία βρίσκει κατάλληλη τη στιγμή και ανακοινώνει ότι τερματίζει στις 15 Μαΐου του 1948 την κηδεμονία της Παλαιστίνης. Είχε εκπληρώσει την υπόσχεσή της προς το σιωνιστικό κίνημα για τη δημιουργία εβραϊκού κράτους και συγχρόνως εξασφαλίσει για τον εαυτό της τη συνέχιση του ελέγχου της περιοχής.

Τις 15 Μαΐου του 1948 ιδρύεται το κράτος του Ισραήλ.

Τα στρατεύματα του Παναραβικού Συνδέσμου (Συρία, Αίγυπτος, Ιορδανία, Ιράκ, Λίβανος, Σαουδική Αραβία, Σουδάν) αρχίζουν τις συγκρούσεις με τους σιωνιστές.

Η έλλειψη συντονισμού, η προδοσία και οι προειδοποιήσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας κάτω από την πίεση της Βρετανίας και της Αμερικής τους καθηλώνουν.

Οι Εβραίοι τώρα αντί του 56% που τους έδινε ο ΟΗΕ κατέχουν το 77,40% της Παλαιστίνης.

Μετά το τέλος των μαχών, το φθινόπωρο του 1948, μένουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη 170.000 Παλαιστίνιοι ενώ άλλοι 1.250.000 αναγκάζονται να καταφύγουν στις γειτονικές αραβικές χώρες. Το σιωνιστικό κίνημα βλέπει την κατάληψη της Παλαιστίνης ως ένα βήμα για την δημιουργία της αυτοκρατορίας του Ισραήλ από τον Νείλο έως τον Ευφράτη. Από το 1949 έως το 1967 το Ισραήλ επιχειρεί πάνω από 40 στρατιωτικές επιδρομές στα Αραβικά εδάφη.

Το 1956 το Ισραήλ επιτίθεται στην Αίγυπτο με τη συμμετοχή της Αγγλίας και της Γαλλίας.

Το 1967 το Ισραήλ με την βοήθεια των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων επιτίθεται στην Αίγυπτο, την Συρία και την Ιορδανία και καταλαμβάνει την υπόλοιπη Παλαιστίνη, το Σινά και τα υψώματα του Γκολάν. Στη συνέχεια απορρίπτει την απόφαση 242 του Συμβουλίου Ασφαλείας για την αποχώρηση από τα κατεχόμενα εδάφη.

Το 1973 η Αίγυπτος ανακαταλαμβάνει ένα μέρος του Σινά. Ο Σαντάτ αρχίζει το ξεπούλημα της Αραβικής υπόθεσης που κορυφώνεται στις προδοτικές συμφωνίες του Κάμπ Ντέιβιντ το 1979. Το 1982 γίνεται η Ισραηλινή εισβολή στον Λίβανο με αποτέλεσμα τις μεγάλες σφαγές στην Σάμπρα και τη Σατίλα, την αποχώρηση των δυνάμεων της PLO σε διάφορες αραβικές χώρες και την κατοχή του Νότιου Λιβάνου από τους Ισραηλινούς.

Το 1975 η γενική συνέλευση του ΟΗΕ καταδικάζει το σιωνισμό ως μορφή ρατσισμού και φυλετικών διακρίσεων.

Ο Παλαιστινιακός λαός αγωνίστηκε ενάντια στην σιωνιστική κατάληψη της Παλαιστίνης με όλα τα μέσα. Μετά την προσφυγιά του 1948 συνεχίζει τον αγώνα του με διάφορες μορφές, κυρίως μέσα από τους πολιτικούς σχηματισμούς των αραβικών γειτονικών χωρών. Η ανάγκη για την κατοχύρωση της Παλαιστινιακής εθνικής ταυτότητας και αυτόνομης πολιτικής δράσης εκφράζεται με το Παλαιστινιακό Συνέδριο στην Ιερουσαλήμ το 1964 και υλοποιείται με την ίδρυση της Οργάνωσης για την Απελευθέρωση της Παλαιστίνης PLO. Το 1968 το Παλαιστινιακό Εθνικό Απελευθερωτικό Κίνημα Αλ Φατάχ κηρύσσει τον ένοπλο αγώνα. Το 1968 ενσωματώνονται στην PLO όλες οι παλαιστινιακές οργανώσεις. Η PLO γίνεται ο πολιτικός και στρατιωτικός φορέας του αγώνα του παλαιστινιακού λαού.

Μετά το τέλος του πολέμου του 1948 μένουν στην κατεχόμενη Παλαιστίνη 170 χιλιάδες Παλαιστίνιοι, μια κοινωνία αγροτική στην πλειοψηφία της που της επιβλήθηκε μια σπάνια στο είδος της πολιτική, κοινωνική και πνευματική πολιορκία. Όπως προαναφέραμε 1.250.000 κάτοικοι αναγκάστηκαν να εκπατριστούν.

Το 2017 στο Συμβούλιου του ΟΗΕ, η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ ψήφισαν κατά των δικαιωμάτων της Παλαιστίνης. Με τον Καμμένο παρέα ξέχασαν το «Καράβι για την Γάζα»

 

Δημήτρης Στεργίου

"google ad"