Του Μανώλη Καπετανάκη *
To βασικό επιχείρημα πάνω στο οποίο στηρίχτηκε και επιχειρείται να αποκτήσει ένα κόκκο νομιμοφάνειας η δημιουργία του ισραηλινού κράτους, είναι η επίκληση ιδιοκτησιακών τίτλων ηλικίας χιλιάδων ετών.
Παραμερίζοντας με την «πειθώ» πολυβόλων και κανονιών το δικαίωμα χρησικτησίας από τους δήθεν παλαιστίνιους καταχραστές. Οι οποίοι, αν και στερούμενοι επίσημων ισχυρών συνηγόρων και συμπολεμιστών, πέρα από το όπλο της αρχαιότατης συνιδιοκτησίας, διαθέτουν επίσης το εδραιωμένο πλεονέκτημα της καθολικής χρησικτησίας. Πάλι ίσης χρονικής διάρκειας. Μιας και σύμφωνα με άγραφους κανόνες η παρατεταμένη νομή μιας περιοχής, αυτόματα μετατρέπεται σε κατοχύρωση και εφεξής κληρονομείται στις επόμενες γενιές.
Αναφερόμαστε στο πιο σιδερόφρακτο, στρατοκρατικό μόρφωμα του πλανήτη και το πλέον αδυσώπητο, καταπιεστικό για τους προηγούμενους αποκλειστικούς κατοίκους του και νυν εγκάθειρκτους. Προϊόν επίσης όχι βούλησης, ζυμώσεων, διεργασιών που συντελέστηκαν στους κόλπους των διάσπαρτων ανά την υφήλιο και ασυντόνιστων εβραϊκών κοινοτήτων.
Αλλά επιλογή επιτελικών σιωνιστικών κέντρων, που απηχούσαν την επιθυμία και ανάγκη τα στιβαρά και κατακερματισμένα συμφέροντα του ισραηλιτικού κεφαλαίου να συσπειρωθούν στον εφικτό βαθμό. Εξασφαλίζοντας έτσι μια εθνική ενοποίηση, συλλογική εκπροσώπηση και σταθερή βάση αναφοράς. Και δοθείσης ευκαιρίας συνδυάστηκε το σιωνιστικό τερπνό μετά του ιμπεριαλιστικού ωφέλιμου. Δηλαδή της όρθωσης σε ετούτο το στρατηγικό σταυροδρόμι ενός αμερικανικού προπύργιου και της εγκατάστασης μέσα σε αυτό ενός έμπιστου, αδίστακτου και περιούσιου … γκεσταπίτη.
Έτσι λοιπόν, δια πυρός και σιδήρου, αίματος και δακρύων (των γηγενών προφανώς) εγένετο το Ισραήλ. Το προαιώνιο όνειρο (κάτι σαν εκείνο της κόκκινης μηλιάς) της παλιννόστησης στα προπατορικά εδάφη, πραγματοποιήθηκε. Μέσω βέβαια της πολλά υποσχόμενης (γη της Επαγγελίας) συγκέντρωσης από τα πέρατα της οικουμένης των «περιπλανώμενων Ιουδαίων». Σε ένα χώρο, όπου η μοναδική επαφή που υπήρχε επί χιλιετίες με το εβραϊκό στοιχείο, ήταν η ανάγνωση μυθοπλασιών της Παλαιάς Διαθήκης! Οπότε η αδικία της σταδιακής (με τελευταίο σταθμό το 136μ.Χ. και πρωτεργάτη τον αυτοκράτορα Αδριανό) εξορίας τους αποκαταστάθηκε; Ή δημιουργήθηκε μια στην απειροστή μεγαλύτερη; Προξενώντας το μεγαλύτερο γκέτο, φυλακή, βασανιστήριο του κόσμου και στις μέρες μας φέρετρο. Το οποίο μάλιστα βομβαρδίζει δίχως μια σταγόνα αναστολής νοσοκομεία και βρέφη.
Παρεμπιπτόντως, γιατί να μην αναγνωριστεί το ίδιο προνόμιο απόκτησης πατρίδας στην εξίσου διασκορπισμένη τσιγγάνικη φυλή;
Οπωσδήποτε βρίθει η υδρόγειος από τις λεγόμενες ιστορικές αδικίες στις φάσεις συγκρότησης των κρατών. Εξυπακούεται ότι η ανθρωπότητα θα αυτοκτονούσε, θα ξεκληριζόταν βυθισμένη στη δίνη ενός καταστροφικού αλληλοσπαραγμού, στην περίπτωση όπου επιχειρούσε διορθωτικά τη τακτοποίηση τους. Σίγουρα σε μια τέτοια σχιζοφρενική εκδοχή ο Προκρούστης θα κατάρρεε από υπερκόπωση τεμαχίζοντας λαούς και ανασυνθέτοντας σύνορα.
Άραγε από ποια χρονολογία και μετά θα ενεργοποιούνταν συνετά, ορθολογιστικά και ακριβοδίκαια η διαδικασία διευθέτησης τέτοιων «ανωμαλιών»; Γυρνώντας άραγε το ρολόι της ιστορίας πόσο πίσω και σε ποιες περιοχές του πλανήτη;
Όπως –υποθετικά – στην εποχή της βυζαντινής αυτοκρατορίας, της οποίας το σύμβολο του δικέφαλου αετού ακόμη χρησιμοποιεί η ελληνορθόδοξη εκκλησία απονήρευτα και «χωρίς» συνειρμικές υπόνοιες; Ανασυσταίνοντας την με απώθηση των τουρκικών νομάδων στα απωασιατικά λίκνα τους. Μήπως ακόμη νωρίτερα στην περίοδο του «εκπολιτιστή των βαρβάρων» Μέγα Αλέξανδρου ή της καθόδου των Δωριέων; Τι «υπέροχο» θα ήταν να πάγωνε ο χρόνος με ακρίβεια ημέρας στη «λαμπρή» στιγμή, όπου τα ελληνικά εκστρατευτικά σώματα επέλαυναν νικηφόρα προς τον Σαγγάριο λίγο πριν τη μικρασιατική καταστροφή.
Γιατί σαν το παιχνίδι της κολοκυθιάς η αναδρομή στον χρόνο και η υποχρεωτικά συνεπαγόμενη κατάδυση σε ανείπωτα μακελειά να είναι τόσο μακρινή; Και όχι «μόνο» 3, 4 εκατονταετίες νωρίτερα στην ακμή της οθωμανικής αυτοκρατορίας. Ικανοποιώντας έτσι φαύλες φιλοδοξίες της αστικής τάξης, που εκπροσωπεί ο Ερντογάν. Γιατί η αποκατάσταση των πάντοτε βίαιων εκτοπίσεων πληθυσμών ή έστω των επικυριαρχήσεων τους να περιοριστεί γύρω από το ανατολικό μέρος της λεκάνης της Μεσογείου; Και όχι σε κάθε γειτονιά, κάθε ηπείρου.
Αλλά σε αυτό το εφιαλτικό ενδεχόμενο ποιο επίσης χρονικό ορόσημο θα αποτελούσε αφετηρία των αναπροσαρμογών; Εφόσον κανενός σημερινού κατοίκου οι πρόγονοι δεν ρίζωσαν απ` αρχής σε μια κενή από ανθρώπινη παρουσία περιοχή, χωρίς να εκπορθήσουν προγενέστερους ντόπιους. Εκτός και αν ανατρέξουμε στην εποχή των … σπηλαίων και των παγετώνων. Ή «φρονιμότερα» στην περίοδο των προϊστορικών μεταναστεύσεων και οικειοποιήσεων παρθένων τοποθεσιών.
Οι πρώτοι που θα έπρεπε να πεταχτούν λοιπόν κλοτσηδόν στον ατλαντικό, θα ήταν οι αγγλοσάξονες και ισπανοί αποικιοκράτες. Παραχωρώντας στη συνέχεια την Αμερική στα ίχνη των Ινδιάνικων φυλών, που γλίτωσαν από τα μουσκέτα του αφανισμού. Αφού καταδικαστούν πρωτύτερα σε μια νέα δίκη Νυρεμβέργης για κρίματα καθοσίωσης.
Τα βόλια της αναστάτωσης γιατί να μη αρπάξουν άραγε και τη Θεσσαλονίκη; Το 1912 πάνω από το 40% των κατοίκων της ανήκαν στην ακμάζουσα εβραϊκή κοινότητα και οι Έλληνες αποτελούσαν το τρίτο συστατικό των. Ας λυσσομανούν λοιπόν οι ελληναράδες περί ελληνικότητας της Μακεδονίας (Σκοπίων και Βουλγαρίας υπονοούν). Συνεπείς παρόλο τούτο με την παρανοϊκή αναδιαμόρφωση του πλανήτη, η πρωτεύουσα της οφείλει να ξαναγίνει «μασονική» και οι ημεδαποί να υποβιβαστούν σε μειονότητα ή να εκτοπιστούν.
Γιατί να επιστρέψουμε στην περίπτωση της Παλαιστίνης στο 1967 και όχι εκατό ολοστρόγγυλα χρόνια πίσω; Εκεί, στον Σεπτέμβρη του 1923 και στην απόφαση της προκατόχου του ΟΗΕ Κοινωνίας των Εθνών. Με βάση την οποία, μετά τη λήξη του δεύτερου παγκόσμιου και την πτώση της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, αναγνωρίστηκε το Παλαιστινιακό «κράτος κατ` εντολή». Δηλαδή ένεκα τάχατε της αυτοδιοικητικής ανεπάρκειας των αραβόφωνων ιθαγενών τέθηκε (παγιδεύτηκε) υπό την επιστασία των γνωστής συμπεριφοράς Άγγλων.
Ακριβώς με αυτή την αχυρένια και εξωφρενική συλλογιστική (βοηθημένοι με τον συναισθηματικό εκβιασμό του τότε νωπού χιτλερικού αποδεκατισμού τους) αποβιβάστηκαν από τα αγγλοαμερικανικά θωρηκτά και καταπάτησαν μια αλλότρια γη. Επισείοντας τα πάνω σε ξεθωριασμένες παπύρους συμβολαιογραφικά τεκμήρια της … βίβλου. Έκτοτε όμως δεν παγιώθηκε το τετελεσμένο. ΑΔΙΑΚΟΠΑ, ΑΣΥΜΒΙΒΑΣΤΑ και με αυταπάρνηση οι ξεριζωμένοι και αιχμάλωτοι αξίωναν το έχει τους. Μεσολάβησε ένα συνεχές ένοπλης αμφισβήτησης με εξάρσεις όπως η τωρινή.
Διαφορετικής φερειπείν χροιάς και αντιμετώπισης είναι το πρόσφατο θέμα των Αρμενίων του Καραμπάχ. Όπου όμως μακριά από εξωτερικές μοχλεύσεις έχει ξανά τον πρώτο λόγο η ακηδεμόνευτη αυτοδιάθεση μειονοτήτων, εθνοτήτων και λαών.
Τηλεγραφικά και συμπερασματικά λοιπόν, οι Παλαιστίνιοι αντιτίθενται πεισματικά στην ΜΗ αλλαγή των συνόρων του 1947. Αλλά και πρωτύτερα, εφόσον ο εγγλέζικος δαίμονας (ως «έχων το γενικό πρόσταγμα») είχε προνοητικά ενεργοποιήσει μια διαδικασία -έστω και μικρότερης κλίμακας από τις κατοπινές- δημογραφικής αλλοίωσης με αθρόα εισροή εποίκων εβραίων.
Από εκεί και πέρα όταν αισίως τελεσφορήσει η πάλη για ανεξαρτησία των Παλαιστινίων (ακύρωση της υφαρπαγής δηλαδή και επανάκτηση της) έγκειται ΑΜΙΓΩΣ στη δική τους κρίση, τι διέξοδο θα δώσουν στο ακανθώδες ζήτημα της μεταχείρισης των απανταχού της υφηλίου συγκεντρωμένων εβραίων παρείσακτων. Ενέργεια η οποία αλλοίωσε ΔΙΑΣΤΡΟΦΙΚΑ τη τότε (αρχές του 20ου αιώνα) σύνθεση των ντόπιων και το μονάχα 3% της εβραϊκής συμμετοχής!!! Αποφασίζοντας με μεγαλοθυμία εάν, πως και πόσους φιλοξενήσουν στον χώρο δικαιοδοσίας τους. Σε πιθανά πλαίσια μιας αρμονικής συνύπαρξης και ενδεχόμενα επηρεασμένοι από μη αντισημιτικά (ο αντισημιτισμός, εξάδελφος του σιωνισμού και φασισμού) και ισχυρά ταξικά, κόκκινα ελατήρια.
Εξάλλου η κομουνιστική ιδεολογία πιστεύει στην ευρυχωρία του πλανήτη να στεγάσει και στην παραγωγική ευχέρεια του ανθρώπου να θρέψει με εξαιρετική άνεση όλο το ανθρώπινο γένος. Με πνεύμα συναδελφικότητας, συνεργασίας και γαλήνης. Οι μόνοι που περισσεύουν, αποτελούν καρκίνωμα και επιβάλλεται να αποβληθούν, είναι η παρασιτοκρατία με όλα τα τοξικά παράγωγα της. Αυτοί , κεφάλαιο και ιμπεριαλιστές, σπέρνουν τη διχόνοια του ρατσισμού, εθνικισμού και σοβινισμού. Επιφέρουν την πείνα και δυστυχία. Προξενώντας μικρομέγαλους πολέμους και αιματοχυσίες. Δεκαπλάσια και ας ήταν η έκταση της γης, η επεκτατική απληστία τους θα συνέχιζε με αμείωτη σφοδρότητα την κοπτοραπτική των συνόρων μαζί με το μοιραίο άλεσμα των λαών.
Άρα η πιο ζωτική έγνοια των λαών δεν είναι η δικαιότερη αναπροσαρμογή των συνοριακών γραμμών. Μα το πάγωμα τους εκεί που ήδη υφίστανται, εναντιωνόμενοι στον ιμπεριαλιστικό πολυαίμακτο ανασχεδιασμό τους. Εξαιρουμένων προφανώς των περιπτώσεων όπου ξεδιπλώνονται αυθόρμητα κινήματα εθνικοανεξαρτησιακά και αυτοδιάθεσης (πχ Κούρδοι). Καθήκον και ανάγκη τους προοπτικά είναι η συντριβή του παράγοντα, που για την εξυπηρέτηση των άθλιων συμφερόντων του τις ρευστοποιεί με τα φρικτά επακόλουθα. Όραμα λυτρωτικό είναι η εξάλειψη τους στα πλαίσια μιας αταξικής παγκόσμιας κοινωνίας.
Μολαταύτα μέχρι τότε οι Παλαιστίνιοι ηρωικά μάχονται σε πείσμα των αντιξοοτήτων εδώ και 75 χρόνια ΑΚΑΤΑΠΑΥΣΤΑ για το αναλλοίωτο των συνόρων τους και κατά των επιδρομέων που σφετερίστηκαν τα πατρογονικά τους χώματα. Τι το πιο αυτονόητο, δίκαιο, ορθό και άξιο της πλέριας, άκριτης υποστήριξης όλων των καταπιεσμένων της γης. Εκτός και αν τα ευρωπαϊκά βασίλεια σωστά καυτηρίαζαν τη τότε «τρομοκρατία» του Κολοκοτρώνη και των αγωνιστών του 1821 σε βάρος της πύλης του σουλτάνου.
Παρενθετικά αξίζει ένας σύντομος σχολιασμός στο σκεπτικό της αναρχοαυτονομίας. Όπου – συλλήβδην – στο όνομα της τυφλωμένης απόρριψης οιασδήποτε έννοιας συνόρων, πατρίδας και κρατικών μηχανισμών, κρατούν επιφυλάξεις (και στους δρόμους) από την παλαιστινιακή διεκδίκηση. Ευγενές και ιδεατό όραμα, ένας πλανήτης δίχως συρματοπλέγματα και συνοριακούς φραγμούς. Όμως στόχος ιστορικά ανεπίκαιρος και άλμα πρωθύστερο. Διαστέλλοντας επαγωγικά αυτή τη θέση –συγνώμη κιόλας- αλλά ο σιωνισμός αυτόματα αποκτά από μία σκοπιά ένα θετικό πρόσημο! Αφού διαφωνεί στην όρθωση επιπλέον συνόρων…
Επομένως η αναψηλάφηση και απόπειρα διευθέτησης των ιστορικών αδικιών συνιστά ένα από τα ειδεχθέστερα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας. Είναι συχνά το σαθρό πρόσχημα των ιμπεριαλιστικών μεθοδεύσεων για παραγκωνισμό αντίζηλων, υποδούλωση, αναδιανομή και λεηλασία μεγαλύτερης επιφάνειας της γης.
Τουναντίον η επιτυχία του παλαιστινιακού αγώνα κατά του σιωνιστικού κτήνους και των ιμπεριαλιστικών προαγωγών του με τους θλιβερούς αχθοφόρους των (Ψωροκώσταινα) συνιστά την αιχμή της παγκόσμιας πάλης εργατικής τάξης και λαών κατά των εγχώριων και διεθνών τυράννων τους. Εμπνέοντας, εμψυχώνοντας και ανεβάζοντας την ένα σκαλοπάτι ψηλότερα.
Οι αντιδραστικοί της γης σφραγίζουν την εγκληματική υπόσταση τους με το αίμα των από κάτω. Με τις ωμότητες και τον λυγμό της Γάζας. Ενώ οι λαοί εξασφαλίζουν τα δίκια τους με τις θυσίες τους. Όταν ηχήσουν βοερά τα σήμαντρα της λευτεριάς στην Παλαιστίνη, η σύγχρονη Βίβλος των κολασμένων της γης θα γυρνά μια νικηφόρα σελίδα και με ορμή θα συνεχίσει ενθαρρυμένα υπαγορεύοντας την επόμενη.
Γιατί σε αυτόν τον αιωρούμενο στο σύμπαν πλανήτη δεν χωρούν μαζί δύο κόσμοι. Της εκμετάλλευσης, καταπίεσης, φρικαλεότητας και αντίπερα της εθνικής λύτρωσης και κοινωνικής ισότητας. Ο πρώτος με το μεσουράνημα της απανθρωπιάς του αντιφατικά εγγυάται με τον πιο επίμονο τρόπο το αέναο κέντρισμα της αντίστασης του δεύτερου. Ο δεύτερος θα κουρνιάξει στην ευημερία και ησυχία του, μονάχα σαν εξαλείψει υποχρεωτικά και οριστικά τον πρώτο. Συμβιβασμός δεν νοείται.
Αυτή η κατάσταση αποτυπώνεται και εξελίσσεται τώρα στην Παλαιστίνη. Προς τα εκεί βαδίζει καταναγκαστικά το πεπρωμένο της. Αν όχι σήμερα, αν όχι αύριο, μεθαύριο οπωσδήποτε.
Και κάποτε, εκατοντάδες και χιλιάδες χρόνια μετέπειτα, η αρχαιολογική σκαπάνη θα ξεθάβει με ανατριχίλα κάτω από ερείπια σκελετούς (πραγματικούς αυτή τη φορά). Μωρών και αμούστακων μαχητών αποκεφαλισμένων από τις βόμβες και τη θηριωδία σιωνιστών και αμερικανών. Διαπιστώνοντας πως …. έτσι κέρδισαν τη λευτεριά τους.
* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης