“Η πόλη είμαστε εμείς”

Πόσα χρόνια είχαμε να μυρίσουμε την άσφαλτο να  τρίβεται με τόσες αγαπημένες σόλες αποφασισμένων παπουτσιων..

Παπούτσια αναστατωμένα μα και γεμάτα δικαια οργη μέσα σε πόδια που κατανοούν τις ευρύτερες αλήθειες του ανθρώπου…

Όχι γιατί η πόλη είναι απλά δικιά μας.

Αλλά κυρίως επειδή είμαστε εμείς η πόλη..

Και συγκινείται βαθιά η άσφαλτος όπως κ ο κάθε δρόμος όταν πάνω του βαδίζουν όλο και πιο πολλοι, ανθρωποι ξυπνητοι, ανθρωποι- αντιστάσεις στην τόση επιβολή…

Και ναι αγαπημένοι  συμπολίτες,ίσως χρειάζεται να ξεχειλίσει το παράλογο,για να μπορέσουμε όλοι να θυμηθούμε τους χίλιους δυο λόγους που έχουμε να τρέξουμε στους δρόμους..

Κι όχι μόνο επειδή διωξανε τα παιδιά που κρατούσαν τον λόφο ανοιχτο,κ προσκαλούσαν τους ανθρώπους σε μια γιορτή συνύπαρξης..

Και όχι μόνο επειδή τα διωξανε τόσο άγρια ενώ ήταν κοιμισμένα κ άοπλα εντελώς,ενώ αυτοί,ένας τρομακτικός στρατός απ’ αυτούς που είχαμε να δούμε από την χούντα που υποτίθεται ότι είχε περάσει…

κ όχι μόνο επειδή θέλουνε τον λοφο κατάδικο τους, πληρωμένο εμπόρευμα στον άθλιο τουριστικό πολιτισμό τους,

και όχι μόνο επειδή,κάτι τέτοια τα κάνουν πια παντού,και έχουν συννενοηθει σε όλη την Ευρώπη να μην υπάρχουν ελεύθεροι χώροι..

γιατί όσο υπάρχουν,οι άνθρωποι σκιές,

θα φοβούνται τους ανθρώπους φως,

τους ανθρώπους που αγωνίζονται και βγαίνουν όλο και πιο μαζί στους δρόμους…

Όμως οι άνθρωποι φως είναι ακόμα εδώ ευτυχώς.

Και η πόλη τους θαυμάζει και τους καμαρώνει και όλο και περισσότερο θυμώνει με αυτούς με τις σκιές…

Που θέλουν έναν κόσμο φτιαγμένο μονάχα από ανύπαρκτο χρήμα κ αυτό το ονομάζουν ανάπτυξη,ενώ οι φωνές των παιδιών απ’ τον λόφο αντηχούν ακόμα πιο δυνατά τώρα πια σε ολής της πόλης τα αυτιά,την λέξη  “Ζωή”.

Και κλαίει ο δρόμος καθώς υποδέχεται τα παπούτσια τους.. κλαίει η πλατεία της αγορας που τα είχε πάνω της χθες απ’ το πρωί ως το βράδυ να χοροπηδούν για χάρη μιας βαθιάς ιδέας που όλο και περισσότεροι καταλαβαίνουν τι σημαίνει..

Και κλαίμε κ εμείς ανυπόμονοι και με έναν ευτυχισμένο πυρετό για την συνέχεια..

Καλούς αγώνες παιδιά του λόφου, παιδιά γεμάτα φως,

Και μην φοβάστε κανένα μασκαρεμένο αστακό του χρήματος.

Όσο είναι εδώ ο τρόμος,

είναι εδώ κ ο δρόμος.

Κ  ο δρόμος,ο λόφος αλλά και κάθε πολη, είμαστε εμείς που αναζητάμε ακόμα μυρωδιες  Ελευθερης Ζώης.

Με την ευχή μου παιδιά,

γιαγιά Φιλίτσα