Η ρητορεία του ψέματος

ΕΠΙΜΕΛΕΙΤΑΙ ΚΑΙ ΣΧΟΛΙΑΖΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ Γ. ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Οι πολιτικοί ιδίως των κομμάτων που κυβερνούν, άλλα λένε άλλα εννοούν , και άλλα κάνουν. Δεν μας έφεραν τυχαία στον πάτο του πηγαδιού. Ως τώρα δηλαδή. Γιατί ο λαός τους πήρε χαμπάρι και στις εκλογές θα τους μαυρίσει, με οργή και αγανάκτηση όπως δείχνουν και οι δημοσκοπήσεις. Πρέπει όμως να παραδεχτούμε και τις δικές μας ευθύνες. Δεν είμαστε ενεργοί πολίτες. Δεν είμαστε ενεργοί καταναλωτές. Δεν φωνάζουμε και δεν διαμαρτυρόμαστε παρά μόνο, εάν θίξουν το δικό μας προσωπικό πορτοφόλι. Τους ψηφίζουμε και δεν τους ελέγχουμε και κάνουν του κεφαλιού τους, και της τσέπης τους. Αυτοί τρώνε μέχρι σκασμού κι εμάς τώρα θα μας νηστεύσουν για αόριστο χρόνο. Τυχαίο . Δεν νομίζω. Ακούστε εκεί, κυβέρνηση με 49 υπουργούς ενώ στην Ιταλία σχηματίστηκε αμέσως μόνο με 12. Εδώ πέρα βρέχει και η διασπάθιση δημοσίου χρήματος συνεχίζεται.Οι Ευρωπαίοι δεν μας παίρνουν στα σοβαρά με τα καμώματα των Ελληνικών κομμάτων του δικομματισμού, γιαυτό ζητάνε υπογραφές από τον Σαμαρά, που άλλα λέει κι άλλα κάνει για να αρμέξει κι αυτός την εξουσία.

Η ΣΗΜΕΙΟΛΟΓΙΑ ΤΩΝ ΛΕΞΕΩΝ

«Θυμηθείτε ότι ο Γιώργος ουδέποτε πρόφερε την λέξη «παραίτηση» κι έτσι οι πάντες αντελήφθησαν, αυτό που ήδη γνώριζαν άλλωστε, δηλαδή ότι το ζήτημα γιαυτόν ισοδυναμούσε στην κυριολεξία με την διαιώνιση της παραμονής του στο μέγαρο Μαξίμου. Διαβεβαίωσε μάλιστα ο τέως πρωθυπουργός, όχι λίγες φορές, ότι δεν είναι κολλημένος {η καρφωμένος} στην καρέκλα του, που θα πει, αναμφίβολα, ότι είναι όντως, αφού, αν δεν ήταν, η διαβεβαίωση, λογικά, θα περίττευε-το ότι ξεκόλλησε εντέλει από την καρέκλα, κύριος οίδε πως, δεν πρέπει να μας πτοεί απεναντίας για να ξεκολλήσεις πα να πει ότι ήσουν κολλημένος. Ιδανικό παράδειγμα ελλειπτικής γλώσσας , με το Συμβολικό να εμφανίζεται ακμαίο στα σημεία όπου είναι ,κυρίως διάτρητο. Φανταστείτε την γνωριμία με κάποιον που κάθεται μαζί σας στο καφενείο και σπεύδει να δηλώσει και να ξαναδηλώσει, δίχως κανένα προφανή λόγο, ότι αποκηρύσσει την κλεψιά και την ανεντιμότητα-μοιάζει αναπόφευκτο να στρέψετε ανήσυχος το βλέμμα στον αναπτήρα σας, ιδίως αν είναι χρυσός. Συμπερασματικά η γλώσσα μιλάει επίσης και πρωτίστως, δια των παραλειπομένων ή δια των ευφημισμών, με την διαφορά ότι εδώ τα παραλειπόμενα όχι μόνο δεν εννοούνται ευκόλως αλλά βοούν ως ένοχες και σκανδαλώδεις απόπειρες αποπροσανατολισμού,
με την αποσιώπηση, να κρέμεται σαν σκοινί στο σπίτι του κρεμασμένου.»Ευγένιος Αρανίτσης -«Ελευθεροτυπία»