Η σημασία της κρίσης της επιδημίας του κορωνοϊού: Τι πρέπει να κάνει η ανθρωπότητα ενάντια στους θεσμούς και τις ηγεσίες που αποφασίζουν

Του Γιώργου Παπανικολάου

Ο Bill Gates (ο πλουσιότερος άνθρωπος στον πλανήτη), σε ομιλία που έκανε το 2015, προφητικά (ή εντελώς προβλεπτικά) εντόπιζε τον μεγαλύτερο κίνδυνο μιας παγκόσμιας καταστροφής, στην πιθανότητα να χτυπηθεί η ανθρωπότητα από έναν ιδιαίτερα μολυσματικό ιό, παρά σε έναν πόλεμο.

Μια απ τις αιτίες γι αυτό, θεωρούσε τα τεράστια ποσά που επενδύθηκαν για την πυρηνική αποτροπή και την έλλειψη επενδύσεων σ ένα σύστημα αποτροπής μιας πανδημίας.

Μιλούσε για ένα παγκόσμιο σύστημα υγείας, κάτι ανάλογο με τα συστήματα πολέμου, όπως έλεγε. (“Οι ιοί δεν γνωρίζουν σύνορα και κράτη. Ή θα υπάρξει παγκόσμιος μηχανισμός ή δεν θα υπάρξει πραγματική αποτροπή”, B.G.). Πλήρους απασχόλησης “στρατιώτες”, έτοιμους για αποστολή με κινητές μονάδες, έφεδρους σε μεγάλους αριθμούς, έτοιμους ν αναλάβουν αποστολή σε κάθε στιγμή. Πρώτ απ όλα, ανάπτυξη δυνατών συστημάτων υγείας στις φτωχές χώρες. Πολύ προχωρημένη έρευνα και ανάπτυξη στα πεδία του εμβολιασμού και της διαγνωστικής.

Εκτιμούσε, πολύ σωστά, ότι ο προϋπολογισμός μιας τέτοιας προετοιμασίας, θα είναι πολύ μικρός, συγκριτικά με την πιθανή βλάβη. Προειδοποιούσε ότι πρέπει να ξεκινήσουμε άμεσα, γιατί ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Η επιδημία του Έμπολα θεωρούσε ότι ήταν μια πρώϊμη προειδοποίηση για να ετοιμαστούμε.

Ανάλογες εκτιμήσεις και προειδοποιήσεις για τον κίνδυνο που αντιμετωπίζει η ανθρωπότητα, περιέχονται και στις εκθέσεις ειδικών του Π.Ο.Υ. και του Ο.Η.Ε.  που συντάχθηκαν τα προηγούμενα χρόνια.

Η επιδημία του κορωνοϊού έρχεται να τις επιβεβαιώσει και να δείξει ότι οι συνάδελφοι του Bill Gates, οι σημερινοί παγκόσμιοι ηγέτες και οι θεσμοί που αποφασίζουν, έγραψαν αυτόν και τις εκθέσεις των επιστημόνων, στα παλαιότερα των υποδημάτων τους.

Η επιδημία του COVID-19 δεν είναι τυχαία, ούτε μεμονωμένο γεγονός.

Η βίαιη επέμβαση των ανθρώπινων δραστηριοτήτων στο περιβάλλον, το υποβιβάζει και προκαλεί την κλιματική αλλαγή και φαινόμενα ανεξέλεγκτα.

Σε 7 χρόνια (2011-2018) ο Π.Ο.Υ. αντιμετώπισε 1483 επιδημίες. Υπήρξε επιδείνωση των οικονομικών επιπτώσεων αυτών των επιδημιών.

Η πυκνότητα του πληθυσμού αυξάνει τη μεταδοτικότητα μολυσματικών ασθενειών. Αυξάνει ο αριθμός ανθρώπων που ζουν σε υποβαθμισμένες συνθήκες υγιεινής (μόνο στις ΗΠΑ, εκατομμύρια άστεγοι και ανασφάλιστοι, στοιβάζονται σε σκηνουπόλεις, δίπλα ή μέσα σε μεγάλες πόλεις και παραμένουν άφαντοι για τα ΜΜΕ).

Χωρίς νερό και σαπούνι ζουν 3 δισεκατομμύρια άνθρωποι στον κόσμο. Το 40% του παγκόσμιου πληθυσμού δεν μπορούν να πλύνουν τα χέρια στο σπίτι τους.

Μπορούμε ήδη να διακρίνουμε 2 ρεύματα σκέψης πάνω στα προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα η ανθρωπότητα.

Το ένα βρίσκει τη “λύση” διασπώντας την ανθρωπότητα, αποκόπτοντας και θυσιάζοντας τμήματα “μη παραγωγικά”, “υποδεέστερα”, “καθυστερημένα”, “τεμπέλικα”, αναδεικνύοντας “δικτατορικά καθεστώτα” (που υπονομεύουν τα κέρδη τους), θεωρώντας λογικές τις “παράπλευρες απώλειες” (σε πεδία δοκιμών των οπλικών συστημάτων τους), δημιουργώντας χώρες ανάσχεσης/στρατόπεδα συγκέντρωσης των προσφύγων που φεύγουν απ τα πεδία δοκιμών κλπ κλπ.

Σ αυτή τη λογική εντάσσονται και τα προγράμματα λιτότητας, η μείωση των πόρων για τα συστήματα υγείας, παιδείας κλπ, που πλήττουν ειδικά τους πιο αδύναμους.

“Η παρούσα αναπτυξιακή πολιτική της Ε.Ε. υπονομεύει το δικαίωμα κάθε πολίτη στη ζωή, την υγεία, την πρόσβαση σε τροφή και στέγη και ένα επαρκές βιοτικό επίπεδο” (έκθεση του Ευρωπαϊκού Οργανισμού Περιβάλλοντος).

Αυτή η λογική, προεκτεινόμενη και “αναβαθμιζόμενη”, σε εποχές κρίσης όπως η σημερινή, φτάνει και σε λύσεις ευγονικής, όπως εκφράστηκε απ τον νομικό και αναλυτή στις ΗΠΑ, Σκοτ ΜακΜίλλαν: “Το δομικό πρόβλημα είναι, εάν θ αποφασίσουμε να διαλύσουμε ολόκληρη την οικονομία για να σώσουμε το 2,5% του πληθυσμού, που πρώτον, είναι γενικά ακριβό να συντηρηθεί, και δεύτερον, δεν είναι παραγωγικό”.

Φυσικά αυτή η λογική “της αραίωσης του πληθυσμού” δεν έχει καμιά πιθανότητα επιτυχίας. Γιατί το σημερινό σύστημα δημιουργεί διαρκώς νέους “απόβλητους”.

Η άλλη λογική προτείνει μια πολιτική που αντιμετωπίζει την ανθρωπότητα ενιαία, ισότιμα, που μειώνει την ανισότητα, που αναγνωρίζει την αλληλεξάρτηση και σχέση όλων των πλευρών και τομέων της σημερινής κοινωνίας. Η επιδημία του κορωνοϊού αναδεικνύει την κρισιμότητα της ενότητας και της συνεργασίας όλης της ανθρωπότητας.

Προτάσεις σ αυτή τη λογική (ενάντια στις σημερινές ηγεσίες και τους θεσμούς που αποφασίζουν):

Ενιαίο παγκόσμιο σύστημα υγείας, εκσυγχρονισμός κατά προτεραιότητα των συστημάτων υγείας των αδύναμων χωρών.

Αποπυρηνικοποίηση (δηλ εξάλειψη ενός δυναμικού που δεσμεύει τεράστιους πόρους που αλλιώς θα ήταν χρήσιμοι στην κοινωνία και ικανό να καταστρέψει πολλές φορές τον πλανήτη, στα χέρια ηγετών ανίκανων ν αντιληφθούν τους σημερινούς κινδύνους και προτεραιότητες, που επανειλημμένα στο παρά ένα δεν έσπειρε έναν πυρηνικό όλεθρο στον πλανήτη και που ο μόνος λόγος ύπαρξής του- σύμφωνα με τα λόγια των κατόχων πυρηνικών- είναι “ο φόβος πυρηνικής αποτροπής”).

[Σύμφωνα με μελέτη, τα 35 δις δολ που δαπάνησαν οι ΗΠΑ το 2019 για πυρηνικά όπλα, αντιστοιχούν σε 300.000 κλίνες εντατικής θεραπείας, 35.000 αναπνευστήρες, μισθοδοσία 150.000 νοσηλευτών και 75.000 γιατρών, δηλ  σ ένα δυναμικό ικανό για την αντιμετώπιση της επιδημίας του κορωνοϊού].

Ενιαίο παγκόσμιο σύστημα χρηματοδότησης (διάφανο και υπό δημόσιο έλεγχο).

Διεθνές σύστημα διαφάνειας και δημοκρατίας (όχι βέβαια μια “επιτροπή”, αλλά κάτι ανάλογο του παγκόσμιου συστήματος υγείας, που θα μεριμνήσει για το σταμάτημα των πειραμάτων βιολογικού πολέμου, το θέμα των ΜΜΕ κλπ).

Άνοιγμα της συζήτησης: Ποιο είναι το σημαντικότερο στοιχείο στην κοινωνία; Είναι η οικονομία; Πως συνδέονται οι τομείς της κοινωνίας; Η οικονομία εξαρτάται από άλλους τομείς και πως;

Ο χρόνος δεν είναι με το μέρος μας. Ένας νέος ιός, πιο θανατηφόρος, μπορεί να βρίσκεται ήδη σε πορεία δημιουργίας. Η κινητοποίηση πρέπει ν αρχίσει από σήμερα, ενάντια στις σημερινές ηγεσίες και τους θεσμούς που αποφασίζουν…