Η σουρεαλιστική παράδοση- παραλαβή του ΥΠΕΞ

Του Δημήτρη Μηλάκα

Ακούγοντας τα όσα είπαν κατά την τελετή παράδοσης – παραλαβής του ΥΠΕΞ ο Αλέξης Τσίπρας και ο Νίκος Κοτζιάς μένει με την απορία: Γιατί παραιτήθηκε/ απομακρύνθηκε από το υπουργείο ο μέχρι χτες υπουργός από τη στιγμή που σε όλα τα ζητήματα εξωτερικής πολιτικής ο πρωθυπουργός ταυτίζεται με τις απόψεις του;

Μάλιστα, επειδή το βασικό τρέχον ζήτημα εξωτερικής πολιτικής για τη χώρα αυτές ακριβώς τις μέρες είναι η υλοποίηση της Συμφωνίας των Πρεσπών με την ΠΓΔΜ, η τελετή παράδοσης- παραλαβής του ΥΠΕΞ δημιούργησε μια σουρεαλιστική, δύσκολο να κατανοηθεί, ατμόσφαιρα: Ο Αλέξης Τσίπρας δέχτηκε την αποχώρηση του Νίκου Κοτζιά με τις απόψεις του οποίου ταυτίζεται (και) για τη Συμφωνία των Πρεσπών και κρατά ως συγκυβερνήτη τον Πάνο Καμμένο ο οποίος όχι μόνο διαφωνεί με την εν λόγω Συμφωνία αλλά την υπονομεύει και έχει δηλώσει ότι δεν πρόκειται να την υπογράψει ακόμη κι αν αυτό σημαίνει πτώση της κυβέρνησης.

Αναζητώντας εξήγηση σ αυτό το πολιτικό παράδοξο μπορεί κάποιος να καταλήξει σε δύο εκδοχές:

• Είτε ο πρωθυπουργός διάλεξε τον Καμμένο έναντι του Κοτζιά προκειμένου να αγοράσει χρόνο παράτασης ζωής της κυβέρνησής του, μέχρι να φτάσει η Συμφωνία των Πρεσπών στο ελληνικό κοινοβούλιο
• Είτε υπάρχει βάση σε κάποια απ όσα καταλογίζει ο Πάνος Καμένος (μυστικά κονδύλια κλπ) σε βάρος του Νίκου Κοτζιά

Καθώς, ωστόσο, τα λόγια του πρωθυπουργού προς τον πρώην υπουργό του και το έργο το οποίο αφήνει πίσω του ήταν κάτι περισσότερο από θερμά το συμπέρασμα που βάσιμα προκύπτει είναι ότι ο Αλέξης Τσίπρας θυσίασε τον υπουργό των εξωτερικών του για να κερδίσει 2-3 μήνες ζωής για την κυβέρνησή του. Τόσο υπολογίζεται ότι χρειάζεται για την ολοκλήρωση των διαδικασιών που θα οδηγήσουν τη Συμφωνία των Πρεσπών στην ελληνική βουλή προς κύρωση, γεγονός που θα σημάνει την έξοδο του Καμμένου από την κυβέρνηση και την δρομολόγηση (μέσα Μαΐου) των εκλογών.

Στο μεταξύ, από τώρα που ο πρωθυπουργός αναλαμβάνει και το Υπουργείο Εξωτερικών μέχρι και τη στιγμή που θα λήξει η θητεία της κυβέρνησης αφού κυρώσει σ αυτήν τη βουλή τη Συμφωνία, ελάχιστα – ίσως και τίποτε- απ όσα εμφάνισε ως ώριμα προς υλοποίηση ο Νίκος Κοτζιάς μπορούν να υλοποιηθούν.

Η επέκταση των χωρικών υδάτων στο Ιόνιο και η σταδιακή τους επέκταση μέχρι τον Παγασητικό για παράδειγμα προϋποθέτουν έναν ικανό σε έκταση χρονικό ορίζοντα και κυρίως πολιτική σταθερότητα και ισχυρό πολιτικό επιτελείο στο ΥΠΕΞ. Με άλλα λόγια είναι έργο που προφανώς δεν μπορεί να βγει σε πέρας από τον Γ Κατρούγκαλο, τον Τ. Κουίκ, και τον Μπόλαρη …

Όσο για την σταθερότητα της κυβέρνησης αυτή έχει ήδη πληγεί ανεπανόρθωτα από το παράδοξο που ήδη περιγράψαμε: ο πρωθυπουργός δέχεται την απομάκρυνση του Νίκου Κοτζιά με τον οποίο συμφωνεί και τον αναγνωρίζει ως αναμορφωτή της εξωτερικής πολιτικής της χώρας, για χάρη του Πάνου Καμένου και μερικών μηνών παράτασης του συνεταιρισμού τους στην κυβερνητική εξουσία…