“Η Στέλλα μου σπούδαζε Αρχιτέκτονας Μηχανικός”: Στέκομαι στα πόδια μου από υποχρέωση που έχω απέναντι στο άλλο παιδί μου

Η μητέρα της Στέλλας, της νεαρής φοιτήτριας του Πολυτεχνείου Κρήτης που πέθανε στο τροχαία στα Κουνουπιδιανά μιλά για τις στιγμές που ζει μακριά από την κόρη της και λέει ότι:

“Η Στέλλα μου σπούδαζε Αρχιτέκτονας Μηχανικός. Αν κάποια στιγμή γίνει κάτι, μέσα μου, για μένα, θα είναι σαν να έφτιαξε εκείνη τα σχέδια γι αυτόν τον κόμβο”.

Την ίδια στιγμή η Κίνηση Κατοίκων Ακρωτηρίου για την Προστασία των Πεζών που ιδρύθηκε μετά το τροχαίο στις 21 Αυγούστου απαρριθμεί τις ενέργειες στις οποίες έχει προβεί, τις συναντήσεις που έχουν πραγματοποιήσει με φορείς ενώ ενημερώνουν ότι στις 11 Σεπτεμβρίου στις 12 το μεσημέρι, μετά τον αγιασμό στα σχολεία θα προχωρήσουν σε αποκλεισμό στο ένα ρεύμα κυκλοφορίας (καθ΄ υπόδειξη της τροχαίας) για 20 λεπτά και ζητώντας από τους οδηγούς να πηγαίνουν με 20χλμ. καθώς περνούν από εκεί, στους οποίους θα μοιράζουμε έντυπο υλικό.

Στην ανάρτησή της τώρα η μάνα της Στέλλας αναφέρει:

Αγαπητοί Φίλοι,

Είμαι η μητέρα της Στέλλας.

Πρέπει να ομολογήσω, ότι το γεγονός ότι υπάρχουν άνθρωποι σαν κι εσάς, αποτελεί βάλσαμο στην πονεμένη ψυχή μου.

Εγώ, από την ώρα που δέχτηκα εκείνο το τηλεφώνημα, που με ενημέρωναν για τον βίαιο, τραγικό και άδικο χαμό του παιδιού μου, της Στέλλας μου, αλλά και του άλλου μου πια παιδιού, του Γιάννη, έμεινα ανάπηρη. Το γεγονός, ότι στέκομαι στα πόδια μου, οφείλεται, στην υποχρέωση που έχω απέναντι στο άλλο μου παιδί, στον αδερφό της Στέλλας μου, που την λάτρευε και την προστάτευε πάντα και είναι κι αυτός διαλυμένος, γιατί αυτή τη φορά δεν ήταν εκεί να την προστατέψει.

Οφείλω λοιπόν σαν μάνα, να σταθώ όρθια για το άλλο μου παιδί. Εξάλλου και η Στέλλα μου θα με μάλωνε από κει ψηλά αν δεν το έκανα.

Οφείλω ωστόσο και στη μνήμη της κόρης μου, να προσπαθήσω, και ειλικρινά προσπάθησα, όσο μου επέτρεπαν οι δυνάμεις μου, να αφυπνίσω όλους αυτούς που έχουν πέσει σε λήθαργο. Αυτούς που περιμένουν να χαθούν νέοι άνθρωποι, για να ξυπνήσουν ένα πρωί Δευτέρας και να ανακοινώσουν ότι πρέπει να μπουν φωτεινοί σηματοδότες εκεί που καθημερινά κινούνται εκατοντάδες παιδιά. Αυτούς που φοβήθηκαν ότι θα τους ρίξουν τις ευθύνες. Αυτούς που αποφάσισαν να βγάλουν από τα συρτάρια τους τις μελέτες για τον κόμβο έξω από το Πολυτεχνείο, να φυσήξουν για να φύγει η σκόνη από τα χαρτιά τους και να βγάλουν ανακοίνωση στα μέσα μαζικής ενημέρωσης. Διαβεβαίωσαν στη συνέχεια, ότι ο κόμβος θα γίνει. Όχι βέβαια προσωπικά σε μένα. Σιγά μην επικοινωνούσαν με μια απλή μάνα, που με χίλια βάσανα, προσπαθούσε να βοηθήσει την κόρη της να σπουδάσει σε μια άλλη πόλη, αυτό που ονειρευόταν από μικρό παιδί. Σιγά μην μιλούσαν οι άρχοντες της πόλης, σε μια γυναίκα που δεν είναι επώνυμη. Κι όμως, τους λέω ότι, η Στέλλα μου την λάτρευε την πόλη σας. Λάτρευε τα Κουνουπιδιανά. Λάτρευε την Πολυτεχνειούπολη. Λάτρευε την σχολή της. Λάτρευε τα Χανιά πολύ περισσότερο από την πόλη που γεννήθηκε και μεγάλωσε. Μου έλεγε πάντα. Πάω στα Χανάκια μου…

Ευχαριστώ όλη την ομάδα σας για την συμπαράστασή σας. Δυστυχώς εγώ έφυγα από τα Χανιά. Όμως να ξέρετε ότι ένα κομμάτι μου μένει εδώ. Να ξέρετε ότι ο στόχος μου να υπάρξει λύση γι αυτόν το δρόμο καρμανιόλα, μου δίνει λίγη αναπνοή. Η Στέλλα μου σπούδαζε Αρχιτέκτονας Μηχανικός. Αν κάποια στιγμή γίνει κάτι, μέσα μου, για μένα, θα είναι σαν να έφτιαξε εκείνη τα σχέδια γι αυτόν τον κόμβο. Σαν να τον υλοποίησε εκείνη.

Είμαι στη διάθεσή σας για να βοηθήσω όπως μπορώ σε περίπτωση που γίνει κάποια σημαντική κινητοποίηση.

ΝΑ ΜΗΝ ΒΙΩΣΕΙ ΑΛΛΗ ΜΑΝΑ ΑΥΤΟΝ ΤΟΝ ΠΟΝΟ ΠΟΥ ΒΙΩΝΩ ΕΓΩ.

Με εκτίμηση,

Βαρβάρα Γιοράν

"google ad"