Η συγκλονιστική μαρτυρία του Γερμανού αλεξιπτωτιστη Φράιχερ φον ντερ Χάιντε από τη Μάχη της Κρήτης: “Ήταν η πρώτη φορὰ που συνειδητοποίησα ότι η μοίρα των αλεξιπτωτιστών θα ήταν πολύ δύσκολη στην Κρήτη”

Η περιγραφή του Γερμανού Αξιωματικού των αλεξιπτωτιστών Φράιχερ φον ντερ Χάιντε από  ένα περιστατικό στην περιοχή Γαλατά-Χανίων αποτυπωνει το μέγεθος της αντίστασης των κρητικών στον πάνοπλο εισβολέα.

Αυτά ειναι τα λόγια του:

«Στο λιγοστό φως της ημέρας θυμάμαι που πετάχτηκε σαν αγρίμι μέσα από αγκαθωτούς θάμνους ,σαν αστραπή ,μια λεβεντόκορμη σιλουέτα, στα μαύρα ντυμένη, με ψηλές μπότες και σαρίκι στο κεφάλι, που δίχως καθυστέρηση φύτεψε με το γερμανικό αυτόματο, που κρατούσε ,πέντε σφαίρες στο στομάχι δύο αλεξιπτωτιστών.

Πριν προλάβουμε να αντιδράσουμε, έπεσε κάτω, γλιστρώντας σαν φίδι μέσα στους θάμνους με δαιμονισμένη ταχύτητα. Αντιδρώντας γρήγορα τον κυκλώσαμε και προσπαθήσαμε να τον εξουδετερώσουμε. Όταν έφτασα κοντά του δεν είχε ακόμα πεθάνει.

Τα μάτια του ανοικτά, κατάμαυρα, λες και φοβέριζε τον ερχομό του θανάτου , όμως όλο σχεδόν το κορμί του ήταν χτυπημένο από τα θραύσματα της χειροβομβίδας. Τον σήκωσα και ακούμπησα την πλάτη του στον κορμό μιας χοντρής ελιάς. Ειλικρινά με είχε συναρπάσει η τακτικὴ που μαχόταν.

Θα ήταν περίπου 18 χρονών. Πριν ξεψυχήσει, κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια το στοχασμό μου και χαμογέλασε. Ξαφνιάστηκα. Δεν ξέρω αν χαμογελούσε σε μένα η στον θάνατο, που φτερούγιζε για να τον πάρει. Σήκωσε με κόπο το δεξί του χέρι, πήρε απὸ το λαιμό του ένα σταυρό που κρεμόταν, τον φίλησε κι έγειρε το κεφάλι πλάγια, ξεψυχώντας με καρφωμένο στα χείλη του το χαμόγελο.

Όμως, η έκπληξή μου έμελλε να κορυφωθεί, όταν τραβώντας το σαρίκι του για να τον ξαπλώσω χάμω, ξεχύθηκαν απ’ το κεφάλι του μισὸ μέτρο κατάμαυρα μαλλιά. Τότε μόνο κατάλαβα πως ήταν γυναίκα. Βουβάθηκα. Ήταν κάτι που δεν το περίμενα. Ένοιωσα στο λαιμό μου έναν κόμπο να με πνίγει.

Ήταν η πρώτη φορὰ που συνειδητοποίησα ότι η μοίρα των αλεξιπτωτιστών θα ήταν πολύ δύσκολη στην Κρήτη. Έφυγα, αφήνοντας την σκέψη μου κάτω από την γέρικη ελιά, κοντά στη νεκρὴ κοπέλα…»