Η φασιστική δολοφονία του Παύλου Φύσσα – κρίσιμη ποιοτική καμπή

Η τελευταία δολοφονία, σηματοδοτεί μια καμπή της συγκυρίας. Η κρίσιμη ποιοτική καμπή της συγκυρίας -στην οποία αναφέρομαι εδώ και χρόνια, από την έναρξη της εν εξελίξει κρίσης (όπως και άλλοι σ. με στοιχειώδη κοινωνική ενάργεια), προειδοποιώντας για τους καταστροφικούς κινδύνους κάθε ολιγωρίας- όπου ο φασισμός από τα πάνω (του άξονα των θεσμικών-εξωθεσμικών διεθνικών οργάνων του κεφαλαίου, με επικεφαλής το χρηματοπιστωτικό) αρχίζει να ενώνεται με τον “κινηματικό” φασισμό των “κάτω” (τον αιμοσταγή ναζιστικό βραχίωνα με δήθεν “αντισυστημικό” μανδύα), σε μιαν αμεσότερη σύμφυση κράτους-παρακράτους, δείχνει να είναι γεγονός.Έχουμε πλέον την πλέον αδίστακτη κυβερνώσα ακροδεξιά – φερέφωνο των οργάνων πρωτίστως του πιο επιθετικού διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, και τη δολοφονούσα ναζιστική ακροδεξιά, σε αγαστή συνεργασία και συντονισμό. Κατά τα φαινόμενα, όσο θα βαθαίνουν και θα διευρύνονται τα εξοντωτικά για τη μισθωτή εργασία και τον εργαζόμενο λαό καταιγιστικά μέτρα, θα κλιμακώνεται η χειραγώγηση. Ως βασικά εργαλεία αδρανοποίησης του λαού, το καθεστώς θα επιλέγει το “διαίρει και βασίλευε”, την ωμή προπαγάνδα, τις όποιες εκλογές (όσο ακόμα θα γίνονται, με όλο και πιο
απροσδιόριστους όρους) και την όλο και πιο σκληρή καταστολή, με συστατικό στοιχείο επιλεκτικές -στην αρχή- δολοφονικές  τρομοκρατικές ενέργειες και προβοκάτσιες, με το παρακράτος εκτελεστή και το αστικό κράτος “εκτάκτου ανάγκης” (κατά περίπτωση) αρωγό ή δήθεν αδέκαστο “διακριτικό” κριτή και επικριτή “των άκρων”, στο πνεύμα μιας βάρβαρης αναβίωσης των περί ολοκληρωτισμού ιδεολογημάτων…

Εδώ φαίνεται πόσο επικίνδυνοι και τυχοδιώκτες (αν όχι σε εντεταλμένη υπηρεσία, για να κάψουν κάθε ιδέα μετωπικού αγώνα) είναι κάποιοι “πατριώτες”, οι οποίοι μεθοδεύουν δήθεν “ουδέτερα” κινήματα, “υπεράνω” δεξιάς και αριστεράς, αναφωνώντας μεταξύ άλλων: “δεν υπάρχει δεξιά, δεν υπάρχει αριστερά, μόνο κόκαλα Ελλήνων τα ιερά”. Μάλλον άνοιγαν -εκούσια ή ακούσια- το δρόμο για να φτάσει το φονικό μαχαίρι του χρυσαύγουλου φονιά ως το κόκαλο του κατατρεγμένου αλλοδαπού μετανάστη μέχρι χθες και του αντιφασίστα Έλληνα σήμερα.

Τι κάνει το κίνημα σήμερα; Τι είδαμε χθες στο Κερατσίνι;

18.9.2013, εδώ στη γειτονιά μου, στο Κερατσίνι (εδώ που το βαθύ κράτος του καθεστώτος & ο αιμοσταγής παρακρατικός του βραχίωνας, μετά την προπόνηση σε Πακιστανούς και λοιπούς “έγχρωμους”, αποφάσισαν να εγκαινιάσουν την αναβάθμιση του κοινωνικού πολέμου που εξαπολύουν, με τη συμβολική-τρομοκρατική σφαγή συνειδητού αντιφασίστα-καλλιτέχνη, τέκνου της εργατικής τάξης), είδαμε μια πρωτόγνωρη μεν σε πλήθος λαοθάλασσα, που -κατ’ αρχήν- αναπτέρωνε το ηθικό μετά τη θλίψη και την αμηχανία απ’ το φασιστικό φονικό.

Οι παρακάτω παρατηρήσεις, δεν ακυρώνουν επ’ ουδενί λόγω τη μεγαλειώδη αυτή αντιφασιστική συγκέντρωση, που θα μπορούσε να δρομολογήσει μια σημαντική ποιοτική και ουσιώδη αναβάθμιση του κινήματος, ούτε και την με αυταπάρνηση συμβολή ανθρώπων του κινήματος στη διοργάνωση και στη διεξαγωγή της.

Σημαντική ποιοτική και ουσιώδης αναβάθμιση του κινήματος προς το παρόν δεν έγινε. Εκείνο που επικράτησε τελικά, ήταν μάλλον μια σύγχυση και αμηχανία, όχι άσχετη με την επανεκδήλωση της Βαβέλ της αριστεράς, σε λόγια, οργάνωση και -κυρίως- σε έργα!…
Ούτε μια μικροφωνική δεν έγινε εφικτό να στηθεί για να ενημερώνει τον κόσμο που συνέρεε μέχρι το βράδυ στον τόπο του εγκλήματος.

Έγιναν 2-3 συγκεντρώσεις, σε μια λεωφόρο 500 μέτρων.
Το ΚΚΕ ευτυχώς συμμετείχε, αν και το θύμα “δεν ήταν δικό του”. Ωστόσο, χώρια, μια στάση πιο πέρα. Ενώ είχαν γίνει άπειρες προσπάθειες συντονισμού για ενιαία πορεία, τελικά έγιναν μερικές…
Όταν ξεκίνησε το ΚΚΕ την (κατ’ αρχήν προσυμφωνημένη) πορεία, ο αμέσως παρακείμενος κόσμος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν έλεγε να ξεκινήσει…

Αντί για συντονισμό και αποφασιστικές-συμβολικές κινήσεις κατά της όποιας παρουσίας των φασιστών στις μαρτυρικές με τις αντιφασιστικές τους θυσίες, ιστορικές Δυτικές συνοικίες του Πειραιά (γραφεία έχουν οι χρυσαύγουλοι σε Νίκαια & Πέραμα) – έγιναν κάποια “μπάχαλα”, διάσπαρτα, με ανύπαρκτη περιφρούρηση.

Στη διασταύρωση στη στάση Νερό, όταν τέθηκε το θέμα αν θα πάμε Νίκαια (γραφεία χρυσαύγουλων) ή Ταμπούρια (για συνέλευση), ξαφνικά, ένα -μέχρι τότε σχετικά συμπαγές και περιφρουρημένο- μπλοκ της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με νεολαία και παλμό, διαλύθηκε και -με επικεφαλής την περιφρούρηση- άρχισε ένας απερίγραπτος αλληλοξυλοδαρμός μεταξύ των συνιστωσών του…
Ο πολυπληθής απλός κόσμος (και κάθε εχέφρων άνθρωπος) έμεινε αποσβολωμένος έως άναυδος. Αδυνατούσε να καταλάβει αν αυτά γίνονταν προς τιμήν ή εναντίον του νεκρού Παύλου Φύσσα, αλλά και ποιος έδερνε ποιόν και γιατί…

Ευκαιρίας δοθείσης, οι λεγόμενοι “μπάχαλοι” έδωσαν τελικά και πάλι τον τόνο, τα χημικά έπεσαν με τους τόνους, και ουσιαστικά σκόρπισε ο κόσμος απογοητευμένος…
Σε κάθε ένσταση ή κριτική φωνή, οι μπάχαλοι κινούνταν υβριστικά-απειλητικά. Η αλήθεια είναι ότι -όπως διαπίστωσα τα ξημερώματα- σε όλη την ακτίνα που κινήθηκαν οι διαδηλώσεις, έγινε επίθεση σε 2 δημόσια κτήρια: στο Αστυνομικό Τμήμα Κερατσινίου στη Γρ. Λαμπτράκη και στο Δημαρχείο Κερατσινίου. Επίσης, δεν έμεινε άσπαστο ούτε ένα κατάστημα τράπεζας -με εξαίρεση αυτό που ήταν δίπλα στο βενζινάδικο επί της λ. Σαλαμίνος- μαυραγορίτικο μαγαζί “αγοράς χρυσού” και κατάστημα τηλεπικοινωνιών. Στο κατάστημα της Εμπορικής -επί της λ. Π. Τσαλδάρη- έγινε και εμπρησμός.
Ενδεχομένως τα παραπάνω να συνιστούν και το αποτέλεσμα κάποιου σχεδιασμού. Ποια είναι όμως η λογική αυτού του πιθανού σχεδιασμού, ποιος ιθύνων νους τον εκπόνησε και τον αποφάσισε, μέσω τι είδους (συλλογικών;) διαδικασιών και με τίνος την άδεια-ανοχή μπορεί να προβάλλει ως αποτέλεσμα του συνόλου αυτής της μεγαλειώδους πορείας; Είναι όλα αυτά έκφραση της συλλογικής βούλησης του κινήματος (ή έστω της εν λόγω μαζικότατης συγκέντρωσης), ή μήπως η εκ των πραγμάτων επιβολή προειλημμένων αποφάσεων κάποιας ολιγάριθμης ομάδας, που απλώς χειρίζεται και αυτή με τον τρόπο της την όποια μαζική μεν αλλά ανοργάνωτη και μη περιφρουρημένη κινητοποίηση;
Είναι νομοτέλεια του κινήματος και αυτή: όταν απαιτείται επιτακτικά πολιτική και πρακτική δράση για ζωτικές ανάγκες του λαού, όσο δεν υπάρχει συγκροτημένος φορέας με σκοπούς (στρατηγικούς και αντίστοιχα τακτικούς), ως μοναδική απτή και “σοβαρή” δράση, εκλαμβάνεται (ιδιαίτερα από ριζοσπαστικών διαθέσεων νεολαία) ο επιλεκτικός ή ανεξέλεγκτος και πάντα εκτονωτικός ακτιβισμός τύπου “μπάχαλου”, με έντονα στοιχεία λουδισμού. Όποια πολιτική και ιδεολογική δύναμη δεν δίνει στην κρίση πειστική διέξοδο σωτηρίας και αγώνα, εκλαμβάνεται απλώς ως μέρος του προβλήματος που ταλανίζει την κοινωνία.

Τελικά, τι ρόλο παίζει σε αυτή την τόσο κρίσιμη καμπή η εναπομείνασα αριστερά; Μήπως τα βαρίδια κάποιων συσσωρευμένων και παγιωμένων δομών και πρακτικών λειτουργούν πλέον καταστροφικά παραλυτικά;

Με την τροπή των πραγμάτων (όπως επεσήμανε εύστοχα ένας σ.), πιθανόν σε λίγους μήνες οι πιο τυχεροί από εμάς να είναι σε φυλακές και εξορίες ή μετανάστες…

Γίνεται πιο επιτακτική από ποτέ η ανάγκη, να συντονιστούμε στοχευμένα, στην κατεύθυνση μάχιμου μετωπικού-αντιφασιστικού αγώνα (βλ. και Δ. Πατέλης. Για την αναγκαιότητα μετωπικής συγκρότησης του αγώνα. http://www.ilhs.tuc.gr/gr/dim_aristerisyspeirosi_25_2013.htm). Ειδ’ άλλως, δεν θα απολαύσουν την ενδοοργανωτική βολή που ονειρεύονται κάποιοι επαγγελματίες και ερασιτέχνες της αριστεράς, αλλά έρχεται ο πιο αδυσώπητος θάνατος! Οι δυνάμεις του καθεστώτος (κράτους και παρακράτους) βαδίζουν με σχέδιο, σαν αγέλη λύκων (βλ. και ΓΙΩΡΓΟΣ ΔΕΛΑΣΤΙΚ 
Πέραμα, Μελιγαλάς και τώρα ο νεκρός νέος στο Κερατσίνι http://www.ethnos.gr/article.asp?catid=22792&subid=2&pubid=63890366 , Δ. Τσακνής – Το φίδι, ο σκορπιός και η τσαγιέρα. http://ergatikosagwnas.gr/EA/index.php/2012-03-12-20-13-03/1195-2013-09-… κ.ά.).
Η αριστερά δείχνει εν πολλοίς ότι εξακολουθεί να φέρεται και να άγεται σαν αγέλη αλληλοκανιβαλιζόμενων προβάτων επί σφαγή… Εκεί που λες ότι μοιάζει να γίνεται κάποιο βήμα προσέγγισης, μόλις συναγελαστούν οι όποιοι σ. “με την εσαεί σωστή γραμμή”, όλα ακυρώνονται κατά τα ειωθότα και επανενεργοποιείται το γνώριμο περιβόλι των αυτοαναφορικών ομφαλοσκοπήσεων…
Οι λίστες στοχοποιημένων έχουν ενεργοποιηθεί. Θα μας σφάζουν, και ο καθ’ εις θα βελάζει στο ρυθμό της αυτοαναφορικής “ορθοδοξίας” του;…

Κερατσίνι 19.9.2013
Δημήτρης Πατέλης

Υ.Γ. Αναρωτιέμαι: ως πότε ορισμένου τύπου αριστερή διανόηση θα ταλανίζεται από επιφανειακούς ετεροπροσδιορισμούς και μονομέρειες του συρμού; Επιτρέψτε μου να παραθέσω ένα παράδειγμα. Τις προάλλες, άκουσα με τα αφτιά μου αστό πολιτικό, να κάνει λόγο δημόσια για ιστορική νομοτέλεια και “επιταχυντές” της ιστορίας! Ναι, δεν διαβάσατε λάθος…

Κάποιοι αστοί πολιτικοί υπάλληλοι του κεφαλαίου, είναι ενίοτε πιο προσεκτικοί με τη χρηστική αξία επιστημονικών εννοιολογήσεων του μαρξισμού (πάντα προς όφελος των αφεντικών τους), εν αντιθέσει προς μερικούς “επαναστάτες”, που τις απεμπολούν συλλήβδην ως “παρωχημένες”, για να τις “ανανεώσουν”-υποκαταστήσουν με αστικά, ανορθολογικά κ.λπ. ιδεολογήματα…
Μήπως θα πρέπει να τους χαρίσουμε αυτές τις έννοιες από το θεωρητικό και ιδεολογικό-πρακτικό οπλοστάσιο του μαρξισμού, χάριν της “αγνής και άσπιλης” ορθοδοξίας μας; Οι φασίστες-ναζί, ανέκαθεν παρέπεμπαν στο έθνος, κάποτε μάλιστα και στο “σοσιαλισμό”. Η ίδια η ονομασία τους (Να-Τσι) προέρχεται από το “Εθνικό – Σοσιαλιστικό” κόμμα τους. Το τι εννοούσαν βέβαια με τους ως άνω όρους, άκρως ανορθολογικά, μυστικιστικά και χειραγωγικά ερμηνευόμενους, έχει αναλυθεί επισταμένως στη σχετική μαρξιστική βιβλιογραφία.

Μήπως θα έπρεπε λοιπόν, για να τελειώνουμε, να τους χαρίσουμε “έθνος”, “σοσιαλισμό” και κάθε άλλο όρο που τυγχάνει να χρησιμοποιούν (“λαό”, “πλουτοκρατία”, “πατρίδα”, “πόλεμο” κ.ο.κ.), όχι μόνο με το δικό τους ανορθολογικό-χειραγωγικό τρόπο και περιεχόμενο, αλλά με κάθε περιεχόμενο, και κυρίως, ως συγκεκριμένες ιστορικές και επιστημονικές έννοιες-κατηγορίες; Ως γνωστόν, στην επιστήμη, οι έννοιες και οι κατηγορίες δεν είναι απλώς αυθαίρετες λέξεις, λόγια του συρμού που μπορεί κανείς να τα επικαλείται η να τα απορρίπτει όπως του καπνίσει. Τουναντίον, είναι μέσα και τρόποι διάγνωσης της αντικειμενικής πραγματικότητας, είναι νοητικές ανασυστάσεις ιστορικών πραγμάτων, σχέσεων και διαδικασιών, που -στο μέτρο της αλήθειας που πρεσβεύουν- γίνονται οδηγοί για συνειδητή δράση του επαναστατικού κινήματος;

Είναι τουλάχιστον λυπηρό, ιδιαίτερα μετά τις τελευταίες εξελίξεις, το μόνο που βρίσκουν κάποιοι να πουν να είναι ένα πρωτόγονο γραμμικό-μεταφυσικό σχήμα, που το προβάλλουν (περίπου αν όχι επακριβώς) ως εξής: “κάθε αναφορά στο ζήτημα της λαϊκής κυριαρχίας και σε έθνος-πατρίδα = εθνικισμός = φασισμός”! Τι μεγαλείο διαλεκτικής σκέψης και συγκεκριμένου ιστορισμού!

Είναι απορίας άξιο, πως μερίδα της διανόησης μπορεί να μην έχει αποκομίσει το παραμικρό από τόση συνεισφορά του κλασικού μαρξισμού και άλλων μαρξιστών ερευνητών (οικονομολόγων, κοινωνιολόγων, ιστορικών κ.ο.κ.) στη μελέτη του εθνικού ζητήματος, στη διαλεκτική σχέση εθνικού – διεθνικού, ταξικού – κοινωνικού, κ.ο.κ. σε διάφορες ιστορικές εποχές και συγκυρίες.

Ιδιαίτερα εντυπωσιακή γίνεται η εμμονή σε αυτή τη μεταφυσική σχηματοποίηση, μετά τη θεωρητική & μεθοδολογική συμβολή της Λογικής της Ιστορίας του Β. Βαζιούλιν στη διακρίβωση της διαλεκτικής καθολικού, γενικού, ειδικού και μοναδιαίου στο γίγνεσθαι της ολότητας της κοινωνίας. Μιας διαλεκτικής, βάσει της οποίας τίθεται σε συγκεκριμένη ιστορική βάση η εκάστοτε διαπλοκή (ποικίλων βαθμών μετασχηματισμού από το γίγνεσθαι του κοινωνικού) κληροδοτημάτων των φυσικών δεσμών (τροφοσυλλεκτικών, κτηνοτροφικών, γεωργικών, γεωγραφικών-εδαφικών, πολιτισμικών κ.ο.κ.) κοινοτήτων, φυλών, λαοτήτων, εθνοτικών κοινοτήτων, πολιτισμικών ομάδων, εθνών κ.ο.κ., σε στενή αλληλεπίδραση με τους υπό διαμόρφωση – ωριμάζοντες κοινωνικούς δεσμούς, ενδιάμεσες εκδοχές των οποίων, είναι και αυτές των ιστορικών μορφών της ιδιωτικής ιδιοκτησίας (άρα και οι εκάστοτε τοπικοί, εθνικοί, περιφεριακοί κ.ο.κ. προσδιορισμοί των παραγωγικών δυνάμεων και των σχέσεων παραγωγής, άρα και οι τάξεις, και η διεθνής-ανισομερής έκφανση ποικίλων και πολλαπλά διαμεσολαβημένων μορφών και επιπέδων ταξικής εκμετάλλευσης, ιδιαίτερα στο σύγχρονο στάδιο της κεφαλαιοκρατίας, της ιμπεριαλιστικής παγκοσμιοποίησης).

Οι πρακτικές, ιδεολογικο-πολιτικές κ.ο.κ. επιπτώσεις αυτής της μεταφυσικής σχηματοποίησης (ιδιαίτερα στη σημερινή κρισιακή συγκυρία, όπου ο κοινωνικός πόλεμος αρχίζει να παίρνει χαρακτηριστικά σφαγής απ’ τον εχθρό), απαιτεί ξεχωριστή πραγμάτευση. Η πλέον πρακτική επίπτωση της ως άνω ανιστορικής σχηματοποίησης, είναι αυτή της εκ των πραγμάτων συνέργειας στον ανερχόμενο φασισμό, μιας και η εν λόγω μεταφυσική, τον αναγορεύει με τον τρόπο της σε μοναδικό και αποκλειστικό διαχειριστή των όποιων βιωμάτων λαϊκής-εθνικής ταπείνωσης από τον παροξυσμό πρωτοφανών μορφών της νεοαποικιακής εκμετάλλευσης, αντί να γαλουχεί την εργατική τάξη και όσους υφίστανται την εκμετάλλευση σε κλιμάκωση της ταξικής-κοινωνικής συνειδητοποίησης-ριζοσπαστικοποίησης, σε επιστημονική, ταξική, επαναστατική και διεθνιστική βάση, με προοπτική τον κομμουνισμό.

 

"google ad"