Η φυγή της ελπίδας

 Γράφει ο Δρ. Γιάννης Θ. Πολυράκης
Γεωπόνος, Συγγραφέας

«…Σπαταλάμε το φυσικό κεφάλαιο της Γης,
αντί να ζούμε με τους τόκους…»
Dr. Georgina Mace

Λευκόφτερη, ξανθομαλλούσα, γαλαζόφθαλμη η μούσα η καλοδεχούμενη Ελπίδα, επάτησε τα πόδια της στη Γη.  Την είχε κουράσει το μακρινό ταξίδι και κάθισε να ξαποστάσει.  Είχε δεχτεί η διαίσθησή της τη σιωπηλή ανθρώπινη επίκληση από το γαλαζόθωρο πλανήτη κι έσπευσε να συνδράμει όσο της ήταν μπορετό…
…Καθώς κατέβαινε, την είχε ξαφνιάσει το στρώμα της αιθάλης που ήταν απλωμένο σαν κουρτίνα στην ατμόσφαιρα, σε όλο της μήκος και σε όλο της το πλάτος. Ανησύχησε καθώς η θεϊκή της η διαίσθηση την οδήγησε στη σκέψη πως μια συνεχιζόμενη «θολούρα» θα οδηγούσε σε μείωση της θερμοκρασίας της γης, με ότι αυτό σημαίνει για το μέλλον του πλανήτη και των ενοίκων του. Στη θύμησή της ήταν εξάλλου χαραγμένη η μακρινή εκείνη εποχή των παγετώνων (πριν 20.000 χρόνια κατά τα ανθρώπινα μετράδια), απόρροια της έντονης δραστηριότητας των ηφαιστείων της εποχής, που εξαπέλυαν χιλιάδες τόνους τέφρας προς τα πάνω.       Αυτή η ανησυχία της αφορούσε το μακρινό μέλλον και ησύχασε προσωρινά.  Κατάλαβε πως τούτη η κατάσταση η τωρινή, ήταν έργο των ανθρώπων.
«…παράξενοι που είναι οι ανθρώποι…», ψέλλισε. Μα πιότερο την ξάφνιασε που οι αχτίνες του ήλιου έπεφταν ιδιαίτερα καφτές στη Γη, λες και το πυρωμένο άρμα του θεού-`Ηλιου ήθελε να καψαλίσει τον πλανήτη και τους ενοίκους του. Αυτό την ανησύχησε, πιότερο από την πρώτη σκέψη που της προκάλεσε η παρουσία της αιθάλης. «…κάτι του έκαναν οι άνθρωποι και τον εθύμωσαν…», μουρμούρισε…
…Συνέχισε την περιπλάνηση της…Της έκανε εντύπωση που οι πάγοι στους πόλους του πλανήτη είχαν αρχίσει να λιώνουν, που η στάθμη της θάλασσας σε κάποιες ακτές είχε αρχίσει να υψώνεται και να σιγοτρώει τη στέρια γη, που τα δάση του πλανήτη είχαν λιγοστέψει αισθητά από την τελευταία της επίσκεψη.
…Κατέβηκε σ’ένα δάσος….Ησυχία!…«πού είναι τα πουλιά;…», διερωτήθηκε. `Ηταν άνοιξη. `Εστησε το αυτί αλλά μάταια περίμενε ν’ακούσει εκείνο το μονότονο κελάδημα του κούκου, την αρμονία από τη λαλιά του αηδονιού, το κακάρισμα της πετροπέρδικας…Ησυχία!  Μα πρόσεξε πως και τα αγρίμια του δάσους, ακόμη και τα ζουζούνια και τα ερπετά ήτανε λιγοστά…Απογοητεύτηκε η μούσα και τράβηξε για άλλα μέρη…
…Πλησίασε τη θάλασσα.  Της έκανε εντύπωση η θολούρα της σε μερικές περιοχές, απόρροια της ανθρώπινης δραστηριότητας και αδιαφορίας.  Βούτηξε στα γαλανά νερά.  Είδε ψάρια νεκρά, συφοριασμένα, τόνους σκουπιδιών στον πυθμένα, κουφάρια καραβιών-εστίες ρύπανσης και μόλυνσης καθώς από τα σπλάχνα τους περίεργες ουσίες αναδύονταν που νέκρωναν τα γύρωθέ τους φύκια και τα ψάρια. Ανησύχησε.  Αναδύθηκε, κάθισε στο γιαλό να ξαποστάσει.  Πλάι της κείτονταν ψάρια νεκρά που είχε ξεβράσει το κύμα και παρακείθε γλάροι νεκροί.  Κατάλαβε: Τούτα τα άμοιρα θαλασσοπούλια τράφηκαν απ’ τα συφοριασμένα ψάρια που σκότωσε η αδιαφορία του ανθρώπου, σαν μόλυνε το υγρό βιότοπό τους…
…Ανήσυχη η μούσα η Ελπίδα, τράβηξε σε περιοχές κατοικημένες. `Ηθελε να ιδεί και να ακούσει τους ανθρώπους, τί λένε και τί σκέφτονται για όλα τούτα. `Εκρινε λογικό να σταματήσει σε μια συντροφιά ανθρώπων που συζητούσαν μέσα σε μια μεγάλη αίθουσα. `Ηταν οι περισσότεροί τους φαλακροί, οι άλλοι ασπρομάλληδες. Κατάλαβε: «..είναι εκείνοι που οι άνθρωποι ονοματίζουνε σοφούς…», σκέφτηκε.  Κάθισε σε μια άκρη αθέατη κι έστησε αυτί. `Ακουγε και ανησυχούσε. Μάθαινε και τρόμαζε, καθώς οι σοφοί, ένας-ένας με τη σειρά του έλεγαν ότι:
Σε ολόκληρο τον πλανήτη έχουν απομείνει περί τα 13,5 δισεκατομμύρια στρέμματα αρχέγονων δασών, απείραχτα μέχρι τα σήμερα από μεγάλης κλίμακας ανθρωπογενείς δραστηριότητες. Αν και η έκταση αυτή μοιάζει τεράστια, δεν είναι παρά το 1/5 της αρχικής έκτασης των αρχέγονων δασών… Ο ρυθμός με τον οποίο εξαφανίζονται τα αρχέγονα δάση έχει αυξηθεί δραματικά κατά τις τελευταίες δεκαετίες.  Από το 1950, το 20% των αρχέγονων δασών έχει αποψιλωθεί, ενώ στις μέρες μας περί τα 100 εκατομμύρια στρέμματα αρχέγονων δασών αποψιλώνονται ή υποβαθμίζονται κάθε χρόνο…
Πολλοί επιστήμονες πιστεύουν πως ο πλανήτης αντιμετωπίζει το μεγαλύτερο “κύμα” εξαφανίσεων των ζωντανών, από την εποχή των δεινοσαύρων. Εκτιμάται ότι το 24% των θηλαστικών και το 12% των πουλιών απειλούνται με εξαφάνιση…
Σε μόλις 50 χρόνια, ο άνθρωπος έχει αλλοιώσει ανεπιστρεπτί τα πάλαι ποτέ πλούσια και ποικίλα οικοσυστήματα του πλανήτη, με ότι αυτό σημαίνει για τις γενιές του μέλλοντος…
Η γενική κατάσταση του θαλάσσιου περιβάλλοντος έχει επιδεινωθεί πολύ γρηγορότερα από το αναμενόμενο κατά τις τελευταίες δεκαετίες. Οι υψηλότερες θερμοκρασίες αλλάζουν τη σύνθεση του ζωοπλαγκτόν της Βόρειας Θάλασσας, γεγονός το οποίο με τη σειρά του επηρεάζει τα είδη ψαριών και θηλαστικών που τρέφονται από αυτό…
Τον Ιούνιο του 2005, έρευνα που εκπόνησε η Royal Society στο Ηνωμένο Βασίλειο έδειξε ότι οι ωκεανοί γίνονται όλο και πιο όξινοι. Η εξέλιξη αυτή θα έχει επιπτώσεις στα κοράλλια και σε άλλους οργανισμούς οι οποίοι θα δυσκολεύονται να σχηματίσουν το κέλυφός τους, ενώ η έλλειψη οξυγόνου ενδέχεται να επιφέρει αναπνευστικές δυσκολίες στα ψάρια…
Στη Μεσόγειο, τα πράγματα δεν είναι καλύτερα.  Η υδάτινη μάζα της αντιπροσωπεύει το 1% της θαλάσσιας μάζας της Υδρογείου, δέχεται όμως το 1/4 έως το 1/8 της παγκόσμιας ρύπανσης με πετρελαιοειδή και γενικά θεωρείται ως μια από τις περισσότερο μολυσμένες θάλασσες του πλανήτη…
Σήμερα περίπου 2.5 εκατομμύρια τόνοι φυτοφαρμάκων χρησιμοποιούνται παγκοσμίως. Φυτοφάρμακα αλλά και νιτρικά άλατα από τα λιπάσματα  ανιχνεύονται στα υπόγεια νερά των περισσότερων κρατών…
Ρύποι από τη γεωργία μπορούν να ανιχνευθούν τόσο στο Βόρειο όσο και στο Νότιο πόλο της γης αλλά στα πιο μεγάλα βάθη των ωκεανών…
Τέσσερα στα δέκα φρούτα και λαχανικά που παράγονται στην Ευρώπη είναι βεβαρημένα με ίχνη φυτοφαρμάκων, σύμφωνα με την ετήσια εργαστηριακή ανάλυση που πραγματοποίησε η Κομισιόν (πριν λίγα χρόνια) σε 17 χώρες. Η κατάσταση σε άλλες χώρες και ιδιαίτερα του Τρίτου Κόσμου είναι πολύ χειρότερη και ιδιαίτερα βεβαρημένη…
Η άσκοπη χρήση δηλητηρίων για την εξόντωση των εντόμων προκαλεί μέχρι και 200.000 θανάτους ετησίως σε όλο τον κόσμο…
Μελέτες Διεθνών Οργανισμών, δείχνουν αύξηση κατά 40% των περιστατικών καρκίνου στις περιοχές όπου γίνεται ευρεία χρήση φυτοφαρμάκων…
Φυτοφάρμακα εξάγονται από «πολιτισμένες» βιομηχανικές χώρες σε χώρες του Τρίτου Κόσμου (Λατινική Αμερική, Αφρική, Ινδίες κ.α.) και τα φυτοφάρμακα αυτά επανέρχονται (μέσα στους ιστούς των αγροτικών προϊόντων) στις πολιτισμένες χώρες προς…βρώση των ανυποψίαστων καταναλωτών (κύκλος του δηλητηρίου)…
Σε περιοχές των Η.Π.Α. βρέθηκαν αρσενικοί αλιγάτορες με έντονη εμφάνιση εκθήλυνσης (feminization) είχαν καταστεί δηλ. θηλυπρεπείς, λόγω ρύπανσης των οικοτόπων τους από οργανοχλωριωμένα εντομοκτόνα και άλλες χημικές ουσίες (DDT και μεταβολίτες του, PCBs κλπ, γνωστά και ως περιβαλλοντικά οιστρογόνα). Βρέθηκαν επίσης αρσενικοί γλάροι και γεράκια με ερμαφροδιτικές εκδηλώσεις και αυξημένη θνησιμότητα των εμβρύων, λόγω της διατροφής τους από ρυπασμένα ψάρια με οργανοχλωριωμένα εντομοκτόνα…Αλλά και σε πόλεις του ευρωπαϊκού χώρου (Φραγκφούρτη, Βαρκελώνη, Λονδίνο), έχουν ανιχνευθεί μεγάλες συγκεντρώσεις των ουσιών αυτών και έχουν καταγραφεί ενδοκρινικές διαταραχές με αλλαγή φύλου σε θαλάσσια μαλάκια, σε ψάρια του γλυκού αλλά και του αλμυρού νερού…
Mέσα σε 50 χρόνια από τότε που ξεκίνησε η πυρηνική εποχή, πάνω από 1,5 εκατ. μόνο γυναίκες και μόνο στις HΠA πέθαναν από καρκίνο του μαστού, ενώ μέχρι πριν από το 1945 ο αριθμός αυτός, έβαινε μειούμενος…
Τα `Οπλα Μαζικής Καταστροφής (πυρηνικά,  χημικά , βιολογικά και εκείνα του εξασθενημένου ουρανίου) είναι όπλα με σοβαρές βλαπτικές συνέπειες στον άνθρωπο και το περιβάλλον. Επιπλέον, αυτές οι συνέπειες διατηρούνται πολύ μετά το τέλος του όποιου πολέμου…
Η διασπορά των Όπλων Μαζικής Καταστροφής και της τεχνολογίας τους, αποτελεί σήμερα μία από τις σοβαρότερες απειλές για τη διεθνή ειρήνη και ασφάλεια αλλά και για το μέλλον του πλανήτη ολόκληρου, τον οποίο είναι σε θέση να αφανίσουν μέσα σε μια μέρα, σε περίπτωση μαζικού ατυχήματος ή πυρηνικού πολέμου….
Η ανθρώπινη παρέμβαση στη σύσταση της ατμόσφαιρας είναι θεαματική. Μέσα σε 30 χρόνια ο άνθρωπος κατάστρεψε τόσο όζον όσο έκανε η φύση να παραγάγει σε 2 δισεκατομμύρια χρόνια (!).  Μέσα στα ίδια 30 χρόνια ο άνθρωπος αύξησε περίπου κατά 30% τα αέρια του θερμοκηπίου δημιουργώντας σωρεία προβλημάτων (όξινη βροχή, τοπικές αλλαγές στις μεγαλουπόλεις κλπ)…
Τα αποτελέσματα της αύξησης της θερμοκρασίας της γης λόγω του φαινομένου του θερμοκηπίου, είναι δύσκολο να προβλεφθούν. Το πιθανότερο σενάριο αναφέρει ότι οι πάγοι στους πόλους θα λιώσουν με αποτέλεσμα να ανέβει η στάθμη της θάλασσας, με ότι αυτό σημαίνει για παράκτιες πόλεις, νησιά κλπ….
Ο άνθρωπος προσπαθεί να υπερβεί τους νόμους της φύσης. Με τη γενετική τροποποίηση που επιχειρεί (μεταλλαγμένα προϊόντα) δεν γνωρίζουμε τι είναι αυτό που παράγεται, τι επιπτώσεις έχει στον ανθρώπινο οργανισμό, τι ασθένειες, ζιζάνια κλπ παρουσιάζουν οι μεταλλαγμένες καλλιέργειες και με τι φάρμακα θα αντιμετωπισθούν, τι θα συμβεί στο υπέδαφος και πολλά ακόμη ερωτήματα αναπάντητα στη δική μας τουλάχιστον γενιά….
…Η μούσα η Ελπίδα, δεν κάθισε ν’ακούσει περισσότερα. Δεν ήθελε να μάθει περισσότερα… Αλαφιασμένη, βγήκε από την αίθουσα και πέταξε μακριά… Σταμάτησε σε μια άλλη συντροφιά…  Φαίνονταν άνθρωποι απλοϊκοί μα έντονα προβληματισμένοι… Συζητούσαν για την εν γένει κατάσταση της κοινωνίας, μακριά από έγνοιες επιστημονικές και δυσκολονόητες θεωρίες για το μέλλον του πλανήτη… Συζητούσαν για την υποβάθμιση των θεσμών, την ηθική κατάπτωση της εποχής, την κατάρα των ναρκωτικών, την κυριαρχία του ψεύδους, της απάτης, της κακίας, της αδικίας, του ατομικισμού… Οπισθοχώρησε κι άρχισε να τρέχει… Όχι, δεν είχε άλλο θέση σ’αυτή τη Γη, σε τούτο τον πλανήτη, με όσα άκουσε, είδε, βίωσε σε μια της βιαστική της περιδιάβαση. Και πόσα άραγε δεν είδε και δεν άκουσε;
Στο πρώτο σταυροδρόμι, έπεσε πάνω στη δίδυμή της αδελφή, την Αγάπη.  Είχε τα χάλια της κι εκείνη. Μωλωπισμένη, με ξεσχισμένο το χιτώνα, ξυπόλητη… Της είπε τι είδε, τι άκουσε, τι έμαθε… Της είπε την απόφασή της να φύγει οριστικά και ανεπίστρεπτα… Η αδελφή της την παρακάλεσε, της μίλησε, την κανάκεψε… Μάταια… Η μούσα η Ελπίδα, άνοιξε τα λευκά της τα φτερά, έδωσε τίναγμα και χάθηκε στο αχανές του ουρανίσιου θόλου. `Εμεινε η Αγάπη μόνη, απογοητευμένη κι άκεφη.  Πιο ‘κει, η μούσα η Κακία, άχαρη στην ασχήμια της μέσα στον ακριβό κατάμαυρο χιτώνα της, χαιρότανε… Μίλησε ειρωνικά στη μούσα την Αγάπη:
– «Τι, έφυγε για πάντα η Ελπίδα;»…
Η Αγάπη, έστρεψε το βλέμμα της αλλού, δεν ήθελε να δει το δάκρυ η Κακία και σιώπησε… Δεν ήθελε να το πιστέψει….Θα’θελε να ήταν ένα όνειρο….
`Ενας εφιάλτης…Αλλά δεν ήταν…