Όντως, ο τίτλος δεν είναι με μια πρώτη ματιά πολύ αισιόδοξος για το μέλλον. Ωστόσο δυσκολευόμαστε να βρούμε κάτι καλύτερο. Για να είμαστε δε συγκεκριμένοι, θα πρέπει να επισημάνουμε ότι αναφερόμαστε κατά βάση στη λεγόμενη «Δύση», ιδίως σε σχέση με το δεύτερο στοιχείο.
Δεν έχουμε παράπονο: το 2022 υπήρξε μια από τις πιο σημαντικές χρονιές μεταπολεμικώς. Ανάμεσα σε μια σειρά από εξόχως σημαντικά γεγονότα, προφανώς το πιο ιστορικό είναι η επίσημη και πέραν πάσης αμφιβολίας είσοδος στην περίοδο της κατάρρευσης της διεθνούς (αν)ισορροπίας. Η κατάρρευση αφορά δύο ιστορικές περιόδους: τον μεταπολεμικό διακανονισμό και τη μεταψυχροπολεμική αμερικανική επιβολή. Η ρωσική «ειδική στρατιωτική επιχείρηση» αποτελεί τη δεύτερη φάση και την κορύφωση του πολέμου που ξεκίνησε με την επίθεση των ΗΠΑ εναντίον της Ρωσίας, δια της αλλαγής καθεστώτος στην Ουκρανία το 2014. Επρόκειτο για την πιο ευθεία πρόκληση προς τη Ρωσία, αλλά και για ένα ξεκάθαρο, όσο και ανόητο μήνυμα των ΗΠΑ προς τη Ρωσία και προς την Κίνα ότι τα επόμενα βήματα ήταν η αλλαγή ηγεσίας στο Κρεμλίνο, η αποσοβιετοποίηση 2.0 και η ανατροπή του κινεζικού Κομμουνιστικού Κόμματος. Αν η πολιτική Πούτιν δεν ήταν τόσο κατευναστική τότε και αν η Ρωσία αλλά και ο αναδυόμενος κόσμος τόσο ανέτοιμοι, ίσως τα πράγματα θα είχαν τελειώσει πολύ ταχύτερα και λιγότερο αιματηρά, ήδη από το 2014. Δυστυχώς, αυτό δε συνέβη. Η απάντηση ήρθε το 2022.
Με τη ρωσική ειδική στρατιωτική επιχείρηση έχουμε στην πράξη και άμεση σύγκρουση ΝΑΤΟ-Ρωσίας στην Ευρώπη, αλλά με όχι κατακλυσμιαίο τρόπο ακόμα. Πρόκειται για το ξεθεμελίωμα του μεταπολεμικού διακανονισμού, σε (όχι και τόσο) αργή κίνηση. Πλέον, αυτό που μας συγκρατεί από μια κατακλυσμιαία σύγκρουση δεν είναι κανένας διεθνής θεσμός, ούτε κάποια επαφή κορυφής, αλλά η επικοινωνία σε επίπεδο επικεφαλής μυστικών υπηρεσιών, σπανιότερα επικεφαλής επιτελείων και ο σχετικός φόβος αμοιβαίας κλιμάκωσης σε ό,τι αφορά τη χρήση πυρηνικών. Ωστόσο, είναι σαφές ότι η τελευταία έρχεται πιο κοντά όπως και κάθε άλλη μορφή γενικευμένου πολέμου.
Ο μεταπολεμικός διακανονισμός ήταν βεβαίως, ιδίως μετά το ’90, περισσότερο ένα φύλλο συκής. Όσο οι ΗΠΑ (και οι σύμμαχοί τους) ένιωθαν ανεξέλεγκτες, οι αντιδράσεις στην αμερικανοκρατία διεθνώς περιορίζονταν πάντα στο επιμέρους. Το 2022 σηματοδότησε την είσοδο στο κέντρο της διεθνούς σκηνής, όχι μόνο των αντιδράσεων κατά της σύντομης αμερικανοκρατίας, αλλά τη μετωπική αντιπαράθεση μαζί της, όπως και τη διαμόρφωση των συστατικών στοιχείων ενός εναλλακτικού, πολυκεντρικού κόσμου. Από την ταχύρρυθμη εγκατάλειψη του δολαρίου ως αποθεματικού νομίσματος έως τις αυτοκτονικές κυρώσεις της Ε.Ε. και από τη σύσφιξη των συμμαχιών του αναδυόμενου κόσμου, με κυρίαρχη αυτή μεταξύ Κίνας-Ρωσίας-Ιράν, έως φυσικά το ΝΑΤΟ-ρωσικό πόλεμο στην Ουκρανία, ο στόχος ενός πολυκεντρικού κόσμου διαμορφώνεται και προωθείται στο πεδίο. Ο ψυχροπολεμικός κόσμος της αλαζονείας και της βαρβαρότητας τελειώνει με αιματηρό τρόπο.
Αυτή η κατάρρευση είναι τόσο εκκωφαντική, ώστε δεν μπορεί να δικαιολογηθεί με κανένα τρόπο και με βάση οποιοδήποτε υποτιθέμενο σχέδιο. Είναι εξόφθαλμο πια, ότι το μόνο σχέδιο των ελίτ των χωρών μας είναι πώς θα λεηλατήσουν κάθε διαθέσιμο πόρο. Μιλάμε για την ανάδειξη της Δύσης σε οργανωμένη κλεπτοκρατία. Μπροστά σε μια διπλή κατάρρευση με καταλυτικές συνέπειες, την οποία η Ε.Ε. εσωτερικεύει υπό τη μορφή αυτοκτονίας κατ’ εντολή της Ουάσιγκτον και οι ΗΠΑ ως κλιμάκωση του κανιβαλισμού των φτωχότερων από τους πλουσιότερους, το κατεστημένο του μπλοκ μας κάνει αυτό στο οποίο είναι το καλύτερο: καλλιεργεί ψευδείς συνειδήσεις. Μέσα από ένα συνδυασμό ξεδιάντροπης λογοκρισίας (απαγόρευση μέσων ενημέρωσης), ντροπαλής λογοκρισίας (εξαγορά μέσων ενημέρωσης και λιγότερο προφανή αποκλεισμό αντιπολιτευτικών φωνών), τεχνικών χειραγώγησης (χρήση των ιδιωτικών ολιγοπωλίων της πληροφόρησης, υπερπληροφόρηση, διάχυτη κοινωνία του θεάματος) η προώθηση του μονίμως συγκινημένου και αφελούς (ή αλλιώς ηλιθίου) καταναλωτή-υπηκόου αποτελεί την ύψιστη επιλογή των ηγεσιών μας.
Με τον εξοπλισμό από την πανδημία παραμάσχαλα, κάθε αμφισβήτηση της πολιτικής των γερακιών αναγορεύεται σε «πρακτοριλίκι» υπέρ του Πούτιν και αποκλείεται ή και (οσονούπω θα) καταστέλλεται με προϊούσα ένταση. Η μικροαστική διανόηση «δίνει τα ρέστα της» για να υπηρετήσει τα αφεντικά της. Αυτή η μαζικώς «συνταγογραφούμενη» διανοητική νάρκωση έχει βεβαίως πολλές αντενδείξεις. Στο πλαίσιο ωστόσο μιας μάχης επιβίωσης για τα ληστρικά μας εξουσιαστικά συστήματα, τίποτα δεν είναι αρκετό.
Τούτων δοθέντων, το 2022 στην πραγματικότητα κλείνει με έναν δυνάμει αισιόδοξο τρόπο. Το δίλημμα «αποσύνθεση ή επανάσταση» που σήμερα είναι κυρίαρχο, κυοφορεί δυνατότητες οι οποίες μερικές δεκαετίες πριν φαινόταν αδιανόητες, μέσα σε ένα περιβάλλον αναμφισβήτητης και επελαύνουσας βαρβαρότητας, μεταξύ ενθουσιωδών ηλιθίων.