Θέλατε να φάτε με «χρυσά κουτάλια»;

Του Α. Χαρχαλάκη συγγραφέα – ερευνητή – ποιητή

Αυτό το διάστημα που μας… σώζουν (πάλι) από τη χρεωκοπία οι «εταίροι μας», άναψε η κουβέντα στους δρόμους, στις πορείες, δίπλα στα λουκεταρισμένα μαγαζιά, στα χωριάτικα καφενεία, όπου ο καφές κάποιες φορές πίνετε βερεσέ, βρίσκομαι στην ανάγκη συχνά να ρωτώ τους συνομιλητές μου αυτό που βάζω σαν τίτλο.

Στο «Μνημόνιο δύο» ή Δανειακή Σύμβαση, οσμιζόμαστε μίαν Ελλάδα γενικής πουλημένη. Βλέπουμε εκ του… πλησίον την εξαθλίωσή μας κι εγώ δεν ξέρω για πόσα χρόνια. Βλέπουμε να «δίδονται τα άγια τοις ωσί». Δηλαδή η Ιστορία μας, η Αξιοπρέπειά μας, το φιλότιμο, το δικαίωμά μας σε μια ζωή με ανθρώπινες προδιαγραφές, στους δανειστές που… μας σώζουν! Και ομολογουμένως δεν μπορεί ο γράφων να κατανοήσει τι λογής σωτηρία είναι αυτή, όταν ξεπουλιούνται όλα τα παραπάνω, μαζί με ολόκληρη τη χώρα! Παρακαλώ, ας μας το εξηγήσουν προεκλογικώς – όποτε γίνουν εκλογές – οι βουλευτές του νομού μας, που ξέρουν γι’ αυτό ψήφισαν τη Δανειακή σύμβαση! Το θέμα μου, βασικά, έχει σχέση με δεδομένα του παρελθόντος που… «κανόνισαν» το παρόν και το Μέλλον μας! «Καλά μασε σιάξανε» δηλαδή, όπως θάλεγε και η γιαγιά μου. Τότε που ήταν να ενταχθούμε στην ΕΟΚ (ΕΕ) είχε καταλάβει το λαό, «πλην Λακεδαιμονίων», γενική παράκρουση να μπούμε «στην Ευρώπη των Λαών»! Βιαζότανε όπως τη χήρα στο κρεβάτι δηλαδή! Για να φάμε, όπως έλεγαν οι έμποροι ψυχών τε και σωμάτων, με «χρυσά κουτάλια»! Δηλαδή ο γέρο Καραμανλής ή «εθνάρχης», το φερέφωνο αείμνηστος κατά τα έργα του Γ. Δρόσος και οι Αστοί γενικώς. Μούρθαν συχνά στο μυαλό οι στίχοι του Δ. Σολωμού: «Κι οι καμπάνες πληρωμένες χτύπαγαν σα βουρλισμένες». Και οι πιο χυδαίοι από τους… καμπανοκρούστες – δηλαδή σχεδόν όλοι – λέγανε τα ίδια πάνω – κάτω πράγματα απευθυνόμενοι στο λαό, ψηφοφόρους των και μη.

Γιατί ξέρουν πως δεν του κόβει! Μαζί και κάποιοι «Αριστεροί» που ακόμα τσατσαλίζουν για την «Ευρώπη των λαών»!

Κι επειδή δεν του κόβει, δεν ξέρω αν θυμάται τις μαλακίες των κι αν τις αντιπαραβάλει με την τωρινή του καθημερινότητα και κατάντια…

Σαν μέλος – και τιμή μου – των Λακεδαιμονίων, μιλώντας τότε κατά της ιδέας ένταξης της χώρας μας στο «Λάκκο των λεόντων» (κοινή Αγορά, τώρα ΕΕ) αντιμετώπιζα, όπως όλοι μας, τους σαρκασμούς, τα χασκόγελα, και τα απαξιωτικά σχόλια της δραχμής, της μεγάλης μάζας του ντόπιου πληθυσμού. Οι «ξερόλες» πίστευαν πως εκείνοι που μας… λάτρευαν, μαζί με την «προίκα» της χώρας, ετοιμάζονταν να μας ανοίξουν τα ακριβά ευρωπαϊκά σαλόνια, όπου ήταν στρωμένα τα πλούσια τραπέζια με τα χρυσά… μαχαιροπηρουνοκούταλα! Κι έτσι ο πλείστος λαός, αυτοί οι κάφροι με το λευκό δέρμα, τους αντάμειψε με την ψήφο του και το οκέι του να μας… περάσουν στην τράπεζα του γεύματος! Ουαί υμίν τοις ανοήτοις…

Αυτή βεβαίως η ψήφος, μου θυμίζει την λαϊκή παροιμία «Σφάξε με αγά μου ν’ αγιάσω». Και σας ρωτώ αγαπητοί:

Δεν…αγιάσαμε; Δεν είναι… άγιοι οι Άστεγοί μας, που ζουν όπως οι σπηλαιοδίαιτοι ερημίτες; Δεν είναι άγιοι αυτοί που τρέφονται από τα συσσίτια των διαφόρων «Αγίων», οι οποίοι προσπαθούν να πείσουν τους σιτούμενους πως το πιάτο το πληγούρι, ακυρώνει την παρότρυνση να επιθυμήσουν «όσα του πλησίον τους εστί; Δεν είναι άγιες και όσιες οι νοικοκυρές που προσπαθούν να γεμίσουν την κατσαρόλα με το γεύμα της ημέρας; Δεν είναι άγια και τέκνα αγίων, τα νιάτα με τα πτυχία, έστω κι αν αυτά τα αφήνουν έξω από την αγορά εργασίας; Πλήθος λοιπόν οι… άγιοι και οι αγίες! Αγιότητες μάτσο δηλαδή… Το ζήτημα όμως είναι πως οι πλείστοι… άγιοι – αγίες, βαρύνονται με το θανάσιμο αμάρτημα της ευπιστίας σε χρόνο παρελθόντα! Κι αν… άγιασαν, αυτό οφείλεται στη σημερινή τους τραγωδία που τους εξιλιώνει και τους εξαϋλώνει λόγω… καλοπέρασης. Όμως κανείς νοήμων πολίτης δεν δικαιούται να λησμονεί την παλιά τους αμαρτία, ούτε να τους χαρίζεται όταν κλαψουρίζουν! Το ίδιο κάνει και η ταπεινότης μου, όταν συζητώ μαζί τους: Θέλατε να φάτε με… χρυσά κουτάλια ταλαίπωροι; Φάτε τώρα με… ανοξείδωτα, αν έχετε φυσικά φαγητό και χτυπήστε την κεφάλα σας στον τοίχο, μπας και βγάλει ο τοίχος νερό, ώστε να μειώνονται τα κυβικά που γράφει το υδρόμετρο!! Που και τη χώρα …βοηθήσατε να ξεπουληθεί, αλλά και τους εαυτούς σας δικάσατε ταλαίπωροι… Όμως δεν θέλατε να πιστέψετε, τα λόγια των Λακεδαιμονίων, γιατί κάποιοι σας έλεγαν πως αυτοί οι κόκκινοι Λακεδαιμόνιοι είναι κόντρα στην ευτυχία σας και την… καλή σας τύχη… Ουαί υμίν…

"google ad"