“Θέλω να δω τον Πάπα” ή “Ωρέ που πάμε ρε, που πάμε…”

Γράφει και… απορεί ο Ειρηναίος Μαράκης

Ήταν πάντα η συλλογιά μου να μπω στο Βατικανό,
να τον έβλεπα μπροστά μου φυσικό και ζωντανό,
λένε πως είναι ωραίος, είναι διακριτικός,
και βαρβάτος και μοιραίος και γλυκός, πολύ γλυκός.

Θέλω να τον δω, θέλω να τον δω,
θέλω να δω τον Πάπα, τον Πάπα, τον Πάπα,
θέλω να δω τον Πάπα, θέλω να τον δω.

(στίχοι-μουσική: Θεόφραστος Σακκελαρίδης, ερμηνεία; Τέτος Δημητριάδης)    Δυσκολεύτηκα είναι η αλήθεια να διαλέξω τίτλο για αυτό το σημείωμα και με αφορμή την επίσκεψη του… μελλοντικού Έλληνα πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα στο Βατικανό όπου θα συνομιλήσει με τον Πάπα Φραγκίσκο, τον αποκαλούμενο Πάπα των Φτωχών, η οποία σύμφωνα με το ρεπορτάζ από Τα Νέα «οργανώθηκε με απόλυτη μυστικότητα και το γνώριζαν μόνο στενοί συνεργάτες του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ», συνεχίζοντας ότι«ο Αλέξης Τσίπρας θα γίνει έτσι ο πρώτος ηγέτης ελληνικού αριστερού κόμματος που θα συναντηθεί με προκαθήμενο της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας». Μάλιστα, και εδώ το αστείο αρχίζει και χοντραίνει, μαζί με τον Τσίπρα θα παρευρεθεί και ο ο Βάλτερ Μπάιερ, εκπρόσωπος της αριστερής οργάνωσης transform, επικεφαλής της οποίας διεθνώς είναι ο Χάρης Γολέμης, στέλεχος του ΣΥΡΙΖΑ και διευθυντής του Ινστιτούτου Νίκος Πουλαντζάς. Ήμουν λοιπόν, μπερδεμένος, συγχυσμένος και ιδιαίτερα προβληματισμένος. Ποιόν τίτλο να επιλέξω, ναι, για το όνομα του Μπερλινγκουέρ και του Κύρκου, ποιός ήταν ο κατάλληλος; Είχα να επιλέξω ανάμεσα στο “θέλω να δω τον Πάπα“ (1921) του Θεόφραστου Σακκελαρίδη και σε ερμηνεία Τέτου Δημητριάδη από την υπέροχη οπερέτα σε τρείς πράξεις “Θέλω να δω τον Πάπα” που ανέβασε ο θίασος Παπαϊωάννου και ανάμεσα στην χαρακτηριστική φράση του αείμνηστου Βασίλη Αυλωνίτη, “ωρέ που πάμε ρε, που πάμε”, από την ταινία Η Ωραία Των Αθηνών (1954); Κατέληξα στο να τους συνδυάσω. Αλήθεια, που πάμε; Που πάει ο ΣΥΡΙΖΑ; Τι θέλει να πετύχει και κατά πόσο αυτό συμφέρει το λαό μας αλλά και τους Ευρωπαίου; πολίτες συνολικά;

     Ε, λοιπόν δεν είναι δύσκολο να απαντήσει κανείς σε αυτά τα ερωτήματα! Τίποτα, κανένα κέρδος δεν έχει να περιμένει η ελληνική και ευρωπαϊκή εργατική τάξη από αυτή τη συνάντηση. Απλώς, επιβεβαιώνεται το πως η επίσημη ευρωπαϊκή Αριστερά, η πολύ σωστά αποκαλούμενη ρεφορμιστική, με τον ΣΥΡΙΖΑ, στο ηγετικό πυρήνα της κάνει την μία κωλοτούμπα μετά την άλλη, για χάρη ανίερων συμμαχιών που υποτίθεται μας γλιτώσουν από την κρίση αλλά στην πραγματικότητα αποδέχονται τη λειτουργία του αστικού συστήματος, του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής και της σπουδαιότητας των θεσμών του. Δεν διαφέρει σε τίποτα η επίσκεψη Τσίπρα στο Βατικανό και στον Πάπα από την αντίστοιχη στο… Πανάθλιο Όρος και στους ταυραμπάδες του. Γι’ αυτό, ας προσπαθήσουμε να μαζέψουμε τη μασέλα μας που έπεσε στο πάτωμα από την, όχι και τόσο έκπληξη, ας φορέσουμε καλού-κακού, ποτέ δεν ξέρεις, ένα αλεξίπτωτο – αρκετά θύματα έχουμε από την κρίση ας μην έχουμε και από τις βλακείες του Τσίπρα, του Σταθάκη και των άλλων μεγαλόσχημων για να θρηνήσουμε. Και εμείς, οι σοβαροί και υπεύθυνοι, οι άνθρωποι των κινημάτων, του αντιφασιστικού και αντιρατσιστικού αγώνα, οι άνθρωποι των γειτονιών, ας σπάσουμε το απόστημα του ρεφορμισμού που είτε μπορεί να προδώσει τα οράματα, τις ανάγκες και τις ελπίδες των εργαζομένων ή, ακόμα χειρότερα, να μας οδηγήσει σε καταστάσεις Βαιμάρης… Τα πολλά λόγια είναι φτώχεια. Βέβαια, να κάνω εδώ την κλασική διάκριση και επιβεβαιωμένη με άφθονα πολιτικά και ιστορικά παραδείγματα, ότι άλλο η ηγεσία των ρεφορμιστικών κομμάτων και άλλο η εργατική βάση τους ή ακόμα και ο κόσμος, χωρίς συγκεκριμένες κομματικές εξαρτήσεις που τα στηρίζει. Και να υπενθυμίσω, κλείνοντας αυτή την παρέμβαση που ήθελε να είναι σατυρική και κατέληξε ένα οργισμένο σχόλιο, την παρατηρησή μου από προηγούμενοάρθρο και σχετικό με την επίσκεψη Τσίπρα στο… Άγιον Όρος που έλεγε ότι «όταν δεν παλεύεις για να ανατρέψεις την οικονομική δουλεία του κεφαλαίου, διεκδικώντας παράλληλα να “διαχειριστείς” το σύστημα, πως θα αγωνιστείς για να εξαλειφθεί η θρησκευτική αποχαύνωση της κοινωνίας, που αποτελεί παράγωγο της οικονομικής καταπίεσης; Και να ποιό είναι βασικότερο και σπουδαιότερο σημείο που πρέπει να ξεκινήσουμε την κριτική μας, όχι μόνο για την συγκεκριμένη επίσκεψη αλλά και γενικότερα για την πολιτική κατεύθυνση που έχει πάρει ο ΣΥΡΙΖΑ». Τα συμπεράσματα δικά σας.