Ο κινηματογράφος έχει αντιμετωπίσει πολλές απειλές στο πέρασμα των χρόνων από την εποχή της δημιουργίας του στα τέλη του 19ου αιώνα.
Πόλεμοι, αρρώστιες, και η τεχνολογική ανάπτυξη έχουν οδηγήσει τον κινηματογράφο να επανακαθορίζει διαρκώς τα σύνορά του για να ανταποκρίνεται στις ανάγκες της εποχής.
Η τηλεόραση, μεγάλες οικονομικές κρίσεις, το ίντερνετ μεγάλων ταχυτήτων, και πιο πριν ακόμη και η ισπανική γρίπη είχαν δημιουργήσει σοβαρά προβλήματα στη βιομηχανία παλιότερα, αλλά τίποτα δεν έχει δημιουργήσει τέτοιο πρόβλημα για τους δημιουργούς ταινιών, τους ιδιοκτήτες αιθουσών και τους παραγωγούς από τις επιπτώσεις των περιοριστικών μέτρων για την αντιμετώπιση του κορωνοϊού COVID-19.
Με τις αίθουσες κινηματογράφων να έχουν κλείσει τη στιγμή όπου η ζωή συνεχίζεται μέσω… netflix, και τους ανθρώπους να είναι κολλημένοι στις μικρές οθόνες των κινητών τους το ερώτημα τίθεται: ποιος χρειάζεται τον κινηματογράφο;
Όμως ο κινηματογράφος είναι πολλά παραπάνω πράγματα από το να βλέπεις σε μία οθόνη κάποιους σταρ.
O κινηματογράφος είναι μία σειρά από τελετές και μοντέρνες παραδόσεις που εμείς ως πολίτες επιστρέφουμε ξανά και ξανά.
Είναι ο τόπος που πηγαίνουμε ραντεβού, που μοιραζόμαστε μαζί με άγνωστους ανθρώπους μέσα σε μια σκοτεινή αίθουσα την παρακολούθηση ιστοριών, είναι ένας κοινός τόπος τον οποίο αποδεχόμαστε ότι άγνωστοι μεταξύ μας άνθρωποι μπορούμε να γελάσουμε ή να τρομάξουμε, να κλάψουμε μαζί. Ενωνόμαστε μπροστά στην ιστορία που ξετυλίσσεται στην οθόνη, όχι ξεχωριστά και απομονωμένοι στα σπίτια μας ή μπροστά από τις οθόνες των κινητών μας. Είναι μέρος της χαράς, και ο μόνος τρόπος για κάποιες ιστορίες να φανερώσουν τη δύναμή τους το να τις μοιράζεται με άγνωστους σε έναν κοινό φυσικό τόπο. Αυτός ο τόπος είναι ο κινηματογράφος.
Είναι μία εμπειρία ξεχωριστή και το βίντεο αυτό από το Vice μας το υπενθυμίζει με πολύ όμορφο τρόπο.
Δείτε το: