Θεοδωράκης: Αποχαιρετώ τη Βουλή πολιτικά ηττημένος, ανθρώπινα θλιμμένος αλλά και υπερήφανος, και αισιόδοξος ότι ο σπόρος που ρίξαμε θα φυτρώσει ξανά

Την τελευταία του ομιλία από το βήμα της Βουλής εκφώνησε ο Σταύρος Θεοδωράκης, μετά την απόφασή του να αποσυρθεί από την ηγεσία του Ποταμιού αλλά και να μη συμμετάσχει το κίνημα στις επερχόμενες βουλευτικές εκλογές.

Στην ομιλία του ο Σταύρος Θεοδωράκης αναφέρθηκε στην πορεία του Ποταμιού, στη συμβολή του αλλά και στα λάθη και τις αδυναμίες του, χαρακτηρίζοντας καθεστωτική τη στάση τόσο του ΣΥΡΙΖΑ όσο και της ΝΔ.

«Σκοπός της ζωής, λένε, είναι να ηττάσαι από ολοένα και μεγαλύτερα πράγματα. Αποχαιρετώ λοιπόν τη Βουλή πολιτικά ηττημένος, ανθρώπινα θλιμμένος, αλλά τελικά υπερήφανος για την προσφορά του Ποταμιού στην κοινωνία και την πατρίδα», κατέληξε ο Σταύρος Θεοδωράκης.

Αναλυτικά η ομιλία:

Κυρίες και κύριοι,

όπως ήδη έχετε ενημερωθεί, το Ποτάμι δεν κατεβαίνει στις ερχόμενες εκλογές. Και εγώ προφανώς, δεν θα είμαι στην επόμενη Βουλή.

Όπως είχα πει, η μεταπήδηση σε άλλη κομματική βάρκα, ή μάλλον μαούνα, το δικό μου αξιακό σύστημα ισοδυναμεί με προδοσία.

«Μασκαραλίκια» είναι η λέξη που χρησιμοποιούν στο χωριό μου γι αυτούς που έχουν πάντα μια δικαιολογία για να ΜΗΝ κάνουν αυτό που είχαν δεσμευθεί, για να καταπατήσουν το λόγο τους. Μασκαραλίκια, λοιπόν, δεν χωρούν στη δική μου ζωή.

Αποχωρώ από τη Βουλή και παραιτούμαι από την ηγεσία του Κινήματος που ίδρυσα, αναλαμβάνοντας την ευθύνη για την ήττα στις ευρωεκλογές.

Τα λάθη μου είναι γνωστά σε αυτούς που βαδίσαμε μαζί αυτά τα πέντε χρόνια, με μεγαλύτερο, την υποχώρησή μου στην αρχική μας δέσμευση ότι θα κάνουμε πολιτική χωρίς τους περιφερόμενους πολιτικούς. Κι έπειτα η αυταπάτη ότι μπορούμε να δημιουργήσουμε ένα νέο κίνημα συνεργαζόμενοι με παλιά κόμματα.

Θέλω όμως σήμερα να απαντήσω σε μερικά ερωτήματα που κάποιοι συντηρούν στον δημόσιο διάλογο.

Τι ρόλο παίζει το Ποτάμι;

Τι πρόσφερε;

Και ποιες είναι οι διαφορές του από το υπόλοιπο πολιτικό σύστημα;

Το Ποτάμι δημιουργήθηκε για «Να τα αλλάξουμε όλα, χωρίς να γκρεμίσουμε τη χώρα».

Σπανίως στην ελληνική πολιτική σκηνή συστρατεύθηκαν τόσοι σπουδαίοι σκεπτόμενοι πολίτες σε ένα Κίνημα. Με μικρή επιρροή στις πλατιές μάζες, είπαν οι τελευταίες κάλπες. Αλλά αυτό δεν είναι πάντα το μείζον στην πολιτική, στην εξέλιξη και στην πρόοδο. Οι μειοψηφίες είναι αυτές που δίνουν την σπίθα για να αλλάξει ο κόσμος.

«Αλλάξατε, λοιπόν, τον κόσμο»; Προφανώς, όχι! Κάποια λίγα όμως… τα καταφέραμε. Και κυρίως αποδείξαμε ότι… γίνεται! Για πρώτη φορά ένα Κίνημα μη επαγγελματιών της πολιτικής επέζησε σε 3 εκλογικές αναμετρήσεις χωρίς να μιμηθεί τον τρόπο – οργάνωσης και δανειοδότησης – των κλασικών καθεστωτικών σχημάτων. Δεν τακιμιάσαμε με συντεχνίες και συμφέροντα. Εφηύραμε μια Ποταμίσια πολιτική ηθική, ορίσαμε διαφορετικά, το λάθος και το σωστό στην πολιτική και συγκρουστήκαμε με κάθε πυρήνα λαϊκισμού και συντήρησης.

Για όλους τους άλλους, για τους περισσότερους άλλους, για να μην υπερβάλω, η επικράτηση του κόμματός τους περνά μέσα από την αναπαραγωγή του ίδιου αποτυχημένου μοντέλου. Κομματικός κρατισμός και μάχες μόνο για τα ηνία, τις καρέκλες, την κουτάλα…

Κυρίες και κύριοι

Η χώρα με αφορμή την κρίση, και σε μια προσπάθεια να προσεγγίσει τον σύγχρονο κόσμο, και υπό το βλέμμα – και πολλές φορές, τις εντολές- της Ευρώπης, απαλλάχθηκε από ένα μέρος της σκουριάς που έχει κατακαθίσει στους αρμούς της κοινωνίας, της οικονομίας, του δημοσίου.

Δεν ήταν αποφάσεις του ΣΥΡΙΖΑ, ήταν κατακτήσεις της εποχής, νομοτελειακές υποχρεώσεις της κυβέρνησης. Και της προηγούμενης κυβέρνησης, και της προπροηγούμενης…

Δεν θα κάνω σήμερα μια απαρίθμηση των αλλαγών που επιτεύχθηκαν επειδή το Ποτάμι ήταν ΕΔΩ. Είναι γνωστά και συζητούνται…

Ξέρετε…η πιο ξένη σε εμένα συζήτηση ήταν και παραμένει αυτή που θέλει τον πολιτικό να έχει ένα τεφτέρι και κάθε βράδυ να καταγράφει κέρδη.

Εκεί που στην κανονική ζωή οι άνθρωποι αναρωτιούνται: «σωστό ή λάθος;», «δίκαιο ή άδικο;», «εφικτό ή αδύνατο;», στους διαδρόμους της πολιτικής ακούς μόνο «μας συμφέρει» ή «δεν μας συμφέρει».

Οι προτάσεις που γίνονται δεν ζυγίζονται με βάση την προσφορά τους στην κοινωνία και το μέλλον της χώρας αλλά με βάση το εκλογικό ισοζύγιο της στιγμής. «Τι μας δίνει ψήφους – τι μας αφαιρεί ψήφους». Αυτά τα βουνά από μικρά και μεγάλα συμφέροντα βούλιαξαν και βουλιάζουν την Ελλάδα.

Το Ποτάμι δε μετείχε σε αυτόν τον ανταγωνισμό. Γεννήθηκε από την κοινωνία για να πει ότι η Ελλάδα δεν έχει χρόνο. Δεν έχει χρόνο για αναβολές, δεν έχει χρόνο για άγονες συγκρούσεις, δεν έχει χρόνο για ιδεοληψίες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ ήταν ο μεγάλος μας αντίπαλος όταν εμφανιστήκαμε, μαζί με όλες τις ακραίες δυνάμεις των αγανακτισμένων εθνικολαϊκιστών που ήταν τότε ενωμένες. Κι από τότε μας πολέμησαν όλοι αυτοί που βλέπουν την κοινωνία τεμαχισμένη σε κομματικά τιμάρια.

Εμείς όμως, παρά την πίεση, πότε από το αριστερό καθεστώς και πότε από το δεξιό καθεστώς, δεν θυσιάσαμε την ανεξαρτησία μας, δεν μασήσαμε τα λόγια μας, δε δειλιάσαμε και δεν υποχωρήσαμε.

Το Ποτάμι αγνοώντας το πολιτικό κόστος προσπάθησε να απορροφήσει από την πολιτική ότι ήταν χρήσιμο, να πετάξει ότι είναι άχρηστο, και να προσθέσει μερικά πράγματα που μόνο αυτό μπορούσε.

Η κοινωνία, κυρίες και κύριοι, έχει ανάγκη από πολιτικούς

– Ερευνητές

– Αρωγούς

– Τολμηρούς

– Μεταρρυθμιστές

Οι δηλώσεις τις τελευταίες ημέρες στελεχών της αντιπολίτευσης και της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «δεν διαφωνούν με τους ποινικούς Κώδικες – αντιθέτως» αλλά δεν είναι ανάγκη να μείνουν και στη Βουλή να τις ψηφίσουν, δείχνει όλη τη μικρότητα της ελληνικής πολιτικής.

Μια μικρότητα που επέδειξε σε όλο της το μεγαλείο ο ΣΥΡΙΖΑ τα χρόνια της κρίσης – και έγινε κυβέρνηση! Μια μικρότητα που είναι στανταράκι πολιτικής εκλογικής επιτυχίας. Χθες- σήμερα- και φοβούμαι και αύριο.

Ξέρουμε κι εμείς αυτή την κλασική συνταγή επιτυχίας:

Ο κόσμος θέλει άσπρο – μαύρο

Ο κόσμος δεν διακρίνει αποχρώσεις

Ο κόσμος θέλει φωνές

Ο κόσμος θέλει να τον κολακεύεις

Την ξέρουμε τη συνταγή αλλά δεν την ακολουθούμε. Θέλαμε να πετύχουμε με διαφορετικό τρόπο και αυτό είναι – και ήταν – πάντα δύσκολο.

Οι Κώδικες λοιπόν – για να επιστρέψω στο τελευταίο επίδικο ήταν ένα βήμα θετικό και αναγκαίο, όπως άλλωστε είπε μόλις χθες ο Ευάγγελος Βενιζέλος.

Ο οποίος – προσέξτε! – έκανε την τελευταία του ομιλία στο κοινοβούλιο με παρόντα μόνο έναν βουλευτή από τους 19 που έχει το κόμμα του!«Μη μας πάρουν και καμία φωτογραφία να χειροκροτούμε τον αποδιοπομπαίο της αρχηγού»! Τι ντροπή αλήθεια;

Οι Κώδικες όμως έχουν ήδη ψηφισθεί και θα ισχύσουν από 1η Ιουλίου. Η Ελλάδα έρχεται πιο κοντά στις σύγχρονες αντιλήψεις του ευρωπαϊκού νομικού πολιτισμού. Ένα έργο σημαντικών νομικών – της πράξης και της θεωρίας – που συνεργάσθηκαν υπό την προεδρία προσωπικοτήτων της Δικαιοσύνης όπως ο Ιωάννης Μανωλεδάκης,ο Βασίλης Μαρκής, ο Χριστόφορος Αργυρόπουλος.

Και είναι χαρακτηριστικό της κακοδαιμονίας μας ότι και αυτή η επιβεβλημένη θεσμική μεταρρύθμιση, παραλίγο να συνθλιβεί στις κομματικές συμπληγάδες που κρατούν καθηλωμένη τη Χώρα μας, στο παρελθόν και τη μιζέρια.

Είμαι περήφανος, λοιπόν, για την τελευταία πράξη της Κοινοβουλευτικής Ομάδας του Ποταμιού που έμεινε στη Βουλή και ψήφισε του κώδικες. Και ως παρακαταθήκη θα κρατήσω τα ενθουσιώδη σχόλια των ανθρώπων της Δικαιοσύνης.

Ο μεταδοτικός ιός της παλαιοκομματικής κουτοπονηριάς «αφού θα το κάνουν κάποιοι άλλοι, γιατί να εκτεθούμε εμείς;». Δεν προσέβαλε ποτέ το Ποτάμι. Από τη νομιμοποίηση της ιατρικής κάνναβης μέχρι την ένταξη της Βόρειας Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ, 4.5 χρόνια τώρα την ίδια συμβουλή μας δίνουν: «Κρυφτείτε και περιμένετε μια άλλη συγκυρία, μια άλλη εποχή όπου όλα, ως δια μαγείας θα αλλάξουν».

Ο αγαπημένος Ντίνος Χριστιανόπουλος στο ποίημά του «εγκαταλείπω την ποίηση» λέει εκεί, στον 6ο – 7ο στοίχο: «να μη με κατηγορήσουν για ευκολία, πως δεν έσκαψα βαθιά». Αυτό λέμε στους φίλους και στους αντιπάλους τούτες τις μέρες του απολογισμού. Σκάψαμε βαθιά στο Ποτάμι. Κάθε μέρα, κάθε ώρα, για κάθε θέμα… Οι λύσεις, ακόμη και οι απλές λύσεις στην Ελλάδα, μετά από τόσα χρόνια στα αζήτητα, είναι θαμμένες σε μεγάλο βάθος, σαν τους φυσικούς πόρους.

Δεν ξέρω, μπορεί άλλοι να καμώνονται ότι τα καταφέρνουν ευκολότερα, να τα έχουν όλα στο μυαλό τους, εμείς όμως παιδευτήκαμε πολύ. Για κάθε πρόταση, για κάθε θέση, για κάθε ψηφοφορία, για κάθε ομιλία, σχεδόν για κάθε ανακοίνωση, εξαντλούσαμε τα όρια της αναζήτησης.

Και θέλω να στείλω ένα μήνυμα στους 86 χιλιάδες πολίτες που μας ψήφισαν στις ευρωεκλογές. Τους ζητώ να μην χάσουν αυτό που τους έκανε Ποτάμι. Τους ζητώ να είναι υπερήφανοι γι’ αυτά που καταφέραμε. Ειλικρίνεια, ευθύτητα, αλήθεια!

Έχουμε μπροστά μας μια κρίσιμη περίοδο. Μετά τις εκλογές πρέπει να παρθούν γρήγορα γενναίες αποφάσεις που θα επιτρέψουν την ανάπτυξη της οικονομίας. Να σταματήσουμε να σκιαμαχούμε με φαντάσματα και να κάνουμε τις μεταρρυθμιστικές τομές που έχει ανάγκη ο τόπος.

Οι νέοι πρέπει να είναι η προτεραιότητα. Να τους ωθήσουμε να αναλάβουν, καίριες θέσεις στην πολιτική ζωή και την κοινωνία. «Υπάρχει ένας βαθύς λόγος δικαιοσύνης που επιτάσσει τη διακυβέρνηση της κοινωνίας από νέους», έλεγε ο Σταύρος Τσακυράκης. «Αυτοί που έχουν μπροστά τους το μεγαλύτερο μέρος της ζωής τους είναι δίκαιο να μπορούν να ορίζουν την τύχη τους». Πρώτα οι νέοι λοιπόν. Έξω τα κόμματα από το Δημόσιο, τα Πανεπιστήμια, τη Δικαιοσύνη. Αξιοκρατία και όχι κομματικοί διορισμοί και κομματικές προαγωγές. Όσα συμβαίνουν τις τελευταίες ώρες της κυβέρνησης – πάλι γύρω από το κράτος και το δημόσιο χρήμα – γυρίζουν τη χώρα πολλά χρόνια πίσω.

Συνεχίζω: Μπροστά το περιβάλλον. Για να μην παραδώσουμε και εκεί χάος στα παιδιά μας. Ναι στη διαφορετικότητα γιατί και το δικαίωμα του ΕΝΟΣ έχει αξία σε μια σύγχρονη φιλελεύθερη κοινωνία. Και τέλος, ανοιχτή οικονομία χωρίς υπερφορολόγηση και γραφειοκρατία.

Κυρίες και κύριοι,

Οι Έλληνες μπορούν να τα καταφέρουν. Αρκεί να άρουμε τα εμπόδια από τους δρόμους και τις διαδρομές μας. Αρκεί το κομματικό κράτος, η κομματική διοίκηση, η κομματική αυθεντία να αφήσει λίγο χώρο για να αναπνεύσει η αληθινή πολιτική.

Κυρίες και κύριοι,

Σκοπός της ζωής, λένε, είναι να ηττάσαι από ολοένα και μεγαλύτερα πράγματα. Αποχαιρετώ λοιπόν τη Βουλή πολιτικά ηττημένος, ανθρώπινα θλιμμένος, αλλά τελικά υπερήφανος για την προσφορά του Ποταμιού στην κοινωνία και την πατρίδα.

Και αισιόδοξος ότι ο σπόρος που ρίξαμε θα φυτρώσει ξανά.

Σας ευχαριστώ