Θόλος με κενά, ακούσια ή με επιλεκτικότητα;

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Φαντάζει πράγματι αξιοπερίεργη  η πρόσφατη αστοχία της αντιαεροπορικής άμυνας του Ισραήλ για κατάρριψη μιας απλής ρουκέτας. Σε σχέση βέβαια με την εντυπωσιακή (χολυγουντιανών προδιαγραφών) εξουδετέρωση του  99%  (σύμφωνα με δηλώσεις ιθυνόντων) της μέσα στον Απρίλη  και εσκεμμένα  ήπιων τόνων επιθετικής ομοβροντίας του Ιράν με 300 περίπου πυραύλους και drones.

Επομένως δεν αποκλείεται το συγκεκριμένο γεγονός, να εντάσσεται στη τετριμμένη μεθοδολογία των αντιδραστικών για κατάστρωση πολύτιμων σκευωριών. Δηλαδή μελετημένα η πολυθρύλητη και άτρωτη (μέχρι και η άρχουσα και αρχόμενη τάξη της χώρας μας ονειρεύεται να την αποκτήσει) σιδερένια ασπίδα να διύλισε το κουνούπι και να κατάπιε την καμήλα. Μια εξαιρετικά λοιπόν εύστοχη αποτυχία;

Ειδικά όταν τα δωδεκάχρονα θύματα ήταν Δρούζοι μουσουλμάνοι. Οι γνωστοί ισραηλίτες, που αποτελούν αδελφούς-προδότες για τους Παλαιστίνιους και ύποπτους άραβες για το Ισραήλ. (Κατά το «τουρκόσποροι» μικρασιάτες πρόσφυγες εν Ελλάδι και «γραικοί εχθροί» στηΤουρκία).

Πλήγμα το οποίο αμφισβητήθηκε έντονα από τη μεριά Λιβάνου και προφανώς θα ήταν από κάθε άποψη πολιτικά άτοπο, εάν αποτελούσε  δική του ευθύνη.

Πολύ περισσότερο όμως το κτύπημα προέκυψε σε μια συγκυρία όπου το βάλτωμα της πανίσχυρης στρατιωτικής μηχανής του σιωνισμού (με τις θηριώδεις ιμπεριαλιστικές πλάτες) στα χαλάσματα της Γάζας εξαιτίας της ηρωικής Παλαιστινιακής αντίστασης κέντριζε έναν από πολλές (συμμαχικές) κατευθύνσεις (ακόμη και από το Τελ Αβίβ) πιο προσγειωμένο προβληματισμό. Σχετικά με το πάγωμα των επιχειρήσεων και μετάθεση της ολοκλήρωσης του στρατηγικού στόχου της άπαξ τελικής λύσης σε ευθετότερο χρόνο και με διαδοχικές φάσεις.

Εντελώς δε «τυχαία» ή «δικαιολογημένα» ακολούθησε η διπλή δολοφονία και απόπειρα αποκεφαλισμού της ηγεσίας Χεζμπολάχ και Χαμάς, με βαριά μάλιστα ταπεινωτικό τρόπο για τον επίδοξο προστάτη αραβικών και ισλαμικών πληθυσμών, τον φασιστικό εσμό των μουλάδων της Τεχεράνης.

Πανθομολογούμενα ατελέσφορη, απανωτή τακτική για την κάμψη του αξιόμαχου των οργανώσεων, αλλά αρκούντως ικανοποιητική  για την παύση των «ειρηνευτικών» διεργασιών. Εφόσον μάλιστα εξουδετερώθηκε ο βασικότερος συντελεστής των διαπραγματεύσεων Χανιγιέ. Εκπρόσωπος της μετριοπαθούς πτέρυγας  και οπωσδήποτε μη αρνητής της ενδοτικής «διευθέτησης» των δυο κρατών.

Εύκολα αφ’ υψηλού και εκ του ασφαλούς ισοπεδώνει και μαζικά θανατώνει, όποιος έχει προικοδοτηθεί με μια συντριπτική στρατιωτική  υπεροχή. Η  μολαταύτα κοστοβόρα σε έμψυχο “υλικό” χερσαία επέμβαση κρίνει τελικά το διακύβευμα της κυριάρχησης.

Άσχετα με την ανάμειξη ή όχι της Μοσάντ στις δύο εγκληματικές  ενέργειες και παρά το αυτονόητο της εθνικότητας του δράστη, οι εξελίξεις  μοιραία οδηγούν σε κλιμάκωση της αντιπαράθεσης κατακτητών και διεκδικητών των πατρώων εδαφών τους. Επιφέροντας παράλληλα μια ακόμη αγριότερη σφαγή στη Γάζα, κίνδυνο εμπλοκής δυνάμεων που πρωτύτερα περιορίζονταν ουσιαστικά σε μια ρητορική πολεμική. Και βέβαια φούντωμα του  ολέθριου ενδεχόμενου οι συγκρούσεις να ξεφύγουν από τα στενά όρια της Μέσης Ανατολής αγκαλιάζοντας φρικιαστικά  την περίμετρο της υδρογείου.

Χαρακτηριστικό είναι το διάγγελμα του Νετανιάχου (αλλοίμονο αν δεν ξέρει ο πρωταγωνιστής  μακελάρης), όπου προειδοποίησε για την πιθανότητα δύσκολων συνθηκών και ακραίων καταστάσεων.

Τρισάθλιος ο, δυσανάλογα με τον κυβισμό του, σημαντικός ρόλος του ελληνικού αστισμού, όντας αρωγός της γενοκτονίας. Αμείλικτος ο ιμπεριαλισμός, παρά τα υποκριτικά ψελλίσματα του και τα σωρηδόν κρίσιμα  αδιέξοδα του, πρωτοστατεί στο κατακρεούργημα  λαών και πριονισμό της παγκόσμιας ειρήνης. Υπερθετικά κτηνώδες το κράμα του σιωνιστικού εθνικισμού και της ιδιότητας του σαν ο απεσταλμένος κέρβερος στη νευραλγική περιοχή από τους υπερατλαντικούς (κυρίως)  δυνάστες του πλανήτη.

Όταν ένας λαός αιματοκυλιέται, αιμορραγεί ολάκερη η ανθρωπότητα.

Η κάθε ενεργή πολεμική εστία αναδεικνύει τη φύση ενός συστήματος αποθρασυμένου από τη βυθιότητα του νεκροθάφτη του. Ενώ κομπάζει για την αποκλειστική ιστορική επικράτηση του, παραμένει σχιζοφρενικό. Αντιμάχεται έτσι μονάχα τον εαυτό του.

Σκορπίζει την εξαθλίωση τόσο άφθονα, όσο ανάλογα υπερίπταται η παραγωγικότητα στη διαστημική εποχή. Βαθαίνει την εκμετάλλευση. Εκβαρβαρίζεται στο έπακρο παλινοστώντας στη δουλοκτητική κοιτίδα του. Επεκτείνει τον πολεμικό λυγμό.

Και όλα αυτά τα πράττει όχι επειδή αρέσκεται στον μισανθρωπισμό, ηδονίζεται με τη βία, βιώνει οργασμούς στα πεδία των συρράξεων. Όμως εάν δεν ακολουθήσει αναγκαστικά και με συνέπεια ευλαβική τις αρχαίες παραδόσεις του, οι πάνω και μέσα σε αυτό αντικειμενικοί κανόνες λειτουργίας του, θα το στραγγαλίσουν.  Ή στις φάσεις κρίσης και άλυτων ανταγωνισμών θα αυτοχειριαστεί  ή θα υιοθετεί την επ’ ακριβώς αιωρούμενη ανάμεσα στην πείνα και στη χορωδία των κανονιών συγκεκριμένη συμπεριφορά.  Δίχως έλεος και εναλλακτική.

Και αν η υπηρέτηση και διαιώνιση των συμφερόντων της κεφαλαιοκρατίας άσχετα όγκου και γεωγραφικής της θέσης είναι εγκλωβισμένη στην πορεία δυστυχίας,  θρήνου για τους λαούς και χάους για τον  πλανήτη, οι από κάτω έχουν διαμετρικά αντίθετες επιθυμίες από τη διεθνή τυραννία. Οφείλουν επομένως να χαράξουν ασύμβατες διαδρομές.

Η φωτεινότερη έκφραση μιας τέτοιας αναγκαιότητας πάλης για επιβίωση σε συνθήκες αξιοπρέπειας και ελευθερίας συμπυκνώνεται και αντικατοπτρίζεται στον αγώνα των Παλαιστινίων.

Εξηγήσιμη επομένως η λύσσα  Ισραήλ και αμερικανοευρωπαίων ιμπεριαλιστών πέρα από την αισχρή υποκρισία των δεύτερων για τσάκισμα της εθνικοαπελευθερωτικής προσπάθειας. Άλλο τόσο δόλια και καχεκτική η συμπαράσταση των διαφόρων  γειτονικών ολιγαρχικών καθεστώτων.

Σπουδαίες, ενθαρυντικές οι κινητοποιήσεις αλληλεγγύης των φοιτητών σε μητροπόλεις του καπιταλισμού.

Δυσάρεστη η ράθυμη έως και στρεβλή κινηματική ανταπόκριση της ελληνικής αριστεράς.

Είναι αυτονόητη η αξία  (χωρίς υπερβολή συνταρακτική)  γκρεμίσματος ενός από τα πιο μαύρα αγκωναριού στο παγκόσμιο κάστρο της αδικίας. Επίσης δεδομένες οι αρνητικές συνέπειες για τους λαούς, σαν οι εχθροί τους αποκαταστήσουν το στη Γάζα ρήγμα αμφισβήτησης της κυριαρχίας τους.

Το εύρος της συνειδητοποίησης θα φανεί στους δρόμους. Εκεί κρίνεται σε ποια μεριά  θα γείρει η πλάστιγγα των συσχετισμών. Προς τους Παλαιστίνιους αλλά και κάθε λαό ή προς τη διεθνή αγέλη των τεράτων , των ληστών και δημίων μας?

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης