Ιστορία ενός πολίτη Νο2

Γράφει ο Βαγγέλης Πάλλας,
δημοσιογράφος ΑΠΕ-ΜΠΕ

Είσαι και συ ένας από εμάς; Μεγάλωνες κάνοντας όνειρα; Είχες φιλοδοξίες; Ήθελες  να πετύχεις; Λυπάμαι.
Καλωσόρισες στο 2014. Μάλλον καιρός να μάθεις  πως τίποτα δεν θα αλλάξει.
… όμως εσύ αδελφέ μου ξέρεις πως από τούτα τ’ απλά λόγια τούτες τις απλές πράξεις, από τούτα τα απλά τραγούδια μεγαλώνει  το μπόι της ζωής, μεγαλώνει ο κόσμος, μεγαλώνουμε…
Όσα σχεδίαζες, όσα σκεπτόσουν, όλα αυτά για τα οποία εσύ και η γενιά σου κοπιάσατε, έχουν χαθεί. Σύμφωνα με αυτούς  πρέπει να τα ξεχάσεις, όλα, όνειρα, ελπίδες, μέλλον, οικογένεια
… ταξίδι πικρό σε άγνωστα μέρη, στους δρόμους του νου θα  χαθώ, στροφή επί τόπου, απλώνω το χέρι, χιονίζει…
Τι θα κάνεις γι’ αυτό; Νιώθεις ανήμπορος;  Αισθάνεσαι ότι δεν μπορείς να προσφέρεις τίποτα πια; Κάνεις λάθος. Μπαίνεις να δωρίσεις τα  όνειρά σου. Για σένα δεν έχουν καμιά αξία πλέον. Μονάχα πόνο  και απογοήτευση σου προκαλούν, χάρισέ τα λοιπόν.
…. και να αδελφέ μου που μάθαμε να κουβεντιάσουμε ήσυχα ήσυχα κι απλά. Καταλαβαινόμαστε τώρα, δεν χρειάζονται περισσότερα…
Γίνε και εσύ άλλος ένας Έλληνας που θα δώσει ότι του απέμεινε, ένα κομμάτι από την καρδιά του, στην πατρίδα του, στο Κράτος  που τόσο τον στήριξε. Και πού ξέρεις αν υπάρξει μεγάλη συμμετοχή, ίσως τα  χαρισμένα όνειρα σου φτιάξουν ένα δυνατό χέρι.
… Είναι πολύ μικρός αυτός ο κόσμος για να χωρέσει μεγάλους ανθρώπους. Και όμως αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και  ας είναι η φωτιά του να σε κάψει…
Ένα χέρι που έστω και την τελευταία στιγμή θα αρπάξει την  λεπίδα της γκιλοτίνας που αρχίζει να ακουμπά το σβέρκο μας και θα μας σώσει. Βιάσου. Σε χρειαζόμαστε.
Το μόνο που μας νοιάζει είναι να φορτώνουμε στους άλλους τους δικούς μας φόβους, ανασφάλειες, ενοχές και να λουφάξουμε και κανείς δεν ενδιαφέρεται ότι σε μια υποτίθεται πολιτισμένη χώρα άνθρωποι πεθάνουν λόγω έλλειψης βασικών αναγκών.
… Σακατεμένη μου γενιά η κοινωνία μας κρατά ενέχυρο – αμανάτι, ποτέ η επανάσταση ποτέ του κόσμου η απονιά μας σβήσαν από το χάρτη…
Είναι αβάσταχτο, εντελώς οδυνηρό  να βλέπεις πως μια ολόκληρη κοινωνία, μετατρέπεται σε ζούγκλα κανίβαλων  – χυδαία, μικροπρεπή ανθρωποκακία σε κάθε γωνιά της πατρίδας  σου, που προσφέρει στις επόμενες γενιές μια νέα κοινωνία που ελέγχεται και αποτελείται από μικρούς … ανθρώπους. Ηττηθήκαμε με τεράστιο σκορ διαμορφωμένο μόνο με αυτογκόλ.
… Ομπρός να ξεχερσώσουμε τα μαύρα τα ρουμάνια να  διαλυθούνε τα στοιχειά, να φύγουνε τα φίδια που μέσα κει  φωλιάζουνε και μας ρουφάν το αίμα …
Όνειρα δανεισμένα, ελπίδες για το μέλλον, είμαστε δεν είμαστε αισιόδοξοι, το μέλλον είναι μπροστά και η ζωή προχωράει.
Κουράστηκες να ελπίζεις, θέλεις μια καλύτερη ζωή, να ζήσεις αλλιώς. Τι σε κρατάει εκεί πίσω στάσιμο και άπραγο;
Φόβος… Ίσως. Σίγουρα νοιώθεις φόβο. Φοβάσαι να σπάσεις τα  δεσμά σου με το παρελθόν, με την παλιά μίζερη ζωή σου. Φοβάσαι να οραματιστείς μια καλύτερη κοινωνία. Φοβάσαι να  αλλάξεις το παλιό. Φοβάσαι να κυνηγήσεις  τα όνειρά σου, έστω τα δανεισμένα.
… Μα έχει ο καιρός γυρίσματα, μεγάλωσε κι αυτή κι εγώ, μεγάλωσαν κι οι φίλοι μου εκεί γύρω στα σαράντα, στα κόμματα γαντζώθηκαν και εγώ δεν ξέρω τι να πω, και άλλοι στο σπιτάκι τους για πάντα.
Άλλαξε τη ζωή σου με την παρουσία σου. Δώσε ζωή στα όνειρά σου. Πάρτα πίσω, έστω και γκρεμισμένα, δώσε ελπίδα σε αυτούς που πίστεψαν στο όνειρο. Γι’ αυτά που θα’ρθουν στο μέλλον. Για να τα βλέπεις όλα σε πρωτόγονη ματιά, να τα βλέπεις όλα σαν πρώτη φορά.
Κανείς δεν πιστεύει πια στα όνειρα, στα παραμύθια. Και όμως στο βάθος όλοι ένα παραμύθι ψάχνουν για να  κρατηθούν από  αυτό. Πόσο μάλιστα όταν μερικά παραμύθια αξίζουν τον κόπο.
… Κοίταξε χαράζει  ουρανός πάλι ο ήλιος βγαίνει. Έλα πάμε μαζί η ζωή μας περιμένει. Θα βρεθεί ο άνθρωπος για μας,  πάμε  πριν νυχτώσει. Η ζωή μας περνά και σε λίγο θα τελειώσει…
Το σύγχρονο Κολοσσαίο  βρίσκεται στα σαλόνια μας. Μπροστά από τον καναπέ μας. Καθόμαστε και παρακολουθούμε ανθρώπους  που δεν άντεξαν, ανθρώπους που τους σκότωσε το σύστημα. Γιατί ήταν λιγάκι πιο αδύναμοι, πιο ευαίσθητοι ίσως. Ανθρώπους που βρέθηκαν στο λάθος σημείο, την λάθος στιγμή και κατακεραυνώνουμε τις επιλογές τους. Επιλογές  που η δειλία και η μικροψυχία μας δεν θα μας επέτρεπε ποτέ να κάνουμε.
Δεν είναι εύκολο ν’ αλλάξεις, όταν  χαλάσεις εντελώς και δεν έχεις μάτια να κοιτάξεις ποιος είναι ο δρόμος ο καλός…