Κάποτε στα σέβεντις

Γράφει ο Μανούσος Γ. Δασκαλάκης

Τέλη του 1970 . Μόλις είχα απολυθεί , από φαντάρος. Ήμουν ένας αδύνατος νέος χωρίς στομάχι και κατοσιάγωνο.Θεός φυλάξοι. Ο φίλος μου ο Λευτέρης, ήταν ένα παιδί καλλιεργημένο ενταγμένο στην αριστερά, και παρά την νεαρή του ηλικία φυλακισθείς για αντίσταση κατά της χούντας. Διάβαζε συνεχώς,άκουγε τον επικό Μίκη Θεοδωράκη, κλασική μουσική, Σαββόπουλο, και νέο κύμα. Του άρεσε το θέατρο , και η ορειβασία. Στο επάγγελμα ήταν μαρμαροτεχνίτης.Τον παλιό καλό καιρό οι νέοι της αριστεράς που δεν είχαν ευκαιρία για σπουδές ήταν αυτοδίδακτοι.Καθώς περνούσαμε από την Δημοτική Αγορά Χανίων ο φίλος μου ο Λευτέρης έκανε στάση στο εξωτερικό περίπτερο στα βορινά σκαλάκια, όπου ο ηλικιωμένος περιπτεράς πουλούσε μεταχειρισμένους δίσκους πικ απ της εποχής.Με το πενιχρό χαρτζιλίκι του αγόρασε ένα δισκάκι και μου το έκανε δώρο. Η φωνή θεϊκή.Ο κιθαρίστας βραβευμένος, ο στιχουργός άριστος .Το αποτέλεσμα άρτιο.

Αυγή θλιμμένη

Στίχοι: Γιάννης Κακουλίδης
Μουσική: Νότης Μαυρουδής
Γιώργος Ζωγράφος

Αυγή θλιμμένη η θλίψη έφυγε από σε
και θρόνιασε μες την καρδιά μας
σκεπάστηκαν με στάχτη τα φιλιά μας.
Πού είν’ η χαρά, πετά ψηλά.
Οι αναμνήσεις θόλωσαν τη ματιά.
Πού είν’ η χαρά, πετά ψηλά
και η αγάπη στα σύννεφα γυρνά.
Αγάπη έρμη της μοναξιάς παρηγοριά μου,
κρασί γλυκό ο έρωτάς μου
σκεπάστηκε μέσα στη καταχνιά.
Πού είν’ η χαρά, πετά ψηλά.
Οι αναμνήσεις θόλωσαν τη ματιά.
Πού είν’ η χαρά, πετά ψηλά
και η αγάπη στα σύννεφα γυρνά.