Κείμενο που διαβάστηκε στις 14/11 στην ορκομωσία της ιατρικής σχολής Ηρακλείου , απο φοιτητές που ορκίστηκαν εκείνη την μέρα

“Απο σήμερα θεωρούμαστε γιατροί, σε μια χώρα που δεν αναγνωρίζει πλέον το δικαίωμα στην περίθαλψη, που κλεινει τα νοσοκομεία της, που δεν πληρωνει τους γιατρους της, που πειναει. Που διωχνει στο εξωτερικο τη νεολαια της, ιδιως την σπουδασμένη νεολαία της.
Λέγαμε «όταν μεγαλώσω θέλω να γίνω γιατρός». Δεν ξέραμε οτι θα ηταν αναγκη να το προσδιορισουμε ακομα περισσοτερο. Θέλω να γίνω ΓΙΑΤΡΟΣ. Θέλω να γίνω γιατρος ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΟΥ. Θέλω να δουλεψω σε δημόσιο νοσοκομειο, θελω να μπορω να ειμαι δίπλα σε οποιον με εχει αναγκη, θελω οι ασθενεις μου να μπορουν να φανε και να βρισκουν τα φαρμακά τους. Σʼαυτα τα θελω, εχουμε πολλα να συμβάλλουμε,και οφειλουμε να παλέψουμε.
Πολλες φορες μέσα στην σχολή μας προτάθηκε να φύγουμε στο εξωτερικό. Μας παρουσιαστηκε ως η μονη λύση. «Θα είναι καλύτερα, πιο εκπαιδευτικά, πιο καλοπληρωμένα». Διαφωνούμε. Δεν γίναμε γιατροί για να κανουμε καριέρα, για να αποκτήσουμε θέσεις περιοπής, για να κολυμπήσουμε στο χρήμα εις βάρος ασθενών. Ακόμα περισσοτερο, δεν γίναμε γιατροί για να κλείσουμε τα μάτια μπροστά στην δυστυχία που απλώνεται πλεον φανερά γύρω μας. Θα μείνουμε εδω να το παλέψουμε, απαιτείται αγώνας για να ορθοποδήσει μια χώρα που την έχουν φέρει στο χείλος του γκρεμού, απο αυτο τον αγώνα εμείς δεν θα λείψουμε. ΘΑ ΠΑΛΕΨΟΥΜΕ ΝΑ ΓΙΝΟΥΜΕ ΓΙΑΤΡΟΙ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ.”