Καθίκια δίχως τσίπα

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Το εδώ και καιρό μαγειρεμένο μνημόνιο ετοιμάζεται να ψηφίσει η κυβέρνηση (αντίλαλος προσταγών των δανειστών σωστότερα), με την ιδιομορφία πως αυτή τη φορά  θα είναι χωρίς λεφτά!!  Εφευρίσκει μάλιστα  διαφορετικές διατυπώσεις, η ουσία της κοροϊδίας και βαρβαρότητας  όμως παραμένει ίδια. Μέτρα ουδέτερα, περισταλτικές  ρυθμίσεις με αντισταθμιστική ανακούφιση (αντίμετρα), διαρθρωτικές αλλαγές χωρίς εισοδηματική επιβάρυνση, μεταρρυθμιστικές τομές και οι εκφραστικές  φαεινές των υπηρετών κεφάλαιου και ιμπεριαλιστών είναι εξοργιστικές  και δεν γνωρίζουν  φραγμό (λαϊκό) και σταματημό.

Σαν να λέμε δηλαδή σε σφάζω, αλλά δεν σου κόβω το λαιμό.  Η` επιβάλλεται  λιτότητα και ταυτόχρονα δεν φέρνει φτώχεια. Για να το διαστείλουμε δε και σε ένα άλλο επίπεδο, σαν να διατυμπανίζεται  ένας καλοκάγαθος καπιταλισμός απαλλαγμένος από εκμετάλλευση. Γιατί όχι και για ένα ιμπεριαλισμό που αν και επιδιώκει το γονάτισμα των ανταγωνιστών και την υποδούλωση της ανθρωπότητας, δεν είναι σαρκοβόρος και πειρατικός.

Έχουμε λοιπόν φτάσει σε εποχές απείρου φαιδρότητας και εμπαιγμού των ανθρώπων του επαχθούς μόχθου τη στιγμή που ο υπουργός Πετρόπουλος με κομπασμό  ανακοινώνει πως δέχεται διαμαρτυρίες από ασφαλισμένους  λόγω των χαμηλών εισφορών!! Σε λίγο θα ισχυρίζονται ότι οι συνταξιούχοι με πάθος  εκλιπαρούν  τα κυβερνητικά στελέχη να τους απαλλάξουν από τον αποταμιευτικό και επενδυτικό πονοκέφαλο εξαιτίας  της  μυθικής περίσσιας των μηνιαίων απολαβών της τάξης των λίγων εκατοντάδων ευρώ απαιτώντας έτσι το λιγόστεμα τους. Επίσης θα διαμαρτύρονται οι διαδηλωτές για το απαλό και όχι αρκούντως σωφρονιστικό  βουρδούλιασμα τους από τους κρανοφόρους. Η` ότι οι Χαλκιδικιώτες θα κινητοποιούνται διεκδικώντας περισσότερο καναδέζικο δηλητήριο στα πνευμόνια τους . Εξίσου θα αγανακτούν και οι καρκινοπαθείς Χανιώτες  για το περιορισμένο άπλωμα των γεωστρατηγικά διαμαντένιων πολεμικών βάσεων, την υποτονική αξιοποίηση τους σαν εξολοθρευτικό  καταπέλτη κατά των γειτονικών πληθυσμών και απαιτώντας επιπλέον να είναι η περιοχή τους το μοναδικό στην υφήλιο πεδίο βολής (γιατί να υπάρχει και άλλο ένα στην αμερικάνικη έρημο χάνοντας έτσι την παγκόσμια αποκλειστικότητα;) ορισμένων  τύπων πυραύλων.

Ίσως καταλήξουν στην απείρου αναισχυντίας μάλιστα εκτίμηση ότι υπάρχει ένας ασυγκράτητος αναβρασμός  στην κοινωνία όπου ενδεικτικά αναφέρεται πως οι διάφοροι αγωνιστές θα καταγγέλλουν την μη ένταξη τους στον κατακλυσμό δικαστικών διώξεων. Οι ασθενείς στα νοσοκομεία τα οποία ψυχορραγούν, γιατί δεν οδηγούνται στην ευθανασία ανακουφίζοντας τα αντιασφαλιστικά ταμεία.  Οι απεργοί για την καθυστέρηση ψήφισης πιο δρακόντειων απεργοκτόνων νόμων και οι δημόσιοι υπάλληλοι για την αργοπορημένη άρση (μέσω και της αξιολόγησης)  της μονιμότητας. Ο δανειούχος επειδή καθυστερεί η κατάσχεση του σπιτικού του  και ο φοιτητής με ταπεινή ταξική καταγωγή γιατί του  επιτρέπεται ακόμη η αναίδεια της τριτοβάθμιας μόρφωσης.

Με ανάλογο ενθουσιασμό ακόμη τα άνεργα αμούστακα παλληκάρια των βιοπαλαιστών ότι  αξιώνουν να εφορμήσουν στην απέναντι όχθη του Αιγαίου με τουρκοφάγα υστερία, ώστε θυσιάζοντας τη ζωή τους να υπερασπίσουν την εχθρική προς αυτά πατρίδα και τον πλούτο του άπληστου και επεκτατικού  έλληνα βιομήχανου. Μέχρι και οι κατατρεγμένοι πρόσφυγες πιθανόν να ξεσπαθώνουν κρίνοντας  την νάιλον σκηνή τους μες στα χιόνια και το σάπιο φαγητό που τους προσφέρεται σαν υπερβολική χλιδή και κατάχρηση της φιλοξενίας.

Κάπου όμως έλκει την προέλευση της αυτή η άνευ προηγούμενου αποθράσυνση των κρατούντων. Πηγάζει από την καχεκτικότητα  του εργατολαϊκού κινήματος και βαδίζει πάνω στο κόκκινο χαλί της κάμψης των αντιστάσεων. Ναι, στο κόκκινο.

Μιας και στο αντίπερα στρατόπεδο των καταπιεσμένων συντελείται ένας διαφορετικού ύφους αλλά συστημικής εν τέλει ιδιοσυγκρασίας  βιασμός της αλήθειας. Από εκείνους τους πρωτοψάλτες της ανίατα συνδιαχειριστικής νοοτροπίας που  κτίζουν λαϊκοδημοκρατικά ανώγεια και ανατρεπτικά κατώγεια επάνω στον περιστοιχισμένο με αγκαθωτά αμερικανοευρωπαϊκά συρματοπλέγματα   καπιταλιστικό βούρκο. Που σχεδιάζουν επί κοινοβουλευτικού χάρτου την κυριαρχία της εργατικής τάξης χωρίς να εκπορθήσουν πρωτύτερα την αστική εξουσία.  Πιστεύοντας στην ανάσχεση και κατατρόπωση του αντιλαϊκού τυφώνα με ευφάνταστες συμβολικές κινητοποιήσεις  καθαρά θεατρικού χαρακτήρα περιφρονώντας, περιπαίζοντας, συσκοτίζοντας και παραλύοντας  τις όποιες αγωνιστικές διαθέσεις  ξεφυτρώνουν κατά καιρούς και κατά τόπους.

Παρόμοια άλλοι ψηλαφούν  προεπαναστατικά σκιρτήματα μέσα στο τοπίο της πνιγηρής  δυσχέρειας του λαϊκού παράγοντα να απαντήσει έστω και στοιχειωδώς στην επίθεση του οδοστρωτήρα των πιο θεμελιωδών δικαιωμάτων του  χειροκροτώντας οφθαλμοφανείς  ελιγμούς και μεθοδεύσεις της αντίδρασης (δημοψήφισμα του ΟΧΙ, Brexit,κλπ). Επιμένουν τραγικά και καταστρώνουν προγράμματα κυβερνητισμού, παρά την ακόμη και για τους πλέον ανίδεους (;) άκρως διδακτική ομοειδή Συριζαϊκή εμπειρία. Δέσμιοι ιδεολογικοπολιτικών αγκυλώσεων βλέπουν μοιραία καλοδεχούμενους πρόσφυγες και αφήνουν στο απυρόβλητο τους επάρατους ιμπεριαλιστικούς πολέμους που τους προξενούν. Αναθεματίζουν δηλαδή την καταστροφική νεροποντή  και όχι τα βαριά σύννεφα που τη φέρνουν.  Κατακεραυνώνουν τη φασιστική οχιά (εξαντλούμενοι  σε μια μονόχνοτη αντιρατσιστικοκεντρική αντίληψη) εθελοτυφλώντας μπροστά  στο τέρας που την εξέθρεψε και ουαί καλώντας το ίδιο το χολεριασμένο γενεσιουργό αίτιο να την αποκεφαλίσει. Και όχι φυσικά αναθέτοντας αυτό το σημαντικό καθήκον πρωταρχικά στην αντιφασιστική πάλη.  Στηλιτεύουν  ακροδεξιές  πολιτικές εκδοχές του αστισμού δίνοντας κατά συνέπεια συγχωροχάρτι  στην  <<μετριοπαθή>> εκπροσώπηση του ούτως η` άλλως ακραίου (ειδικά στην εποχή μας) αστισμού. Στα Χανιά δε συγκεκριμένα καταλήγουν στη μυωπική (;)  δραστηριοποίηση κατά του αποκρατικοποιητικού ξεπουλήματος του αεροδρομίου στο κολοσσό του γερμανικού δημόσιου (!!) συνεργαζόμενοι με αλλότριους  φορείς. Ενώ λησμονούν και προσπερνούν ασχολίαστα πως ελάχιστα μέτρα μακρύτερα ολάκερη περιοχή και μαζί και η υπόλοιπη χώρα αποτελεί τσιφλίκι ότι φονικότερου οργιάζει σήμερα στην υφήλιο, δηλαδή των υπερατλαντικών κατακτητών. Παρόμοια ορισμένοι δονκιχωτικοί αντάρτες κατά του κατεστημένου πυρπολούν με μένος τα προπύργια του, δηλαδή κάδους απορριμμάτων, τρόλεϊ και ΑΤΜ (!!)  προσπερνώντας και υποτιμώντας τη μαζική συμμετοχή της μόνης και προς το παρόν σαστισμένης δύναμης που μπορεί να αντιπαρατεθεί αποτελεσματικά στις επιλογές του συστήματος αλλά και στην ίδια την ύπαρξη του.

Όμως το κόψιμο των ποδαριών του ψέματος  και το κάθισμα του κάθε  κατεργάρη στον πάγκο της ιστορίας θα τον αναλάβει αργά η` γρήγορα ο μόνος αρμόδιος απονεμητής του δίκιου, ο αγωνιζόμενος κατά της φτώχειας, εξάρτησης και καταστολής λαός και η επαναστατική νέμεση. Μυριάδες φορές  να πισωγυρνούσε ο τροχός του χρόνου στα κοινόβια των σπηλαίων, η επίπονη διαδρομή του ανθρώπινου γένους  προς τη χειραφέτηση του από τα δεσμά των εκάστοτε εκμεταλλευτών θα επαναλαμβάνονταν  σχεδόν απαράλλακτα.  Με σταθμούς το δουλοκτητικό και φεουδαρχικό στάδιο και προτελευταία στάση την κεφαλαιοκρατική πανούκλα, προσθέτοντας πιθανόν την ιδιότυπη φάση των παλινορθώσεων μέσα στο ξεδίπλωμα των σοσιαλιστικών εγχειρημάτων.  Όμως η νομοτέλεια αν και αδυνατεί να προσδιορίσει την επακριβή ημερομηνία λήξης της  ανισότητας σε ένα πλανήτη, όπου λίγες  χούφτες τυράννων καταδυναστεύουν και βουλιάζουν στην πείνα και το πένθος δισεκατομμύρια κολασμένων, παρόλο ετούτο προδιαγράφει με βεβαιότητα τον αίσιο τερματισμό της. Η ταξική πάλη ενίοτε απογοητεύεται και λυγίζει, οπισθοχωρεί και ανακυκλώνεται,  αλλά πάντοτε έστω και φαινομενικά ναρκωμένη προβληματίζεται και αναζητά διεξόδους. Αφεαυτού του ο ίδιος ο  παροξυσμός των αντιθέσεων την αφυπνίζει, την υποχρεώνει να ανασυνταχθεί και τέλος  πιο ώριμη και μαχητική θα θριαμβεύσει.

Μπορεί  καπιταλιστές και ιμπεριαλιστές στη μνημονιακή χώρα μας  να αδιαφορούν παγερά γιατί όπως μαρτυρούν πρόσφατες στατιστικές οι συνέπειες της πολιτικής τους οδήγησαν στο φαινόμενο μόνο δύο στους τρεις παραγωγικά ικανούς  βρίσκουν δουλειά και να γρυλίζουν συνάμα με ευχαρίστηση αφού  από τους εργαζομένους πάλι δύο στους τρεις  τελούν σε καθεστώς  επισφάλειας και  τρεις στους τρεις αμείβονται εξευτελιστικά. Τολμά η κυβερνητική αχρειότητα να χλευάζει ανερυθρίαστα τον λαό διαλαλώντας πως μεριμνεί για το καλό του, ενώ τον μαστιγώνει αλύπητα καυχούμενη  πως  δήθεν  αποσπά  όχι μονάχα τη παθητική συγκατάθεση του, αλλά ότι κερδίζει τη διάχυτη απαίτηση του για δραματικότερα σε βάρος του μέτρα! Εκ του παραλλήλου οι αριστεροί πυροσβεστήρες της οργής και της ανάγκης για αντίσταση και ξεσηκωμό συναγωνιζόμενοι σε χυδαιότητα τους απροσχημάτιστους εκφραστές των αντίπαλων συμφερόντων της κοινωνικής πλειοψηφίας  καμώνονται ότι ιδροκοπούν για την ανακοπή της εκστρατείας εξαθλίωσης των μαζών.

Είναι όμως τόσο τεράστιο το μέγεθος της δυστυχίας και της βαναυσότητας που δεν θα  συγκρατείται για πολύ η δυσαρέσκεια από το αίσθημα της  απαισιοδοξίας, σύγχυσης  και  ηττοπάθειας και την ίδια την αποδιοργάνωση των καταπιεσμένων.  Με αποτέλεσμα να λειτουργήσει η αφηνιασμένη επίθεση σε βάρος τους  σαν ρυμουλκός εξελίξεων σε κατευθύνσεις ελπιδοφόρες και προοπτικά καταπληκτικές. Το ζυμάρι της αγανάκτησης είναι πελώριο και η μαγιά αρκεί και σε μικρές ποσότητες για να φουσκώσει τον σκοπό της αντίστασης και της ανατροπής. Ο καπιταλισμός πια δεν χωρατεύει.  Παρά τις αστείες προσπάθειες του κάθε Πετρόπουλου χάνει την πολυτέλεια της αναπτυξιακής και προοδευτικής προσποίησης. Αποκαλύπτει  ανήμερα της πολεμικής αποκορύφωσης της φρίκης του την πιο αποκρουστική συμπεριφορά του. Εκεί όπου οι υπόδουλοι με την εναντίωση τους μόνο πιο αβάστακτα δεινά έχουν να χάσουν.

Τότε όλα αυτά τα σιχαμερά καθίκια βαμμένα με το χρώμα της πίσσας η` το ρεφορμιστικό κόκκινο η` το  βαθύ ροζ  θα εισπράξουν το πρέπον τίμημα τους μέσα στην ιστορία. Είτε θα διασταυρωθούν  με την άξια τύχη της τελευταίας τσαρικής οικογένειας, είτε θα χρησιμοποιηθούν για την γνήσια, κυριολεκτική εφαρμογή τους,  όπου με βάση το λεξικό είναι δοχεία συλλογής ούρων και περιττωμάτων.  Μέχρι τότε μονάχα οι εργατολαϊκοί αγώνες θα τα αποστομώνουν και πρέπει να ξεσπάσουν το συντομότερο.

* μελος της Πρωτοβουλιας Αντιστασης

"google ad"