Κακογραμμένο παραμύθι η ευρωπαϊκή αλληλεγγύη

Του Σταύρου Χριστακόπουλου

Ύστερα από τον Κυριάκο Μητσοτάκη, αύριο είναι η σειρά του Νίκου Δένδια να διαπιστώσει, στο Συμβούλιο Εξωτερικών Υποθέσεων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, ότι η αντίληψη των Ευρωπαίων εταίρων (στην Ε.Ε.) και συμμάχων μας (στο ΝΑΤΟ) περί στήριξης στην τρέχουσα κρίση (και στις επόμενες) με την αθρόα και πλήρως οργανωμένη διακίνηση μεταναστών και προσφύγων από την Τουρκία προς τα ελληνικά σύνορα επικεντρώνεται αυστηρά στην αποφυγή του προβλήματος και στον περιορισμό του στην ελληνική επικράτεια. Τελεία.

Υπ’ αυτό το πρίσμα και μόνο θα διερευνηθούν οι όποιες προσπάθειες στήριξης της Ελλάδας ώστε να εφαρμοστεί το χθεσινό συμπέρασμα του συμβουλίου των υπουργών Εσωτερικών ότι «η αποτελεσματική προστασία των εξωτερικών συνόρων της Ε.Ε. παραμένει καθοριστική» και «οι παράνομες διαβάσεις δεν θα γίνουν ανεκτές».

Στην πραγματικότητα το μεταναστευτικό / προσφυγικό αποτελεί για την Ευρώπη ένα πρόβλημα που προκαλεί σεισμικές πολιτικές δονήσεις στο εσωτερικό της. Το γεγονός ότι η καμπάνια του Brexit νίκησε εστιάζοντας ακριβώς σε αυτό είναι η πρώτη απόδειξη. Η ανάδειξη της Λέγκας του Βορρά στην Ιταλία σε πρώτη δύναμη εξαιτίας του ίδιου προβλήματος είναι αναμφισβήτητη. Το ίδιο ισχύει με την καθιέρωση του κόμματος της Λεπέν στη Γαλλία σε ισχυρό πυλώνα του πολιτικού συστήματος.

Στη Γερμανία η ανάδειξη της ακροδεξιάς AfD είναι ένας καυτός συνδυασμός της οικονομικής εγκατάλειψης των ανατολικών κρατιδίων της χώρας και του προσφυγικού, καθώς οι πολίτες αυτών των περιοχών διαπιστώνουν ότι το δικό τους εισόδημα σε πολλές περιπτώσεις υπολείπεται του εγγυημένου των προσφύγων.

Επιπλέον ένας συμπαγής τουρκικός πληθυσμός άνω των 3,5 εκατομμυρίων εμφανίζεται – κατά μεγάλη πλειονότητα – είτε να ελέγχεται είτε να καθοδηγείται από την Άγκυρα και να αποτελεί πολιτικό παράγοντα άκρως υπολογίσιμο από το Βερολίνο. Αν σε αυτό το στοιχείο προσθέσουμε την παραδοσιακή συνεργασία της Γερμανίας με την Οθωμανική Αυτοκρατορία και την Τουρκία, κάθε προσδοκία της γονατισμένης από την κρίση και χρεωμένης μέχρι τον λαιμό Ελλάδας για αλλαγή πολιτικής από το Βερολίνο είναι, στην καλύτερη περίπτωση, αφελής.

Τέλος, η άρνηση των χωρών που δεν επιθυμούν μετανάστες ή πρόσφυγες στο έδαφός τους δεν κάμφθηκε τα προηγούμενα χρόνια ούτε με την υπόσχεση για οικονομικά ανταλλάγματα ούτε με τις απειλές για απώλειες κονδυλίων και άλλες κυρώσεις. Συνεπώς η στάση των ευρωπαϊκών κρατών δεν πρόκειται να αλλάξει, αφού το σφράγισμα των συνόρων τους είναι ήδη αρκετό για να τους εξασφαλίσει την ησυχία τους.

Το ερώτημα είναι πώς εμείς σχεδιάζουμε την πολιτική μας σε ένα ζήτημα το οποίο άπτεται της κοινωνικής συνοχής και της εθνικής ασφάλειας, καθώς η πειρατική συμπεριφορά της Τουρκίας αποκαλύπτει την πραγματικότητα ακόμη και στους αδαείς ή αδιάφορους…