Κατά την Ρεπούση και άλλες κυρίες ήταν απλή Ανταλλαγή Πληθυσμών η Καταστροφή της Μικράς Ασίας;

Τι πολιτισμένη πρόταση! Τι εύηχη! Σε αντίθεση μ’ αυτήν την βάρβαρη λέξη “σφαγή”. “Ανταλλαγή πληθυσμών”!

Για φαντάσου!

Ήταν λοιπόν μια απλή ανταλλαγή πληθυσμών όλο αυτό που συνέβει το 1922;

Και οι καϋμένοι οι Τουρκοκρητικοί που αναγκάσθηκαν να φύγουν απ’ την Κρήτη (λες και την Κρήτη την κουβάλησαν απ’ την Τουρκία, δεν ήταν κατακτητές) υπέφεραν τόσο απ’ τον ξεριζωμό! Κανένα βιβλίο όμως δεν γράφτηκε απ’ αυτούς που λυπούνται τους Τουρκοκρητικούς για τα συναισθήματα των Ελλήνων της Μ. Ασίας που επέζησαν της σφαγής αλλά βίωσαν τόσο άγρια την σφαγή των συνανθρώπων τους. Μπροστά στα μάτια τους! Κανένα βιβλίο γι’ αυτούς, για τον ξεριζωμό τους, για ό,τι πέρασαν.

Το ότι τα παράλια της Μικράς Ασίας ήταν ήδη της Ιωνίας και η Ιωνία ήταν Ελλάδα δεν μετρά γι’ αυτούς; Δεν συγκινεί; Μόνο τα συναισθήματα του Τουρκοκρητικού; Ότι ζούσαν εκεί οι Έλληνες 3.000 χρόνια δεν μετρά; Μόνο τα συναισθήματα του Χασάν; Φυσικά, θα είχε συναισθήματα αφού γεννήθηκε και μεγάλωσε εδώ. Αυτό όμως δεν αναιρεί το γεγονός του τι συνέβει στην Μικρά Ασία. Δεν αναιρεί το γεγονός και του τι τραβούσαν οι Κρητικοί από τους κατακτητές Τουρκοκρητικούς. Οι γονείς τους και οι παππούδες τους ήταν αυτοί που κάτω από τον αβάσταχτο ζυγό τους ζούσαν οι Κρητικοί και όλοι οι Έλληνες. Και αν σε μια ζυγαριά βάλομε τα συναισθήματα, την φρίκη, την εκμετάλλευση, το ποδοπάτημα που βίωσαν οι Κρητικοί από τους Τούρκους κατακτητές, μ’ αυτό που ένοιωθαν φεύγοντας οι Τουρκοκρητικοί, δεν αξίζουν καμμιάς θλίψης μας

Καλά, ζούμε σε παράνοια; Χύθηκαν ποταμοί αιμάτων, οι πρόγονοι μας έδωσαν την ζωή τους, για να ελευθερωθούμε από την σκλαβιά που μας είχαν επιβάλλει και τώρα τους φέρνομε πίσω και μάλιστα με 1.100 ευρώ μηνιαίως στην Τράπεζα, δηλαδή με εξασφαλισμένο μισθό; Που αυτό το μέτρο ψήφισε η κυβέρνηση του Τσίπρα;

Έφυγαν τότε, στο καλό να πάνε. Τώρα θα κλάψομε γι’ αυτό; Ζούμε σε παράνοια; Άλλωστε εμείς δεν τους σφάξαμε! Τους αφήσαμε και έφυγαν. Ο μπαμπάς μου, μου ‘λεγε για τον “φουκαρά” Αλή Γγκογκό: “Δεν ήθελε να φύγει. Τρεις φορές πήδηξε απ’ το καράβι στη θάλασσα. Στο τέλος τον δέσανε με αλυσίδα. Και τότε έκλαιγε και φώναζε: “Πατρίδα μου, Χανιά μου, θα γυρίσομε πίσω. Με βάρκες, με σανίδες, κολυμπώντας”

Αυτό γίνεται τώρα. Αυτοί που καθημερινά μάς κατακλύζουν δεν είναι μόνο πολιτικοί πρόσφυγες, οικονομικοί μετανάστες. Είναι και έποικοι! Δεν είναι πλέον το κύμα μετανάστευσης της δεκαετίας του ’90. Έχει πλέον ξεφύγει σε άλλα απύθμενα νερά. Στα νερά του πιο μαύρου εθνικισμού, του πιο μαύρου φασισμού που είναι ο εποικισμός, ο κατασκευασμένος.

Αφού λοιπόν μάς γυρνούν πίσω τους απογόνους των Τουρκοκρητικών, να τους γυρίσομε και εμείς πίσω τους απογόνους των Μικρασιατών. Έχομε και μεις συναισθήματα! Και αφού μιλούν για ανταλλαγή πληθυσμών έτσι απλά, και αφού αυτό κάνουν τώρα, να μην είναι μονομερής, η ανταλλαγή των πληθυσμών. Και μεις σε βάρκες, καθημερινά και ασταμάτητα να κατακλύσομε τα παράλια της Μικράς Ασίας. Και να δούμε, θα μας υποδεχθούν φιλικά και πολιτισμένα όπως κάνομε εμείς; Και να δούμε θα βρεθεί κανείς Τούρκος για να γράψει βιβλίο για τα συναισθήματα του καϋμένου του Αλέξανδρου, κάτοικου της Σμύρνης, που δεν τον έστειλαν απλά πίσω, αλλά τον έσφαξαν;

Άννα Κωνσταντουδάκη – Αγγελάκη

"google ad"