“Καταστολή, ανεργία. Υγεία; Πουθενά…”: Πορεία γειτονιάς στα Παχιανά

Τα κείμενα που μοιράστηκαν:

1. “ΚΑΤΑΣΤΟΛΗ, ΑΝΕΡΓΙΑ ΑΛΛΑ ΥΓΕΙΑ ΠΟΥΘΕΝΑ

Τους τελευταίους μήνες, με αφορμή την διαχείριση του Covid 19, βρισκόμαστε μπροστά στην προσπάθεια εγκαθίδρυσης ενός μόνιμου καθεστώτος έκτακτης ανάγκης. Το κράτος, με μοναδικό γνώμονα τη διάσωση της οικονομίας (δηλαδή την απρόσκοπτη κερδοφορία των αφεντικών) και όχι της ανθρώπινης ζωής, διαχειρίζεται την υγειονομική κρίση επιβάλλοντας απαγορεύσεις, εντείνοντας την καταστολή, την καταπίεση και την εκμετάλλευση.

Ο καλοπληρωμένος δημοσιογραφικός λόγος των καθεστωτικών ΜΜΕ μάς επισημαίνει καθημερινά το χρέος μας για «ατομική ευθύνη», μετακυλώντας την έτσι από το κράτος για την εδώ και χρόνια μεθοδευμένη διάλυση του δημόσιου συστήματος υγείας. Ταυτόχρονα, ο περιορισμός του δημόσιου χώρου, η επιβολή της διαδικτυακής εργασίας και επικοινωνίας, η απαγόρευση των διαδηλώσεων, απαλλάσσει το κράτος από τον βραχνά των κοινωνικών διεκδικήσεων στον δρόμο, και από την οποιαδήποτε αμφισβήτηση πάνω στις πολιτικές διαχείρισης της κρίσης και του κορωνοϊού.

Η διαχείριση της πανδημίας καταδεικνύει αδιαμφισβήτητα τη δολοφονική και αντικοινωνική πολιτική του κράτους. Ενώ παρουσιάζει τα μέτρα απαγόρευσης μετακινήσεων και πολιτικών δράσεων ως μέτρα προστασίας από τον ιό, ταυτόχρονα νομοθετεί μια σειρά από αντεργατικές, αντιπεριβαλλοντικές, αντιεκπαιδευτικές διατάξεις εν μέσω καραντίνας.

Την ίδια στιγμή που δαιμονοποιεί και απαγορεύει τις συναθροίσεις, στοιβάζει εργαζόμενες στα ΜΜΜ1 και στα εργασιακά κάτεργα, αρνείται την αποσυμφόρηση των φυλακών, ανοίγει τις εκκλησίες2 (χωρίς να πει κουβέντα για τη «θεία κοινωνία»), ενώ συνεχίζει τη δολοφονική του πολιτική εις βάρος χιλιάδων ψυχών στα σύνορα και τα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών που επιβιώνουν σε συνθήκες φρίκης.3

Κάθε μέρα 100 νεκροί – Αυτό θέλει να κρύψει η καταστολή

Στην προσπάθεια απόκρυψης της διαρκούς φτωχοποίησης του πληθυσμού, της απροκάλυπτης επίθεσης στα εργασιακά δικαιώματα και στην εκπαίδευση, και της κατάρρευσης του συστήματος υγείας, οι κατασταλτικές δυνάμεις αναβαθμίζονται. Η αστυνομία είναι ο πλέον αρμόδιος διαχειριστής ακόμη και της πανδημίας.4

Όταν τα κονδύλια για τη δημόσια υγεία μειώνονται (ο προϋπολογισμός για το 2021 είναι μειωμένος κατά 600 εκ. ευρώ), αυξάνονται οι δαπάνες για την άμυνα κατά 30% και υλοποιείται κονδύλι ύψους 31 εκ. ευρώ για να εξοπλίσει με ακόμα περισσότερα μέσα την ελληνική αστυνομία.

Μπροστά στο επερχόμενο κοινωνικό ξέσπασμα το καθεστώς οχυρώνεται προληπτικά. Εφόσον η πολιτική διαχείρισης της πανδημίας καθημερινά αποτυγχάνει, η στρατιωτική διαχείριση της κρίσης είναι μονόδρομος. Η αδιάκοπη ενίσχυση των δυνάμεων ασφαλείας με προσλήψεις και εξοπλισμούς, υποδεικνύει την πολεμικού τύπου προετοιμασία του καθεστώτος απέναντι στον «εσωτερικό εχθρό».

Οι προθέσεις και το στρατηγικό αυτό σχέδιο του κράτους, με μπροστάρη τον πρεσβευτή του δόγματος «νόμος και τάξη», Χρυσοχοΐδη, έχουν ήδη αρχίσει να διαφαίνονται από τις κατασταλτικές επιχειρήσεις των πανελλαδικών συγκεντρώσεων της 17 Νοέμβρη. Απαγόρευση συναθροίσεων άνω των 3 ατόμων (πρώτη φορά μετά τη χούντα), ξύλο, συλλήψεις και οικονομική εξόντωση διαδηλωτών μέσω επιβολής προστίμων ίσων με ½ βασικό μισθό.

Μετέπειτα, όποια πολιτική δράση ακολούθησε, μέχρι και σήμερα, σημαδεύτηκε από τη λυσσασμένη επίθεση των δυνάμεων καταστολής. Τα Χανιά δεν θα μπορούσαν να λείπουν από αυτό το κατασταλτικό παραλήρημα. Η διαδήλωση της 6ης Δεκέμβρη χτυπήθηκε πριν ακόμα ξεκινήσει, με 8 συλλήψεις και αθρόα πρόστιμα. Η πρωτοτυπία σε αυτή την υπόθεση είναι ότι τα πρόστιμα αυτά δεν επιδόθηκαν μόνο δια ζώσης, αλλά και… εξ’ αποστάσεως, με στοχευμένα, χουντικού τύπου, τηλεφωνήματα σε ανθρώπους του κινήματος για να τα παραλάβουν αναδρομικά. Αυτή η τακτική (η οποία έχει χρησιμοποιηθεί και σε άλλες πόλεις της Ελλάδας) επαναφέρει και επίσημα τη μέθοδο του φακελώματος.

Και πώς απαντάμε σε όλα αυτά; Η αρχή έγινε της 10η Δεκεμβρίου, στη μαζική αντικατασταλτική συγκέντρωση στην πλ. Αγοράς. Με ενότητα στη δράση και αγώνα στο δρόμο. Η καταστολή και η απόπειρα τρομοκράτησης δεν μας φοβίζουν, αλλά μας εξοργίζουν.

Δεν θ’ αφήσουμε την υγεία μας, τα εργασιακά και πολιτικά δικαιώματά μας και τις ζωές μας βορά στους δυνάστες μας. Με συσπείρωση στους χώρους εργασίας και στις γειτονιές για να μην συνεχίσει η υποτίμηση της εργασιακής μας δύναμης με πρόσχημα την υγειονομική κρίση.

ΕΜΕΙΣ ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΘΑΝΟΥΜΕ ΓΙΑ Τ’ ΑΦΕΝΤΙΚΑ

1. «Δεν μπορούμε να γεννήσουμε λεωφορεία» – Κ. Μητσοτάκης

2. Οι εκκλησίες ξανανοίγουν με τους πιστούς να τηρούν τις αποστάσεις, αλλά να γλείφουν στο τέλος όλοι το ίδιο κουταλάκι…

3. Μετά την κόλαση της Μόριας, έρχεται μια άλλη, εκείνη του Καρά Τεπέ. Στοιβαγμένοι δεκάδες χιλιάδες πρόσφυγες και μετανάστριες σε έναν υγρό τάφο, χωρίς ρεύμα και νερό. Και για να μην ξεχνιόμαστε, γι’ αυτούς τους ανθρώπους, η απαγόρευση κυκλοφορίας δεν σταμάτησε ποτέ.

4. «Η αστυνομία είναι το εμβόλιο πριν το εμβόλιο» – Μ. Χρυσοχοΐδη

——-

Και σε όσους αρέσουν τα νούμερα:

-Ανά 1000 κατοίκους: 5 μπάτσοι, 3 νοσηλευτές, 6 γιατροί, 0,1 ΜΕΘ

-1 F16 κοστίζει όσο 4000 ΜΕΘ)…”

2. Απαγωγή και απέλαση Γάλλου υπηκόου επειδή είναι αναρχικός

Ο Errol είναι σύντροφός μας. Ο Errol συνελήφθη στις 6 Δεκέμβρη, διαδηλώνοντας ενάντια στην κρατική διαχείριση των ζώων μας -εν μέσω πανδημίας- και παίρνοντας μέρος στις συγκεντρώσεις μνήμης στην Αθήνα για την κρατική δολοφονία του αναρχικού μαθητή Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου.

Αυτός και πάνω από 100 αγωνιστές/ριες προσάγονται και μεταφέρονται στη ΓΑΔΑ, όπου σε δεύτερο χρόνο επιβαρύνονται με την κατηγορία της «διασποράς του ιού». Το ίδιο βράδυ αφήνονται ελεύθεροι όλοι, εκτός από τον Errol, ο οποίος βρέθηκε για δεύτερη φορά σε καθεστώς διοικητικής κράτησης, μέχρι να απελαθεί από τις ελληνικές αρχές. Η παράνομη απέλασή του το πρωί του Σαββάτου 19/12, έγινε χωρίς καμία προειδοποίηση του ίδιου ή του δικηγόρου του.

Ξημερώματα, άνδρες της αστυνομίας εισβάλλουν στο κελί του λέγοντάς του ψέματα, καθώς του ανακοίνωσαν πως τον μεταφέρουν σε νοσοκομείο για τεστ covid. Εν τέλει τον μεταφέρουν απευθείας στο αεροδρόμιο, όπου του πέρασαν χειροπέδες στα χέρια και τα πόδια, οι οποίες δεν βγήκαν ούτε κατά τη διάρκεια του ταξιδιού. Η απέλασή του έγινε μέσω επιβατικής πτήσης της Aegean, και μέχρι να φτάσει στη Γαλλία δεν είχε ενημερωθεί ούτε δικηγόρος, ούτε κάποιο άλλο κοντινό πρόσωπο.

Ο Errol είναι σύντροφός μας. Ένας σύντροφος με γαλλική υπηκοότητα που τα τελευταία 9 χρόνια έχει επιλέξει να βρίσκεται εντός της ελληνικής επικράτειας και να αγωνίζεται στο πλευρό των καταπιεσμένων. Πήρε μέρος στις κινητοποιήσεις ενάντια στα μεταλλεία χρυσού και τη λεηλασία της φύσης στις Σκουριές Χαλκιδικής, όπου απειλήθηκε για πρώτη φορά με απέλαση. Συμμετείχε ενεργά στο κίνημα των πολιτικών και στεγαστικών καταλήψεων σε Θεσσαλονίκη και Αθήνα.

Βρίσκεται σε κάθε μικρό ή μεγάλο αγώνα ενάντια στον εγκλεισμό των μεταναστών, των «ποινικών» ή πολιτικών κρατούμενων στις φυλακές, ενάντια στην όξυνση της καταστολής, ενάντια στο κράτος και κάθε εξουσία. Και για αυτούς τους λόγους ο κρατικός μηχανισμός τον στοχοποίησε.

Περπατήσαμε τους ίδιους δρόμους παλεύοντας για ελευθερία, φωνάξαμε σε διαφορετικές γλώσσες για την αλληλεγγύη και την αυτοοργάνωση των από τα κάτω, και θα το ξανακάνουμε.

«Θα ήθελα, επίσης, να μοιραστώ τις συνθήκες κράτησης τόσο τις δικές μου όσο και των συγκρατουμένων μου:

-Από τη σύλληψή μου και έπειτα κρατούμαι σε καθεστώς απόλυτης απομόνωσης (μου έχει απαγορευθεί η επαφή με τους υπόλοιπους κρατουμένους) ενώ είμαι ο μοναδικός που βρίσκομαι μόνος στο κελί μου.

-Όλοι οι κρατούμενοι βρισκόμαστε έγκλειστοι όλο το εικοσιτετράωρο στα κελιά μας χωρίς την παραμικρή έξοδο και χωρίς καμία πρόσβαση στον προαύλιο χώρο. Περνάμε ολόκληρες μέρες χωρίς καν να δούμε τον ουρανό.

-Κρατούμαστε εν μέσω χειμώνα μέσα σε παγωμένα κελιά με σπασμένα τζάμια και χωρίς στρώμα.

-Οι επισκέψεις έχουν απαγορευτεί για υγειονομικούς λόγους, μία απαγόρευση που προσωπικά θεωρώ βάναυση, όταν πρόκειται για κόσμο που αναμένει να απελαθεί. Μας έχουν στερήσει την πρόσβαση σε κινητά τηλέφωνα κόβοντας περισσότερο την επαφή μας με τον έξω κόσμο.

-Το φαγητό είναι αισχρό και ανεπαρκές. Έχει συμβεί το να μας αφήσουν για ένα εικοσιτετράωρο χωρίς καθόλου φαγητό και έπειτα να μας δώσουν ένα απλό κρουασάν , ενώ μας απαγορεύουν να αγοράσουμε το οτιδήποτε από έξω. Οι κρατούμενοι εδώ υποφέρουν από την πείνα και ζητούν φαγητό».

«Ανοίγω το παράθυρο

Εδώ βρωμάει το έξω και έξω βρωμάει το μέσα λες και δεν υπάρχει διάφορα ανάμεσα στα δυο» αποσπάσματα από τα κείμενα του συντρόφου

Η απέλαση του συντρόφου μας από το ελληνικό κράτος είναι ξεκάθαρα εκδικητική, αφού με αφορμή την κατηγορία της «διασποράς του ιού» τον κρίνει επικίνδυνο για την «εθνική και πολιτική» ασφάλεια. Βρίσκει έτσι τρόπο να τιμωρήσει έναν πολιτικό του αντίπαλο με φυλάκιση – παρόλο που διώκεται σε πλημμεληματικό βαθμό. Σε δεύτερο χρόνο τον απαγάγει και εν τέλει πραγματοποιεί την απέλαση.

Η απέλασή του πραγματοποιήθηκε λόγω της πολιτικής του δράσης. Δεν αποφασίστηκε από κάποιο δικαστήριο, αλλά διεκπεραιώθηκε απευθείας από την αστυνομία και την Κρατική ασφάλεια, με τη γνώση πως έχουν στα χέρια τους έναν αναρχικό αγωνιστή.

Αν λάβουμε υπόψη και την προνομιακή του υπηκοότητα, βλέπουμε πως οι συνθήκες εγκλεισμού του και η αντιμετώπισή του δεν θυμίζουν σε καμία περίπτωση διαχείριση Ευρωπαίου πολίτη.

Ο Errol βρέθηκε σε καθεστώς ομηρίας φυλακισμένος και απομονωμένος, στην αρχή στα κρατητήρια της Πέτρου Ράλλη, και κατόπιν στο κέντρο κράτησης της Αμυγδαλέζας.

Ως αναρχικός θεώρησε σημαντικό να αναδείξει τόσο το γεγονός ότι αποτελεί πολιτικό κρατούμενο, όσο και την κατάσταση που βιώνει ο ίδιος μέσα στα κέντρα κράτησης, ως κατάσταση που βιώνει στο σύνολό του ο έγκλειστος μεταναστευτικός πληθυσμός. Ο σύντροφος δίνοντας ακόμα μία διάσταση στον αγώνα του, δίνει και σε εμάς άλλη μια αφορμή να αναδείξουμε τη διαχείριση του μεταναστευτικού πληθυσμού, συναρθρώνοντας τον αγώνα του με την αλληλεγγύη στους μετανάστες.

Από τα παιδιά δεύτερης γενιάς μεταναστών που γεννήθηκαν και ζουν στην Ελλάδα, μέχρι τους μετανάστες με ή χωρίς χαρτιά, η σκληρή πραγματικότητα είναι αυτή: κοινωνικός και θεσμικός ρατσισμός, εργασιακή εκμετάλλευση, περιθωριοποίηση, φυλάκιση και δολοφονίες. Από τις απελάσεις που αποφασίζονται στις δικαστικές αίθουσες, και το ρατσιστικό νομικό οπλοστάσιο του κράτους, μέχρι τις παράνομες επαναπροωθήσεις και τις δολοφονίες στο Αιγαίο, το συμπέρασμα είναι πως η «μεταναστευτική» πολιτική στοχεύει και στην περαιτέρω πειθάρχηση του μεταναστευτικού πληθυσμού.

Τα κέντρα κράτησης με τις άθλιες συνθήκες διαβίωσης (βλέπε Καρά Τεπέ στη Λέσβο) και τον πλήρη περιορισμό της κυκλοφορίας των αιχμαλώτων τους, αποτελούν το φόβητρο για το σύνολο των μεταναστών. Έτσι η πολιτική του φόβου καταλήγει να στοχοποιεί και να θέτει ολόκληρους πληθυσμούς «εκτός νόμου», δημιουργώντας όλο και πιο φτηνό εργατικό δυναμικό. Όσοι περισσεύουν θα παραμείνουν κλεισμένοι στα κέντρα αυτά. Μέχρι να απελαθούν ή μέχρι η πολιτική και οικονομική εξουσία να τους θεωρήσει χρήσιμους.

Αν θέλουμε να δούμε ποια επιδιώκεται να είναι η μοίρα μας από ‘δω και πέρα, ας δούμε προσεκτικά την αντιμετώπιση των μεταναστών από το κράτος. Όσο πιο άθλιες είναι οι συνθήκες ζωής και δουλειάς των μεταναστών-μεταναστριών, τόσο χειρότερες θα είναι και των ντόπιων. Μας ενώνει κοινή μοίρα, μας ενώνει ένας κοινός εχθρός..,

Όσο περισσότερο ο δημόσιος χώρος και η καθημερινότητα θυμίζουν τον χωροχρόνο των κέντρων κράτησης, τόσο περισσότερο αναδεικνύεται πως ο αγώνας υπεράσπισης των μεταναστών είναι αγώνας για την αξιοπρέπεια όλων μας. Ο Errol είναι σύντροφός μας, και ο αγώνας του είναι και δική μας υπόθεση. Ένας αγώνας ενάντια στην απαγόρευση της ελευθερίας μετακίνησης, στην κάθε μορφή εγκλεισμού, στον διαχωρισμό μεταξύ ντόπιων και ξένων, στη θανατοπολιτική της Ευρώπης γύρω από τα σύνορά της, στην εγκληματοποίηση της προσφυγικής ζωής, ενάντια στη βία της εξουσίας.

Ένας αγώνας για έναν κόσμο απαλλαγμένο από τα δεσμά της οικονομικής εκμετάλλευσης, της θρησκευτικής μοιρολατρίας και της πατριαρχικής καταπίεσης. Για έναν κόσμο που θα λειτουργεί με γνώμονα την αλληλεγγύη, τον αλληλοσεβασμό, και την ελευθερία.

Όταν η εξαθλίωση γίνεται νόμος, η αντίσταση βαφτίζεται ανομία

Να μην συνηθίσουμε τον φόβο

Η ελευθερία θα ανθίσει στα συντρίμμια των κέντρων κράτησης και των φυλακών…”