Καταστολή και αστικό κράτος

Του Βαγγέλη Πάλλα *

Ένα κράτος όταν καταφεύγει σε κατασταλτικά μέτρα απέναντι στους πολίτες του, δείχνει την αδυναμία του να εφαρμόσει τους νόμους που έχει δημιουργήσει.

Η χρησιμοποίηση κάθε αντιδημοκρατικού μέσου, καταδεικνύει την αδυναμία του συστήματος να αντιμετωπίσει τις λαϊκές αντιδράσεις.

Διαχρονικά η αστική τάξη και τα αστικά κόμματα που την απαρτίζουν χρησιμοποιούν τον τρόμο και τον φόβο, για να καταστείλουν πιθανές αντιδράσεις των πολιτών.

Είναι καθημερινό φαινόμενο του αστικού κράτους να δημιουργεί fake news, ώστε να «πουλήσει» σε φοβισμένα πολιτικά ακροατήρια την αναγκαιότητα δημιουργίας ενός κράτους-δεσμοφύλακα. Δύσκολα μπορεί να κρύψει την πρόθεση του, να νομοθετήσει νόμους για καταστολή κάθε λαϊκής έκφρασης.

Η πολιτική και κομματική ατμόσφαιρα που δημιουργήθηκε τις τελευταίες εβδομάδες μέσα από τα ΜΜΕ και το διαδίκτυο μύριζε μπαρούτι, μπαρούτι όμως από αυτό που έχουν τα καψούλια των ψεύτικων πιστολιών. Μύριζε καπνό και χρώμα από κάτι παλιά ποδοσφαιρικά ντέρμπι που έσβησαν.

Από την έναρξη της προεκλογικής περιόδου των ευροεκλογών, η αστική τάξη με τους πολιτικούς της εκπροσώπους της, είχαν ως πολιτική προτεραιότητα την ανάδειξη του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Έτσι καμία έκπληξη δεν προκαλεί ότι αξιοποίησε τα Εξάρχεια, τις μπογιές στη Βουλή, την «παραβατικότητα» των μεταναστών, προτεραιότητα η ασφάλεια κλπ. ώστε το αστικό πολιτικό προσωπικό να ενδώσει σε αυτό το οργουελικό κατασταλτικό περιβάλλον.

Ενέργειες όπως ενίσχυση των κατασταλτικών μέτρων, προσλήψεις, καινούργια περιπολικά, καινούργια αλεξίσφαιρα γιλέκα, αλλαγή του νομοθετικού πλαισίου χορήγησης αδειών σε κρατούμενους είναι η απόδειξη της πρόθεσης της αστικής τάξης, δημιουργίας ενός κράτους σκληρού, απέναντι όχι μόνο στους πολίτες του, αλλά και στους πρόσφυγες – μετανάστες.

Πρόθεση τους δημιουργίας ενός «πάζλ» με την συνεργασία του Υπουργείου Άμυνας, του Υπουργείου Προστασίας του Πολίτη και των δήμων για την «ανακατάληψη πόλεων από την λαθρομετανάστευση και την αναρχία».

Προσπαθώντας να επιβάλλουν τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές τους αγνοούν ότι τα τεράστια προσφυγικά κύματα που εισρέουν στην Ευρώπη είναι αποτέλεσμα των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων τους σε όλο τον κόσμο. Προσπαθώντας να εκμεταλλευτούν τις τυχόν παραβατικές πράξεις μεταναστών, δημιουργούν μια ατμόσφαιρα για την επιβολή του δόγματος «Κράτος και Τάξη».

«Ολικό δόγμα ασφάλειας», «εισαγόμενη δημοκρατία», «η χώρα έχει γίνει ξέφραγο αμπέλι», «διεσπαρμένη τρομοκρατία», «εγκληματικός σχηματισμός», «ξένιος ζευς» και «ασπίδα», «το άβατο», «διαφορετική αστυνομία».

Είναι μερικές εκφράσεις που εκφέρονται από εκπροσώπους της αστικής τάξης, ακολουθώντας μια τακτική που εξυπηρετεί τα συμφέροντα της αστικής τάξης.

Σε όλες τις σύγχρονες κοινωνίες, έχουν εμφανισθεί προβλήματα ασφάλειας, που έχουν δημιουργήσει η οικονομική κρίση, η μετανάστευση, το οργανωμένο έγκλημα και η τρομοκρατία. Για την αντιμετώπιση αυτών των ζητημάτων δημιουργήθηκαν δύο ρεύματα πολιτικής σκέψης και πρακτικής.

Πρόκειται για το δόγμα «νόμος και τάξη» και για το δόγμα «ασφάλεια και ελευθερία». Κοινός παρονομαστής είναι το κράτος. Ένα κράτος όπως το φαντάζεται το αστικό πολιτικό σύστημα. Σε αυτό το πλαίσιο η καταστολή, γίνεται αναγκαίο εργαλείο.

… Όσοι είναι πρόθυμοι να παραδώσουν θεμελιώδεις ελευθερίες για να αποκτήσουν λίγη προσωπική ασφάλεια δεν αξίζουν ούτε την ελευθερία ούτε την ασφάλεια… Βενιαμίν Φραγκλίνος…

Η άθλια εγκληματική σε βάρος των πολιτών, δεν σώζεται με τίποτα και με όσες επικοινωνιακές τακτικές προσπαθεί να εφαρμόσει το αστικό σύστημα. Αυτό το ομολογούν πια και οι αστοί δημοσιογράφοι. Το αστικό σύστημα προσπαθεί με την καταστολή να κρατηθεί με νύχια και με δόντια σε όλη την κλίμακα της εξουσίας όσο περισσότερο μπορεί.

Οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του αστικού συστήματος διαφυλάσσουν κυρίαρχα το κρατικό μονοπώλιο νόμιμης βίας καθώς και τα περιουσιακά δικαιώματα της άρχουσας τάξης απέναντι στα κινήματα και στις δυνάμεις που επιζητούν την κοινωνική αλλαγή.

Η πολιτική καταστολή θα συνεχίσει να υπάρχει, όσο θα υπάρχει όχι μόνο το καπιταλιστικό κράτος αλλά και το κράτος γενικά.

Οι ρυθμοί επιβολής μιας αντικοινωνικής πολιτικής, αυξάνονται είτε μέσω θεσμικών ρυθμίσεων, είτε με την ιδεολογική τρομοκρατία, είτε με την άμεση κρατική καταστολή. Σε αυτή την προσπάθεια του αστικού κράτους, συστηματικοτέροι είναι τα τηλεοπτικά, έντυπα και sites ΜΜΕ.

…Πάνω στο κάρο σ’είδα στα εννιακόσια εφτά..Εγώ τότε κοιμόμουνα στο φως του εικοσιένα κι εξήντα χρόνια αργότερα σε βρήκα στα χαρτιά… Ρόζα Λούξενμπουργκ

"google ad"