Κινήματα και αιτήματα

ΓΡΑΦΕΙ Ο ΜΑΝΟΥΣΟΣ  Γ.  ΔΑΣΚΑΛΑΚΗΣ
Μετά την καπιταλιστική κρίση της Αμερικής το 2008, ο Κων/νος Καραμανλής ο β’ πλέοντας, σε πελάγη ευτυχίας καθησύχαζε τον “πάντα ευκολόπιστο και πάντα προδομένο λαό” ότι “η Ελλάδα έχει θωρακισμένη την οικονομία της”. Κούνια που τον κούναγε κι ας ήταν και φεγγάρι. Βέβαια πρωθυπουργός ήταν ο άνθρωπος, τι θα έλεγε ότι η κυβέρνηση του αντί να βάλει φρένο στον κατήφορο της οικονομίας, έσπρωξε την χώρα στο χείλος του γκρεμού;

Η κυβέρνηση του Καραμανλή συνέχισε μία άφρονα πολιτική διορισμών, πελατειακών σχέσεων και διαφθοράς, μέχρι που έφθασε στα όρια της, λόγω και της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν άντεξε και παρέδωσε δια των εκλογών την κυβέρνηση.

Παίρνοντας την σκυτάλη ο Γιώργος Α. Παπανδρέου του «λεφτά υπάρχουν» δεν πήρε εγκαίρως, τα κατάλληλα μέτρα για να μην βουλιάξει ο “Τιτανικός”, όπως βλακωδώς διεθνώς ονόμαζε την Ελλάδα, αλλά την έσπρωξε με αδέξιους χειρισμούς στο παγόβουνο του Δ.Ν.Τ. Αποτέλεσμα η βαθιά ύφεση της οικονομίας, και ένα συνεχές αδιέξοδο, που θα κρατήσει πολλά χρόνια. Κι ας μην το λένε οι πολιτικοί κι ας μη το μαρτυράνε τα χείλη τους. Το χρέος είναι ασύλληπτα μεγάλο και συνεχώς αυξάνεται ανάλογα, το ΑΕΠ και το μέγεθος της χώρας.

Το Ελληνικό μοντέλο ανάπτυξης δεν είναι βιώσιμο. Το ομολογούν εκείνοι που το δημιούργησαν. Η περιβόητη γενιά του Πολυτεχνείου είναι χωμένη μέχρι τα μπούνια στα σκατά. Μπορούν να αλλάξουν την Ελλάδα αυτοί που την έφεραν στο χείλος της αβύσσου; Νομίζω ότι αυτή η γενιά έχει κλειδωμένο τον αυτόματο πιλότο προς το χάος. Δεν πρέπει να την εμπιστευτεί άλλο ο λαός. Τα νέα κινήματα έχουν μια ευκαιρία. Να αναδείξουν από το δικό τους χώρο τους νέους ηγέτες με νέα οράματα και ιδέες για να βγει η χώρα από το σημερινό τραυματικό αδιέξοδο.