Κι όλο ρωτώ να μάθω την αλήθεια, κι όλο μου λένε παραμύθια…

«Μην ακούτε όλα αυτά που λέγονται. Δεν υπάρχει κανένα έλλειμμα. Κάντε λίγο υπομονή. Θα σας ενημερώσουμε μέχρι κεραίας σε όλες τις λεπτομέρειες για τα οικονομικά», είχε δηλώσει, εξερχόμενη του Μεγάρου Μαξίμου, η “αντισυστημική” Führerin, τον μακρινό Μάρτιο του 2005, τότε που δεν ήταν και τόσο αντισυστημική.

Οι αχαρακτήριστοι αλογομούρηδες εκείνης της εποχής, μετά βαΐων και κλάδων, ύμνους κραυγάζοντες, πέταγαν τη σκούφια τους -κι έκαναν κι απογραφή στα δημόσια οικονομικά μας, τρομάρα τους. Εν τω μεταξύ, ο πρωθυπουργεύων ανιψιός του “εθνάρχη”, ο Καραμανλής ο Βους, τα τακτοποιούσε, σεμνά και ταπεινά, τα πράγματα με τους κουμπάρους του -κι έτσι φθάσαμε στο μοιραίο 2010, για να μάθουμε ότι πτωχεύσαμε.

Πάντως, ο απολογισμός (sic) των Ολυμπιακών Αγώνων του 2004 ήταν, φαίνεται, τόσο εξωφρενικά ασύδοτος, ώστε χρειάστηκε ειδική νομοθετική ρύθμιση  για την κύρωσή του, μην τύχει κι αρχίσουν να ξύνουν τα μολύβια τους οι εισαγγελείς της πάταξης της διαφθοράς και μας περισπάσουν από την εθνική μας ονείρωξη.

Οι εθνομητέρες και οι εθνοπατέρες  μας, ακόμα και σήμερα, έμπλεοι υποκρισίας και υπό το βάρος της ευθύνης του νόμου της σιωπής, λένε ό,τι τους καπνίσει για το κόστος εκείνης της εμποροπανήγυρης, παίζοντας την κολοκυθιά στην καμπούρα του ραγιά -στη δική μας την καμπούρα, δηλαδή-  καταδεικνύοντας και με αυτήν την αφορμή, τη φαιδρότητα του κράτους μας.

Το μόνο βέβαιο, λοιπόν, είναι ότι δέκα χρόνια μετά, ακόμα δεν έχομε μάθει πόσο μας κόστισε εκείνο το πάρτι του παρασιτικού μεγαλοϊδεατισμού των λαμογιότατων, που ορίζουν τις τύχες μας.

Αυτά έγιναν και δεν ξεγίνονται, θα μου πεις, καλό μου πληκτρολόγιο, έτσι δεν είναι?

Παρόλα αυτά, εγώ θα σου απαντήσω ότι δεν είναι ακριβώς έτσι τα πράγματα.

Τα δισεκατομμύρια των υπερβάσεων για την εκπλήρωση εκείνου του απατηλού ονείρου που έχει πια μεταλλαχθεί σε φριχτό εφιάλτη, συνεχίζουν να βαραίνουν το δημόσιο χρέος μας, καθώς αναπαύονται κι αυγατίζουν, Κύριος οίδε, σε ποιους φορολογικούς παραδείσους.

Εγώ μόνο θα σου θυμίσω αυτά που έλεγε ο Αλέξης, δεν πάει και πολύς καιρός από τότε: «Είναι πλέον κοινή πίστη όλων των Ελλήνων, μετά την επιβολή του ΔΝΤ και των Μνημονίων, ότι τα ιλιγγιώδη ποσά τα οποία δαπανήθηκαν για την τέλεση των Ολυμπιακών Αγώνων το 2004, έχουν σχέση με την εκτόξευση του δημοσίου χρέους και του ελλείμματος της χώρας».

Επίσης θα σου τονίσω αυτό που σου έλεγα εγώ, τις προάλλες, καταχτυπώντας σε, καημένο μου πληκτρολόγιο, τότε που οι φίλοι μας, οι λάτρεις της επαναστατικής γυμναστικής, μέμφονταν τον Αλέξη, επειδή πήγε στο Τέξας ή επειδή συναντήθηκε “μυστικά” με Γερμανούς και άλλους αξιωματούχους: «Ένας προαλειφόμενος πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένος να συνδιαλέγεται με όλους και να συζητά για όλα», έτσι δεν σου έλεγα? Παραδέξου του, στο έλεγα!

Αλλά υπάρχουν και κάποια όρια, αντιμνημονιακό μου πληκτρολόγιο -και, το παραδέχομαι, έγινα έξαλλος που καταδέχτηκε, ένας αριστερός, δυνητικός πρωθυπουργός, να φέρεται σαν τον διακονιάρη που απλώνει το χέρι για την ελεημοσύνη της πρωθιέρειας του μοχθηρού Θεού της διαπλοκής.

Τι λες κι εσύ καλό μου πληκτρολόγιο? Άδικο έχω που έγινα έξαλλος?

Πριν μου απαντήσεις, αν μπορείς, σε παρακαλώ να ρωτήσεις τον κυρ-Νίκο, που, δεύτερη φορά μέσα σε τρεις μήνες, αναβλήθηκε το προγραμματισμένο του χειρουργείο, γιατί το νοσοκομείο πάλι έμεινε ρέστο από υπερκοστολογημένα αναλώσιμα.

Ή αν θες, ρώτα την κυρά-Κατίνα, ξέρεις, τη γειτόνισσα, παρακάτω στο δρόμο, που η ψαλιδισμένη της σύνταξη χηρείας, ίσα-ίσα που φτάνει για να πληρώνει το χαράτσι του σπιτιού της και τους άλλους φόρους -κι ευτυχώς που βρήκε ο μοναχογιός της, ο Άρης, δουλειά στη Αραπιά και της στέλνει ό,τι μπορεί κι εκείνος, για να μην πεθάνει από την πείνα, η καψερή.

Ρώτα τον Ανέστη, τον αδιόριστο δάσκαλο, που μέσα στην απόγνωσή του, ονειρεύεται το θλιβερό μόριο του δεύτερου τη τάξει παρασυνταγματολόγου της Τηλεδημοκρατίας μας, αυτού του ελεεινού κυνηγού οροθετικών γυναικών, που παριστάνει τις σκοτεινές ετούτες μέρες, τον υπουργό Παιδείας.

Ρώτα τον μπαρμπα-Νίκο, από δίπλα, που δεν μας ξεκουφαίνει πια με την τηλεόρασή του τα βράδια, θεόκουφος κι ο ίδιος, γιατί του το κόψανε το ρεύμα τις προάλλες κι αυτουνού.

Ρώτα όποιον θες, μάζεψε γνώμες από παντού κι ύστερα απάντησέ μου: γιατί συναντήθηκε με αυτήν την «κυρία» ο Αλέξης, αφού δεν είχε σκοπό να την ρωτήσει τι στον διάβολο γίνανε όλα αυτά τα δισεκατομμύρια που έφαγε μαζί με την παρέα της, αφού την έχει κι αυτός, όπως κι όλοι εμείς, δημοσίως δηλωμένη την απορία του.

Και να σου το πω και το άλλο, μόνο σ’ εσένα θα το πω, που, έτσι που σε καταχτυπώ, καταλαβαίνεις καλύτερα από τον καθένα την αγανάκτησή μου: γι’ αυτό το τρομακτικό ταξίδι του ελληνικού σκάφους κατευθείαν στα βράχια κι από κει προς τον απύθμενο βυθό, δεν είναι οι ιστορικοί του μέλλοντος που θα κληθούν να αποφανθούν.

Σ’ ετούτη τη ζωή πρέπει να τα ξεδιαλύνουμε αυτά τα απαίσια πράγματα, όχι σε κάποιαν άλλη!

Εδώ και τώρα. Δική μας είναι η ευθύνη να ψάξουμε και να χαρτογραφήσομε, ένα-ένα, τα λιμάνια αυτής της άλογης πορείας κατ’ ευθείαν πάνω στην καλδέρα που σχημάτισε το ηφαίστειο της αθλιότητάς τους. Δική μας δουλειά είναι να τεκμηριώσομε τις ευθύνες ανάξιων καπεταναίων κι αναξιότερων πληρωμάτων.

Ένα από αυτά τα βρομιάρικα αχαρτογράφητα λιμάνια, είναι και το ασύδοτο φαγοπότι του 2004, και το ξέρεις.

Αν μη τι άλλο, χρωστάμε απαντήσεις στους νεκρούς των μνημονίων τους, στους πένητες της αναλγησίας τους, στους αναξιοπαθούντες της αδιαφορίας τους, στους καταθλιμμένους του προγράμματος διάσωσής τους. Έχει κυλήσει πολύ αίμα και ακόμα περισσότερα δάκρυα στα αυλάκια της ζωής μας, τα τελευταία πέντε χρόνια και δεν έχει δικαίωμα ο Αλέξης -κι ο κάθε Αλέξης, να συναγελάζεται με την «Κόκκινη Γιάννα». Τι λες κι εσύ αγαπητό μου πληκτρολόγιο. άδικο έχω?

Υ.Γ. Και για να σου θυμίσω κι αυτά που λέγαμε τις προάλλες: ας την είχε τουλάχιστον ρωτήσει, βρε αδερφέ, πώς έχουν φορολογηθεί τα χρήματα, με τα οποία έχει αποκτήσει τον πίνακα του Μαξ Ερνστ που έχει κρεμασμένο στο γραφείο της. Ή μήπως την ρώτησε?

Το κολάζ είναι από την ΟΚΤΑΝΑ

my-pillow-book.blogspot.gr

"google ad"