Παραθέτουμε ολόκληρη την ομιλία του Δ. Κουτσούμπα:
«Φίλες και φίλοι,
σύντροφοι και συντρόφισσες,
Απόψε εδώ, στο Πάρκο Τρίτση, σ’ αυτό το αντάμωμα λαού και νεολαίας μπορούμε δικαιολογημένα να νιώθουμε περήφανοι.
Γιατί σήμερα, εδώ, με την κορύφωση των εκδηλώσεων του 49ου Φεστιβάλ της ΚΝΕ και του “Οδηγητή” δημιουργούμε μια εικόνα, μέσα από τους υπέροχους στίχους του Τούρκου κομμουνιστή ποιητή Ναζίμ Χικμέτ, για το πώς μπορούν “να γενούνε τα σκοτάδια λάμψη”.
Γιατί, αν και στη χώρα μας, όπως και σε όλον τον κόσμο, το σκοτάδι είναι ακόμα πυκνό, αν υπάρχουν άνθρωποι που παλεύουν μέσα στον λάκκο που τους έχουν ρίξει, το ΚΚΕ και η ΚΝΕ συνεχίζουν να κάνουν το χρέος τους. Να στέκονται στο πλευρό όλων των αδικημένων και να τους απλώνουν το χέρι για να σηκωθούν.
Μπορεί η καρδιά να παγώνει από τη βαρβαρότητα που μας κατακλύζει, όμως την ίδια ώρα φλογίζεται και από την ανυπέρβλητη δύναμη της λαϊκής αυτενέργειας, πρωτοβουλίας και αλληλεγγύης.
Μπορεί να δακρύζουμε όταν βλέπουμε τον πόνο συνανθρώπων μας που βρίσκονται βουτηγμένοι μέσα στις λάσπες, όμως την ίδια στιγμή θαυμάζουμε ακριβώς τους ίδιους ανθρώπους να γυρίζουν από σπίτι σε σπίτι ώστε να βοηθήσουν τον διπλανό τους.
Νιώθουμε τον πιο μεγάλο σεβασμό και σφίγγουμε το χέρι σε όλους όσοι “συντηρούν φωλιές νερού μέσα στις φλόγες”.
Σε όλους όσοι μέσα σε αυτό τον βούρκο της καπιταλιστικής κοινωνίας, των σάπιων ιδεών, των ιλουστρασιόν προτύπων και των στυγερών εγκλημάτων κατά της ανθρώπινης ζωής, μπορούν να σπέρνουν τους ανθούς μιας άλλης ηθικής, μιας άλλης όμορφης ζωής, μιας άλλης ανώτερης κοινωνίας.
Και μιλάμε για τους ανθρώπους του κάμπου, που μαζί με τους συντρόφους μας, ενώ και οι δικές τους ζωές, τα δικά τους όνειρα τσακίστηκαν, αυτοί γέμιζαν τα σακιά με την άμμο για να σώσουν ό,τι σώζεται.
Πήγαιναν με φάρμακα, νερό και φαγητό από σπίτι σε σπίτι για να μη μείνει κανένας μόνος του.
Μιλάμε για όλους όσοι μπροστά σε κάθε έγκλημα, σε κάθε έκφραση απαξίωσης της ανθρώπινης ζωής, υψώνουν το ανάστημά τους στους ενόχους και ζητάνε συγγνώμη από τα θύματα που δεν πάλεψαν αρκετά για να έχουν όλοι τη ζωή που τους αξίζει.
Μιλάμε για όλους όσοι μπορεί να μην έχουν να πληρώσουν το νοίκι, να τρέμουν στην ιδέα ότι δεν μπορούν να εξασφαλίζουν αυτά που ονειρεύτηκαν για τα παιδιά τους, αλλά την ίδια ώρα φτιάχνουν τα πανό τους, παίρνουν τις ντουντούκες τους και πηγαίνουν να σώσουν εκατοντάδες σπίτια που βγάζουν στο σφυρί τα κοράκια.
Έχουμε στο μυαλό μας τους μαθητές, που έκαναν τα δάκρυά τους για τα παιδιά που δεν έφτασαν ποτέ στην αγκαλιά των αγαπημένων τους οργή για το σύστημα και τα κόμματά του, για όλους αυτούς που άφησαν δυο τρένα να συγκρουστούν μετωπικά κινούμενα στην ίδια γραμμή.
Σκεφτόμαστε τους φοιτητές που δίνουν τη μάχη στα αμφιθέατρά τους, καταφέρνουν να νικούν και να μας γεμίζουν ελπίδα.
Αυτούς που τη μια μέρα μαζεύουν είδη πρώτης ανάγκης και την άλλη με ένα φτυάρι ανταμώνουν με τους ανθρώπους του μόχθου στον θεσσαλικό κάμπο.
Μιλάμε τελικά για τον λαό και τη νεολαία της χώρας μας, που τόσες φορές το τελευταίο διάστημα έκαναν την οργή τους οργάνωση και αγώνα, για να μη συγκαλυφθούν εγκλήματα, για να αποσπάσουμε και ορισμένες κατακτήσεις, για να σώσουμε οτιδήποτε σώζεται.
Με αυτόν τον λαό έχουμε μάθει να “ανασαίνουμε” μαζί.
Να χορεύουμε και να τραγουδάμε.
Να κλαίμε και να δοκιμάζουμε απογοητεύσεις, αλλά σε πείσμα όλων να προχωράμε μπροστά.
Ναι, αυτός ο λαός, αυτή η νέα γενιά μαζί με το ΚΚΕ και την ΚΝΕ είμαστε ακλόνητα πεπεισμένοι ότι θα μεγαλουργήσουν βαδίζοντας στον δρόμο της ανατροπής.
Όσο υπάρχουν οι άθλιοι κυβερνώντες που μιλάνε για έναν “πλανήτη ρεαλισμού” στον οποίο είναι αποδεκτό να πεθαίνουν άνθρωποι, επειδή η προστασία της ανθρώπινης ζωής μπαίνει στο ζύγι του “κόστους – οφέλους”, εμείς φωτίζουμε τον δικό μας ρεαλισμό που έχει στο κέντρο τις δικές μας σύγχρονες ανάγκες.
Όσο υπάρχουν αυτοί που βαφτίζουν ελπίδα ό,τι πιο συστημικό και αποστειρωμένο από ιδέες βγαίνει μέσα από το δοκιμαστικό σωλήνα της άλλης πλευράς του Ατλαντικού και της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας, εμείς θα είμαστε πάντα εδώ, για να φωτίζουμε τη μοναδική ελπίδα και πρόοδο: Αυτή του ανυποχώρητου ταξικού αγώνα κόντρα στο σύστημα και την εξουσία του.
Όσο υπάρχουν αυτοί που χαϊδεύουν το τέρας του φασισμού που τέτοιες μέρες πριν δέκα χρόνια σκότωσε τον Παύλο Φύσσα, εμείς θα τραγουδάμε τα λόγια του Φώντα Λάδη “τον φασισμό βαθιά κατάλαβέ τον, δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!”.
Όσο υπάρχουν κάποιοι πονηρούληδες, αλλά και άλλοι, πολλοί καλοπροαίρετοι, που αναρωτιούνται “πού πάμε, πώς γίνεται να μην αντιδράμε όταν συμβαίνουν τόσα πολλά;”.
Θα είμαστε αυτοί που θα “φλογίζονται” στους χώρους δουλειάς ενάντια στα εργοδοτικά εγκλήματα και τα αντεργατικά τερατουργήματα, θα μαζικοποιούμε τα σωματεία και θα οργανώνουμε την πάλη.
Θα “καιγόμαστε” δίπλα στον βιοπαλαιστή της πόλης και της υπαίθρου, γιατί όπως είπε ο αγωνιστής αγρότης από τον Παλαμά απευθυνόμενος στα μέλη των σωματείων που πήγαν να βοηθήσουν: Την αλληλεγγύη που μας δείχνετε θα σας την ξεπληρώσουμε με στήριξη στους αγώνες σας!
Θα “καιγόμαστε” κάθε φορά που ένας καταπιεσμένος θέλει ένα χέρι να πιαστεί για να σηκωθεί και να παλέψει.
Γιατί τον δρόμο της “φωτιάς” εμείς τον ξέρουμε καλά.
Τα τραγούδια της φωτιάς τραγουδάμε!
Αυτόν τον δρόμο τον περπατάμε σταθερά, με το κεφάλι ψηλά, αλύγιστα πάνω από έναν αιώνα τώρα…
Έτσι γνωρίσαμε στη ζωή μας το “αν δεν καώ εγώ, αν δεν καείς εσύ, πώς θα γενούνε τα σκοτάδια λάμψη;”!
Για αυτό και σήμερα από τη συγκλονιστική μας συγκέντρωση σας καλούμε όλους να έρθετε πιο γρήγορα “να λιώσουμε το μολύβι”, μαθαίνοντας και “πώς δενότανε τ’ ατσάλι”…
Υπάρχει διέξοδος. Υπάρχει ελπίδα. Υπάρχει ο δρόμος που πρέπει να βαδίσουμε.
Είναι αυτός του λαού που σώζει τον λαό, με το ΚΚΕ μπροστά, για τον σοσιαλισμό.
Για να ζήσουμε τις πιο όμορφες μέρες μας, αυτές που ο λαός και η νεολαία δεν θα ζουν με τα ψίχουλα, αλλά με όλα όσα τους αξίζουν.
Σε έναν κόσμο που αυτά που βιώνουμε σήμερα θα είναι τραγικό και αγύριστο παρελθόν ενός συστήματος που τα βάζει όλα στη ζυγαριά του κέρδους των εκμεταλλευτών.
Το ΚΚΕ είναι εδώ για να ανοίξει αυτός ο δρόμος για να είναι ο λαός νοικοκύρης στον τόπο του.
Για να έχει αυτός την εξουσία.
Για να μπορεί να διαφεντεύει τον πλούτο του.
Για να μπορούν αυτός και τα παιδιά του να ζουν με ασφάλεια.
Να χαίρονται τη ζωή τους.
Να επιστρέφει σε αυτούς ο κόπος της δουλειάς τους.
Μπορούμε, γιατί θα έχουμε ξεμπερδέψει με τους κηφήνες που ζουν από την εργασία των πολλών και ο πλούτος χωρίς τσιγκουνιές θα επιστρέφει σ’ αυτούς που τον παράγουν.
Ελάτε να βαδίσουμε μαζί αυτόν τον δρόμο, τον δρόμο της ανατροπής για να ζήσουμε τις πιο όμορφες μέρες μας.
Για μας. Για τα παιδιά μας. Γι’ αυτούς που ‘φύγαν. Γι’ αυτούς που θα έρθουν.
Φίλες και φίλοι
συντρόφισσες και σύντροφοι
Απόψε ανταμώνουμε με όλους όσοι αναθάρρησαν, πήραν κουράγιο γιατί είδαν πως μπορεί στις πρόσφατες εκλογές ο χάρτης να βάφτηκε μπλε, όπως κοκορεύεται ο Μητσοτάκης, αλλά αυτό το μπλε κάπου-κάπου ξεθωριάζει, γιατί αχνοφαίνεται ένα κόκκινο…
Ναι, αυτό το κατακόκκινο που κάνει τις καρδιές να ψηλώνουν!
Είναι το ρεύμα που ενισχύεται, ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής, του ταξικού της χαρακτήρα, που υπηρετούν σύσσωμα τα κόμματα του κεφαλαίου και οι κυβερνήσεις τους.
Είναι η διάθεση αναζήτησης λύσης στα σημερινά προβλήματα μέσα από τον οργανωμένο αγώνα, τη συμμετοχή στο κίνημα, τη συλλογική δράση.
Κι αυτό το ρεύμα θα δυναμώνει όσο δυναμώνει η συμπόρευση με το ΚΚΕ σε όλες τις μάχες που έχουμε μπροστά μας.
Και σ’ αυτούς τους τρεις μήνες όλο και περισσότεροι εργάτες και εργάτριες, άνθρωποι του μόχθου, νέα παιδιά αποκτούν περισσότερες χειροπιαστές αποδείξεις για την ανάγκη να δυναμώσει τώρα ακόμα περισσότερο αυτή η συμπόρευση.
Έγινε ακόμα πιο φανερό ότι το ΚΚΕ και η ΚΝΕ είναι οι μόνοι που μπορούν σήμερα να αντιμετωπίσουν την ασφυξία που νιώθει μεγάλο μέρος της νέας γενιάς με όσα βλέπει να συμβαίνουν γύρω της, σε έναν κόσμο που δεν της αρέσει, δεν μπορεί να καλύψει τις προσδοκίες της.
Που μπορεί να δώσει απάντηση στην αγωνία χιλιάδων νέων για το “τι πρέπει και μπορεί να γίνει” για να αλλάξουν τα πράγματα.
Γιατί το ΚΚΕ και η ΚΝΕ έχουμε απάντηση στο “τι φταίει”…
Γιατί δεν έχουμε καμία δέσμευση απέναντι στο σημερινό σάπιο σύστημα και έτσι μπορούμε όχι απλά να το αποκαλύπτουμε, αλλά κυρίως να το αντιπαλεύουμε.
Γιατί έχουμε σχέδιο επιστημονικά επεξεργασμένο για να μπορέσουμε να βγούμε οριστικά από όλα αυτά τα αδιέξοδα.
Σκεφτείτε πόσο διαφορετικά θα μπορούσαν να είναι τα πράγματα, αν αντί για το σημερινό αστικό κράτος είχαμε ένα άλλο κράτος, γνήσια εργατικό, λαϊκό, μια άλλη εξουσία, που θα σχεδίαζε και θα υλοποιούσε τα πάντα, όχι με κριτήριο το κέρδος των λίγων, των καπιταλιστών, αλλά τις ανάγκες των πολλών, των ίδιων των εργαζομένων.
Που δεν θα αξιοποιούσε τους επιστήμονες σαν πλυντήριο των εγκλημάτων του και να φτάνουν στο σημείο να λένε ότι οι άνθρωποι στη Θεσσαλία πνίγηκαν επειδή έχτισαν τα σπίτια τους εκεί που την Πλειστόκαινο εποχή, δηλαδή την εποχή των Παγετώνων, πριν 10.000 χρόνια, ήταν θάλασσα…
Αλλά τους επιστήμονες θα τους αξιοποιούσε για να σχεδιάζουν σύγχρονες, θωρακισμένες πόλεις, όπου οι άνθρωποι θα μπορούν να ζουν με ασφάλεια χωρίς να ασφυκτιούν, με το δικαίωμα στη στέγαση εξασφαλισμένο για όλους και με σεβασμό στο περιβάλλον.
Δεν είναι τυχαίο πως ο πρωθυπουργός στη ΔΕΘ ανακάλυψε και τον “κεντρικό σχεδιασμό” στην υλοποίηση των αντιπλημμυρικών έργων!
Κατανοούν ότι ο πνιγμένος κι αυτός που φοβάται ότι θα πνιγεί, βλέπει μπροστά στα μάτια του ότι σήμερα τα όποια έργα αντιπλημμυρικής προστασίας υλοποιούνται, όταν κι αν γίνονται, γίνονται με κριτήριο την κερδοφορία του μεγάλου κεφαλαίου και μέσα από τους ανταγωνισμούς του.
Γι’ αυτό και γίνεται κατάτμηση σε πολλά μικρά επιμέρους έργα. Επιχειρηματικοί όμιλοι, εργολάβοι, Περιφέρειες και δήμοι διαγκωνίζονται μεταξύ τους για το ποιος θα υλοποιήσει το κάθε έργο και με πόσο κέρδος.
Πόση μίζα θα πάρουν και πόσα κέρδη θα έχουν, αυτό τους ενδιαφέρει…
Από τον σχεδιασμό μέχρι την υλοποίηση, τα όποια τεχνικά έργα γίνονται με κριτήριο διαφορετικό απ’ αυτό που έχουν ανάγκη σήμερα ο λαός και η χώρα.
Αυτοί οι ανταγωνισμοί καθιστούν αδύνατη την ιεράρχηση των αντιπλημμυρικών έργων και τον σχεδιασμό τους σε μεγάλη κλίμακα με κριτήριο τη μέγιστη δυνατή προστασία.
Ταυτόχρονα, είναι ένα μεγάλο θέμα το τι υποδομές έχεις, πώς τις στελεχώνεις, πώς σχεδιάζεις μέσω των Πανεπιστημίων την κάλυψη των αναγκών σε επιστημονικό δυναμικό, πώς προσανατολίζεις και στηρίζεις την επιστημονική έρευνα με βάση αυτές τις ανάγκες, τι όρους εργασίας εξασφαλίζεις για τους εργαζόμενους, πώς τους εκπαιδεύεις.
Συνολικά, έχουμε να κάνουμε με ένα κράτος που υπηρετεί μόνο το καπιταλιστικό κέρδος και ως εκ τούτου δεν θέλει και δεν μπορεί να εφαρμόσει έναν ολοκληρωμένο σχεδιασμό στην πολεοδόμηση, στη χωροταξία, στην πολιτική προστασία που να υπηρετεί πραγματικά τις σύγχρονες λαϊκές ανάγκες.
Αντίθετα, είναι πολύ ικανό να σχεδιάζει και να προωθεί τους μεγάλους στόχους της αστικής τάξης όπως εκφράζονται συγκεκριμένα σε κάθε περιοχή:
Ας σκεφτούμε: Ποια είναι η Θεσσαλία που πνίγεται;
Είναι η Θεσσαλία – κόμβος διαμετακόμισης εμπορευμάτων και Ενέργειας.
Είναι η Θεσσαλία των ΝΑΤΟικών βάσεων.
Είναι η Θεσσαλία των μεγάλων ομίλων του αγροτοδιατροφικού συμπλέγματος.
Ποια είναι η Ρόδος ή η Κέρκυρα που κάηκαν το καλοκαίρι; Είναι τα “διαμάντια” του τουριστικού θαύματος, που έσπασε φέτος το ρεκόρ του 2019, αλλά και αυτό το ρεκόρ πιάστηκε πάνω στην εξουθένωση χιλιάδων νέων παιδιών που δούλεψαν σεζόν.
Ποια είναι η Αλεξανδρούπολη που οι φλόγες έφτασαν στο νοσοκομείο;
Είναι η πόλη που πρωταγωνιστεί στην εμπλοκή της Ελλάδας στον ιμπεριαλιστικό μακελειό στην Ουκρανία.
Αυτές είναι οι δικές τους προτεραιότητες. Γι’ αυτό το σύνθημα “Μόνο ο λαός σώζει τον λαό” ήχησε δυνατά εκεί που οι δικοί μας άνθρωποι πάλεψαν με ό,τι είχαν για να σώσουν τις ζωές τους, τα σπίτια τους, το περιβάλλον από τις φωτιές και τις λάσπες, όταν το κράτος δεν ήταν απλώς απόν, αλλά στεκόταν απέναντί τους.
Δεν είναι καθόλου τυχαίο το γεγονός ότι αυτό το σύνθημα ενοχλεί πολύ και “τσιγκλάει” τα αντανακλαστικά των κάθε λογής υπερασπιστών αυτού του σάπιου συστήματος.
Άλλοι το ειρωνεύονται και επιμένουν, μετά από τόσες διαψεύσεις, να λένε ότι δήθεν μόνο μια άλλη κυβέρνηση με νέους σωτήρες, χωρίς να αλλάξει ριζικά το κοινωνικό, οικονομικό, πολιτικό σύστημα, μπορεί να σώσει τον λαό και μέχρι τότε περιορίζονται να τα βάζουν με τον λαό που δεν τους στήριξε να κάτσουν αυτοί στο σβέρκο του.
Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Το τρίμηνο που μεσολάβησε έγινε πιο φανερό ότι απέναντι στην κυβέρνηση της ΝΔ, που ήρθε ξανά με φόρα, υπάρχει μόνο ένας πραγματικός αντίπαλος.
Και αυτό είναι το Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.
Γιατί μόνο το ΚΚΕ και η ΚΝΕ μπορούν να σηκώσουν στις πλάτες τους την ευθύνη της οργάνωσης της αντίστασης και της αντεπίθεσης απέναντι στην αντιλαϊκή πολιτική της κυβέρνησης, που θα εκφράζεται από εδώ και πέρα με ακόμη μεγαλύτερη σφοδρότητα σε όλους τους τομείς και αυτό κάνει.
Η μόνη πραγματική αντιπολίτευση απέναντι στην πολιτική της ΝΔ είναι το ΚΚΕ. Αποδείχτηκε αυτό κάθε μέρα μετά τις βουλευτικές εκλογές. Στις πυρκαγιές, στις πλημμύρες…
Δείτε το αντεργατικό έκτρωμα που ψήφισαν χτες, ενσωματώνοντας στο Ελληνικό Δίκαιο Οδηγία της ΕΕ.
Έφτασαν στο σημείο, το 2023, να βαφτίζουν “δικαίωμα” το να αναζητά ο εργαζόμενος 2η και 3η δουλειά, να δουλεύει ως και 13 ώρες την ημέρα για να μπορεί να επιβιώνει και όχι βέβαια να ζει, γιατί αυτό δεν είναι ζωή.
Έδωσαν το δικαίωμα στους εργοδότες να προσλαμβάνουν όχι εργαζόμενους, αλλά ομήρους, με τις συμβάσεις μηδενικών ωρών, χωρίς δηλαδή να είναι καν υποχρεωμένοι να τους απασχολήσουν, άρα και να τους πληρώσουν, για κάποιες ώρες μέσα στον μήνα.
Ψήφισαν πρόστιμα και φυλακίσεις για όποιον σηκώσει κεφάλι απέναντι σε αυτή τη ζούγκλα και απεργήσει, καλώντας και τους συναδέλφους του να κάνει το ίδιο.
Αλλά αυτή ήταν πάντα η ΝΔ. Το παραδοσιακό κόμμα των μεγαλοεπιχειρηματιών και των κάθε λογής μεγάλων συμφερόντων σε αυτή τη χώρα.
Και, όπως πάντα, είχε την ουσιαστική συναίνεση της συμβιβασμένης μαζί της σοσιαλδημοκρατίας του ΣΥΡΙΖΑ και του ΠΑΣΟΚ.
Αυτά τα κόμματα έδωσαν τα ρέστα τους για να υπερασπιστούν την αντεργατική Οδηγία της ΕΕ που περιγράφει κατά γράμμα τα παραπάνω, λέγοντας λίγο – πολύ ότι η Οδηγία είναι καλή, αλλά η κυβέρνηση τάχα τη διάβασε λάθος.
Μια ζωή πρώτοι στο ξέπλυμα της ΕΕ των μονοπωλίων.
Και για να ‘χουμε καλό ερώτημα, μιας και το ΠΑΣΟΚ με τον ΣΥΡΙΖΑ συγκρίνουν τα 210.000 μέλη του ενός με τα 150.000 μέλη του άλλου που ψήφισαν την προηγούμενη Κυριακή, τους ρωτάμε: Πόσο κινητοποιήθηκαν για την επιτυχία της απεργίας της Πέμπτης ενάντια σε έναν εμβληματικό νόμο της κυβέρνησης Μητσοτάκη αυτές οι 150.000 ή 200.000; Ρητορικό το ερώτημα…
Βλέπετε η έννοια της “συμμετοχής” που καλλιεργούν αυτά τα κόμματα περιορίζεται σε ένα μισάωρο μιας Κυριακής, μια στο τόσο, για να διαλέξουν τον επόμενο σωτήρα και μετά επιστροφή στη θέση του παθητικού θεατή.
Αντίθετα, αυτά τα κόμματα, όπως και η ΝΔ, κινητοποίησαν μια χαρά τους εκπροσώπους τους στη ΓΣΕΕ και σε μεγάλες συνδικαλιστικές ομοσπονδίες για να βάλουν εμπόδια και να υπονομεύσουν την απεργία, για να μην παρθούν αποφάσεις συμμετοχής και να μην κουνηθεί φύλλο.
Φυσικά, δεν τα κατάφεραν. Γιατί εδώ υπάρχει ΚΚΕ, εδώ υπάρχει ΠΑΜΕ.
Ποιος μπήκε μπροστά χωρίς να χάσει χρόνο, χωρίς να λογαριάσει κόπο και θυσίες για να ενημερωθεί, να απαντήσει ο εργάτης;
Οι δυνάμεις του ΚΚΕ, που μπήκαν μπροστά για να οργανωθεί η προχτεσινή απεργία και να σταλεί ένα ηχηρό μήνυμα ότι οι εργαζόμενοι, η νέα γενιά δεν πρόκειται να νομιμοποιήσουν στη συνείδησή τους αυτό το τερατούργημα του Γεωργιάδη και θα φροντίσουν να έχει την ίδια μοίρα με το προηγούμενο, του Χατζηδάκη.
Όλοι οι μεγάλοι αγώνες του τελευταίου διαστήματος, αλλά και η εκλογική ενίσχυση του ΚΚΕ στέλνουν το μήνυμα ότι είναι όλο και περισσότεροι αυτοί που αναζητούν σήμερα διέξοδο από τα προβλήματα στον δρόμο του οργανωμένου αγώνα, στον δρόμο της αμφισβήτησης όλων των αντιλαϊκών κυβερνήσεων και της ύπαρξης εύκολων λύσεων “από τα πάνω”.
Σε αυτό τον αγώνα, στα Συνδικάτα, στους Φοιτητικούς Συλλόγους, στις οργανώσεις του γυναικείου ριζοσπαστικού κινήματος, των αυτοαπασχολουμένων βρίσκεται η θέση του καθενός και της καθεμιάς. Και βέβαια στο πλάι και στις γραμμές του ΚΚΕ και της ΚΝΕ.
Γι’ αυτό λέμε σε όλους εσάς που ξέρουμε ότι παρακολουθείτε τη δράση και τις τοποθετήσεις μας, αλλά μπορεί να έχετε επιφυλάξεις και επιμέρους διαφορετικές προσεγγίσεις: Ελάτε να παλέψουμε μαζί, ελάτε να συζητήσουμε πιο οργανωμένα, πιο αναλυτικά για τις θέσεις του ΚΚΕ.
Πείτε μας με θάρρος τις σκέψεις, τις παρατηρήσεις σας, για να γίνουμε όλοι μας πιο ικανοί.
Πιάστε το χέρι που σας απλώνουμε για να σπάσουμε μαζί τη μαυρίλα των ημερών, να βελτιώσουμε τις ζωές μας σήμερα, να ανοίξουμε μαζί χαραμάδες ελπίδας για ένα καλύτερο αύριο.
Φίλες και φίλοι,
συντρόφισσες και σύντροφοι,
Αν ένα πράγμα είναι βέβαιο, είναι ότι μπροστά μας έχουμε μέρες κάθε άλλο παρά ήρεμες.
Νομίζουμε ότι αυτό το έχουν καταλάβει οι περισσότεροι πλέον.
Το “αν όλα πάνε καλά στην οικονομία”, που συνεχίζει να βάζει η κυβέρνηση στην αρχή κάθε πρότασης, ακούγεται πλέον όλο και περισσότερο σαν κακόγουστο αστείο, την ώρα που η μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης, η Γερμανία, έχει μπει σε ύφεση, ενώ οι συνεχείς αυξήσεις στα επιτόκια δυσκολεύουν την πραγματοποίηση νέων επενδύσεων, χωρίς να έχουν καταφέρει ούτε καν να αντιμετωπίσουν τον πληθωρισμό.
Μέσα σε αυτό το κλίμα, τα πανηγύρια για την “επενδυτική βαθμίδα” και τους μεγαλύτερους ρυθμούς ανάπτυξης από τον μέσο όρο της Ευρωζώνης το μόνο που πρέπει να θυμίζουν στους εργαζόμενους είναι -κάτι που ίσως οι περισσότεροι εδώ να μη θυμάστε λόγω ηλικίας- ότι έτσι ακριβώς ήταν τα πράγματα όταν η Ελλάδα έμπαινε στην καπιταλιστική κρίση και στα βάρβαρα μνημόνια το 2009.
Ακόμα και το “δάχτυλο” που “κούνησε” προκλητικά ο Μητσοτάκης στον λαό από τη ΔΕΘ για τις “μικρές παρανομίες” του, όπως είπε, ακριβώς εκείνη την εποχή θυμίζει, τότε που η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ είχε ξεκινήσει μια αποκρουστική εκστρατεία για να δικαιολογήσει το πρώτο μνημόνιο, η οποία αποτυπώθηκε στο περιβόητο “μαζί τα φάγαμε”…
Την ίδια στιγμή, το τραπέζι του παζαριού για τις επικίνδυνες ΝΑΤΟικές διευθετήσεις στα Ελληνοτουρκικά είναι για τα καλά στρωμένο.
Λίγα μας είπε ο Μητσοτάκης μετά τη συνάντηση με τον Ερντογάν, αλλά πολλά καταλάβαμε για το πού πάει το πράγμα για τα κυριαρχικά δικαιώματα της χώρας και το Κυπριακό. Και την ίδια ώρα η εμπλοκή της χώρας μας στον ιμπεριαλιστικό πόλεμο, ο οποίος κλιμακώνεται διαρκώς, συνεπάγεται μόνο νέους κινδύνους.
Έχουν αρχίσει ξανά να μαζεύονται πολλά και θα μαζευτούν κι άλλα που θέτουν μπροστά στον καθένα και στην καθεμιά ποια στάση πρέπει να κρατήσει, ανεξάρτητα τι επιλογές έκανε μέχρι χτες.
Δεν είναι λίγοι, για παράδειγμα, αυτοί που στήριξαν τη ΝΔ και ήδη αισθάνονται προδομένοι, ορισμένοι αγανακτισμένοι.
Τώρα, όμως, μπορούν να κάνουν ένα βήμα μπροστά, να απεγκλωβιστούν επιτέλους από τη λογική του δήθεν “καλύτερου διαχειριστή”, να πάψουν να σκέφτονται με βάση το “και οι άλλοι τι θα έκαναν”, αλλά με βάση το “τι πρέπει να γίνει, τι να κάνουμε” για να ζήσει ο λαός μας όπως του αξίζει.
Αλλά, όλοι όσοι θέλουν να αλλάξουν επιτέλους τα πράγματα δεν μπορεί να προσβλέπουν στην ανασύνθεση της αμαρτωλής σοσιαλδημοκρατίας.
Ας σκεφτούν ότι η απροκάλυπτη διαφήμιση που τους γίνεται αυτές τις μέρες από όλα τα συστημικά ΜΜΕ, την ώρα που οι θέσεις και η δράση του ΚΚΕ είναι εντελώς εξαφανισμένα από αυτά τα Μέσα, είναι ενδεικτική του ρόλου που θα παίξουν και την επόμενη μέρα.
Και για όσους νιώθουν έκπληξη ή και αμηχανία για όσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ, τους λέμε απλά να σκεφτούν την εξής πλευρά που ίσως δεν έχουν σκεφτεί:
Ότι, δυστυχώς, αυτή ακριβώς είναι μια προδιαγεγραμμένη κατάληξη μιας ολόκληρης πορείας ενσωμάτωσης στο σύστημα που έχει ακολουθήσει ο συγκεκριμένος πολιτικός χώρος.
Αυτή την πορεία του πολιτικού εκφυλισμού σε θέσεις και προτάσεις, σε πολιτική και κινηματική στάση την στήριξαν, την προώθησαν, χρόνια τώρα, στο όνομα πότε του δήθεν “εκσυγχρονισμού”, πότε του “εφικτού”, πότε της “κυβερνησιμότητας στο πλαίσιο του συστήματος”, τα στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, μαζί και αυτοί που εμφανίζονται ως θεματοφύλακες ενός δήθεν πιο αριστερού χαρακτήρα.
Η σημερινή κατάσταση στον ΣΥΡΙΖΑ είναι το ανώτατο στάδιο της λογικής του “μικρότερου κακού” που την υπηρέτησε η ηγεσία του εδώ και χρόνια και φυσικά όλοι οι σημερινοί του υποψήφιοι και που έφεραν για μια ακόμα φορά τον Μητσοτάκη και τη ΝΔ στην εξουσία.
Είναι η λογική -από την εποχή του ευρωκομμουνισμού ακόμη- που καλεί τον λαό να μειώνει διαρκώς τις απαιτήσεις του, να αποδέχεται απαράδεκτους συμβιβασμούς, να καταπίνει απογοητεύσεις, στο όνομα μιας καλύτερης -δήθεν ανθρώπινης- διαχείρισης του σημερινού συστήματος, που είναι πιο απίθανη και από τη Δευτέρα Παρουσία.
Και πού οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια αυτή η λογική; Στον εκφυλισμό, στην παρακμή, στην αγοραία πολιτική της εικόνας, στη μετατροπή σε ένα καθαρόαιμο αστικό κόμμα με τις σάπιες αξίες του ανταγωνισμού…
Έτσι εξαφανίστηκαν από προσώπου Γης τα κόμματα του ευρωκομμουνσιμού, όπως το Γαλλικό ΚΚ, το Ιταλικό, άλλα, που από 30% έφτασαν σήμερα να μην εκπροσωπούνται ούτε καν στα Κοινοβούλια των χωρών τους.
Και κάπως έτσι φτάσαμε σήμερα να αναδεικνύεται πλειοψηφική στο συγκεκριμένο κόμμα μια ατζέντα που αντιγράφει κατά γράμμα την αντίστοιχη της ΝΔ, με τις γνωστές αναφορές στην “αριστεία”, στα “καλά βιογραφικά”, στις “ευκαιρίες ανέλιξης” και πάει λέγοντας.
Τι άλλη απόδειξη χρειάζεται για το ότι δεν έχουν τίποτα να περιμένουν από τον ΣΥΡΙΖΑ ή όποια άλλη εκδοχή του προκύψει στο μέλλον όσοι τίμιοι αγωνιστές, πραγματικά αριστεροί, προοδευτικοί άνθρωποι έχουν απομείνει σ’ αυτό το κόμμα;
Σήμερα έχουν επιλογή: Αυτήν που ακολούθησαν όλοι όσοι πριν από αυτούς δεν θέλησαν να γίνουν μέρος αυτής της πορείας αρνητικής μετάλλαξης του ΣΥΡΙΖΑ, τον εγκατέλειψαν, κράτησαν ψηλά τις αξίες και τα ιδανικά τους και σήμερα συμπορεύονται με το ΚΚΕ.
Και στη σημαντική μάχη των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών που έχουμε μπροστά μας, είναι δίπλα μας, μαζί μας, παλεύουμε χέρι-χέρι, ενωμένοι και δυνατοί.
Όλοι μαζί δίνουμε τη μάχη στις μέρες που απομένουν να γίνει το επόμενο βήμα, να δυναμώσει ακόμα περισσότερο το ρεύμα αμφισβήτησης της κυρίαρχης πολιτικής.
Να χάσουν κι άλλες ψήφους τα κόμματα του συστήματος και οι υποψήφιοί τους, αλλά και όσοι εμφανίζονται ως δήθεν “ανεξάρτητοι”.
Να απομονωθούν οι ναζί εγκληματίες όπου τολμήσουν να εμφανιστούν και να διεκδικήσουν την ψήφο του λαού.
Να ισχυροποιηθούν ακόμα περισσότερο τα ψηφοδέλτια της “Λαϊκής Συσπείρωσης” που στηρίζει το ΚΚΕ σε δήμους και Περιφέρειες.
Και για να μην μπορεί κανένας Μητσοτάκης το βράδυ των εκλογών να λέει πως ξανά βάφτηκε η Ελλάδα μπλε, χρειάζεται παντού σε όλες τις Περιφέρειες και τους δήμους να πέσουν στην κάλπη πολλά κόκκινα γαρίφαλα, τα ψηφοδέλτιά μας, η “Λαϊκή Συσπείρωση”.
Με υποψηφίους δοκιμασμένους αγωνιστές, όπως εδώ στην Αττική τον Γιάννη Πρωτούλη ή στον Δήμο Αθήνας τον Νίκο Σοφιανό, στον Πειραιά τον Νίκο Αμπατιέλο και τόσους άλλους. Αγωνιστές, που δεν θα είναι τα “καλά παιδιά” της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά θα μπαίνουν μπροστά στις διεκδικήσεις του λαού και της νεολαίας, σε αυτούς θα στηρίζονται και αυτούς θα στηρίζουν, θα αξιοποιούν κάθε χαραμάδα για την ανακούφισή τους.
Όπως γίνεται εδώ και 9 χρόνια στην Πάτρα με δήμαρχο τον Κώστα Πελετίδη, έναν δήμαρχο που έχει γίνει σημείο αναφοράς σε όλη την Ελλάδα…
Ε, λοιπόν, τέτοιοι υποψήφιοι υπάρχουν παντού στα ψηφοδέλτια της “Λαϊκής Συσπείρωσης” και έχουμε συμφέρον να εκλέξουμε περισσότερους τέτοιους δημάρχους, δημοτικούς και περιφερειακούς συμβούλους.
Μαζί, λοιπόν, και στις εκλογές στις 8 του Οκτώβρη, μαζί και στους μεγάλους αγώνες που έρχονται.
Γιατί, όπως έγραψε ο Άλκης Αλκαίος και θα μας τραγουδήσει, φαντάζομαι, σε λίγο ο Μίλτος Πασχαλίδης, εμείς είμαστε “αγύριστα κεφάλια” και επιμένουμε να παλεύουμε για να φυσήξει επιτέλους “ένας αέρας που σαρώνει ενθύμια παλιά και φυλακτά”.
Για να “το σκάσουν από την οθόνη” όλοι αυτοί οι δήθεν ήρωες – ψευτοσωτήρες και να βγουν στο προσκήνιο οι πραγματικοί ήρωες αυτής της χώρας, οι εργαζόμενοι και οι ανάγκες τους.
Και ας θυμίσουμε εδώ λίγο από Ζοζέ Σαραμάγκου, ο οποίος κατά την απονομή του Νόμπελ Λογοτεχνίας ανάμεσα σε άλλα είπε:
“… η ανθρώπινη αξιοπρέπεια προσβάλλεται κάθε μέρα από τους ισχυρούς αυτού του κόσμου, ότι το παγκόσμιο ψέμα έχει αντικαταστήσει τις περισσότερες (και διαφορετικές) αλήθειες (που βιώνουν οι πολίτες στην καθημερινή τους ζωή), ότι ο άνθρωπος σταματάει να σέβεται τον ίδιο του τον εαυτό, όταν χάνει το σεβασμό των συνανθρώπων του…”.
Γι’ αυτό σας λέμε, δεν υπάρχει άλλη λύση!
Με το ΚΚΕ, λοιπόν! Δυνατά!
Προχωράμε μπροστά, ανοίγουμε τον δρόμο για τη νέα κοινωνία της ειρήνης, της ισότητας, της αδελφοσύνης, της κατάργησης της εκμετάλλευσης ανθρώπου από άνθρωπο, τον σοσιαλισμό!».