Εξαιτίας του κορωναϊού και για την προφύλαξή μας από φυσική επαφή, αποφεύγουμε εδώ και μήνες τις χειραψίες.
Στη θέση τους, αυτοσχεδιάζουμε: ακούμπημα με τη γροθιά, με τον αγκώνα ή με χτυπηματάκι στον ώμο.
Για όσο όμως διαρκεί η κρίση, γιατί να μην προσπαθήσουμε να καταστήσουμε γνωστό και να υιοθετήσουμε έναν αυθεντικό, πανάρχαιο, κρητικό χαιρετισμό, όπως μας τον διηγείται ο μύθος; Που ακόμη και όταν με το καλό ξεπεραστεί το πρόβλημα και αν βέβαια επανέλθει η παλιά καλή χειραψία, αυτός θα έχει ήδη διαδοθεί ως ενδιαφέρον στοιχείο, χαρακτηριστικό του τόπου μας;
Χαιρετισμός που θα μπορούμε και να τον διηγούμαστε, να προσφέρεται για να χρησιμοποιηθεί για συγγραφή, σκίτσο, εμπορικό σχέδιο, επωφελώς.
Σαν ένα χρήσιμο και λειτουργικό σήμα-γνώρισμα, ένα επιπλέον λιθαράκι στη δημιουργία εικόνας μας, ανάγλυφα εκφραστικής και άριστα επικοινωνιακής, αφού θα επαναλαμβάνεται και άρα θα υπενθυμίζει καθημερινά δεκάδες φορές από χιλιάδες άτομα, σαν ένα συνεχώς προβαλλόμενο τηλεοπτικό σποτάκι.
Ως κοινή, όμορφη ιστορία μας, διότι μπορεί να εμπνεύσει όλους μας.
Ποιος είναι αυτός ο χαιρετισμός και από πού προήλθε;
Ιδού η ιστορία του:
Ο Δίας, μεταμφιεσμένος σε ταύρο, απήγαγε την όμορφη Ευρώπη από τη Φοινίκη – σημερινό Λίβανο- και τη μετέφερε στην Κρήτη.
Επέστρεψε αργότερα στον Όλυμπο και της έστειλε, για το νησί μας, δώρα.
Ανάμεσά τους ήταν κι ο Τάλως, ένας σχεδόν άτρωτος μεταλλικός γίγας, σφυρηλατημένος από τον Ήφαιστο.
Έχοντας ως μία από τις αποστολές του να υπερασπίζεται την Κρήτη από εισβολείς.
Τρέχοντας καθημερινά γύρω στο νησί, εκσφενδόνιζε βράχια στα εχθρικά πλοία που πλησίαζαν και τα βύθιζε.
Φυσικά απαραίτητο ήταν να αναγνωρίζει τα κρητικά και γενικά τα συμμαχικά πλοία, να τα σέβεται και να μην τους επιτίθεται.
Έτσι, γεννήθηκε η χειρονομία: σήκωναν οι ναυτικοί και οι ταξιδιώτες, το χέρι, ως χαιρετισμό, έκφραση φιλικής διάθεσης.
Με τα δύο δάκτυλα υψωμένα, το δείκτη και το μικρό και τα υπόλοιπα δάκτυλα διπλωμένα.
Τα περίφημα κέρατα της μινωικής Κρήτης!
Ναι, ένας χαιρετισμός που μιλούσε για φιλία, για ειρηνικές διαθέσεις, εκφράζοντας την υπερηφάνεια ενός νησιού, ενός λαού. Και τη δίψα του για όχι υποταγή μα για ελευθερία.
Μία χειρονομία “πασπαλισμένη” λοιπόν με ιδανικά.
Και που τώρα μπορεί να αποτελέσει συμβολική κίνηση-χαιρετισμό, για την αποτροπή μιάς νέας απειλής, ενός νέου εχθρού. Ενός μικρού αόρατου ιού.
Μέσα από το μύθο μας, γεμάτο φαντασία, πλοκή και δράση.
Γιατί να μην το παρουσιάσουμε, περιγράψουμε, προτείνουμε;
Να συντάξουμε σχετικά άρθρα, να οργανώσουμε συνεντεύξεις τύπου, να ενημερώσουμε από ραδιόφωνο και τηλεόραση;
Να υποστηριχθεί και απλωθεί, αφού εμπεριέχει και τεράστια δυνατότητα προβολής μας. Να το δείξουμε και στους μαθητές, στα παιδιά μας, που αν το υιοθετήσουν θα είναι ισχυροί παράγοντες διάδοσης προς τους υπόλοιπους πολίτες.
Από τους ίδιους εμάς μπορεί να εξαπλωθεί. Εμένα κι ΕΣΕΝΑ, αναγνώστη.
Αν λοιπόν θεωρούμε τα όσα γράφτηκαν εδώ όμορφα, ενδιαφέροντα, αξιόλογα, σημαντικά, δεν έχουμε παρά να ανασηκώσουμε το χέρι μας, όπως στο σκίτσο.
Με το μήνυμα:
“Γειά σας, φίλοι”!
*Ο Στέλιος Αδαμάκης είναι πτυχιούχος Φαρμακευτικής, συνεργάτης Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
