Κρήτη: Τους τελευταίους διαλόγους στο φλεγόμενο τρένο στα Τέμπη αποκάλυψε ο Βασίλης Κοκοτσάκης – Ολόκληρη η ομιλία απομαγνητοφωνημένη

Τα τελευταία λόγια της Φραντζέσκας, του Δημήτρη και της Μάρθης όπως καταγράφηκαν στα ηχητικά, αποκάλυψε ο πραγματογνώμονας των συγγενών θυμάτων του δυστυχήματος των Τεμπών, Βασίλης Κοκοτσάκης, παρουσία του Παύλου Ασλανίδη και της Μαρίας Καρυστιανού, σε εκδήλωση φοιτητικών συλλόγων που πραγματοποιήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης.

«Η υπόθεση μοιάζει με Λερναία Ύδρα» είπε ο πραγματογνώμονας ενώ επέμεινε ότι είναι τόσες οι παραλείψεις και τόσοι οι προβοκάτορες στην υπόθεση για τα Τέμπη, που «τη στιγμή που λέμε Δόξα σοι ο Θεός, ξαναφωνάζουμε… βοήθα Παναγιά» και μοιράστηκε με τους συνομιλητές του Παύλο Ασλανίδη και Μαρία Καρυστιανού τις τελευταίες στιγμές των παιδιών τους που εγκλωβίστηκαν στο φλεγόμενο βαγόνι.

Σε έντονα φορτισμένη ατμόσφαιρα ο Βασίλης Κοκοτσάκης, απευθυνόμενος στον Παύλο Ασλανίδη, αναφέρθηκε για πρώτη φορά δημόσια στον γιο του, Δημήτρη Ασλανίδη, αποκαλύπτοντας την αυταπάρνησή του στα τελευταία λεπτά πριν την τραγωδία.

«Φίλε Παύλο μου, είναι δύσκολο… θέλω καιρό να σου το πω, δεν ξέρω αν σε ανακουφίζει αυτό… ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανε ο Δημήτρης, γιατί για τον Δημήτρη σου μιλάμε», είπε ο κ. Κοκοτσάκης, και περιέγραψε τους τελευταίους διαλόγους:

Οι διάλογοι

«Βοήθεια, βοήθεια. Ρε Δημήτρη κάνε κάτι», φώναζε εγκλωβισμένη και ακινητοποιημένη η Φραντζέσκα, βλέποντας τεράστιες φλόγες να κατασπαράζουν ανθρώπους και αντικείμενα κοντά της.

Ακούστε φίλοι μου, ο Παύλος είναι δίπλα μου, ξέρω πώς περνάει αυτή την ώρα. Το κουβέντιασα μαζί του, αλλά θα τολμήσω να το κάνω (…). Ο Δημήτρης ζούσε κι αυτός τον ίδιο κίνδυνο και την ίδια τραγωδία. Κι όμως αγνόησε τον εαυτό του, άκουσε το κάλεσμα της Φραντζέσκας, δεν έφυγε να ψάξει τρόπο να σωθεί και προσέτρεξε δύο φορές, αγνοώντας τον κίνδυνο γιατί σίγουρα είχε την αντίληψη το τι του συνέβαινε.

Δεν προσπάθησε καν να σωθεί, αλλά να σώσει… ναι φίλοι μου αυτό έκανε. Σ’ αυτές τις στιγμές παράδειγμα για όλους μας είναι. Προσπάθεια να σώσει…[…]

«Μην κουνιέσαι, σε παρακαλώ», λέει και προσπαθεί να βοηθήσει την εγκλωβισμένη αλλά χωρίς τραυματισμό Φραντζέσκα, δίδοντας σε μας που το ακούμε, μάθημα αλτρουισμού και ηρωισμού σε αυτές τις τραγικές και εφιαλτικές συνθήκες, αγνοώντας τον κίνδυνο για την ζωή του, που τελικά τον βρήκε πάνω στην προσπάθεια διότι μας έφυγε πρώτος… Αφού η φωνή του ξαφνικά χάνεται.

«Έχω ελάχιστο οξυγόνο», ξαναλέει η εγκλωβισμένη Φραντζέσκα και αυτό ξεδιπλώνει και ξεδιαλύνει τον γρίφο για εμάς τους ερευνητές, ξετυλίγοντας κάτω από τις δραματικές συνθήκες το κουβάρι της αποκάλυψης.

«Ναι φίλοι μου κάτω από αυτές τις συνθήκες με τον ποσοτικό προσδιορισμό του οξυγόνου που μας έκανε η Φραντζέσκα, προσδιορίζει και το αίτιο της έλλειψης οξυγόνου, που δεν είναι άλλο από τις συνεχείς βίαιες αναζωπυρώσεις καύσης λιμναζόντων οργανικών διαλυτών, που ήταν ακριβώς κάτω και δίπλα από το σημείο που είχαν εγκλωβιστεί. Οργανικοί διαλύτες, καύσιμα δηλαδή που δεν είχαν κανένα λόγο να βρίσκονται εκεί αφού τα τρένα ήταν ηλεκτρικά.

Όταν πιά αποκαμωμένη και απογοητευμένη, και αφού είδε την προσπάθεια του Δημήτρη να την βοηθήσει να αποτυγχάνει και να χάνει και ο ίδιος την ζωή του, βλέποντας τις φλόγες να πλησιάζουν, τις φωνές των άλλων εγκλωβισμένων να λιγοστεύουν σιγά σιγά και αφού ακούει αλλά δεν βλέπει την φίλη της Μάρθη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία γιατί όλοι γύρω της χάνονται.

“Θα πεθάνουμε” αναφωνεί… συνειδοποιώντας πλήρως την κατάσταση. Δεν λέει “θα πεθάνω”, αλλά “θα πεθάνουμε”. Δεν μίλησε για τον εαυτό της, αλλά έκανε διαπίστωση για όλους, λίγο πριν πει το “Μάρθη σ’ αγαπώ. Μ’ ακούς;”

Και απαιτεί να την ακούσει, μάθημα αγάπης και αποχαιρετισμού στην φίλη της. Αυτό είχε ανάγκη εκείνη την ώρα και είναι ένα μάθημα για όλους μας».

«Μαρία στο λέω για πρώτη φορά…»

Σε αυτό το σημείο ο κ. Κοκοτσάκης απευθύνεται στη Μαρία Καρυστιανού αποκαλύπτοντας για πρώτη φορά ότι η κόρη της Μάρθη κατάφερε να απαντήσει στη φίλη της.

«Μαρία (σ.σ απευθυνόμενος στη Μαρία Καρυστιανού) ήρθε η ώρα να σου το πω πρώτη φορά και συγχώρεσέ με αν άργησα. Η Μάρθη τo άκουσε και προσπάθησε να απαντήσει.

Όλοι στην τεχνική ομάδα όταν το ακούσαμε μέσα από μηχανήματα υψηλής επεξεργασίας, κοιτάζαμε αμήχανοι ο ένας τον άλλο και ευχηθήκαμε να άκουσε και η Φραντζέσκα την απάντηση της Μάρθης, γιατί αυτό είχε ανάγκη εκείνη την ώρα».

Τα μηνύματα αυτά, όπως τα χαρακτήρισε ο κ. Κοκοτσάκης, βοήθησαν τους πραγματογνώμονες να ξετυλίξουν το κουβάρι της ύπαρξης χημικών στην τραγωδία, σημείωσε ο ίδιος που έκανε λόγο για δολοφονία και όχι για δυστύχημα καθώς υπήρξαν «συντονισμένες παραλείψεις, καταστροφή στοιχείων και απόπειρα παραπλάνησης της κοινής γνώμης».

Ολόκληρη η ομιλία του Βασίλη Κοκοτσάκη απομαγνητοφωνημένη:

Όχι, φίλοι μου, δεν συγκρούστηκε το τρένο με τις διαχρονικές παθογένειες του ελληνικού κράτους, που είχε πει τότε ο κύριος πρωθυπουργός. Συγκρούστηκαν δύο τρένα μεταξύ τους. Δύο τρένα που είχαν ως επιβάτες νέους ανθρώπους που επέστρεφαν στις σπουδές τους, είτε στα σπίτια τους, αφού, ως νέοι, είχαν αποδράσει για λίγο από την καθημερινότητα. Δύο τρένα που για 12 λεπτά ταξίδευαν εξ αντιθέτου στην ίδια γραμμή. Πρωτοφανές τέτοιο είδος για όλο τον κόσμο.

Όχι γιατί έφταιγε η Ελλάδα, γιατί προσπάθησαν να την ενοχοποιήσουν διαχρονικά, αλλά οι άνθρωποι που την δυναστεύουν αντί να την υπηρετούν. Αυτοί που ήταν ταγμένοι να κάνουν ό,τι μπορούν για την ασφάλεια των πολιτών τους, όχι μόνο δεν το έκαναν, αλλά έκαναν τα πάντα για να συμβεί το αρνητικά πρωτοφανές. Και το γιατί το πρωτοφανές έγινε, φίλοι μου, μόνο με τους συγκεκριμένους αρνητικούς πρωταγωνιστές, διαχρονικά πολιτικούς, υπηρεσιακούς παράγοντες, αλλά και τους μηχανισμούς αυτών, θα μπορούσε να συμβεί το δυστύχημα αυτό, που για το λόγο αυτό δεν μπορεί να χαρακτηριστεί δυστύχημα, αλλά δολοφονία. Και δεν αναφέρομαι στο νομικό της όρο, αλλά στον ουσιαστικό. Γιατί δολοφονία είναι όταν γνωρίζεις ότι λόγω των παραλείψεών σου μπορεί να συμβεί το μοιραίο και δεν κάνεις τίποτα για να το αποτρέψεις.

Δεν έφτανε όμως αυτό, φίλοι μου. Αμέσως μετά τη σύγκρουση, και ενώ η παγκόσμια κοινή γνώμη παρακολουθεί ευρών τις συγκλονιστικές εκείνες τις στιγμές, ενώ οι χαροκαμένοι συγγενείς των επιβατών αναζητούν τους δικούς τους, ολόκληρους ή τμήματα αυτών, μέσα στα νεκροτομεία, στα συντρίμμια, στα παραπέτια και δεν ξέρω πού αλλού, συντελείται άλλο ένα έγκλημα. Ξεκινά μια συστηματική προσπάθεια αλλοίωσης, παραπλάνησης, συσκότισης και καταστροφής των στοιχείων. Πολλές υπηρεσίες, πολλοί φορείς, πολλοί πρωταγωνιστές, όλοι μα όλοι αρνητικοί και όλοι συντονισμένοι στο λάθος. Όλοι ικανοί για ψεύτικα λουλούδια, ψεύτικα κλάματα μπροστά στις κάμερες. Μα αλήθεια, πώς μπορούν να συντονιστούν μα όλοι αυτοί στο ίδιο λάθος;

Τι κι αν όλοι οι άνθρωποι, ειδικοί και μη, είδαν το μανιτάρι της φωτιάς, αυτό που εμείς λέμε ωσάν να ξεπηδά σαν θεριό και σε μερικά δευτερόλεπτα να μεταμορφώνει την περιοχή σε κόλαση; Τι κι αν οι πρώτοι μάρτυρες μιλούν για σπαρακτικές κραυγές μέσα από τις φωτιές; Ακόμα δεν έχουν κληθεί να καταθέσουν αυτοί που θα ‘πρεπε. Ούτε ακούν, ούτε βλέπουν. Αιτία της φωτιάς, η σύγκρουση, λέει η αρμόδια υπηρεσία. Η δική μου υπηρεσία, τα λάδια, τα βολικά λάδια των μηχανών, για τους διορισθέντες βολικούς πραγματογνώμονες. Άντε και ξεπέρα. Και για να μη μείνει καμία αμφιβολία, αναλαμβάνει η ύπατη ηγεσία της χώρας, αδιανόητο για προηγούμενη χώρα, που μαζί με την εντεταλμένη δημοσιογραφία να ερμηνεύσει, λέει, το φαινόμενο. Δηλώσεις όπως “μας διαβεβαιώνουν και είναι πλέον σαφές, το εμπορικό τρένο δεν μετέφερε τίποτα φλέγον, η πυρκαγιά οφείλεται στα λάδια σιλικόνης των μετασχηματιστών, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία για αυτό”, δηλώνουν και το θέμα γι’ αυτούς έκλεισε. Ή μάλλον έτσι ήθελαν και έτσι νόμιζαν.

Υπήρχαν όμως οι συγγενείς των αδικοχαμένων, ή τουλάχιστον οι περισσότεροι απ’ αυτούς, που αρνούνταν να το βάλουν κάτω. Στην αρχή μεμονωμένα, αργότερα οργανωμένα, ζητούν τα πάντα και αρχίζουν ηρωικά να κάνουν αυτά που οι αρχές δεν θέλουν να κάνουν. Διορίζουν ειδικούς και αρχίζουν τη δική τους έρευνα και τον τιτάνιο αγώνα, γιατί πιστέψτε με, πολύ δύσκολος αγώνας. Έτσι άρχισε και η δική μας περιπέτεια. Από την αρχή δεν στερνή τη θεωρία του απίθανου, που προσπαθούσαν να μας βάλουν να πιστέψουμε, δηλαδή την εμπλοκή στην πυρκαγιά σε αυτό που όλοι είδατε, του βολικού γι’ αυτούς, ακίνδυνου για μας ψυκτικού ελαίου, και εντάξαμε στην ομάδα ειδικούς επιστήμονες για διερεύνηση. Αυτό δηλαδή που δεν έκανε η ανακριτική αρχή, μπορέσαμε εμείς και το κάναμε.

Εν πλήρη δράση βοήθεια, βοήθεια ρε Δημήτρη κάνε κάτι, φώναζε εγκλωβισμένη και ακινητοποιημένη η Φραντζέσκα, βλέποντας τεράστιες φλόγες να κατασπαράζουν ανθρώπους και αντικείμενα κοντά της. Ακούστε, φίλοι μου, ο Παύλος είναι δίπλα μου. Ξέρω πώς περνάει αυτή την ώρα, το κουβέντιασα μαζί του, αλλά θα τολμήσω να το κάνω, γιατί αυτή τη φατσούλα δεν την ξέρω, αλλά την ονειρεύομαι τακτικά και μπορώ να του περιγράψω, σας μη την ξέρω.

Ο Δημήτρης ζούσε και αυτός τον ίδιο κίνδυνο και την ίδια τραγωδία, κι όμως αγνόησε τον εαυτό του. Άκουσε το κάλεσμα της Φραντζέσκα, δεν έφυγε να ψάξει τρόπο να σωθεί, προσέτρεξε δύο φορές αγνοώντας τον κίνδυνο, γιατί σίγουρα είχε την αντίληψη το τι του συνέβη. Δεν προσπάθησε καν να σωθεί, αλλά να σώσει. Ναι, φίλοι μου, αυτό έκανε σε αυτές τις στιγμές. Παράδειγμα για όλους μας είναι να σώσει.

Φίλε Παύλο, θέλω καιρό να σου το πω. Δεν ξέρω αν σε ανακουφίζει, δύσκολο, αλλά ήταν πολύ γενναίο αυτό που έκανε ο Δημήτρης. Γιατί για τον Δημήτρη σου μιλάω. “Μην κουνιέσαι, μην κουνιέσαι σε παρακαλώ”, λέει και προσπαθεί να βοηθήσει την εγκλωβισμένη, αλλά χωρίς τραυματισμό νέκα, γιατί δεν πονάει, δίδοντας σε εμάς που το ακούμε μάθημα τρισμέγιστου ηρωισμού σε αυτές τις ραϊκοντάς τον κίνδυνο για τη ζωή του, που τελικά τον βρήκε πάνω στην προσπάθεια, διότι μας έφυγε πρώτος, αφού η φωνή του ξαφνικά χάνεται.

“Έχω έλλειψη οξυγόνου”, ξαναλέει η εγκλωβισμένη Φραντζέσκα. Και αυτό ξεδιπλώνει και ξεδιαλύνει τον γρίφο για μας τους ερευνητές, ξετυλίγοντας κάτω από τις δραματικές συνθήκες το κουβάρι της αποκάλυψης. Αποκάλυψη και στην αποκάλυψη τη θρησκευτική. Ναι, φίλοι μου, κάτω από αυτές τις συνθήκες, με τον ποσοτικό προσδιορισμό του οξυγόνου που μας έκανε η Φραντζέσκα, προσδιορίζει και το αίτιο της έλλειψης. Το αίτιο της έλλειψης του οξυγόνου, που δεν είναι άλλο από τις συνεχείς βίαιες αναζωπυρώσεις καύσης λιμναζόντων, δεν καλοβλέπει οργανικών διαλυτών που ήταν ακριβώς κάτω από το σημείο που είχαν εγκλωβιστεί. Οργανικοί διαλύτες, καύσιμα δηλαδή, που δεν είχαν κανένα λόγο να βρίσκονται εκεί, αφού τα τρένα ήταν ηλεκτρικά.

Όταν πια αποκαμωμένη και αφού είδε την προσπάθεια του Δημήτρη να τη βοηθήσει να αποτυγχάνει και να χάνει και ο ίδιος τη ζωή του, βλέποντας τις φλόγες να πλησιάζουν, τις φωνές των άλλων εγκλωβισμένων να λιγοστεύουν σιγά-σιγά και αφού ακούει αλλά δεν βλέπει τη φίλη της στη Μάθη, καταλαβαίνει ότι δεν υπάρχει σωτηρία, γιατί όλοι της γύρω χάνονται. “Θα πεθάνουμε”, ένα φωνή συνειδητοποιώντας πλήρως την κατάσταση. Δεν λέει “θα πεθάνω”, θα πεθάνω. Σκεφτείτε το, δεν μίλησε για τον εαυτό της, αλλά έκανε διαπίστωση για όλους. Λίγο πριν πει το “Μάθη σ’ αγαπώ, μ’ ακούς;”, και απαιτεί να ακούσει μάθημα αγάπης και αποχαιρετισμού στη φίλη της. Αυτό είχε ανάγκη εκείνη την ώρα και είναι ένα μάθημα για όλους μας.

Μαρία, ήρθε κορίτσι μου ώρα να σου το πω, πρώτη φορά και συγχώρεσε. Είμαι ανάσα. Η Μάθη άκουσε και προσπάθησε να απαντήσει. Όλοι στην τεχνική μας ομάδα, όταν ακούσαμε μέσα από το μηχάνημα επεξεργασίας, κοιτάζαμε αμήχανοι ο ένας τον άλλον και ευχηθήκαμε να άκουσε και η Φραντζέσκα την απάντηση της Μάθης, γιατί αυτό είχε ανάγκη και η Φραντζέσκα εκείνη την ώρα.

Μπορείτε, φίλοι μου, να σκεφτείτε έστω για λίγο ποιες συνθήκες περνάνε αυτοί οι άνθρωποι τώρα που μ’ ακούν, αλλά κυρίως κάτω από ποιες συνθήκες ειπώθηκαν αυτά τα λόγια; Όχι, δεν μπορείτε. Ούτε καν εγώ με εμπειρία 40 ετών, που πίστευα ότι τα ‘χα δει όλα. Τα αδικώ τα αδικοχαμένα παιδιά μας. Έστειλαν ορθά και χωρίς κλαψουρίσματα τα μηνύματά τους και ήλπιζαν από τους ουρανούς να πάρουμε τα μηνύματα. Τα πήραμε, τα ερμηνεύσαμε και αναλάβαμε το ρόλο του ταχυδρόμου. Και δεν ήταν άλλο από την απόδειξη της ύπαρξης χημικών στον τόπο της τραγωδίας, που στέρησε τη δυνατότητα επιβίωσης 27 ανθρώπων που είχαν σωθεί από τη σύγκρουση.

Συγγενείς και όλοι εμείς μεταφέραμε το μήνυμα των παιδιών εκεί που έπρεπε. Αλλά και πάλι, και εννοώ στην ανακριτική διαδικασία, αντιμετωπιστήκαμε με τον ίδιο τρόπο, απαξιωτικό και συνωμοτικό. Κορυφαία κυβερνητικά όργανα και όχι μόνο μας απαξίωναν, υιοθετώντας θεωρίες περί μοντάζ φωνών από άλλα τροχαία δυστυχήματα.

Αυτό ακριβώς είπαν επίσημα, φίλοι μου. Εκεί όμως αναλάβατε εσείς, ο λαός, η κοινωνία, και άμεσα με το δικό της αλάνθαστο κριτήριο πήρε τη σκυτάλη, αναγκάζοντας την πολιτεία να αναδιπλωθεί, αλλά φοβάμαι εντελώς υποκριτικά και προσχηματικά και όχι στην ουσία.

Θα πρέπει να αφήσουμε αυτά τα μηνύματα να ξεθωριάσουν και να χαθούν στη λήθη; Αυτές τις όμορφες φατσούλες που συνεχώς μας στέλνουν μηνύματα, θα τις αφήσουμε να απογοητευτούν; Όχι βέβαια. Θα πρέπει, φίλοι μου, να συνεχίσουμε τον αγώνα. Εμείς απ’ τη μεριά μας και εσείς με το δικό σας τρόπο, σε ένα δρόμο ο οποίος είναι ακόμα μακρύς και με πάρα πολύ ισχυρούς αντιπάλους, που δεν λένε να το βάλουν κάτω.

Ναι, φίλοι μου, η υπόθεση μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα. Μια κεφάλι κόβεις, δέκα φυτρώνουν. Είναι τόσες οι παραλείψεις και οι προβοκάτορες, που τη στιγμή που λέμε “δόξα τω Θεώ”, ξαναφωνάζουμε “βοήθεια Παναγιά”. Και το βλέπετε νομίζω καθημερινά. Άστο, μπορείτε; Και σας ακόμη και σήμερα δεν υπάρχει ουσιαστικά επίσημη έρευνα για την ύπαρξη ανάφλεξης, την πυρόσβεση που είχαν ως συνέπεια το θάνατο 27 επιβατών. Παράξενο σας φαίνεται;

Έτσι, επίσημη έρευνα δεν υπάρχει. Όμως, συγγενείς και τεχνικοί σύμβουλοι δεν θα σταματήσουμε μέχρι να αποκαλυφθεί η αλήθεια και να δικαιωθούν οι αγώνες των ηρωικών γονέων, αδελφών, συγγενών, αλλά πλέον και ολόκληρου του ελληνικού λαού. Και να θυμάστε, η αλήθεια έχει μια παράξενη ιδιοτροπία: όσο περισσότερο προσπαθείς να την πνίξεις, τόσο αυτή βρίσκει τρόπο τελικά να εμφανίζεται.

Μόνο τότε, όταν η αλήθεια αποκαλυφθεί πλήρως και δώσουν λόγο οι υπεύθυνοι, οι ψυχούλες των αδικοχαμένων επιβατών θα κάνουν στους ουρανούς το πάρτι που μας έχουν υποσχεθεί και οι χαροκαμένοι γονείς επιτέλους θα θρηνήσουν τα παιδιά.

Τελειώνοντας, θα ήθελα να ευχαριστήσω και να αποκαλύψω τα μέλη της τεχνικής μας ομάδας διαχρονικά: καθηγητές πανεπιστημίου Ιτον και Τέξας, Παπαδάκης Μανώλης, αντιπρόεδρος τμήματος πανεπιστημίου Τέξας και μαθηματικός αναλυτής, Βράς Νικόλαος, μηχανολόγος μηχανικός, Βαγγλής Μάρκος Χρυσός, χημικός μηχανικός, πραγματογνώμονας επικίνδυνων φορτίων, Φρεντερίκο Καράσκο, επιστήμονας υπολογιστών, ειδικός τεχνικός για την τεχνική δομή και την κυβερνοασφάλεια και πολύ άλλους, οι οποίοι θέλουν να διατηρήσουν την ανωνυμία τους. Σας ευχαριστώ πολύ. Ευχαριστούμε πολύ.

 

"google ad"