Κυριάκος Μητσοτάκης: Τι έχει η Ιρλανδία και εγκαθίστανται εκεί η Google, η Facebook και η Apple;

Είναι φορολογικός παράδεισος. Το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό της ρητορικής του Κυριάκου Μητσοτάκη: Στην καλύτερη περίπτωση πρόκειται για γκάφα, στη χειρότερη εννοεί αυτά που λέει.

Για να προσελκύσει την Apple η Ιρλανδία, ακολούθησε έναν πολύ απλό οδηγό. Το 2014 η Apple πλήρωσε φόρο 0,004%, ενώ ο φόρος για τις εταιρείες στην Ιρλανδία είναι 12,5%. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον η Ευρωπαϊκή Επιτροπή αποφάσισε ότι αυτό συνιστά παραβίαση της νομοθεσίας και ζήτησε από την Apple να καταβάλει 13 δις ευρώ σε φόρους.

Η Google είχε 25 θυγατρικές εταιρείες σε φορολογικούς παραδείσους το 2009, αλλά το 2010 ανακοίνωνε ότι έχει μόνο δύο θυγατρικές, στην Ιρλανδία. Τα κέρδη από τις off shore της Google ανεβαίνουν από το 2009 και μετά από 12,3 σε 60,7 δις δολλάρια. Τα κέρδη πηγαίνουν από μία θυγατρική στην Ιρλανδία σε μια ολλανδική εταιρεία χωρίς εργαζόμενους, και μετά σε μια εταιρεία-θυρίδα στις Βερμούδες, που είναι στην κατοχή μιας ακόμη εταιρείας που καταχωρείται στην Ιρλανδία. Με αυτόν τον τρόπο γλίτωσε π.χ. 1,1 δις από φόρους που έπρεπε να καταβάλει στη Γαλλία. Το ότι πρόκειται για σκανδαλώδεις φορολογικές ρυθμίσεις είναι βέβαιο, εξ ου και η  Ιρλανδία άλλαξε το καθεστώς αυτό το 2015, αλλά θα εξακολουθήσει να παρέχει αυτές τις διευκολύνσεις μέχρι το τέλος του 2020.

Η Facebook το 2014 πλήρωσε 4,327 λίρες σε φόρους, λιγότερα από τον μέσο εργαζόμενο και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίον δεν φορολογείται πια στην Ιρλανδία, μετά από ισχυρή κατακραυγή. Δεν το λες και το καλύτερο παράδειγμα, δηλαδή. Πρώτον δεν ισχύει πια, δεύτερον δεν ισχύει διότι η αδικία ήταν κραυγαλέα, ήταν ό,τι πιο μακρινό σε παράδειγμα προς μίμηση.

Η εξήγηση στο ερώτημα του Κυριάκου Μητσοτάκη είναι πολύ απλή λοιπόν:

«Πολλές κυβερνήσεις είναι πρόθυμες να ανταλλάξουν θέσεις εργασίας με φορολογικές απαλλαγές». «Μακροπρόθεσμα, βέβαια, αυτές οι εταιρείες μπορούν να μεταφερθούν οπουδήποτε στον κόσμο, όπου υπάρχουν κυβερνήσεις που θέλουν να τις υποδεχτούν».

Αν το συνδυάσουμε με την υπέροχη πρόταση για έναν υφυπουργό που θα αναλαμβάνει τις επενδύσεις, «μια αδειοδοτική αρχή σε επίπεδο υφυπουργού η οποία θα έχει ως μόνη αρμοδιότητα να ξεμπλοκάρει όλες τις σημαντικές επενδύσεις. Όπως έγινε και στους Ολυμπιακούς Αγώνες», καταλαβαίνουμε ακριβώς πού πάει η δουλειά.

Μάλιστα, οι Ολυμπιακοί Αγώνες είναι εξαιρετικό παράδειγμα, ιδίως (καθώς μας υπενθύμιζε χθες ο φίλος Μηνάς Κωνσταντίνου) ακόμα γιορτάζουμε την επιτυχία του συστήματος C4I από τους Ολυμπιακούς, για το οποίο ο Μιχάλης Παπαγιαννάκης είχε πει ότι ξοδέψαμε δύο γέφυρες Ρίου Αντιρρίου χωρίς να λειτουργήσει.

Εν ολίγοις, το ιρλανδικό όραμα του Κυριάκου Μητσοτάκη απευθύνεται είτε σε αυτούς που θα κέρδιζαν από μια τέτοια συναλλαγή, δηλαδή όχι τους πολίτες, είτε σε όσους αγνοούν υπό ποιους όρους καταδέχεται μια τέτοια εταιρεία να σου κάνει τη χάρη να σε επισκεφθεί. 

Η σύντομη απάντηση είναι: αν δεν πληρώνει φόρους. Το ελκυστικό περιβάλλον για τις επενδύσεις είναι γνωστό τι σημαίνει. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι ο πολιτικός που δυσκολεύεται να το πουλήσει αυτό. Το κάνει να μοιάζει απωθητικό και άδικο. Η εκλογική εναλλακτική μας είναι ένας πολιτικός που θα κάνει ακριβώς τα ίδια αλλά θα εξασφαλίζει ότι κανείς δεν διαμαρτύρεται. Δύσκολοι καιροί.

thepressproject.gr

"google ad"