Κυριακή Σαμαρείτισσας

Απ’ αγκάθι βγαίνει ρόδο

«Πνεύμα ο θεός και τους προσκυνούντας αυτόν, εν πνεύματι και αληθεία δεν προσκυνείν»

Του π. Στυλιανού Θεοδωρογλάκη

Από τα κρίσιμα αδιέξοδα της απελπισίας και του θανάτου, στην αρμόνια της κοινωνίας ανθρώπου, Δημιουργού και δημιουργημάτων.

Από τη ζάλη της ανισορροπίας στη γαλήνη της ήρεμης και αρμονικής ζωής των προσώπων και της κοινωνίας.

Στο ερώτημα της Σαμαρείτισσας «που λατρεύεται ο θεός» στο βουνό Γαριζίν ή το Ναό του Σολομώντος, στα ερημοκκλήσια των βουνών ή τους μεγαλόπρεπους ναούς των πόλεων, η απάντηση του Χριστού είναι σαφής, «πνεύμα ο Θεός…», που σημαίνει ότι ο Θεός δε λατρεύεται σε χειροποίητους, πέτρινους ναούς, αλλά στις καρδιές των ανθρώπων.

Ο άνθρωπος, ο κάθε άνθρωπος είναι ο νέος σάρκινος ναός, «του εν ημίν οικούντος πνεύματος του Θεού», του ίδιου του Θεού.

Η παραδοχή της αλήθειας αυτής, που δεν είναι μόνο πίστη της αγίας μας Εκκλησίας, αλλά και εμπειρία των Αγίων, καθορίζει τη στάση και τη συμπεριφορά μας, απέναντι στο συνάνθρωπο, που δε μπορεί να είναι άλλη παρά στάση ευλάβειας, τιμής και αναγνώρισης, διάκρισης και σεβασμού στο ανθρώπινο πρόσωπο.

Πράγματι όσο λατρεύουμε το Θεό τόσο τιμούμε τον άνθρωπο.

Όσο νοιώθουμε το Θεό μέσα μας, τόσο, αντικρύζουμε τον άλλο άνθρωπο ως αυτό που είναι, εικόνα του Θεού, που αξίζει το σεβασμό και τη τιμή μας.

Έτσι η λατρεία μας γίνεται θεοκίνηση και θεόδρομος και επιβεβαιώνει το αίτημα του προφήτη «Γνωρισόν μοι Κύριε οδόν εν η πορεύσομαι»

Η Σαμαρείτισσα γίνεται θεοσημείο φωτεινό και φωτόμορφο και για τους συμπατριώτες της, φωτολουσμένη και φωτεινή η ίδια από το άσβεστο φως του Θεού, που έλιωσε τον πάγο της αμαρτίας της και μαλάκωσε την καρδιά της και έκανε φωτεινό και πρόσχαρο το πρόσωπό της, πρόσωπο Άγιο, χαράς και ευφροσύνης, χάρης και αγιασμού.

Είναι το ρόδο, το λουλούδι, που βγαίνει από το αγκάθι, και είναι η ίδια η Σαμαρείτισσα, η αγία Φωτεινή, λουλούδι αγιασμού που φύτρωσε και μεγάλωσε μέσα από το αγκάθι της βεβηλώτητας, της αμαρτίας και του κακού.

Η ανθρώπινη ύπαρξη είναι πράγματι θεοσημαντική.

Ο Θεός αναλώνεται, ταπεινώνεται, εξευτελίζεται μέχρι θανάτου για τούτη τη σημαντικότητα της ανθρώπινης ύπαρξης.

Αντίθετα, όσοι αναλώνουμε τη ζωή μας για την κατάκτηση της κοσμοσημαντικής, διατρέχομε τον κίνδυνο να χάσουμε τη σημαντική της ζωής, που είναι άνθρωπος.

Είναι παρήγορο ότι πολλές σημαντικές σήμερα καταρρέουν.

Γιατί είναι αλήθεια ότι αυτά που θεωρούνται σημαντικά στην εποχή μας πληγώνουν και καταρρακώνουν θανάσιμα.

Η τεχνική και οι σαρκοφόρες επιλογές που θεωρούνται σημαντικές από τη μια μεριά περιθωριοποιούν κι από την άλλη εξουθενώνουν τον άνθρωπο και μάλιστα το νέο άνθρωπο.

Η αιώνια και η σημερινή επιλογή του Θεού είναι ο άνθρωπος.

Το ερώτημα είναι, ποιες είναι οι δικές μας επιλογές.

Λειτουργικά και αναστάσιμα έχουμε αυτό το προνόμια της Σαμαρείτισσας που ζυμώνεται και μεταβάλλεται από αμαρτωλή σε αγία, στη σκάφη της λατρείας του Θεού.

Είναι δική μας ευθύνη να προχωρήσουμε μαζί της σε τούτη την ανακάλυψη και τούτη τη βίωση ώστε να βγούμε από την ανισορροπία και τα κρίσιμα αδιέξοδα που βασανιστικά ζούμε.

Να αναζητήσουμε και να συμβιώσουμε την ισορροπία των δυνάμεων της Δημιουργίας.

Να βρούμε το Θεό, ή καλύτερα να αφήσουμε το Θεό να μας βρει εκείνος «Θεόν γνώστες, μάλλον δεν γνωσθεντες υπό του Θεού».

Ξέρετε γιατί; Για να έχουμς: «Ήσυχον νουν, σόφρονα λογισμόν, καρδίαν νηφούσαν, ύπνον ελαφρόν πάσης σατανικής φαντασίας απηλλαγμένον».

Πρόκειται για επιταγή ζωής και σωτηρίας που η εξαργύρωση της στην τράπεζα των δυνάμεων της Δημιουργίας είναι δική μας ευθύνη και δυνατότητα. Είναι επιταγή ζωής και σωτηρίας.