Κυριεύτηκαν από αυτοκτονικό ιδεασμό ορισμένοι κάτοικοι της Μαριούπολης;

Του Μανώλη Καπετανάκη *

Το τελευταίο προπύργιο αντίστασης του ουκρανικού στρατού στη Μαριούπολη κατά της εισβολής του ρωσικού ιμπεριαλισμού είναι το εργοστάσιο Αζόφ-Σταλ. Έμβλημα χαλυβουργίας και παράλληλα απομεινάρι της πάλαι ποτέ σοβιετικής ακμής. Ιδανικό επίσης καταφύγιο και οχυρό πολεμιστών, εφόσον διαθέτει ένα δαιδαλώδες και τεράστιο δίκτυο υπόγειων σηράγγων. Μια κρυμμένη πόλη κάτω από την επίγεια.

Εκεί λοιπόν κατέφυγαν περίπου 2.500 χιλιάδες μαχητές απαρτιζόμενοι από υπολείμματα της 36ης ταξιαρχίας πεζοναυτών της Ουκρανίας και κυρίως από δυνάμεις του γνωστού και μη εξαιρετέου νεοναζιστικού και αμερικανοστήρικτου (ο σκοπός αγιάζει τους φασίστες πανταχόθεν) τάγματος Αζόφ. Με σκοπό βέβαια να υπεραμυνθούν των πάτριων εδαφών, ούτως ώστε να παραμείνουν «ελεύθερα» από την επιβουλή της αρκούδας και έτσι να τεθούν στην πλήρη δικαιοδοσία των αμερικανονατοϊκών φιλοπόλεμων γερακιών με αντιρωσικούς σχεδιασμούς!

«Λεπτομέρεια» διόλου ύποπτη; Εκεί έτρεξαν «αυθόρμητα και με ευφυΐα» (και ουχί βιαίως προσαχθέντες;) περίπου 1000 άμαχοι κάτοικοι της Μαριούπολης για να σωθούν από τους βομβαρδισμούς. Έτσι τουλάχιστον μας πληροφόρησαν οι ξεχειλισμένες με τοξική δοσολογία κεταμίνης ειδήσεις τους. Εύλογα αναρωτιόμαστε, μα που κατέφυγαν οι «αφελείς»; Ορμά το αρνί κατευθείαν στο στόμα του λύκου για να καταφέρει να ζήσει; Αυτός ο δεδομένος στόχος, που θα δεχτεί την ισοπεδωτική ομοβροντία των ρωσικών πυρών, αποτελεί όαση προστασίας ή μπαρουταποθήκη; Όπου το φυτίλι ανατίναξης της μάλιστα έχει καεί σχεδόν μέχρι το τέλος του.

Άλλη μια επιβεβαίωση λοιπόν για τους ποιους συμφέρει το κλείσιμο των ανθρωπιστικών διάδρομων (όρος και ετούτος, εμπνευσμένος από τους πατριάρχες της ανθρωποφαγίας) καθώς και η χρήση αθώων γυναικόπαιδων (όπως η μικρή Αλίκη) σαν ανθρώπινη ασπίδα.

Ένας επιπλέον άδικος, αντιδραστικός πόλεμος διεξάγεται και ίσως να βρίσκεται ακόμη στην αρχική του φάση. Συμπλήρωμα στην ματωβαμένη ακολουθία που έπληξε Βαλκάνια, Μέση Ανατολή και Βόρεια Αφρική. Έχει σημασία άραγε ποιος είναι κάθε φορά ο ιμπεριαλιστικός πρωτεργάτης των μακελειών; Είτε δυτικής ή ανατολικής προέλευσης είναι εξίσου οδυνηρός, καταστροφικός για τους λαούς. Και οπωσδήποτε οι ανησυχητικές εξελίξεις ψηλαφούν το μεταίχμιο της πυρηνικής πλέον σύρραξης. Τορπιλίζοντας όχι απλά την παγκόσμια ειρήνη, μα απειλώντας ακόμη και την ίδια την υπόσταση της ανθρώπινης ζωής στην υδρόγειο.

Αυτοί που αποφασίζουν, υλοποιούν και υποστηρίζουν (με πρώτους και καλλίτερους τους έλληνες καπιταλιστές) τον πολεμικό όλεθρο τελικά δεν δείχνουν ούτε χιλιοστό του γραμμαρίου έλεος απέναντι στον ανθρώπινο λυγμό. Μπροστά στη εξυπηρέτηση των συμφερόντων τους δεν διαθέτουν ψήγμα ενδοιασμού για τη τέλεση των πιο φρικιαστικών εγκλημάτων.

Αποδεικνύονται τόσο τέρατα, όσο σατανικό είναι το σύστημα που διακονούν.

Σε τέτοιες στιγμές είναι απαραίτητη η πένα της καταγγελίας. Έχει να αντλήσει δυστυχώς άπειρο υλικό. Κοιτώντας τα συντρίμμια των χωρών, απ` όπου διάβηκε ο τυφώνας του ιμπεριαλισμού. Αφουγκράζοντας τις οιμωγές των μανάδων που πρόχειρα θάβουν τα παιδιά τους. Συμπονώντας τα καραβάνια της προσφυγιάς. Βιώνοντας το ωστικό κύμα των βομβών, που όσο απομακρύνεται από τα πεδία των συγκρούσεων και απλώνεται στην υφήλιο, αλλάζει. Γίνεται εξωφρενική ακρίβεια, στερήσεις και πείνα. Τρέμοντας με τη σκέψη ότι αμέτρητα πυρηνικά μανιτάρια θα απανθρακώσουν τη μισή γη και θα μολύνουν με ραδιενέργεια τις εσχατιές της.

Άρα χρησιμεύει η καταγραφή των δεινών. Πολύ περισσότερο διαφωτίζει το συμπέρασμα για τον φταίχτη. Καθότι ο πόλεμος δεν πηγάζει από το υπερπέραν ή αποφασίζεται από τον «διαστροφικό» νου του όποιου Μπους ή Πούτιν. Είναι μοιραίος απότοκος της ύπαρξης και λειτουργίας του καπιταλισμού και ιμπεριαλισμού. Προσπαθώντας μάταια να δραπετεύσει από τη νομοτέλεια των αλλεπάλληλων κρίσεων του. Σκορπώντας αφειδώλευτα εξαθλίωση, φασισμό, συμφορές και θάνατο.

Όμως το κακό δεν σταματά με τις σαχλές εκκλήσεις προς τους πρωταίτιους από τον Πάπα. Ακόμη και αυτοί είναι αναπόδραστα δέσμιοι των αντικειμενικών αναγκαιοτήτων του συστήματος, που εκπροσωπούν. Όποιος άλλωστε πηγαίνει κόντρα στη φύση του, αυτοκαταργείται.

Ούτε βέβαια αρκούν οι λεκτικοί αφορισμοί των λαών, που βρίσκονται στο επίκεντρο της τραγωδίας, στην περίμετρο της ή μακρινότερα. Μακάρι να ίσχυε κάτι τέτοιο. Τότε θα γεμίζαμε τόμους και βιβλιοθήκες καταδίκης.

Αναχαιτίζεται το κακό, περιορίζεται και στον απώτερο προορισμό του εξαλείφεται οριστικά από έναν αποκλειστικό παράγοντα. Ικανό να ενώσει τους τωρινούς αντίμαχους ανατολής και δύσης ενάντια στον άσπονδο και κοινό τους ταξικό εχθρό. Εκείνον, τον κρίσιμα μεγάλο απόντα της εποχής. Τον αντιπολεμικό δηλαδή ξεσηκωμό, την αντιιμπεριαλιστική πάλη (και αντιβασικό αγώνα για τη χώρα μας) με όχημα τα μαζικά κινήματα. Διεκδικώντας άμεσα το ψωμί και την ειρήνη. Με προοπτική την κατοχύρωση μιας παντοτινής προόδου. Όσες απανωτές προσπάθειες και αν απαιτηθούν για την επίτευξη αυτού του ιστορικού, τιτάνιου στόχου. Όσες διδακτικές αστοχίες και αν μεσολαβήσουν.

Το υψηλότερο, ευγενικότερο χρέος για το ανθρώπινο ον, η πιο δύσκολη αποστολή του δεν είναι να πατήσει το πόδι του στον Άρη ή να συντρίψει τον ρώσο «δικτάτορα». Είναι το καθήκον να χαράξει ένα μέλλον αισιοδοξίας μακριά από το αδιάκοπο, φαύλο στριφογύρισμα στο κατάμαυρο παρελθόν και στο εφιαλτικό παρόν. Ο στιγματισμός σαν ουτοπία αυτής της υποχρέωσης σημαίνει άνευ όρων παραίτηση και «αυτοχειρία». Και οι λαοί θέλουν να ζουν ανέμελα και ευχάριστα. Δεν αυτοκτονούν. Τους δολοφονούν.

Μονάχα έτσι, αντιστρέφοντας οι μάζες την κίνηση του τροχού της ιστορίας προς τον γκρεμό και μόνο τότε, θα ανασάνει ολάκερη η εργαζόμενη ανθρωπότητα. Σε αυτήν ανήκει ο πλανήτης και όχι στην ισχνή μειοψηφία εκμεταλλευτών και δημίων.

Η καθημερινή σταύρωση μπορεί (αποδειγμένα) και πρέπει (ο καπιταλιστικός δήθεν μονόδρομος με σιγουριά καταντά πένθος) να γίνει το πεπρωμένο της επί γης υλιστικής ανάστασης.

* μέλος της Πρωτοβουλίας Αντίστασης