Πιο πολύ λυπήθηκαν τον θύτη του θανατηφόρου τροχαίου που εγκατέλειψε το θύμα παρά το θύμα

Δεν πρέπει να έχει ξαναγίνει (ή τουλάχιστον δε θυμόμαστε εμείς), να έχουμε ένα τόσο φρικτό θανατηφόρο τροχαίο με εγκατάλειψη και όλοι να λυπούνται το θύτη!

Στο θανατηφόρο τροχαίο στον Κλαδισσό Χανίων όπου ένας 44χρονος παρέσυρε και σκότωσε έναν 66χρονο τα μέσα ενημέρωσης αντί να εστιάσουν στο θύμα και στην εγκατάλειψή του από τον θύτη, όλα γέμισαν με αναφορές για τα ψυχολογικά προβλήματα του θύτη, για το παιδί που είχε μέσα στο αμάξι, για το γεγονός ότι οπωσδήποτε θα παραδοθεί στην αστυνομία. Στο τέλος, οι περισσότεροι λυπήθηκαν τον θύτη της εγκατάλειψης και δεν ειπώθηκε σχεδόν μια κουβέντα για το θύμα που πέθανε ανήμερα πρωτοχρονιάς στο δρόμο.

Είναι το δεύτερο θανατηφόρο τροχαίο στα Χανιά όπου αυτοκίνητο παρασέρνει και σκοτώνει πεζούς.

Τον Αύγουστο είχαμε το τροχαίο με τους δύο νεκρούς φοιτητές στα Κουνουπιδιανά. Εκεί, ο θύτης δεν εγκατάλειψε τα θύματα. Οι αντιδράσεις ήταν πολλές, οι πολίτες οργανώθηκαν και απαίτησαν απαντήσεις, άνοιξε μία μεγάλη συζήτηση για τα τροχαία ατυχήματα και τις ελλείψεις που τα προκαλούν, την επικίνδυνη οδήγηση, την έλλειψη φωτισμού, πεζοδρομίων και σηματοδότησης στην περιοχή, και τα μέτρα που πρέπει να ληφθούν. Τελικά μπήκε ένας φωτεινός σηματοδότης στο σημείο. Ίσως, όχι η ενδεδειγμένη λύση, αλλά κάτι έγινε.

Στην περίπτωση του τροχαίου στον Κλασιδδό  ο θύτης εγκατέλειψε το θύμα, όμως όλοι εστίασαν στους λόγους που ώθησαν τον θύτη στην εγκατάλειψη του θύματος. Ουδείς συζήτησε τι συνέβη και οδηγηθήκαμε σε αυτό το φρικτό τροχαίο. Έφταιγε η μεγάλη ταχύτητα που οδηγούσε ο θύτης; Η έλλειψη φωτισμού και σήμανσης στην περιοχή; Το γεγονός πώς ίσως ο θύτης είχε πιει αλκοόλ; Σε αυτή την περίπτωση δε μας ενδιαφέρει πώς συνέβη το τροχαίο;

Τελικά, τα μέσα ενημέρωσης σε αυτή την περίπτωση έμειναν στο θεαματικό “απίστευτο παιχνίδι της μοίρας” με τη μάνα του θύτη που είχε πεθάνει και αυτή απο τροχαίο, στο “παιδί που ήταν στο αμάξι και σοκαρίστηκε”. Ξεχάσαμε το θύμα, δεν ερευνήσαμε τι έφταιγε και συνέβη το ατύχημα.

Άραγε, ο τρόπος που εξελίχθηκε η συζήτηση δεν εμπεριέχει και κάποια ασέβεια προς το θύμα του τροχαίου;