«Πάτερ ελήλυθεν η ώρα, δόξασόν σου τον υιόν ίνα και υιός σε δοξάσει»
Να πούμε απαρχής ότι η ώρα, οι χρόνοι και οι καιροί αφορούν τον κόσμο και τον άνθρωπο. Για το Θεό δε μετρούν οι ώρες. Ο Θεός βρίσκεται πάνω από τους χρόνους και τους καιρούς. Και ακόμα να πούμε ότι η δόξα του Θεού είναι η συντριβή των δυνάμεων του κακού. Η αιώνια ζωή είναι η ιδιότητα του Θεού που μεταδίδεται σε μας τους ανθρώπους και μπορούμε έτσι να γνωρίζουμε το Θεό. Η δόξα του Χριστού είναι η δόξα του Θεού. Για τούτο ο Θεός δοξάζει το Χριστό κατά την ώρα των παθημάτων με πολλούς τρόπους, π.χ. όταν ήλθαν να τον συλλάβουν χωρίς να το θέλουν γυρίζουν πίσω και πέφτουν στο έδαφος.
Ο Ιούδας μετά από λίγο διακηρύττει την αθωότητα του Ιησού και αυτοκτονεί. Η γυναίκα του Πιλάτου προσπαθεί να αφυπνίσει τη συνείδηση του συζύγου της για την αθωότητά του. Ο ήλιος σκοτίζεται. Εξάλλου πάνω στο σταυρό ο Χριστός συντρίβει το θάνατο. Ο Χριστός δεν επιζητά τη δόξα για τον εαυτό του, αλλά για το Θεό. Για τούτο οφείλουμε, σε κάθε περίσταση να ζητούμε από το Θεό ότι είναι προς δόξαν Θεού όχι για να ικανοποιούμε τη δική μας δοξομανία, τη δική μας μεγαλομανία, το δικό μας εγωκεντρισμό.
Ο Χριστός δοξάζει το Θεό Πατέρα τόσο όσο μεταδίδει την αιώνια ζωή στους πιστούς δηλαδή να κάνει τους ανθρώπους κοινωνούς του Θεού.
Ο Χριστός αγιάζει τη ζωή και φέρνει στο κόσμο την πνευματική ζωή από την οποία φυτρώνει και αναπτύσσεται η αιωνία, μακαρία ζωή του Θεού. Ο Παράδεισος αρχίζει από τούτη τη ζωή και ολοκληρώνεται στη μέλλουσα, οπότε ο Χριστός θα δοξάζει αυτούς. Αυτή είναι η δόξα της αιώνιας ζωής. Η γνώση του αληθινού Θεού. Γνώση όχι επιφανειακή, εγκεφαλική, βιτρίνας, αλλά γνώση βιωματική: «Γνώντες Θεόν μάλλον δε γνωσθέντες υπό του Θεού» (Ι. Δαμασκηνός).
Αυτή η γνώση της συμβίωσής μας με το Θεό είναι η αιώνια ζωή που επιζητούμε όλοι μας και παρακαλούμε να αποκτήσουμε.
Η γνώση του Θεού και η γνώση του Ιησού είναι ίδια εφ’ όσον είναι γνώση εν Αγίω Πνεύματι. Δεν μπορούμε με άλλο τρόπο ή με άλλο μέσο να φθάσουμε στη θεογνωσία. Αυτό το επιχειρούν οι αιρετικοί και το αποτέλεσμα το γνωρίζουμε. Είναι η πλάνη, η αποτυχία, η σύγχυση, η δυστυχία, το βάσανο, το κακό, ο θάνατος.
Ο Χριστός δεν ήλθε στον κόσμο να ζήσει και να περάσει με άνεση και καλοπέραση αλλά ήλθε «ίνα διέλθει ευεργετών και ίνα πληρώσει πάσαν δικαιοσύνην». Αυτό σε προέκταση, μας αφορά γιατί δείχνει τη δική μας ευθύνη για ότι κάνουμε στη ζωή μας. Αν πράγματι εκπληρώνουμε έργο Θεού ή τα δώσουμε όλα για τη δική μας αποκλειστική ικανοποίηση.
Αν δεχτούμε ότι έχουμε μία αποστολή στη ζωή μας Θεόσδοτη, το ερώτημα για μας είναι πολύ απλό και πολύ ενδιαφέρον: Πόσο θεϊκά ζούμε για να έχουμε ελπίδα ότι θα συνεχίσουμε μαζί Του και στην ουράνια ζωή.
Το άγιο Ευαγγέλιο συνολικά αναφέρεται στην αρχιερατική προσευχή του Ιησού στον κήπο των ελαιών λίγο πριν το πάθος Του και αφορά συνολικά το έργο Του, την αποστολή Του, στον κόσμο και τον άνθρωπο.
Νοιάζεται για όλα εκτός για τον εαυτό Του.
Η μετάβαση προς το Θεό είναι γεγονός χαράς και αγαλλίασης. Ο Χριστός πληροφορεί τους μαθητές Του για την επιστροφή του προς τον Θεό πατέρα Του για να τους καταστήσει της δικής Του χαράς και ζωής.
Ο Άγιος ευαγγελικός λόγος, λόγος πνοής και ζωής, είναι ταυτόχρονα και λόγος χαράς και αγαλλίασης, γιατί ο Θεός είναι η αγάπη μας και είμαστε η αγάπη του και είναι η ζωή μας.
Ο Άγιος ευαγγελικός λόγος συνδέεται και με τους Άγιους Πατέρες που συγκρότησαν την πρώτη οικουμενική σύνοδο και αναγνώρισαν και διακήρυξαν χωρίς καμία επιφύλαξη τη Θεότητα του Ιησού Χριστού «Θεόν εκ Θεού αληθινού, γεννηθέντα ου ποιηθέντα προ πάντων των αιώνων». Για τούτο και η Κυριακή έχει το χαρακτηρισμό: «Η Κυριακή των Πατέρων».
Όλο το άγιο ευαγγελικό ανάγνωσμα της σημερινής Κυριακής είναι ένας ύμνος της Θεότητας του Ιησού ο οποίος πορεύεται στο Σταυρό και το Θάνατο όχι κατά τρόπο δραματικό όπως τα θύματα της αρχαίας τραγωδίας, αλλά «μετά χαράς μεγάλης», γιατί ο δρόμος του Θεού είναι δρόμος χαράς και ζωής, πανηγύρεως και εορτής, δόξας και τιμής, αναγνώρισης και καταξίωσης του ανθρώπου, ως αυτό που είναι από τη δημιουργία του, παιδί του Θεού αγαπημένο.