Λόγος κυρίου: Κυριακή γ’ Ματθαίου (Ματθαίος συ’ 22-33)

του παπά Στυλ. Θεοδωρογλάκη

Είναι πληθωρικό σε θέσεις και απόψεις καθώς και σε ζωογόνα μηνύματα το σημερινό άγιο ευαγγέλιο που στηρίζουν και τροφοδοτούν την προσωπική και κοινωνική ζωή και προάγουν την ανάπτυξη και την πρόοδο διαφυλάσσοντας την ενότητα που είναι το μεγαλύτερο στοιχείο δύναμης για την παραγωγή πολιτισμικών αξιών και αγαθών.

Η ευαγγελική ανθρωπολογία και κοινωνιολογία δεν έχουν στόχο να βελτιώσουν την προσωπική ή την κοινωνική μας ζωή, αλλά να την αλλάξουν ποιοτικά και μάλιστα στην ποιότητα του θεϊκού, του ουρανίου, του άγιου. οι ευαγγελικές αναφορές όπως τις ακούσαμε πρωτύτερα, φως, σκοτάδι, καθαρότητα, αγνότητα και πονηρία, θεό και μαμωνά είναι συσχετισμοί απόλυτης αντίθεσης, ποιοτικής διάκρισης.

όπως επίσης οι εκτιμήσεις ανάμεσα στο σώμα και την ψυχή, ανάμεσα στο σώμα και τα ενδύματα και τις τροφές είναι εκτιμήσεις που δεν χρειάζονται πολύ μυαλό προκειμένου να γίνει κατανοητό για τον καθένα από μας, πότε το κυνήγι του θυσαυρού είναι πράγματι θησαυρός ή είναι άνθρακας.

Ακόμα οι ευαγγελικές εικόνες μέσα από τη φυσική ζωή, τα πετεινά του ουρανού, τα κρίνα του αγρού, πώς τρέφονται τα πρώτα και πώς αυξάνουν τα δεύτερα, εκτός από την περιβαλλοντική ισορροπία και προστασία που είναι αναγκαία και επιβεβλημένη φανερώνουν την πρόνοια του θεού όχι μόνο για αυτά αλλά κατεξοχήν για μας που είμαστε ή κορωνίδα της δημιουργίας του. αλλά να προσέξουμε και κάτι άλλο. όταν ο θεός μιλεί δεν απειλεί, δεν τρομοκρατεί, καθοδηγεί στην αλήθεια της ίδιας της ζωής.

Η πορεία της ζωής μας στο φως είναι περισσότερον ασφαλής από την πορεία στο σκοτάδι. δεν κτίζουμε τη ζωή μας με σιγουριά στα σκοτεινά. μπορεί να τη κτίσουμε ως καλικατούρα που όταν κάποια πλευρά της την χτυπήσει το φως θα ντρεπόμαστε και όταν θα διαπιστώνουμε την επικινδυνότητα της ίσως να είναι αργά για μας τους ίδιους, δηλαδή να μην έχουμε το περιθώριο να επανορθώσουμε, να στερεώσουμε. “πονηροί και γόητες προκόψουσιν επί τω χείρον πλανώντες και πλανώμενοι” (β’ τιμ. 3,13) οι πονηροί είναι οι επικίνδυνοι για όλους. εμείς λέμε “αλλά ρύσαι ημάς από του πονηρού”. ο μαμωνάς, η πλεονεξία, η απληστία σε χρήμα και αξιώματα δεν μπορούν να υποκαταστήσουν το θεό, δε βρίσκονται πάνω από το θεό. η αξία του βρίσκεται μόνον αν με αυτά παρέχεται διακονία στον άνθρωπο και στον κόσμο. οι πλούσιοι και οι αξιωματούχοι έχουν αυξημένες ευθύνες απέναντι στο θεό και τον άνθρωπο. ή να το πούμε κάπως διαφορετικά. ο θεός δε θέλει τίποτα από κανένα. θέλει όμως οι έχοντες και κατέχοντες να συνδράμουν τους μή έχοντες και τους μή κατέχοντες ώστε να μην είναι κανένας ενδεής. η θεοποίηση του χρήματος και της εξουσίας είναι ο μαμωνάς, είναι η άρνηση του θεού, δηλ. του ανθρώπου. αυτό είναι εγωκεντρισμός, υπέρτερος και του δαιμονισμού. είναι βλασφημία κατά του ανθρώπου.

η ανάπτυξη της εμπιστοσύνης μας στην πρόνοια του θεού προϋποθέτει την αποδέσμευση μας από κάθε στοιχείο εγωκεντρισμού. να νοιώσουμε την πρόνοια του θεού ως χειροπιαστή πραγματικότητα που την βλέπουμε στα κρίνα του αγρού και τα πετεινά του ουρανού.

Δεν αρνούμαστε τις αξίες της οικονομίας και των αξιωμάτων καθώς και την αναγκαιότητα της τροφής και των ενδυμάτων. αυτό το θελουμε φιλτραρισμένα μέσα από την πρόνοια του θεού για μας τους ίδιους και τον κόσμο.

η τροφή χωρίς το θεό δεν χορταίνει το ένδυμα χωρίς το θεό δεν προστατεύει και τα αξιώματα χωρίς το θεό είναι απαξίωση και ο πλούτος χωρίς το θεό είναι κατάρα.

όλα αυτά όχι μόνον δεν έχουν ζωή, μερικές φορές, όχι σπάνια επιταχύνουν το θάνατο.

“Ζητείτε πρώτον την βασιλεία του θεού και τη δικαιοσύνη, αυτού και πάντα ταύτα προστεθήσονται ημίν”.