Μία στις τρεις γυναίκες θύμα ξυλοδαρμού στην Ελλάδα της κρίσης

«Δεν έχω χρήματα, “δεν μπορώ”, αλλά… μπορώ να δέρνω» είναι το συμπέρασμα της νέας έρευνας που διενεργήθηκε από την Εταιρεία Μελέτης Ανθρώπινης Σεξουαλικότητας (ΕΜΑΣ) και το Ανδρολογικό Ινστιτούτο. Η έρευνα καταδεικνύει σημαντική αύξηση στα κρούσματα ενδοοικογενειακής βίας, σεξουαλικής και σωματικής κακοποίησης γυναικών, που συνδέονται άμεσα με τις κοινωνικοοικονομικές συνθήκες στην Ελλάδα.

Σύμφωνα με τα αποτελέσματα της έρευνας, τα κρούσματα βίας εναντίον γυναικών έχουν αυξηθεί κατά 47% τους τελευταίους μήνες στη χώρα, με μία στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.

Η οικονομική κρίση, η βία και η συνωμοσία της σιωπής ήταν το εκρηκτικό κοκτέιλ της έρευνας που καλείται, μετά την ολοκλήρωσή της, να απαντήσει στο ερώτημα: Γιατί ο οικονομικά «ευνουχισμένος» άνδρας, ξεσπά στη σύντροφό του;

Αρνητικοί πρωταγωνιστές είναι -συνήθως- άνεργοι άνδρες λίγο μετά την ηλικία των 40, άνδρες με έντονο εργασιακό στρες, με πιεστικές οικονομικές υποχρεώσεις, αλλά και με «κουρεμένη» σεξουαλική δραστηριότητα, καθ’ ομολογίαν των συντρόφων τους που απάντησαν στην τηλεφωνική έρευνα.  

«Η ύπαρξη κρουσμάτων βιασμών στην οικογένεια και ξυλοδαρμών δεν υπήρχε ως δείγμα στις 10 παλαιότερες ερευνές μας, κατά την περίοδο του μνημονίου. Ανδρες και γυναίκες τηλεφωνούσαν για “περίεργα” σεξουαλικά προβλήματα και “ύποπτες” ατυχίες στην ερωτική ζωή» αναφέρουν οι επιστήμονες.

Τα ευρήματα

• Τα κρούσματα βίας (σωματικής, σεξουαλικής, λεκτικής) έχουν αυξηθεί κατά 47% τους τελευταίους μήνες στη χώρα μας, με μια στις τρεις γυναίκες να έχει πέσει θύμα ξυλοδαρμού.

• Όσον αφορά στη μορφή βίας που εκδηλώνουν οι άνδρες, είναι: λεκτική (72%), οικονομικός εκβιασμός (59%), σεξουαλική ταπείνωση (55%), ξυλοδαρμοί (23%), βιασμοί (18%), πρόκληση τραυμάτων (8%).

• Σχετικά με την οικονομικό «προφίλ» των ανδρών που εκδήλωσαν βία έναντι των συντρόφων τους, το 44% ήταν άνεργοι, το 39% σε κακή οικονομική κατάσταση και μόνο το 17% ήταν εύρωστοι οικονομικά.

• Παράλληλα με την αύξηση της σεξουαλικής και σωματικής βίας, τον τελευταίο χρόνο της κρίσης μειώθηκε δραματικά η συχνότητα των σεξουαλικών επαφών, κατά 34%.

• Το μνημόνιο έχει επηρεάσει τη σεξουαλική ζωή των ανδρών: πάρα πολύ (39%), αρκετά (30%), καθόλου (31%).

• Τα συνηθέστερα συναισθήματα που αναφέρουν οι άνδρες: ανασφάλεια (61%), θυμός (50%), απογοήτευση (35%), φόβος (19%), αντίδραση (18%), θλίψη (8%) και ελπίδα (7%).

Η έρευνα της ΕΜΑΣ και του Ανδρολογικού Ινστιτούτου, καταλήγει στη διαπίστωση ότι «…η σεξουαλική βία, ενδοοικογενειακά, είναι δείκτης κοινωνικής, πολιτιστικής και οικονομικής αποσάθρωσης».

Αποδεικνύει, δε, πως τα όρια και οι αντοχές ομαλής συμβίωσης και πολιτισμένου διαλόγου έχουν ξεφύγει, επικροτείται κρυφά και φανερά η βία απέναντι στον αδύνατο, με φανερό και επικίνδυνο τρόπο.

Ύφεση και ψυχολογία

Όπως σχολιάζει ο πρόεδρος του Ανδρολογικού Ινστιτούτου Κωνσταντίνος Κωνσταντινίδης: «Διαπιστώνουμε ότι η σεξουαλική βία, σε συνδυασμό με τη σεξουαλική ανικανότητα, βρίσκεται σε κατακόρυφη αύξηση. Η οικονομική κρίση γίνεται αυτόματα κοινωνική και πολιτιστική, “κτυπώντας” κυρίως το ανδρικό φύλο που έχει ταυτίσει τη ρώμη, το χρήμα και το σεξ σαν απόλυτες δυνάμεις της αρρενωπότητας.

»Τα παραδείγματα που αξιολογήσαμε ως “ηχηρά και ανησυχητικά” επιβεβαιώνουν το φόβο ότι στη χώρα μας έχουν ξυπνήσει πρωτόγονα ένστικτα ταπείνωσης, μέσα από σεξουαλικά υπονοούμενα, αλλά και ναζιστικές συμπεριφορές εξόντωσης».

Η σωματική βία λειτουργεί ως υποκατάστατο της χαμένης σεξουαλικής ικανότητας των ανδρών στη χώρα μας, λένε οι ειδικοί καθώς εξηγούν οτι σήμερα ο άνδρας είναι οικονομικά «ευνουχισμένος» και βίαιος.

Θα μπορούσαμε να περιγράψουμε την ψυχολογία του σημερινού “υφεσιακού” άνδρα ως εξής, υποστηρίζει ο κ. Κωσταντινίδης: «Ίσως να μην “μπορώ”… αλλά μπορώ να δέρνω, να υποτάσσω, όχι ερωτικά, αλλά σωματικά και αυτό το ισοζύγιο με ισορροπεί. Με την κυβέρνηση δε μπορώ να τα βάλω, ούτε με τον στρατό, με την αδύναμη σύζυγο – σύντροφο μου, όμως, θα δείξω ποιος έχει το πάνω χέρι…».

Η Φωτεινή Ασημακοπούλου καθηγήτρια ιστορίας σχολιάζοντας τα αποτελέσματα της έρευνας τονίζει ότι σε μια κοινωνία σε κρίση, ο σεβασμός στο πρόσωπο χάνεται και στη θέση του μπαίνουν οι έμφυλες κατηγοριοποιήσεις που αμφισβητούν και ισοπεδώνουν την ιδιαίτερη υπόσταση του κάθε ανθρώπου. Η κατηγοριοποίηση οδηγεί αναπόφευκτα στην ιεράρχηση και τη βαρβαρότητα που καταλήγει σε ολοκαύτωμα, όπως έδειξε η ιστορία, λέει η κ. Ασημακοπούλου.

«Τα κλασικά εγχειρίδια της ψυχιατρικής μας προτρέπουν να αναζητήσουμε πίσω από έναν βιαστή κάποιον ανίκανο άνδρα ή ένα βιασμένο παιδί. Στα ίδια εγχειρίδια θα μπορούσαμε σήμερα να προσθέσουμε ότι μια κοινωνία που παίρνει από τους άνδρες τη φωνή, τον ανδρισμό και την πανοπλία του προστάτη της οικογένειας, τελικά, τους αφήνει ταπεινωμένους, δειλούς, γονυπετείς, χωρίς φωνή, χωρίς φαλλό, ευνουχισμένους. Είναι ζήτημα χρόνου πότε θα γίνουν και βίαιοι» καταλήγει ο κ. Κωνσταντινίδης.

Επίσης, η Ελένη Νίνα, κλινικός ψυχολόγος – ψυχοθεραπεύτρια αναφέρει σε συνέντευξή της στο tvxs, ότι: “Παρόλες τις προόδους που έχουν γίνει -κυρίως στις δυτικές κοινωνίες- ακόμα και σήμερα βλέπουμε ως κατώτερη τη γυναίκα ή ως είδος προς… προστασίαν. Η γυναίκα έχει εκπαιδευτεί στο να έχει ενοχή, ντροπή και φόβο! Σαν ρόλο και σαν παιδεία μαθαίνει να είναι πολυπράγμων, ν’ ακούγεται λίγο, να μην λαμβάνει πολύ εκπαίδευση πάνω σε θέματα διαχείρισης εξουσίας, και να καταλήγει πολύ πιο αβασάνιστα στο ότι φταίει! Αυτός είναι κι ένας από τους λόγους που συχνά οι γυναίκες συμπράττουν στο να διώκονται, αλλά και να μαθαίνουν στα παιδιά τους το ίδιο…”

tvxs.gr