«Μία στον ποπό για να μάθει!»

Έμαθε. Να μη σε εμπιστεύεται. Και Έπαθε… τα παρακάτω:

«-Μικρότερη εγκεφαλική μάζα από όση θα μπορούσε να έχει.

-Αυξήθηκαν οι πιθανότητες να εμφανίσει καρκίνο διαφόρων μορφών λόγω της εκχεόμενης κορτιζόλης από τον εγκέφαλο τη στιγμή του χτυπήματος και αργότερα.

-Αυξήθηκαν οι πιθανότητες να γίνει παχύσαρκο.

-Αυξήθηκε η επιθετικότητά του.

-Αυξήθηκαν οι πιθανότητες να εμφανίσει συναισθηματικές και αγχώδεις διαταραχές ως ενήλικας.

-Πιθανώς να οδηγηθεί σε αλεξιθυμία (απώθηση συναισθήματος, οδηγεί σε ψυχοσωματικά).

-Εμποδίστηκε η άρτια ανάπτυξη του προμετωπιαίου λοβού, που σχηματίζεται ως τα τέσσερα, στερώντας από το παιδί την ικανότητα για αυτορρύθμιση, προσδιορισμό και εξωτερίκευση των συναισθημάτων του. Η ζημιά που γίνεται στον προμετωπιαίο λοβό είναι μη ανάστρεψιμη.

• Με Νομικούς όρους:

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας προειδοποιεί ενάντι στη χρήση της σωματικής τιμωρίας (smacking/spanking, στα ελληνικά ‘ξυλιά’).

Δεν υπάρχει ούτε μία έρευνα στον κόσμο που να επιβεβαιώνει την υποτιθέμενη ‘αποτελεσματικότητα’ της σωματικής τιμωρίας. Εν αντιθέσει, η κατάφορη απόρριψή της ως αντιπαιδαγωγικό και κακοποιητικό μέσο πειθαρχίας έρχεται σε ομοφωνία. Η ιδέα ότι το παιδί είναι μία άμορφη μάζα που πρέπει να σμιλευτεί με στέρηση και αυστηρότητα απορρέει από αβασάνιστες, κληροδοτημένες απόψεις παλαιότερων γενιών, και είναι διαμετρικά ασύμβατη με τη Θεωρία του Νου, και τα επιστημονικά πορίσματα.

Για τους παραπάνω λόγους, η επιβολή σωματικού πόνου από τον γονιό σε οποιαδήποτε μορφή (χτύπημα στα οπίσθια, τράβηγμα αυτιών ή μαλλιών κτλ), απαγορεύεται πλέον σύμφωνα με το άρθρο 4 του Ν. 3500/06.

• Θα πεις…

‘Κι εμείς που φάγαμε μία τι πάθαμε;’ Η πλειοψηφία ένα ή περισσότερα από τα προαναφερθέντα. Όσοι κατάφεραν να εξελιχθούν σε συναισθηματικά ώριμους ανθρώπους με γνώμονα τον σεβασμό τη συνύπαρξη, τα κατάφεραν παρά το ξύλο, όχι χάρη σε αυτό.

• Και τι να κάνω;

Κάθε φορά που ζητάει επίμονα κάτι δεν ξέρει άλλο τρόπο να το κάνει. Βοήθησε το να εκφραστεί. Θα μάθει να χρησιμοποιεί πιο αποτελεσματικά το μυαλό του.

Προστάτευσε το παιδί σου από τον ίδιο σου το θυμό. Αν νομίζεις ότι δεν αντέχεις εκείνη τη στιγμή απομακρύνσου από το χώρο.

Γίνε για το παιδί σου το πρότυπό του. Φέρσου του όπως κι εκείνο θα ήθελες να σου φερθεί μεγαλώνοντας.

Κάθε φορά που του εξηγείς αντί να το μαλώνεις, το βοηθάς να έρθει σε επαφή με τα συναισθήματά του.

Είναι σημαντικό το παιδί σου να ξέρει ότι αποδέχεσαι όλα του τα συναισθήματα, ακόμη και τα δύσκολα.

Νομίζεις ότι σε καταλαβαίνει σαν ένας μικρός ενήλικας; Όχι. Ο εγκέφαλός του δεν είναι ακόμη πλήρως διαμορφωμένος. Σε χρειάζεται για να τον διαμορφώσει πλήρως και με υγεία. Αργότερα θα θαυμάζεις τον τρόπο που θα χειρίζεται δύσκολες καταστάσεις.

Μπες στη θέση του. Η αγάπη και η ενσυναίσθηση προτείνονται παγκοσμίως ως τα καλύτερα μέσα διαπαιδαγώγησης.

Μπορεί κάποιες φορές να φαίνεται δύσκολο αλλά ακούγοντας το παιδί σου με αγάπη και αποδοχή, του δίνεις τα εφόδια ώστε να πραγματώνει όλες του τις δυνατότητες.. να εξελίσσεται στον καλύτερο εαυτό του!

Δε χρειάζεσαι κανένα νόμο να σου πει ότι τα χέρια σου είναι για να χαϊδεύουν και να προστατεύουν το παιδί σου. Η φωνή σου για να το συντροφεύει και να το ανακουφίζει. Καλό σας ταξίδι σε ένα κόσμο που κι εσύ στερήθηκες: ένα κόσμο χωρίς βία.»

(Από έρευνες σε παιδιά που δέχονταν ξυλιές στον ποπό με συχνότητα μια φορά το μήνα)

(Σύνταξη και επιμέλεια κειμένου Λ. Βαρότσις & Δ. Μαρινάκη για τις ομάδες “Ενσυναίσθηση” & “Έλληνες γονείς ενάντια στη σωματική και ψυχολογική βία”, Δεκ. 2014)