Μαρτυρία αναισθησιολόγου που κατέρρευσε από υπερκόπωση: “Μας θεωρούν αναλώσιμους”

Γιατροί και νοσηλευτές, λόγω του φόρτου της εργασίας και των πολύωρων εφημεριών, αντιμετωπίσουν πολλά προβλήματα υγείας από την καταπόνηση και την εντατικοποίηση, γεγονός που επιδρά αρνητικά και στην απόδοση τους στην περίθαλψη των ασθενών. Μια αναισθησιολόγος, η οποία λόγω των συνεχών εφημεριών στο νοσοκομείο Παπανικολάου, την εντατική εργασία και την υπερκόπωση, κατέρρευσε και υπέστη εγκεφαλικό.

Η γιατρός αναισθησιολόγος Επιμελήτρια Β’ του νοσοκομείου Παπανικολάου Ιωάννα Δημητροπούλου, που το περασμένο Σάββατο υπέστη εγκεφαλικό λόγω υπερκόπωσης και ακόμα νοσηλεύεται, μίλησε στην Parallaxi για τις συνθήκες εργασίας που αντιμετωπίζουν οι γιατροί του νοσοκομείου και ειδικά οι αναισθησιολόγοι.

«Είμαι καλύτερα, αλλά ακόμα δεν έχει φύγει το σοκ και εύχομαι σύντομα να πάρω εξιτήριο. Από τη διοίκηση του νοσοκομείου, δεν ήρθε κανείς να με επισκεφτεί, δεν πήρε κάποιος τηλέφωνο να ενδιαφερθεί, να ρωτήσει τον θεράποντα γιατρό μου στην νευρολογική κλινική, ούτε στην διευθύντρια μου τηλεφώνησε κάποιος να ρωτήσει. Ούτε από την διοίκηση, ούτε από τις υπηρεσίες του υπουργείου Υγείας. Κανείς. Μόνο ο πρόεδρος της ΠΟΕΔΗΝ επικοινώνησε για να μου ευχηθεί» τονίζει.

«Δεν είναι μόνο το δικό μου το περιστατικό. Τον Οκτώβριο μία συνάδελφος παραλίγο να χάσει το μάτι της, άλλος συνάδελφος μετά από πολύωρη εφημερία και την εξάντληση έπεσε και έσπασε το χέρι της. Έχουμε φτάσει σε σημείο που έχουμε υπερβεί το “burn out”. Προσωπικά εγώ κάνω 12-13 εφημερίες τον μήνα τους τελευταίους 12 μήνες. Και αυτή η ένταση προκαλεί πτώση και μείωση της απόδοσης μας. Ποιος άνθρωπος μπορεί μετά από 12-13 ώρες συνεχόμενης εργασίας να πει ότι «έχω διαύγεια». Κάποια στιγμή θα γίνει λάθος. Το φωνάζουμε καιρό τώρα ότι δεν γίνεται να δουλεύουμε σ αυτές τις συνθήκες. Φεύγουμε από το νοσοκομείο και δεν ξέρουμε αν θα φτάσουμε στο σπίτι μας. Συνάδελφος έφυγε από το νοσοκομείο και από την κούραση κοιμήθηκε στο αυτοκίνητο. Άλλος έπεσε μέσα στο σπίτι του».

Για την περίπτωση της αναφέρει ότι «ήμουν τυχερή που το εγκεφαλικό συνέβη στο νοσοκομείο γιατί αμέσως οι συνάδελφοι μου πρόσφεραν φροντίδα. Και τους ευχαριστώ πολύ που κατάλαβαν αμέσως και μου έκαναν την θρομβόλυση και είμαι καλά. Θα μπορούσα να το πάθω στον περιφερειακό στο δρόμο για το σπίτι μου. Τότε τι θα γινόταν;». Σε ερώτηση για την επόμενη ημέρα και πως σκέφτεται να αντιδράσει, δηλώνει ότι οφείλει να αντιδράσει ακόμα και νομικά. «Θα πάρω αναρρωτική θα κάνω φυσιοθεραπεία για το πόδι μου που «έχει μείνει πίσω», και περπατάω με μπαστουνάκι. Προσπαθώ να μη το σκέφτομαι και εύχομαι να αποκατασταθεί η βλάβη και δεν θα περάσω το υπόλοιπο της ζωής μου με ένα μπαστούνι. Θα κινηθώ όμως νομικά εναντίον του νοσοκομείου διότι θεωρώ ότι πρέπει να γίνει, θα κινηθώ νομικά κατά οποιουδήποτε είναι υπεύθυνος, γιατί φωνάζουμε μήνες τώρα ότι δεν μπορούμε να δουλέψουμε με αυτούς τους ρυθμούς. Τους λέμε ότι μας έχουν εξοντώσει. Φταίει το νοσοκομείο».

Στο νοσοκομείο Παπανικολάου αναφέρει ότι αντί των 23 αναισθησιολόγων που κανονικά θα έπρεπε να υπηρετούν, αυτό το διάστημα τυπικά εργάζονται 8 αναισθησιολόγοι, εκ των οποίων δύο είναι ήδη σε αναρρωτική άδεια.

«Μαζί με μένα θα είμαστε τρεις σε αναρρωτική άδεια, οπότε στο νοσοκομείο θα υπάρχουν μόλις 5 αναισθησιολόγοι τον Φεβρουάριο για να καλύψουν τις εφημερίες και μοναδικά τμήματα στην Βόρειο Ελλάδα όπως η κλινική για τα Εγκαύματα και η κλινική της Γναθοπροσωπικής Χειρουργικής» τονίζει και αναφέρει ότι οι ανάγκες είναι τεράστιες.

«Η Πανεπιστημιακή Ορθοπεδική Κλινική έχει άπειρα κατάγματα που πρέπει να χειρουργηθούν. Δυστυχώς υπάρχει τεράστια λίστα χειρουργείων που δεν γίνονται» σημειώνει και αναφέρει ότι «τα δικά μου χειρουργεία την Παρασκευή τελείωσαν 10 το βράδυ που ήταν χειρουργεία εξ αναβολής και θεώρησα ντροπή να τους ξαναναβάλω. Και δούλεψα από τις 8 το πρωί μέχρι τις 10 βράδυ σε προγραμματισμένα χειρουργεία. Δεν είχα επείγοντα. Το νοσοκομείο Παπανικολάου λειτουργεί με το φιλότιμο των αναισθησιολόγων. Διότι όταν βλέπεις ένα ασθενή με καρκίνο, που πρέπει να χειρουργηθεί, λες να το βάλω πέρα από το ωράριο μου και αυτό εκμεταλλεύεται η διοίκηση. Το φιλότιμο των γιατρών».

«Θα μπορούσα να έχω πεθάνει το Σάββατο, μας θεωρούν αναλώσιμους»

Για τη στάση γενικά της διοίκησης είναι κατηγορηματική: «Μας δείχνουν καθημερινά ότι δεν μας λογαριάζουν ότι μας θεωρούν αναλώσιμους. Και αυτό με έχει θυμώσει, διότι εγώ θα μπορούσαν να έχω πεθάνει το Σάββατο, αλλά η εφημερία θα γινόταν κανονικά. Δεν θα σταματήσει το νοσοκομείο γιατί θα πεθάνει η Ιωάννα και η κάθε Ιωάννα. Είμαστε αναλώσιμοι για την διοίκηση».

«Πρέπει να αλλάξουν τα πράγματα άμεσα», τονίζει και αναφέρει ότι «δούλεψα Χριστούγεννα, 27 Δεκεμβρίου, Πρωτοχρονιά, 5,9,12 Ιανουαρίου, ήμουνα μέσα συνεχώς σε εφημερία. Ασταμάτητα ωράρια. Τώρα θέλω να φύγω από το νοσοκομείο και να περπατήσω χωρίς μπαστούνι. Ήρθα να κάνω μία βάρδια, να εργαστώ, να υπηρετήσω αυτό που σπούδασα, και φεύγω με ένα πόδι σέρνοντας και αυτό δεν μπορώ να το πιστέψω. Όμως θέλω να εκφράσω ένα τεράστιο ευχαριστώ στη νευρολογική κλινική για το αγκάλιασμα που ένιωσα και αυτό είναι σημαντικό, γιατί το κάνουν αυτό το κάνουν σε όλους τους ασθενείς».

Άδωνις Γεωργιάδης: Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη έλλειψη αναισθησιολόγων

Ο Άδωνις Γεωργιάδης δήλωσε στον ΑΝΤ1 «να της ευχηθώ πολλά περαστικά, να της ζητήσω συγγνώμη εκ μέρους του κράτους, είναι δυστυχώς πραγματικότητα. Η Θεσσαλονίκη είναι η πόλη με τη μεγαλύτερη έλλειψη αναισθησιολόγων στην Ελλάδα. Όμως αυτό δεν σημαίνει ότι το κράτος δεν προσπαθεί να βρει αναισθησιολόγους.

Κάνουμε διαρκώς προκηρύξεις για την πρόσληψη αναισθησιολόγων που βγαίνουν άγονες και αυτή τη στιγμή το κράτος ζητάει προσλήψεις αναισθησιολόγων και δεν μπορεί να βρει. Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας έχει εκδώσει ειδικό report που λέει ότι σήμερα στις χώρες του δυτικού κόσμου η μεγαλύτερη ειδικότητα που είναι σε έλλειψη είναι οι αναισθησιολόγοι. Όχι στην Ελλάδα, στον πλανήτη. Εδώ έχουμε ένα κράτος που προκηρύσσει μόνιμες θέσεις γιατρών, αλλά δεν βρίσκει γιατρούς. Και εδώ δεν έχουμε ένα κράτος που δεν μπορεί να αυξήσει τις αμοιβές των γιατρών. Έχουμε ένα κράτος που έχει ήδη αυξήσει τις αμοιβές των γιατρών, αλλά αυτές προφανώς δεν φτάνουν».