Μα ο Μητσοτάκης έχει “Μπελογιάννη”;

Του Μανώλη Καπετανάκη

Κατάπτυστη ούτως η` άλλως η συμμετοχή και η κατ` επέκταση αυτόματη νομιμοποίηση της  εκδήλωσης ειδεχθούς σκύλευσης του ονόματος μιας από τις πλέον εμβληματικές φυσιογνωμίες της αριστεράς στη χώρα μας από τον επικεφαλής ενός αυτοπροβαλλόμενου κόμματος σαν εκφραστή των άμεσων προσδοκιών και απώτερων επιδιώξεων της εργατικής τάξης.

Ειδικά όταν η διοργανώτρια  των εγκαινίων του μουσείου στην Αμαλιάδα και συνάμα και κυβέρνηση των μνημονίων είναι χρεωμένη (όσο καμία άλλη προγενέστερη στο παρελθόν  είχε τολμήσει μεταπολεμικά τουλάχιστον με τέτοια αντικοινωνική αγριότητα και σε τόση έκταση) με την άσκηση μιας πολιτικής ραγδαίου καταποντισμού του βιοτικού επίπεδου του λαού και αμείλικτης αποψίλωσης κάθε δικαιώματος και κατάκτησης.  Κατρακυλώντας στον έσχατο εξευτελισμό της δουλοφροσύνης ώστε  να μεθοδεύει μάλιστα την καθιερωμένη ετήσια ανανέωση της παρουσίας των αμερικανικών βάσεων της βαθειάς και πολύπλευρης εξάρτησης (και κύριου υπεύθυνου παράγοντα της δολοφονίας του Μπελογιάννη) με πενταετή έως και δεκαετή (!!) χρονικό ορίζοντα.

Αντί λοιπόν να πρωτοστατεί έξω από το μουσείο σε μαζικές και θυμωμένες κινητοποιήσεις διαμαρτυρίας καταγγέλλοντας  την προσπάθεια εξαγνισμού της κυβέρνησης της  αμερικανοκρατίας (και πρόσθεσε και ευρωπαϊκής) καπηλευόμενη την αίγλη του ήρωα που θυσιάστηκε μαχόμενος ενάντια στους τύραννους, τουναντίον συναγελάστηκε μαζί της. Με το αχυρένιο επιχείρημα φυσικά της δήθεν αποστασιοποιημένης (ένα βήμα μονάχα μακρύτερα) από τον Τσίπρα αποτίμησης φόρου τιμής. Θα έτριζαν βέβαια τα κόκκαλα του Μπελογιάννη εκείνη τη στιγμή σαν έβλεπε τους σημερινούς καταχραστές των  τότε όντως επαναστατικών παραδόσεων του τότε ασυμβίβαστου φορέα (που με τέτοιο πάθος υπεράσπισε τις αξίες του) να τον λιβανίζουν αντάμα με τον πιο γλοιωδώς  υποταγμένο στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό πρωθυπουργό, τον οποίο (ιμπεριαλισμό)  με απαράμιλλο θάρρος πολέμησε μέχρι τη τελευταία του ανάσα.

Η θέση λοιπόν των γνήσιων κομουνιστών, ιδίως όταν τιμούν τους σπουδαίους νεκρούς τους, δεν είναι στις αίθουσες της άδικης νομιμότητας της κεφαλαιοκρατίας, αλλά στα πεζοδρόμια της αδιάλλακτης ταξικής πάλης. Κυρίως δε σε εποχές που η επίθεση του κεφάλαιου απογειώνεται.  Ούτε προφανώς στα μουσεία  όπου ταριχεύονται τα ιδεώδη τους από διάφορα ανδράποδα της ολέθριας συνδιαχείρισης, άλλα στους χώρους που ζωντανεύει και θεριεύει η αδιάκοπη σύγκρουση καταπιεσμένων και εκμεταλλευτών.

Η αριστερά μεγαλούργησε στα αντάρτικα των βουνών, αναστέναξε παλικαρίσια στα ξερονήσια, ύψωσε αγέρωχα το ανάστημα της μπροστά στα εκτελεστικά αποσπάσματα. Αντρειώνεται καθημερινά στη ολόψυχη υποστήριξη και καθοδήγηση των αγώνων της εργατιάς στα εργοστάσια, των αγροτών στα μπλόκα, των φοιτητών στις σχολές, των αντιφασιστών στις γειτονιές, των φιλειρηνιστών και των διαδηλωτών στους δρόμους ενάντια στον πόλεμο και τις βάσεις  τονώνοντας την ελπίδα για ένα καλλίτερο σήμερα και  σφυρηλατώντας  συνάμα την προοπτική της αναμέτρησης και ανατροπής του καπιταλισμού-ιμπεριαλισμού.

Αντίθετα ατιμώνεται στις εκάστοτε Βάρκιζες. Προδόθηκε τον Οκτώβρη του 74 από τον Χαρίλαο με την κατάθεση στον Άρειο Πάγο της δήλωσης νομιμοφροσύνης.  Ντροπιάστηκε με τη συγκυβέρνηση Τζανετάκη και τη μετέπειτα οικουμενική του Ζολώτα.  Καταρρακώνεται με τις αλλεπάλληλες προτάσεις νόμου και τη συνακόλουθη κινηματική υπονόμευση και καταλλαγή. Βεβηλώθηκε με ασήκωτο δυσφημιστικό κόστος για τα κομουνιστικά οράματα από τον επί δεκαετίες εκθειασμό του αίσχους της παλινόρθωσης στην ΕΣΣΔ. Τσαλαπατήθηκε βάναυσα με την πολιτική ουράς απέναντι στην παπανδρεϊκή αλλαγή. Διαστρέφεται παντελώς με τη φετιχιστική  λατρεία του κοινοβουλευτισμού και κυβερνητισμού.  Διασύρεται με την υπόκλιση στην αστική νομιμότητα, όπως φερειπείν συμβαίνει στις επιστρατεύσεις απεργών και τις συσκέψεις με τον πρόεδρο της δημοκρατίας.  Εξευτελίζεται με τις γελοιότητες των  εικονικών κινητοποιήσεων, το φύλλον συκής  δηλαδή της θελημένης απόσυρσης από τους αυθεντικούς αγώνες. Μαραζώνει σαν παρατηρεί την κούφια  περιφορά εκατοντάδων σφραγίδων άνευρων  σωματείων, τη στιγμή που εγκαταλείπεται σκόπιμα η  ζύμωση και υποκίνηση για δυναμική δραστηριοποίηση των μελών τους. Παραχαράζει το γνήσια  πλατύ ΕΑΜικό μέτωπο  συγκρίνοντας το με τις δικές της συμμαχίες, που όμως ορθώνει επίτηδες τριγύρω της σινικά τείχη απομονωτισμού. Αντιδραστικοποιείται κιόλας συναινώντας με τον αστισμό στην ανάγνωση εθνικών απειλών και υποσκελίζοντας την αναγκαιότητα διακήρυξης του μόνου αντίποδα, δηλαδή της φιλίας των λαών.

Και τώρα αφημένη στον ρεφορμιστικό της κατήφορο ο γραμματέας της συναντάει κατόπιν πρόσκλησης τον υιό Μητσοτάκη. Δόθηκε λέει η ευκαιρία να εκφραστούν οι αγεφύρωτες ιδεολογικοπολιτικές διαφορές τους. Αλήθεια, διαπιστώθηκε κάποια σύγχυση η` κατηγορήθηκαν περί της ταύτισης τους και επιβαλλόταν η διευκρίνηση σε κατ` ιδίαν συνεύρεση;  Και άλλωστε τα χάσματα καταδεικνύονται στις συνομιλίες κορυφής η` αποκρυσταλλώνονται αποκλειστικά στο πεδίο της ταξικής αναμέτρησης, όπου ο ένας ονειρεύεται να αποκτήσει  το γενικό πρόσταγμα της επέλασης κατά του λαού  και ο άλλος γίνεται μπροστάρης της έμπρακτης αντίστασης και του ξεσηκωμού κατά των μέτρων εξαθλίωσης;  Ένας συντηρητικός ηγέτης και ένας εκπρόσωπος της κομουνιστικής άποψης σε τέτοια φάση μόνο σε αντιπαράθεση μπορούν να ειδωθούν και ποτέ συνδιαλεγόμενοι.

Η` μήπως  πίσω από την πλασματική διάσταση των θέσεων και της κοσμοαντίληψης  κρύβεται εν τέλει η ουσιαστική σύγκλιση  στο θεμελιώδες ζήτημα της συστημικής υπακοής; Όπου για τον οικοδεσπότη βέβαια είναι γεγονός αδιαφιλονίκητο, για δε τον γενικό γραμματέα  όμως πρέπει διαρκώς και τονίζεται με παραδειγματικές κινήσεις, καταστατικές αρχές, παρεμφερείς δηλώσεις και πρώτιστα να διασαφηνίζεται με τη ευδόκιμη θητεία στην υπόσκαψη των αγώνων. Ειδικά σε μια περίοδο που η <<σωτήρια και υποχρεωτική>>  (συγκάλυψη γαρ ενός ρόλου του από τα αριστερά κυματοθραύστη της λαϊκής οργής) παλιννόστηση του συγκεκριμέμου κόμματος σε πομπώδη αντικαθεστωτική και εξεγερσιακή ρητορική κινδυνεύει να παρερμηνεύει από τα κέντρα εξουσίας. Προς αποφυγή λοιπόν κάθε παρεξήγησης, ιδού τα αλληγορικά διαπιστευτήρια μας κύριοι διευθυντές.

Για άλλη μια φορά λοιπόν ο ρεφορμισμός αντικατέστησε το αυτονόητο της άρνησης μέθεξης με τον  Μητσοτάκη και της αρωγής στην προσπάθεια εξαγνισμού και προοδευτικής αναβάπτισης του ΣΥΡΙΖΑ στα εγκαίνια του μουσείου με το (πολιτικά) ανόητο.  Κατά συρροή επιβεβαιώνεται ο παραγκωνισμός του ανατρεπτικού από το αποτρεπτικό της κοινωνικής έκρηξης. Το διεκδικητικό αναθάρρεμα των εργαζόμενων από τη συνδιοικητική μόλυνση.  Η κρίσιμη ανόρθωση του μαζικού κινήματος από τον κρετινισμό των προτροπών για διόρθωση της ψήφου.

Έτσι συλλαμβάνεται το <<κόμμα του λαού>>  ξανά να βολοδέρνει σε μια αδιέξοδη αμειψισφορά. Ακριβώς ανάμεσα  σε σαλπίσματα για σαρωτική πανστρατιά των ανθρώπων του μόχθου και αλλοπρόσαλλες εκτιμήσεις  περί εργατικού αναβρασμού (κάποιος εξωπλανητικός ακροατής τους θα αποκόμιζε την εντύπωση  όχι περί ενός ευνουχισμένου κινήματος, αλλά  πως οι μάζες προετοιμάζονται για συγκλονιστικές εφόδους)  και σε αντιδιαστολή του προηγούμενου με απαράδεκτες κατηγορίες για ένοχη απροθυμία του λαού να τους ακολουθεί και να αντιπαλεύει.

Αποτέλεσμα μοιραίο αυτής της στάσης του είναι η συνευθύνη για τη δραματική κατάσταση της ηττοπάθειας και απελπισίας που κατατρύχει τον λαό αυτή την περίοδο. Ο καπιταλισμός δεν μπορεί πλέον εύκολα να καυχιέται για το μεγαλείο υποστηρίζοντας ότι αποτελεί  το μόνο βιώσιμο σύστημα  ανάπτυξης, ελευθερίας και ευημερίας.  Άλλο τόσο όμως και οι αριστεροί συνδαιτυμόνες του,  φορώντας αυθαίρετα τον μανδύα του ιστορικού σχηματισμού, παριστάνοντας τους συνεπείς συνεχιστές και παρά τα βερμπαλιστικά λογύδρια τους, θα αγκομαχούν ιδιαίτερα επιχειρώντας να εξηγήσουν, γιατί το ωρίμασμα των αντικειμενικών συνθηκών της κρίσης δεν συνοδεύεται από μια  αντίστοιχη ανύψωση των προϋποθέσεων αναχαίτισης της λαίλαπας και οικοδόμησης όρων τελικής αναμέτρησης.

Δεν κωφεύει λοιπόν ο λαός στα αγωνιστικά τους παραγγέλματα.  Απλά αυτά είναι προσποιητά. Δεν δρέπουν υπολογίσιμους καρπούς από τη λαϊκή δυσαρέσκεια έτσι μυστηριωδώς τα φασιστικά αποβράσματα που ξεγλίστρησαν από τους υπονόμους τους μόλις τους άνοιξε ο αστισμός τις καταπακτές. Δεν έχει αποχαλινωθεί το κεφάλαιο έτσι τυχαία. Υπάρχει συγκεκριμένη ερμηνεία γιατί οι πρώτες ογκώδεις εργατολαϊκές αντιδράσεις στον αρχικό ερχομό των μνημονίων και τα κατοπινά αποσπασματικά σκιρτήματα δεν τελεσφορούν.

Δεν έστειλε απερίσκεπτα η` εθιμοτυπικά ο αρχηγός της ΝΔ τρυφερή πρόσκληση σε έναν ασυμφιλίωτο αντίπαλο, όταν παλιότερα οι προκάτοχοι του αποκεφάλιζαν  συντρόφους  με συνοπτικές διαδικασίες. Και πάλι όμως θα έπρεπε ο δήθεν ενσαρκωτής των λαϊκών συμφερόντων να την περιφρονήσει ηχηρά επιστρέφοντας την πίσω και γράφοντας επάνω της με πηχυαία γράμματα <<ΑΠΟΡΡΙΠΤΕΤΑΙ>>.

Ένα δικό τους σύνθημα  επιμένει ακόμη: <<εσείς με το κεφάλαιο (συμπληρώνουμε και με τους εκπρόσωπους του Τσίπρα- Μητσοτάκη), εμείς με τον λαό>>. Συμφωνούμε. Και με τους δυο δεν γίνεται. Διαλέγεις στρατόπεδο, διαλέγεις και συνομιλητές.  Αν και τότε δεν θα σε διαλέγουν και αυτοί. Θα αδιαφορείς όμως παγερά, γιατί θα είσαι ατσαλωμένα προσκολλημένος και θα κατευθύνεις συνετά και αποφασιστικά την ακαταμάχητη δύναμη των μαζών.