Με αφορμή το θάνατο ενός άστεγου

Μπορείς να πιστεύεις ό,τι θέλεις για τον εαυτό σου. Μπορείς να χαρακτηρίζεις όπως θέλεις τους πολιτικούς σου αντιπάλους, προκειμένου να πας ήσυχος στο σπίτι σου να κοιμηθείς. Όμως αυτό που σε χαρακτηρίζει είναι τα γεγονότα. Και ως γνωστό τα γεγονότα είναι αμείλικτα και πεισματάρικα. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες και απλές. Στην Κατοχή, στα Χανιά δεν πέθανε κανείς από την πείνα ή το κρύο, πέθανε όμως τον καιρό του Μνημονίου. Δεν πέθανε επί Τσολάκογλου, πέθανε όμως επί Παπαδήμου και επί δημαρχίας Σκουλάκη.
Ο θάνατος του άστεγου συμπολίτη μας κατά την τελευταία κακοκαιρία, δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί ως ένα τυχαίο τραγικό γεγονός. Για να μην επαναληφθεί κάτι παρόμοιο πρέπει να αντιμετωπιστεί ως πολιτικό γεγονός. Και στην πολιτική υπάρχουν πολιτικές  ευθύνες.
Οι δημοτικοί σύμβουλοι και οι αντιδήμαρχοι, στην πρόσφατη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου πέρα από  την υποκριτική έκφραση των συναισθημάτων τους  για το γεγονός και δηλώσεις αποποίησης των ευθυνών τους, δεν είχαν να πουν τίποτε άλλο. Κάποιος που χρειάζεται τρισήμισι ώρες συνεδρίασης του Δημοτικού Συμβουλίου και μάλιστα μετά από ένα θάνατο, για να αποφασίσει το αυτονόητο, να δώσει προσωρινό κατάλυμα στους άστεγους, ενώ έξω μαίνεται η κακοκαιρία, μάλλον εύσημα κοινωνικής αναλγησίας διεκδικεί και όχι κοινωνικής ευαισθησίας. Αν  θέλουν να βρουν υπεύθυνους για το θάνατο του άστεγου ας κοιτάξουν καλύτερα στις πολιτικές που οι ίδιοι εφαρμόζουν.
Η παράταξη της πλειοψηφίας στο Δημοτικό Συμβούλιο είναι υπεύθυνη γιατί τους ζητήθηκε εδώ και καιρό να πράξουν το αυτονόητο, να λύσουν το πρόβλημα των αστέγων και δεν το έκαναν προφασιζόμενοι είτε γραφειοκρατικές δυσκολίες είτε έλλειψη χρημάτων. Και στις δύο περιπτώσεις είπαν ψέματα. Αναρωτιέται κανείς αν  υπήρξαν αντίστοιχες «γραφειοκρατικές  δυσκολίες»  όταν οργάνωναν φιέστες φωταγώγησης του χριστουγεννιάτικου δέντρου, που τι ειρωνεία, κάτω από αυτό πέθανε ο 62χρονος συμπολίτης μας. Αλήθεια, δεν  υπήρχε έλλειψη χρημάτων όταν επρόκειτο να γίνουν έργα βιτρίνας;  Η δημοτική πλειοψηφία δεν έχει δικαίωμα να μιλά για έλλειψη χρημάτων, αφού  είναι οι ίδιοι που εκθειάζουν τον «Καλλιλκράτη» την πολιτική που έχει σημάνει μια άνευ προηγουμένου περικοπή των κονδυλίων προς τις Περιφέρειες και τους Δήμους. Με βάση αυτή την  πολιτική οι ίδιοι συντάσσουν και ψηφίζουν  τους προϋπολογισμούς λιτότητας του Δήμου, αυξάνουν τα δημοτικά τέλη και αποφασίζουν τις προτεραιότητες του Δήμου. Είναι πολιτικά ένοχοι από κάθε άποψη.
Ο νεκρός ήταν τρόφιμος του παλιού ψυχιατρείου. Η πολιτική των περικοπών και η διάλυση που επέφερε στις δομές κοινωνικής πρόνοιας, είναι ένοχη για το θάνατο του άστεγου. Κοινωνική πολιτική δεν είναι τα όποια συσσίτια ΜΚΟ και της εκκλησίας, όπως ισχυρίστηκε η κα Χατζηδάκη στη συγκεκριμένη συνεδρίαση του Δημοτικού Συμβουλίου. Η ύπαρξη συσσιτίων υπογραμμίζει την έλλειψη κοινωνικής πολιτικής. Κοινωνική πολιτική δεν είναι η ελεημοσύνη προς τους άστεγους ή την όποια αντίστοιχη κοινωνική ομάδα. Κοινωνική πολιτική είναι να μην υπάρχουν άστεγοι. Κοινωνική πολιτική είναι να μην φυτοζωεί το «βοήθεια στο σπίτι», οδεύοντας προς το κλείσιμό του. Κοινωνική πολιτική είναι να μην αποδέχεσαι ότι οι υπάλληλοι του Δήμου θα βγουν στην εφεδρεία. Είναι να μην μιλάς για υπερτροφικό δημόσιο τομέα και την ίδια στιγμή να προσλαμβάνεις εργαζόμενους μιας χρήσης μέσω εργολάβων για να κάνουν τη δουλειά αυτών που εσύ έχεις απολύσει. Κοινωνική πολιτική είναι να υπάρχουν νοσοκομεία και όχι να σχεδιάσεις πώς να τα κλείσεις,  αφήνοντάς τα να ρημάξουν . Αν θες να κάνεις κοινωνική πολιτική ως Δήμος και ως Περιφέρεια οφείλεις να συγκρούεσαι με τα μεγαλοσυμφέροντα  που έχουν οδηγήσει στην εκτίναξη της ανεργίας στο νησί ( έφτασε το 13,4% αφού μέσα στον τελευταίο χρόνο ανέβηκε κατά 2,5 ποσοστιαίες μονάδες) και όχι να έχεις ως πρώτο σου μέλημα το πώς θα εξασφαλίσεις τα κέρδη τους.
Λύσεις υπάρχουν και δεν μιλάμε για προσωρινές λύσεις – μπαλώματα. Η αριστερά και τα κινήματα πρέπει να αποφύγουν τη θριαμβολογία μιλώντας  για νίκες εκεί που δεν υπάρχουν. Πολύ δε περισσότερο βασικό είναι να αποφύγουμε να μετατραπούμε σε εθελοντές του «Καλλικράτη». Λύση για το πρόβλημα των αστέγων, πέρα από ένα  κτήριο που θα λειτουργήσει ως μόνιμη στέγη είναι να βρεθεί προσωπικό με μόνιμες και σταθερές σχέσεις εργασίας που θα φροντίζει για τη σίτιση και την υγεία των αστέγων, είτε αυτοί είναι Έλληνες,  είτε μετανάστες, είτε ψυχικά ασθενείς, είτε αλκοολικοί, γιατί δεν μπορούμε απλά να τους πετάξουμε σε μια γωνιά διαιωνίζοντας την εγκατάλειψή τους. Ταυτόχρονα χρειάζεται να λειτουργήσουν υποδομές, πάλι με το κατάλληλο προσωπικό, για την επανένταξη των συνανθρώπων μας, για εύρεση εργασίας κλπ. Χρειάζονται πολιτικές ανάσχεσης της ανεργίας,  για να μην αυξάνεται ο αριθμός των υποψηφίων αστέγων.  Η απαγόρευση των απολύσεων σε Δημόσιο και ιδιωτικό τομέα, είναι τεράστιας σημασίας αίτημα προς αυτή την κατεύθυνση. Η άρνηση της πολιτικής των απολύσεων και η επαναπρόσληψη των απολυμένων, συμβασιούχων και μη, είναι αναγκαία για την εξεύρεση προσωπικού που θα στελεχώσει τις υπηρεσίες. Η γενναία φορολόγηση των μεγάλων επιχειρήσεων και ελάφρυνση των δημοτών από τα δημοτικά τέλη είναι αναγκαία,  για να εξευρεθούν πόροι χρηματοδότησης τέτοιων πολιτικών.
Πολύ φοβάμαι ότι το ειρωνικό κούνημα του χεριού από την πλευρά του κ. Δημάρχου, στο προτελευταίο Δημοτικό Συμβούλιο, απέναντι σε αυτές τις επισημάνσεις, επιβεβαιώνει ότι δεν υπάρχει πολιτική βούληση από τη δημοτική αρχή να δοθεί ουσιαστική λύση στο πρόβλημα. Αποτελεί κομμάτι του προβλήματος και όχι της λύσης. Γι’ αυτό μιλάμε από τη μεριά μας για την ανάγκη ανατροπής. Οι εργαζόμενοι της Χαλυβουργίας, του Alter, της «Ελευθεροτυπίας» και των επιχειρήσεων που απεργούν αυτές τις μέρες ενάντια στις απολύσεις  και τα κλεισίματα είναι η ελπίδα.

Σεραφείμ Ρίζος
Περιφερειακός Σύμβουλος
Εκλεγμένος με την Αντικαπιταλιστική Αριστερή Παρέμβαση στη Κρήτη