Με αφορμή το «κάλεσμα για συμπόρευση και ενότητα της Αριστεράς», η μοναδική απάντηση είναι το δυνάμωμα των λαϊκών αγώνων

Του Γιάννη Χαρτζουλάκη *

Τις προηγούμενες μέρες δημοσιεύτηκε στον τοπικό τύπο  και στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης επιστολή 5 συμπολιτών μας με τίτλο «Κάλεσμα για συμπόρευση και ενότητα της Αριστεράς».

Θεωρώ  σκόπιμο έστω και  συνοπτικά να σχολιάσω κάποιες απόψεις  που τίθενται σ’ αυτό το κείμενο

Αναφέρεται στο «νεοφιλελεύθερο πρόγραμμα λιτότητας» που εφαρμόζουν οι μνημονιακές  κυβερνήσεις  καθώς και  η Σύριζα -ΑΝΕΛ  και έχει  οδηγήσει στην εξαθλίωση του λαού.

Νομίζω κανείς σώφρων άνθρωπος  σήμερα δεν  μπορεί να διαφωνήσει   στο, ότι η πολιτική του καπιταλιστικού – ιμπεριαλιστικού συστήματος στη χώρα μας και σ’ όλη την υφήλιο είναι μια  πολιτική που οδηγεί την εργατική τάξη και τις πλατιές λαϊκές μάζες στη φτώχεια  και στην εξαθλίωση. Ζούμε σε μια εποχή  που  ο ανταγωνισμός  ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις οξύνεται, που οι ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις βρίσκονται στην ημερήσια  διάταξη, που οι χώρες κομματιάζονται και οι λαοί αιματοκυλούνται από την ιμπεριαλιστική θηριωδία. Φορείς αυτής της βαρβαρότητας δεν είναι μόνο τα λεγόμενα συντηρητικά κόμματα. Είναι κοινός τόπος για όλα τα κόμματα του συστήματος , είτε λέγονται  δεξιά, ακροδεξιά, είτε λέγονται σοσιαλδημοκρατικά, κεντρώα ή «αριστερά» τύπου ΣΥΡΙΖΑ. Αυτή η κατάσταση δεν είναι μια  φάση προσωρινή που θα περάσει, δεν είναι παρέκκλιση από την κανονικότητα της λογικής με την οποία λειτουργεί το σύστημα. Ο καπιταλισμός σήμερα, ελλείψει αντιπάλου ξεδιπλώνει όλες τις «αρετές» του  και θα έρχεται συνέχεια. Αξιοποιεί την αποδυνάμωση-διάλυση του εργατικού – κομμουνιστικού κινήματος. Άρα λοιπόν, αντιλήψεις που ενοχοποιούν τον νεοφιλελευθερισμό ή τα μνημόνια  για τη δύσκολη κατάσταση  που περνάει ο λαός μας, αφήνουν υπονοούμενα ότι το σύστημα  θα μπορούσε  να λειτουργήσει και πιο ορθολογικά. «Αν δεν μας επέβαλαν  τα μνημόνια  θα έπρεπε να τα εφεύρουμε μόνοι μας» διαλαλούν οι τελάληδες του συστήματος στη χώρα μας.

2)  Γράφουν για την οικονομική κρίση και τα πολλά δεινά  αποτελέσματα  που «έχει φέρει  στην οικονομία  και στην κοινωνία…….».

Η κρίση του συστήματος είναι παγκόσμια και έχει να κάνει με  τη δομή  και τον τρόπο λειτουργίας του. Όμως, το σύστημα δεν θα καταρρεύσει από μόνο του  λόγω της κρίσης . Μπορεί να λειτουργεί και με τη κρίση του και μάλιστα σε τέτοιες περιόδους  και με αυτούς  τους αρνητικούς για τους εργαζόμενους συσχετισμούς να επιτίθεται με ακόμη μεγαλύτερη αγριότητα  στην εργατική τάξη και  ιδιαίτερα στους λαούς των εξαρτημένων χωρών. Ακόμη και σήμερα που οι εργαζόμενες μάζες εξαθλιώνονται, που οι μικρομεσαίες επιχειρήσεις διαλύονται, που η φτωχομεσαία αγροτιά χτυπιέται, ο πλούτος  του πλανήτη συνεχίζει να συγκεντρώνεται στα χέρια των λίγων και να αυξάνεται.

«Η κρίση είναι ευκαιρία   για να προωθήσουμε μεταρρυθμίσεις που σε άλλες περιόδους δε θα μπορούσαμε να κάνουμε», έλεγε ο Αλογοσκούφης.

Συνεπώς είναι αποπροσανατολιστικό να αποδεχόμαστε, ότι η κρίση φταίει για την κατάσταση του λαού. Διευκολύνουμε έτσι την προπαγάνδα του συστήματος που απαιτεί  « να μην έχει ο λαός παράλογες απαιτήσεις και διεκδικήσεις» και ότι  «επιβάλλεται όλοι  να βάλλουμε πλάτη» κλπ.  Με το «όλοι» βέβαια εννοούν τον κόσμο του μόχθου και της καθημερινής βιοπάλης. Η κρίση  είναι το πρόσχημα για να εξαπολύσει το κεφάλαιο την πιο βάρβαρη επίθεση ενάντια  στα δικαιώματα και τις καταχτήσεις  της εργατικής τάξης,  που μας γυρίζει πολλές δεκαετίες πίσω και δεν έχει ημερομηνία λήξης. Γιατί ακόμη  κι αν  η οικονομία ανακάμψει,όπως υπόσχεται η κυβέρνηση, αυτό δεν συνεπάγεται αυτόματα καλύτερες αμοιβές και δικαιώματα για αυτούς που παράγουν τον πλούτο. Αντίθετα η όποια ανάπτυξη θα πατήσει πάνω στην ισοπέδωση των κατακτήσεων  των εργαζομένων που έχει  διαμορφώσει η αντεργατική λαίλαπα.

Οφείλουμε σαν αριστεροί, όπως θέλουμε να λεγόμαστε, να βλέπουμε τα πράγματα από ταξική σκοπιά και να μην αερολογούμε αναμασώντας τα επιχειρήματα του συστήματος, μιλώντας για «υγιή συλλογική συνείδηση, η οποία θα βοηθήσει  σε μεγάλο βαθμό  να πάμε μπροστά  και να προοδεύσουμε σαν κοινωνία…..». «Ξεχνώντας», ότι η κοινωνία χωρίζεται σε τάξεις με αντιτιθέμενα συμφέροντα και ότι  πρόοδος για το κεφάλαιο σημαίνει πλήρη ισοπέδωση και υποταγή των «από κάτω», για να μπορεί να κερδοσκοπεί  χωρίς κανένα εμπόδιο. Αντίθετα προοδευτικό για τις εργαζόμενες μάζες είναι η βελτίωση της οικονομικής κατάστασης τους, η διεύρυνση των εργασιακών και κοινωνικών τους κατακτήσεων

Αναφέρονται επίσης στο ζήτημα της κοινής δράσης και τον κοινό βηματισμό πάνω στα προβλήματα και στην ευθύνη των δυνάμεων της αριστεράς. Δεν θα διαφωνήσω   ότι για τη σημερινή κατάσταση του κινήματος οι ευθύνες που  βαραίνουν τις αριστερές δυνάμεις  είναι τεράστιες. Γιατί προφανώς  δεν φταίει ο λαός  «που  δεν κατεβαίνει στο δρόμο», «που κάθεται στον καναπέ του», «που τα θέλει όλα έτοιμα»,  «που τον πρόδωσε ο ΣΥΡΙΖΑ» και πολλά άλλα τέτοια  αισχρά, που συχνά ακούγονται. Σαφέστατα φταίνε οι δυνάμεις της αριστεράς για τις αντιλήψεις  τους και τον τρόπο που έδρασαν στα πλαίσια  του κινήματος για πολλές δεκαετίες, που θέλησαν να γίνουν  συνδιαχειριστές  αυτού συστήματος, που έσπειραν εκλογικές αυταπάτες, που μίλησαν για εύκολες λύσεις εδώ και τώρα, που διέλυσαν το κίνημα, που εμφανίστηκαν σαν σωτήρες προσπαθώντας να πείσουν ότι ο λαός δεν χρειάζεται να κάνει τίποτα άλλο από το να ψηφίσει  το «σωστό» κόμμα.  Δεν φταίει γενικά και αόριστα ο κόσμος για την αποσυγκρότηση της εργατικής τάξης και την κυριαρχία αντιλήψεων μέσα στο  εργατικό κίνημα  που δεν συμβάλλουν  στη συγκρότηση του, αλλά στη διάλυση και την υποταγή. Δεν φταίει  ο λαός για την απογοήτευση που κυριαρχεί, για την  αντίληψη που επικρατεί ότι δεν γίνεται τίποτα. Φταίει η αριστερά  που σε πολλές περιπτώσεις αρνήθηκε να στηρίξει  ακόμη και αγώνες γιατί δεν ήταν στα μέτρα της .

Αλλά ας έρθουμε στο σήμερα για να δούμε τις απαιτήσεις:

Απέναντι στην ανελέητη επίθεση του συστήματος στα δικαιώματα του κόσμου της δουλειάς και του  μόχθου και στη θηριωδία του ιμπεριαλισμού και τις ιμπεριαλιστικές επεμβάσεις απαιτείται η πιο πλατιά συνεργασία στην κατεύθυνση: οικοδόμησης του μετώπου αντίστασης, ενίσχυσης και  δημιουργίας  εστιών αντίστασης,  κοινής δράσης για την ανασυγκρότηση  του μετώπου πάλης του εργαζόμενου λαού.

Απαιτείται συμπόρευση κάθε συλλογικότητας, κάθε αγωνιστή που αναφέρεται στην αριστερά και το κίνημα, για το δυνάμωμα του αντιιμπεριαλιστικού –αντιβασικού κινήματος για τη φιλία  και τη συνεργασία των λαών. Για το κοινό μέτωπο των λαών ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τον πόλεμο.

Γιατί  ο μόνος τρόπος για να απαντηθούν τα μεγάλα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο λαός  μας είναι να ξαναζωντανέψει το λαϊκό  κίνημα, να γίνει ο ίδιος με την πάλη του συμμέτοχος στη λύση των προβλημάτων του. Άλλος δρόμος  δεν υπάρχει. Εύκολες λύσεις  εδώ και τώρα δεν υπάρχουν. Καμιά  εκλογική σύμπραξη δεν μπορεί να απαντήσει σε κανένα πρόβλημα του λαού. Ο εκλογικός κρετινισμός που διακατέχει πολλές οργανώσεις της αριστεράς υπονομεύει και δεν βοηθάει στην ανασυγκρότηση του εργατολαϊκού  κινήματος.

Όποια λοιπόν, οργάνωση  ή συλλογικότητα βλέπει το μέλλον που ετοιμάζει για το λαό το σύστημα της εξάρτησης και της εκμετάλλευσης , έχει ξεκαθαρισμένο, ότι το τούνελ των δεινών  και της εξαθλίωσης  των εργαζόμενων δεν έχουν τέλος, ότι η λύση δεν κρύβεται πίσω από κάποια άλλη κυβερνητική πλειοψηφία πιο ….αριστερή!!! ή πιο συνεπή, αλλά μόνο στη μαζική οργάνωση και κινητοποίηση των λαϊκών μαζών στο δρόμο του ανειρήνευτου αγώνα με το σύστημα της εκμετάλλευσης και της εξάρτησης, δεν έχει άλλο καθήκον παρά να συμβάλλει σ’ αυτή την κατεύθυνση. Να πάρει πρωτοβουλίες που θα ευνοήσουν το δυνάμωμα των αγώνων. Γιατί σήμερα πραγματικά απαιτούνται αγώνες με ταξικό προσανατολισμό. Αγώνες όχι για τα κανάλια και τους φωτογράφους, αλλά αγώνες που θα στοχεύουν σε νίκες.

Αγώνες που θα δώσουν κουράγιο στον κόσμο και θα ευνοήσουν να ξαναβγεί το λαϊκό κίνημα στους δρόμους.

Από τα πρώτα δειλά  βήματα περιστασιακής συμπόρευσης συλλογικοτήτων της πόλης μας έχουν βγει ενθαρρυντικά συμπεράσματα. Είναι άξιο απορίας γιατί οι συντάκτες του κειμένου στην ιεράρχηση  των σοβαρών προβλημάτων που βασανίζουν το λαό  και τον τόπο μας δεν αναφέρονται στο ζήτημα των ξένων στρατιωτικών βάσεων που είναι πληγή για τον τόπο και εγκυμονούν τεράστιους κινδύνους για το λαό και τη χώρα. Είναι υποτίμηση του προβλήματος ή είναι αποδοχή μιας ντε φάκτο κατάστασης;

Τα προβλήματα είναι μπροστά μας και ζητούν απαντήσεις και ο καθένας κρίνεται και θα κριθεί  από το πώς τοποθετείται απέναντι σ’ αυτά. Θα ενθαρρύνουμε με τη δράση μας τους μαζικούς αγώνες ή θα αποδεχτούμε τη συνδιαχείριση και την υποταγή;

*μέλος της Πρωτοβουλίας ΑΝΤΙΣΤΑΣΗΣ

"google ad"