Η μαρτυρία μίας Χανιώτισσας από τα γεγονότα της 28ης Ιουνίου του 2011 στην Πλατεία Συντάγματος, 6 χρόνια μετά

Της Νίκης Λατινάκη

Μην καταδέχεσαι να ρωτάς: “Θα νικήσουμε; Θα νικηθούμε;” Πολέμα!

Ο Αγώνας συνεχίζεται μέχρι την Λευτεριά.

Θέλω να πιστευω οτι αυτός ο αγώνας δεν πήγε χαμένος.

Ζώντας τα γεγονότα 28-29 Ιουνίου του 2011 στην πλατεία Συντάγματος πείνασα για δικαιοσύνη, αλλά χόρτασα από ανθρωπιά κι αλληλεγγύη.

Η βία που μας στραγγάλιζε, μας μάθαινε τόσα πολλά αλλά πάνω απ’ όλα την αξία της ελευθερίας: την άρνηση της υποταγής.

Ναι την δολοφόνησαν την λευτεριά μας ,μαζί με κάθε συνταγματικό, ανθρώπινο δικαίωμα μας.

Θα τους το επιτρέψουμε;

..Γύρω στις τέσσερις το απόγευμα έχω μαρμαρώσει λίγο πιο κάτω από το σιντριβάνι της κάτω πλατείας.

Τα δάκτυλα μου έχουν μουδιάσει από το ψεκασμό με μααλοξ στον κόσμο όπου αντιστεκόταν στα φονικά χημικα και στην απάνθρωπη κρατική βια για δεύτερο εικοσιτετράωρο.

Ο χρόνος, η ώρα δεν έχουν καμία σημασία για μας,μονο μας μέλημα να μην χαθεί ΚΑΝΕΙΣ και να μην υποκύψουμε στην ανελέητη επίθεση που δεχόμασταν από τα εγκληματικά Μ.Α.Τ

ΟΛΗ Η ΠΕΡΙΟΧΗ ΘΑΛΑΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ.

Ο Χίτλερ πολύ θα τους ζήλευε.

Ευτυχώς τα παιδιά έχουν ανάψει φωτιές, για να απωθούν κάπως τα χημικά.

Είναι όμως τόσα πολλά.

“Δεν τρέχουμε. Δεν πανικοβαλλόμαστε. Ήρεμα”, φωνάζουν από τα μεγάφωνα .

Οι γιατροί σε απόγνωση εκλιπαρούν τους αστυνομικούς να σταματήσουν τη ρίψη χημικών.

“Σταματήστε θα έχουμε νεκρούς”, ούρλιαζαν με απόγνωση.

Φωνή βοώντος εν τη ερήμω.

Οι τραυματίες ερχόταν ο ένας μετά τον άλλον. Αίματα παντού, βογγητά.

Όσο κι αν τρέχαμε ήταν αδύνατον να προλάβουμε. ΠΑΝΙΚΟΣ.

Τα πρόσωπα των γιατρών αλλοιωμένα από την αγωνία και την υπερ-προσπάθεια.

Δυο γυναίκες γιατροί έχουν σηκώσει τη σημαία του Ερυθρού Σταυρού. Φωνάζουν στα δολοφονικά Μ.Α.Τ να απομακρυνθούν διότι ήταν ιατρείο και υπήρχαν μέσα τραυματίες.

Τα Μ.Α.Τ όλο και μας πλησίαζαν σαν τροπική καταιγίδα. Μας περικυκλώνουν.

Οι γιατροί προτάσσουν τα στήθη τους να προστατέψουν τους τραυματίες εμάς. ΟΛΟΥΣ.

Αυτοί ανελέητοι, αδίστακτοι, ΚΤΗΝΗ!!!!!!

ΜΠΑΙΝΟΥΝ ΜΕΣΑ ΣΤΑ ΙΑΤΡΕΙΑ ΤΑ ΣΠΑΝΕ ΟΛΑ.

ΧΤΥΠΟΥΝ ΧΩΡΙΣ ΕΛΕΟΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ. ΜΑΣ ΨΕΚΑΖΟΥΝ ΕΥΘΕΙΑ ΣΤΑ ΠΡΟΣΩΠΑ

Καίγομαι! Χτυπιέμαι, με πιάνει πανικός. Η ασφυξία είναι διαφορετική από τη προηγούμενες φορές.

Βγαίνουν υγρά από το στόμα τα ρουθούνια που με πνίγουν.

Κυλιέμαι στο χώμα. Δίπλα μου άλλοι συναγωνιστές  σφαδάζουν.

Εικόνες θολές. Θόρυβοι από το υπερπέραν …..

Δεν πονάω. Δεν καίγομαι!…

Η αίσθηση του θανάτου διπλά μου…

Το μπουκάλι με το μααλόξ έχει κυλήσει από τα χέρια μου…

Δεν παλεύω πια… Σκοτάδι…

Δεν θυμάμαι…

Κάποιος είναι πάνω μου. Με έχει αγκαλιάσει τα δάκτυλα του μες στο στόμα μου. Νοιώθω ξανά την φωτιά στο δέρμα μου στον λαιμό μου στα

πνευμονία μου εκατομμύρια καυτές βελόνες με διαπερνούν… Φωνές μακριά…

“Κυρία αναπνέετε”. Με διέταξε μια επιβλητική φωνή.

Το πρόσωπο του δεν θα το θυμηθώ ΠΟΤΕ γυναίκα, άνδρας;Κύριος είδε.Ας είναι καλα όπου και αν είναι.

Είμαι στο χώμα ξαπλωμένη με την πολυπόθητη μάσκα οξυγόνου.

Όλοι τρέχουν πανικόβλητοι τα πάντα γύρω μου σπασμένα κρεμασμένα. Βομβαρδισμένο τοπίο.

Κορίτσια, αγόρια, γέροι, ΟΛΟΙ στην ιδία κατάσταση, μπορεί και χειρότερη,από την δική μου.

Σε λίγο συνέρχομαι. Δίνω την μάσκα οξυγόνου σε κάποιο άλλο συναγωνιστή που την είχε περισσότερο ανάγκη από μένα.

Τρελαμένη αλλα πολύ δυνατότερη παίρνω ξανά ένα μπουκάλι με μααλοξ, ψεκάζομαι βάζω μια μάσκα και ξανά στην πλατεία. Ξανά στην Μάχη για να μην χαθεί ΚΑΝΕΙΣ ΓΙΑ ΝΑ ΜΗΝ ΓΙΝΟΥΜΕ σκλάβοι……Γίναμε σκλάβοι;Χάσαμε;

Η πλατεία πλέον ήταν πεδίο μάχης. Θάλαμος αέριων.

Η ισοπέδωση της έχει ολοκληρωθεί.

Τίποτα δεν είναι όρθιο. Ο ανεμοστρόβιλος Μ.Α.Τ είχε ολοκληρώσει το καταστρεπτικό του έργο.

Ένα μικρό παιδί περνάει διπλά μου γεμάτο αίματα…

Δεκάδες άνθρωποι καθισμένοι χάμω, πνίγονται.

Τα μάτια όλων μας κατακόκκινα από τα χημικα .Πεταμένα έξω από τις κόχες αλλα γεμάτα πείσμα και δυναμη.

“Δεν θα τους περάσει”φώναζαν τα παιδιά.”Θα τους Νικήσουμε”!

Όμως Ηττηθήκαμε;Γίναμε σκλάβοι;Χάσαμε;.Ως πότε δεν ξέρω.

Ακόμα και σήμερα είναι αδύνατον να θυμηθώ λεπτομέρειες από τα γεγονότα που βίωσα 28-29 Ιούνη 2011 ΟΜΩΣ ΚΑΙ ΧΙΛΙΑΔΕΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΦΡΙΚΗΣ

ΠΟΥ ΔΕΝ ΘΑ ΞΕΧΑΣΩ ΠΟΤΕ! Γεγονότα που με ΞΥΠΝΗΣΑΝ…

Ένα μεγάλο ευχαριστώ από καρδιάς στους γιατρούς, στους ανθρώπους, που με αυτοθυσία έσωσαν τις ζωές μας.

Τις ζωές ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ!

Ένα μεγάλο ευχαριστώ στην άγνωστη, ή στον άγνωστο, που μου έσωσε την ζωή.

Ας είναι όλοι τους καλά.

Πιστεύω οτι σύντομα θα ξαναβρεθούμε ξανά. εκεί στην πλατεία όπου δολοφόνησαν,την Λευτεριά, την Ελλάδα. Τη Δημοκρατία. Όλους εμάς.

ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΕΛΛΑΔΑ ΜΟΥ.ΚΑΛΗ ΛΕΥΤΕΡΙΑ ΑΔΕΛΦΙΑ!

"google ad"