Μια διευθύντρια σχολείου στο Μυλοπόταμο γράφει στην κ. Κεραμεώς: “Τα παιδιά δεν ξέρουν αγγλικά, γιατί δεν υπάρχουν φροντιστήρια στα χωριά τους. Δεν έχουν υπολογιστές αλλά μόνο κινητά”

Μπορεί η εκπαίδευση από απόσταση να ακούγεται κάτι ωραίο όμως τα προβλήματα είναι πολλά, ειδικά σε περιοχές όπου δεν υπάρχουν οι υποδομές ούτε η τεχνογνωσία για τη χρήση τέτοιων τεχνολογιών.

Τετοιες περιπτώσεις παρουσιάζονται και σε πολλά χωριά της ορεινής Κρήτης.

Η διευθύντρια του γυμνασίου Γαράζου στο Μυλοπόταμο με μια επιστολή της στην Υπουργό Παιδείας, εκθέτει τα χρόνια προβλήματα της εκπαίδευσης στα χωριά της περιφέρειας που γίνονται πολύ συγκεκριμένα όταν γίνεται προσπάθεια εφαρμογής της εκπαίδευσης από απόσταση.

“Γαράζο 3 Απριλίου 2020 , Αξιότιμη κα Υπουργέ

Νομίζω πως τελικά θα καταφέρουμε να κάνουμε κάποια εξ αποστάσεως μαθήματα στο Γυμνάσιο Γαράζου στο Μυλοπόταμο της Κρήτης, παρά τις τεχνικές και πρακτικές δυσκολίες που υπάρχουν για τους μαθητές, στα ορεινά και ημιορεινά χωριά τούτης της περιοχής.

Παρά το ότι δεν υπάρχει σταθερό ίντερνετ στα σπίτια των περισσότερων μαθητών. Υπάρχουν μόνο κινητά  καρτοτηλέφωνα και όχι υπολογιστές. Δεν  υπάρχουν σταθερά τηλέφωνα στα περισσότερα νοικοκυριά και υπάρχουν έτσι πολλά τεχνικά αλλά και σε αρκετές περιπτώσεις, οικονομικής φύσεως προβλήματα, που ασφαλώς θα αντιμετωπίζουν πάμπολλοι μαθητές της περιφέρειας…Παρόλα αυτά κάτι κατορθώνουμε!

Είναι ανάγκη όμως να σας απευθύνω αυτήν την επιστολή, επειδή νομίζω πως πρέπει να γνωρίζετε γεγονότα, που αν και είναι ανεξάρτητα από τη δεδομένη συγκυρία, όμως συνδέονται με μοιραίο τρόπο μαζί της.

Στην τόσο αγχώδη προσπάθειά μας για την εξ αποστάσεως εκπαίδευση των μαθητών μας, αναδύθηκαν προβλήματα που ήδη γνωρίζαμε, αλλά τώρα λειτουργούν καταλυτικά! Τα παιδιά δεν κατανοούν τους στοιχειώδεις αγγλικούς όρους και δεν είναι εξοικειωμένα με τις ψηφιακές διαδικασίες.  Χρειαζόταν μια απλουστευμένη μετάφραση για κάθε βήμα…

Τα παιδιά δεν ξέρουν αγγλικά, γιατί δεν υπάρχουν φροντιστήρια στα χωριά τους, γιατί λίγα μπορούν να πηγαίνουν στην κωμόπολη για φροντιστηριακό μάθημα και γιατί στο σχολείο μας, που λειτουργεί εδώ και χρόνια αποκλειστικά με αναπληρωτές εκπαιδευτικούς, οι καθηγητές των ξένων γλωσσών τοποθετούνται αργά μέσα στο έτος. Το ίδιο συμβαίνει και με το μονόωρο μάθημα της πληροφορικής. Τοποθετείται αργά ο διδάσκων, για να μείνει τέσσερις ή το πολύ πέντε μήνες και να φύγει οριστικά όπως και όλοι εξάλλου οι καθηγητές.

Στο σύνολό τους αλλάζουν οι διδάσκοντες κάθε χρόνο, πλην του Διευθυντή…Το σχολείο λειτουργεί με πλήρες ωράριο μετά τα Χριστούγεννα συνήθως, αν και κάποιες ειδικότητες έρχονται ακόμη πιο αργά ή και ποτέ…όπως για παράδειγμα ο καθηγητής των καλλιτεχνικών! Επίσης δεν είναι δυνατή η παραμονή των παιδιών μετά το πέρας του σχολικού ωραρίου για άλλες σχολικές δράσεις, καθώς τα σχολικά λεωφορεία του ΚΤΕΛ περνούν μια φορά και συγκεκριμένη πάντοτε ώρα.

Αυτή είναι η μοίρα του Γυμνασίου Γαράζου, του Γυμνασίου Κράνας, του ΕΠΑΛ Γαράζου αλλά φαντάζομαι και πολλών αντίστοιχων απομακρυσμένων από τα κέντρα σχολικών μονάδων.

Πρόκειται για εντελώς απαξιωμένα εδώ και τουλάχιστον μια δεκαετία σχολεία, αλλά και τόσο αναγκαία σχολεία για ένα μαθητικό πληθυσμό με ιδιαίτερη ταυτότητα. Παιδιά που ασχολούνται από μικρά με την γεωργία και την κτηνοτροφία και που παραμένουν στην περιοχή τους  ως ενήλικες, που εγκαταλείπουν εύκολα το σχολείο γιατί δεν είναι γι αυτά ελκυστικό, καθώς το άκαμπτο πρόγραμμα του δεν τους ταιριάζει.

Τα κορίτσια πιο συχνά εγκαταλείπουν στη β’ γυμνασίου για να αρραβωνιαστούν και να κάνουν μετά από ένα δυο χρόνια οικογένεια…Παρεμπιπτόντως νομίζω πως θα σας ενδιαφέρει η πληροφορία, ότι τους άρεσε πολύ η θεματική εβδομάδα. Τους αρέσει το διαφοροποιημένο και ζωντανό μάθημα, θέλουν να γνωρίζουν τον κόσμο έξω από το πλαίσιό τους αλλά συγχρόνως φοβούνται…

Στην παρούσα συγκυρία βρεθήκαμε όλοι μας  απροετοίμαστοι…ωστόσο κάποια σχολεία της πόλης και ασφαλώς τα ιδιωτικά εκπαιδευτήρια ξεκίνησαν πολύ γρήγορα, επειδή τα μέσα υπήρχαν, αλλά και επειδή ο ψηφιακός και αναγκαίος για την περίσταση γλωσσικός γραμματισμός, ο τόσο σημαντικός στην εποχή μας, είναι στα περισσότερα παιδιά της πόλης οικείος.

Εμείς όμως εδώ στο ορεινό Ρέθυμνο-δάσκαλοι και γονείς- παλεύουμε πάλι με μια γνώριμη απελπισία…δεν είναι μόνο οι πρακτικές δυσκολίες και οι τεχνικές ελλείψεις… Είναι το πικρό αίσθημα μιας χρόνιας αδικίας, καθώς κανείς κρατικός ή κοινωνικός φορέας στην πραγματικότητα δεν έχει νοιαστεί γι αυτά τα παιδιά. Και να που τώρα η διάσταση του προβλήματος φέρνει στην επιφάνεια τη διάκριση εις βάρος τους και τις πολύ σοβαρές αρνητικές συνέπειες της. Έχουν φτιαχτεί κατώτερης κατηγορίας μαθητές…και εν συνεχεία πολίτες!

Τώρα δεν μπορείτε κα Υπουργέ να κάνετε τίποτα γι αυτό!

Χρειαζόμαστε όμως, όταν με το καλό απομακρυνθεί το πρόβλημα του κορωναϊού, με το ξεκίνημα της νέας σχολικής χρονιάς στο Γυμνάσιο Γαράζου και στα υπόλοιπα σχολεία της απομακρυσμένης περιφέρειας μόνιμους εκπαιδευτικούς με  κίνητρα ώστε να μείνουν στο σχολείο και να χτίσουν το εκπαιδευτικό και παιδαγωγικό τους  έργο. Το αξίζουν σας διαβεβαιώ οι εκπαιδευτικοί μας, αλλά κυρίως το ‘χουν ανάγκη και το αξιώνουν, δίχως αποτέλεσμα, εδώ και χρόνια οι άνθρωποι του τόπου αυτού!

Με τιμή

Μαρία Παδουβά

Δ/ντρια Γυμνασίου Γαράζου Ρεθύμνου “