Μια πρόταση για το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, τα μουσεία και τις βιβλιοθήκες: “να τα δούμε ως ζωντανούς χώρους εκπαίδευσης κι όχι ως νεκροταφεία ενθυμημάτων”

Η περίπτωση της αναγκαστικής μετακίνησης στο …Ηράκλειο (!) με απόφαση του Υπουργείου Παιδείας και Θρησκευμάτων του μοναδικού εκπαιδευτικού που υπηρετούσε στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης αναδεικνύει ανάγλυφα το λαϊκισμό γύρω από το ζήτημα των αποσπάσεων των εκπαιδευτικών, τα επικοινωνιακά παιχνίδια για τα μάτια του κόσμου και την έλλειψη οράματος.

Θύμα του επικοινωνιακού παιχνιδιού «καταργούμε τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε άλλους φορείς, γιατί έχουμε ελλείψεις εκπαιδευτικών για τις σχολικές τάξεις» έπεσε και το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης. Αυτό το επιχείρημα επιτρέπει στην κυβέρνηση να εμφανίζεται αγωνιζόμενη να στείλει εκπαιδευτικούς να καλύψουν τα κενά στα σχολεία και, παράλληλα, να «βάζει τάξη» περιορίζοντας τις αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε «άσχετες» θέσεις και φορείς.

Αν το καλοψάξει όμως κανείς, θα δει ότι και τα δυο επιχειρήματα μπάζουν από παντού: Οι μεν ελλείψεις εκπαιδευτικών θα μπορούσαν να αντιμετωπιστούν με διορισμούς μονίμων ή αναπληρωτών εκπαιδευτικών, οι δε αποσπάσεις εκπαιδευτικών σε «άσχετες» θέσεις και φορείς δεν είναι εν τέλει όλες άσχετες, όπως αποδεικνύει η περίπτωση του Ιστορικού Αρχείου Κρήτης.

Η κυβέρνηση όφειλε να δώσει τις μάχες της προς την τρόικα ξεκόβοντας κάθε συζήτηση για περικοπές στις θέσεις εκπαιδευτικών στο δημόσιο σχολείο αλλά και προς την Ευρωπαϊκή Ένωση εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερα δημόσια κονδύλια (γιατί οι πόροι που διατίθενται από την Ευρωπαϊκή Ένωση είναι δημόσια κονδύλια που έχουν προέλθει από τους φόρους που πληρώνουμε) για την κάλυψη των αναγκών των δημόσιων σχολείων. Ήδη με ευρωπαϊκά κονδύλια χρηματοδοτούνται προσλήψεις εκπαιδευτικών στα ολοήμερα σχολεία, σε ειδικά σχολεία και παράλληλη στήριξη μαθητών με ειδικές ανάγκες, στη στήριξη μαθητών αλλοδαπών και παλιννοστούντων. Αυτά όλα θα μπορούσαν και θα έπρεπε να χρηματοδοτούνται όχι μόνο με ευρωπαϊκά κονδύλια αλλά κι από τον κρατικό προϋπολογισμό, εάν οι κυβερνήσεις έβλεπαν τη δημόσια Παιδεία ως επένδυση στο μέλλον αυτού του τόπου.

Γιατί τι άλλο από επένδυση στο μέλλον αυτού του τόπου δεν θα ήταν, αν διοριζόταν σε κάθε σχολείο ένας επιπλέον εκπαιδευτικός για ενισχυτική διδασκαλία των μαθητών, αν γινόταν φροντιστηριακό μάθημα σε κάθε σχολείο (γιατί δεν έχουν όλοι χρήματα να πληρώνουν στα φροντιστήρια), αν, αντί να κλείνουν τα μικρά σχολεία της υπαίθρου, στηρίζονταν με όλες τις ειδικότητες που απαιτούνται;

Τι άλλο εκτός από επένδυση στο μέλλον του τόπου θα ήταν αν στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, αντί να υπηρετεί ένας και μόνο εκπαιδευτικός, υπηρετούσε ολόκληρη Παιδαγωγική Ομάδα με εκπαιδευτικούς διαφόρων ειδικοτήτων Πρωτοβάθμιας και Δευτεροβάθμιας Εκπαίδευσης, με αποστολή την ιστορική έρευνα, την έκδοση του σημαντικού υλικού που υπάρχει εκεί, τη διαμόρφωση εκπαιδευτικών προγραμμάτων κατάλληλων για το Νηπιαγωγείο, για το Δημοτικό, για το Γυμνάσιο και το Λύκειο, τη δημιουργία εκπαιδευτικού υλικού αλλά και ιστοσελίδων και πολυμεσικών εφαρμογών στα ελληνικά αλλά και σε άλλες γλώσσες, έτσι ώστε το σημαντικό αυτό αρχείο να γίνει προσβάσιμο σε όσο το δυνατόν περισσότερους πολίτες, παιδιά, ντόπιους κι επισκέπτες; Τουλάχιστον 6 εκπαιδευτικοί, ιστορικοί, φιλόλογοι, δάσκαλοι, νηπιαγωγοί, εκπαιδευτικοί ξένων γλωσσών και πληροφορικής θα έπρεπε να υπηρετούν στο Ιστορικό Αρχείο Κρήτης.

Κι αντίστοιχα, σε όλα τα Μουσεία και τις Δημόσιες Βιβλιοθήκες, θα έπρεπε να υπάρχει αντίστοιχο εκπαιδευτικό τμήμα, αποτελούμενο από τουλάχιστον 6 εκπαιδευτικούς από τις παραπάνω ειδικότητες. Αυτό όμως θα απαιτούσε να δούμε διαφορετικά το Ιστορικό Αρχείο Κρήτης, τα Μουσεία και τις Δημόσιες Βιβλιοθήκες, να τα δούμε ως ζωντανούς χώρους εκπαίδευσης κι όχι ως νεκροταφεία ενθυμημάτων. Αν τα βλέπουμε ως ζωντανούς χώρους εκπαίδευσης, όπου πρέπει να πηγαίνουν οι άνθρωποι, μικροί και μεγάλοι, για να μαθαίνουν την Ιστορία του τόπου, τότε θα πρέπει στη λειτουργία τους να εμπλέκουμε εκπαιδευτικούς, κι όχι να διώχνουμε και τους ελάχιστους που υπηρετούν σε αυτά.

Αυτά όλα όμως απαιτούν όραμα για το μέλλον και για τη νεολαία αυτού του τόπου, κι αυτό είναι κάτι που λείπει δυστυχώς από αυτούς που διώχνουν τη νεολαία μας στις τέσσερις γωνιές του πλανήτη.

Φώτης Ποντικάκης

Πρόεδρος του Συλλόγου Δασκάλων και Νηπιαγωγών Ν. Χανίων

"google ad"