Μιχάλης Λεμπιδάκης: Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος

Ένα πλατύ χαμόγελο στα χείλη των κατοίκων του μικρού χωριού Καλέσσα, στο Ηράκλειο της Κρήτης μαρτυρούσε το αίσιο τέλος στη μεγάλη περιπέτεια που πέρασε ο Μιχάλης Λεμπιδάκης. Ο άνθρωπος-ευεργέτης του μικρού αυτού χωριού έπεσε στην αγκαλιά συγγενών και φίλων που δεν σταμάτησαν όλο το βράδυ να κλαίνε από χαρά για την απελευθέρωση του αγαπημένου τους Μιχάλη.

Μέχρι αργά τη νύχτα χαρούμενες φωνές και γέλια «πλημμύριζαν» το σπίτι του επιχειρηματία καθώς συγγενείς, φίλοι και στενοί συνεργάτες τον επισκέφθηκαν για να γιορτάσουν μαζί του την επιστροφή του.
«Αυτό που με φόβισε περισσότερο ήταν ο χρόνος» θα πει ο Μιχάλης Λεμπιδάκης μέσω ενός δικού του προσώπου στους δημοσιογράφους που περίμεναν υπομονετικά έξω από το σπίτι του για μια δήλωση.

Με δάκρυα στα μάτια υποδέχτηκαν τον πατέρα τους τα παιδιά του Μιχάλη Λεμπιδάκη που όλο αυτό το διάστημα ζούσαν με τον δικό τους εφιάλτη αφού οι απαγωγείς δεν έδιναν και πολλά σημεία ζωής στους έξι αυτούς μήνες. Μάλιστα, ο ένας του γιος που σπουδάζει στο εξωτερικό είχε αφήσει το Πανεπιστήμιο κι όλο αυτό το διάστημα βρισκόταν με τα αδέρφια και τη μητέρα του περιμένοντας το αίσιο, όπως αποδείχτηκε, τέλος του εφιάλτη τους.

Ήταν η πρώτη νύχτα -μετά από 186 ημέρες- που ο επιχειρηματίας κοιμήθηκε νιώθοντας ασφάλεια, έχοντας πάνω του το χέρι της αγαπημένης του γυναίκας και όχι την κρύα σιδερένια αλυσίδα που για έξι μήνες έσφιγγε το χέρι και το πόδι του.

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ