Πριν το “κίνημα της πετσέτας”, υπήρχε το κίνημα της Φαλάσαρνας.
Πιο πριν ακόμα υπήρχε το κίνημα για τη διάσωση των Αγίων Αποστόλων, υπήρχαν οι αντιδράσεις πολιτών αλλά και τα δημοσιεύματα από τον τοπικό τύπο για την κατάσταση στον Μπάλο και στο Λαφονήσι. Υπήρχε ο Παλίγκρεμνος. Υπήρχε το κίνημα ενάντια στην υπερτουριστικοποίηση.
Και μπορεί κάποια κεντρικά μέσα ενημέρωσης μόλις τώρα να αντιλήφθηκαν το καθεστώς παρανομίας που κυριαρχεί στις παραλίες, τα ισχυρά συμφέροντα που βρίσκονται πίσω από τη διαχείρισή τους που πολλές φορές δε διστάζουν να καταφύγουν ακόμη και στη χρήση βίας για τη διαφύλαξη της …κερδοφορίας τους, δηλαδή της παράνομης κατάληψης κάθε σπιθαμής παραλίας, όμως εδώ στην Κρήτη και σε άλλες περιοχές της περιφέρειας της χώρας τα επισημαίνουμε αυτά τα ζητήματα εδώ και καιρό.
Και οι πολίτες τα επισημαίνουν. Πετυχαίνουν σημαντικές τοπικές νίκες για ζητήματα που θα έπρεπε να είναι αυτονόητα. Έπρεπε στη Φαλάσαρνα οι πολίτες να ξεσηκωθούν για να μη φτιάξουν ξενοδοχείο πάνω στην αμμουδιά, μέσα σε προστατευόμενη περιοχή.
Το κίνημα της πετσέτας κτίζει πάνω σε αυτούς τους αγώνες, όμως έχει την προοπτική να μετεξελιχθεί σε κάτι ευρύτερο.
Οι αντιδράσεις γενικευόνται.
Για την προάσπιση – αν είναι δυνατόν για μια νησιώτικη χώρα περικυκλωμένη από θάλασσα – του δικαιώματος στο να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα. Του να μπορούμε να κάνουμε μπάνιο στη θάλασσα, αν και εφόσον δεν έχουμε λεφτά. Κι αυτό είναι το κρίσιμο…
Αυτοί που έχουν λεφτά μπορούν να έχουν ομπρέλες και ξαπλώστρες και μέσα στο νερό και οι σερβιρόροι να περνούν μέσα από τη θάλασσα για να τους σερβίρουν ένα ποτό. Οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, αν δεν έχει λεφτά δεν έχει πού να βάλει την πετσέτα του και ενίοτε τραμπουκίζεται κιόλας αν επισημάνει το αυτονόητο, δηλαδή ότι οφείλει να υπάρχει κάποιος χώρος για να χαρεί κι αυτός τη θάλασσα.
Στην Ελλάδα που το κιλό το καρπούζι κάνει 1 ευρώ, που μια γκαρσονιέρα 25 τ.μ. θεωρείται κάποιος τυχερός αν την νοικιάσει στα 350 ευρώ, των μισθών των 700 ευρώ, δεν είναι καθόλου αυτονόητο ότι κάθε πολίτης έχει λεφτά να δίνει σε νταβατζήδες των παραλιών που χρεώνουν υπέρογκα ποσά για μια σκιά και μια ξαπλώστρα.
Το ζήτημα λοιπόν δεν αφορά μία περιοχή και κάποια πρόβλημα που υπάρχει με κακές συμπεριφορές και νοοτροπίες από μία μειοψηφία επιχειρηματιών. Αφορά κάτι ευρύτερο…
Στη Γαλλία πριν λίγα χρόνια, οι πολίτες βγήκαν στους δρόμους, όταν αυξήθηκε η τιμή των καυσίμων. Το κίνημα των κίτρινων γιλεκών επεκτάθηκε και σε άλλα αιτήματα που αφορούσαν την αγοραστική δύναμη μεσαίων και χαμηλών στρωμάτων.
Δεν ξέρουμε αν το κίνημα των πετσετών στην Ελλάδα έχει την προοπτική να εξελιχθεί σε κάτι ευρύτερο, όπως στη Γαλλία. Αν δηλαδή μέσα από την κριτική που ασκείται σήμερα και την κινητοποίηση των πολιτών τεθούν και άλλα ζητήματα, όμως υπάρχει μπόλικη καύσιμη ύλη.
Υπάρχει φτώχια, ακρίβεια, υπάρχει έλλειμμα προοπτικής, υπάρχει αλαζονία και περίσσια ασυδοσία. Που ξεχείλισε πια και έφτασε μέχρι το τέλος της παραλίας…