Ναγκόρνο Καραμπάχ: Στην προσφυγιά οι Αρμένιοι υπό το φόβο εθνοκάθαρσης – «Ξέρουμε ότι δεν θα γυρίσουμε ποτέ»

Στο λόμπι του ξενοδοχείου, τα παιδιά κρατούν πλαστικές σακούλες γεμάτες σνακ, ενώ οι ηλικιωμένοι συγκεντρώνονται γύρω από έναν άνδρα που βγάζει ένα προς ένα τα φάρμακα από ένα κουτί, φωνάζοντας ονόματα και δίνοντας τα χάπια. Σε έναν καναπέ στη γωνία, ένα ηλικιωμένο ζευγάρι κωφών κάνει νοήματα ο ένας στον άλλο, ενώ, έξω, μισή ντουζίνα ανοιχτά φορτηγά περνούν, με τους επιβάτες στο πίσω μέρος να προστατεύονται από τη βροχή κάτω από πλαστικά καλύμματα.

Το πλήθος των μερικών δεκάδων προσφύγων έχει στοιβαχτεί στο ξενοδοχείο Goris, ένα σωρό σοβιετικής εποχής που είναι ένας από τους πρώτους σταθμούς για τους ανθρώπους που καταφεύγουν στην Αρμενία από την εμπόλεμη περιοχή του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, αλλά τέτοιες σκηνές γίνονται γρήγορα όλο και πιο συνηθισμένες σε όλη τη συνοριακή περιοχή με το Αζερμπαϊτζάν, καθώς η έξοδος αυξάνεται με γοργούς ρυθμούς

Σύμφωνα με το Politico την περασμένη Τρίτη, το Αζερμπαϊτζάν εξαπέλυσε μια αστραπιαία επίθεση στο αρμενικό έδαφος του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, το οποίο βρίσκεται εξ ολοκλήρου εντός των συνόρων του, αναγκάζοντας την de facto διοίκηση να παραδοθεί εντός μιας ημέρας. Μία εβδομάδα μετά, οι άνθρωποι τρέχουν σε φυγή σε αυξανόμενους αριθμούς, φοβούμενοι εθνοκάθαρση στα χέρια του στρατού του Αζερμπαϊτζάν.

Από τους περίπου 100.000 ανθρώπους που ζουν στην περιοχή, η επίσημη αρμενική εκτίμηση είναι ότι περισσότεροι από 13.550 άνθρωποι είχαν ήδη περάσει απέναντι από τις 8 το πρωί της Τρίτης, ενώ εικόνες που ελήφθησαν από την πρωτεύουσα του Ναγκόρνο-Καραμπάχ, Στεπανακέρτ, έδειχναν μεγάλες ουρές οχημάτων που περίμεναν στην ουρά για να φύγουν, συνοδευόμενα από Ρώσους ειρηνευτές.
Εν τω μεταξύ, σε έναν σταθμό έκτακτης βοήθειας του Ερυθρού Σταυρού στα σύνορα, οι ανθρωπιστικές οργανώσεις και η κυβέρνηση πασχίζουν να αντιμετωπίσουν τον αριθμό των εισερχομένων. Οι αστραπές τρίζουν και ξαφνικά το ρεύμα πέφτει, αφήνοντας μια σκηνή γεμάτη οικογένειες να κάθονται στο σκοτάδι, καθώς οι υπολογιστές που χρησιμοποιούνται για την καταγραφή τους κόβονται.

«Πράγματα που δεν μπορώ να περιγράψω»

Από το Σάββατο, οι Αρμένιοι του Ναγκόρνο-Καραμπάχ έχουν πακετάρει τα ελάχιστα υπάρχοντά τους σε μπαούλα και σακούλες με άπλυτα, φορτώνοντάς τα πάνω σε αυτοκίνητα και λεωφορεία. «Φέραμε μόνο τα ρούχα που φοράμε στην πλάτη μας», δήλωσε η Λιάνα, μια 36χρονη νοσοκόμα από το Στεπανακέρτ. «Ο αδελφός μου είναι βαριά τραυματισμένος, μεταφέρθηκε στο Ερεβάν. Αλλά ευτυχώς ο σύζυγός μου, τα παιδιά μου και εγώ μπορέσαμε να βγούμε έξω. Είδαμε πράγματα που δεν μπορώ καν να περιγράψω – πώς μπορούμε να ζήσουμε μαζί με τους Αζέρους μετά από αυτό;».

Το Αζερμπαϊτζάν επιμένει ότι θέλει να “επανεντάξει” τους εκτιμώμενους Αρμένιους της περιοχής και λέει ότι οι “παράνομοι στρατιωτικοί σχηματισμοί” στο διεθνώς αναγνωρισμένο έδαφός του έχουν αρχίσει να παραδίδουν τα όπλα, ενώ οι συνομιλίες συνεχίζονται για την αποδοχή της διακυβέρνησης ως μέρος της χώρας.

Όμως, με τη ροή των ανθρώπων πέρα από τα σύνορα να μην δείχνει σημάδια ύφεσης, ο Χικμέτ Χατζίγιεφ, ο κορυφαίος σύμβουλος του Αζερμπαϊτζάν για θέματα εξωτερικής πολιτικής του προέδρου, επέμεινε ότι οι αναχωρήσεις δεν εξαναγκάζονται από τον στρατό. Σε τηλεφωνική συνέντευξη που παραχώρησε στο POLITICO, δήλωσε ότι η κυβέρνηση του Μπακού «λυπάται» για την έλλειψη εμπιστοσύνης στην ικανότητά της να διασφαλίσει τα δικαιώματα και την ασφάλειά τους, αλλά πρόσθεσε: «Πρόκειται για ελεύθερη μετακίνηση του πληθυσμού – έχουν επιλογή».

Τη Δευτέρα, ο Τούρκος πρόεδρος Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν επισκέφθηκε τον πρόεδρο του Αζερμπαϊτζάν Ιλχάμ Αλίγιεφ στο αζερικό εξκλάβιο του Ναχτσιβάν, πλέκοντας το εγκώμιο των στενών συμμάχων του για τη συμπεριφορά τους κατά τη διάρκεια των 24 ωρών σφοδρών μαχών που είδαν τα στρατεύματα του Μπακού να ξεπερνούν τη γραμμή επαφής και να καταλαμβάνουν μια σειρά από στρατηγικές πόλεις και χωριά.

Το Ναχτσιβάν είναι ένας συμβολικά σημαντικός προορισμός για την προεδρική συνάντηση – και δίνει κάποια ένδειξη για τον επόμενο στρατηγικό στόχο του Αζερμπαϊτζάν – καθώς το Μπακού ήθελε πάντα να συνδέσει αυτό το απομονωμένο ορεινό έδαφος με την υπόλοιπη χώρα μέσω του διαδρόμου Ζανγκεζούρ, μέσω της Αρμενίας, κατά μήκος των ιρανικών συνόρων. Πρόκειται για μια φιλοδοξία που η Τεχεράνη αντιμετωπίζει εδώ και καιρό με εξαιρετική ανησυχία.

«Είναι θέμα υπερηφάνειας ότι η επιχείρηση ολοκληρώθηκε με επιτυχία σε σύντομο χρονικό διάστημα, με απόλυτη ευαισθησία στα δικαιώματα των αμάχων», δήλωσε ο Ερντογάν. Τώρα, υποστηρίζει ο Χατζίγιεφ, μια συνολική ειρηνευτική συμφωνία μεταξύ του Αζερμπαϊτζάν και της Αρμενίας είναι «πιο κοντά από ποτέ» – και η κυβέρνησή του έχει ως στόχο να εξασφαλίσει τα δικαιώματα του διαδρόμου Ζανγκεζούρ, που συνδέει το Ναχτσιβάν με το υπόλοιπο έθνος.

Ζωές που έμειναν πίσω

Προς το παρόν, οι φιλοδοξίες του Αζερμπαϊτζάν προς το διάδρομο Ζανγκεζούρ παραμένουν μια διαφαινόμενη πρόκληση, ενώ οι Αρμένιοι αγωνίζονται να αντιμετωπίσουν την πτώση της αρχαίας πατρίδας των προγόνων τους στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ.

«Λόγω της υπερφορτωμένης κατάστασης και της κυκλοφοριακής συμφόρησης στον αυτοκινητόδρομο Stepanakert-Goris, επί του παρόντος είναι αδύνατο να οργανωθεί η μεταφορά των σοβαρά και σοβαρά τραυματιών, καθώς και οι εισαγωγές των απαραίτητων ιατρικών προμηθειών και ανθρωπιστικών αγαθών», ανέφεραν τη Δευτέρα οι αρμενικές αρχές του Καραμπάχ. «Ταυτόχρονα, αναζητώντας βενζίνη, οι πολίτες προκαλούν μεγάλες συμφορήσεις κοντά στα πρατήρια καυσίμων, παραλύοντας την κυκλοφορία και την ομαλή λειτουργία της πόλης». Προτρέπουν τώρα τους πολίτες να παραμείνουν στα σπίτια τους, ενώ διαβεβαιώνουν ότι όσοι και όσες θέλουν να φύγουν θα μπορέσουν να φύγουν εν ευθέτω χρόνω.

Πολλοί από τους νεοαφιχθέντες φοβούνται ότι μπορεί να μην επιστρέψουν ποτέ στα σπίτια τους – παρά τη δέσμευση του Χατζίγιεφ ότι το Αζερμπαϊτζάν θα διασφαλίσει ότι τα δικαιώματα ιδιοκτησίας και η ελεύθερη κυκλοφορία θα γίνουν σεβαστά. Η ταλαιπωρημένη αρμενική κυβέρνηση, η οποία αντιμετωπίζει μεγάλες διαμαρτυρίες για τον χειρισμό της κρίσης, θα πρέπει να διασφαλίσει ότι θα βρεθούν σπίτια, σχολεία και θέσεις εργασίας για δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους που έχουν χάσει σχεδόν τα πάντα.

Ο Parkev Agababyan είναι μόλις 43 ετών, αλλά έχει μετατραπεί δύο φορές σε πρόσφυγα. Γεννημένος στο Μπακού, τότε πρωτεύουσα του σοβιετικού Αζερμπαϊτζάν, κατέφυγε στο Ναγκόρνο-Καραμπάχ ως ορφανός κατά τη διάρκεια του πολέμου με την Αρμενία που ακολούθησε την πτώση της Σοβιετικής Ένωσης. Εκεί, στην πόλη Askeran, παντρεύτηκε τη σύζυγό του, Anush, και απέκτησε δύο παιδιά – σήμερα 10 και 13 ετών.

Τώρα, η οικογένεια αναγκάστηκε να μαζέψει τα λίγα υπάρχοντα που μπόρεσε να πάρει μαζί της και να αναζητήσει ασφάλεια στο Goris.

«Έπρεπε να φύγουμε – είχαμε 10.000 στρατιώτες, αλλά δεν είχαμε τον εξοπλισμό και τα όπλα που είχαν οι Αζέροι», είπε, καθισμένος σε καρέκλες στον διάδρομο του ξενοδοχείου Goris. «Όταν περάσαμε τα σύνορα, οι Αζερμπαϊτζανοί μας είπαν ότι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα. Απλώς έλεγξαν τα έγγραφά μας. Αλλά τώρα που είμαστε εδώ, δεν μπορούμε να καλέσουμε συγγενείς», είπε.

Πίσω στο Ασκεράν, ο Parkev είχε ένα σπίτι, ένα αυτοκίνητο και έναν κήπο γεμάτο αγγούρια και ντομάτες. «Είχα τα πάντα. Τώρα δεν έχω τίποτα. Άφησα εκεί 2 εκατομμύρια», αναστενάζει – που αντιστοιχούν σε έξι χρόνια ετήσιου μέσου μισθού. «Ξέρουμε ότι δεν πρόκειται να γυρίσουμε πίσω».

"google ad"