“ΝΑΙ” στην ανάπτυξη του τουρισμού, όμως με τους όρους της κοινωνίας όχι των tour operators

Του Αλέξανδρου Κουτσομητόπουλου*

Το άρθρο αυτό γράφτηκε σαν ελεύθερη σκέψη με αφορρμή τις τελευταίες δημοσιεύσεις που αναφέρονται σε «τιμοκατάλογο προστασίας γυναικών πολυτελείας και της κόκας» στη Μύκονο και για την αντίσταση των πολιτών στα Μάλλια της Κρήτης και σε πολλές άλλες τουριστικές περιοχές της Ελλάδας, ενάντια στα θορυβώδη φαινόμενα εξαχρείωσης και βαρβαρότητας από «τουρίστες» νέας γενιάς.

H “Finis Graeciae”: Σχετικά με την παμπάλαια Νέα «Μεγάλη Ιδέα» σωτηρίας της χώρας αποκλειστικά από τον «τουρισμό»

Τ΄ όνειρο , ας πούμε , του “κάθε Έλληνα & Ελληνίδας” , όλη η Ελλάδα ένας τεράστιος οίκος απεριόριστης “ανοχής” με όραμα το άστα να πάνε , κατά Χόλιγουντ , “ευ – ζην”. Απλά στη Σαντορίνη “το κάνουν” και με … κλασσική μουσική “αμφί”… λεγόμενα ( “ποιοτικός” τουρισμός της χλιδής , ακόμα και και για τα ζευγάρια της νέας ανερχόμενης αστικής τάξης της Κίνας που θέλουν “selfie” με ηλιοβασίλεμα που ,,, “δεν” υπάρχει στην απέραντη χώρα τους και …”πουθενά άλλου” στον κόσμο ! , γιατί έτσι το επέλεξε η … τουριστική – κυριολεκτικά – “βιομηχανία”).

Δεν λέμε και άλλες χώρες , δήθεν “πρότυπο” για τους αγχωμένους μικροαστούς της Ελλάδας, αξιοποιούν τα χαρίσματα του φυσικού τους κάλους, όπως η Αυστρία και η Ελβετία , αλλά δεν μετατρέπουν τους τόπους τους σε ένα στην κυριολεξία απέραντο “Κω..,χανίο” !, όπως η… μετά το 1960 αγριεμένη Ελληνική – “Μετά – Αστική” -Τάξη της …Αντιπαροχής & του Αγροτοτουριστικού Real-Estate”.

Θα άξιζε μια κοινωνιολογική έρευνα για το ποιοι Έλληνες τα τελευταία 40 χρόνια αγόρασαν οικόπεδα και έκτισαν βίλες σαν .. ερωτευμένοι πιγκουίνοι στη … “Μύκονο & Σαντορίνη”, όπως και το πως φτωχοί και μεροκαματιάρηδες κάτοικοι επιλεγμένων από την παγκόσμια τουριστική βιομηχανία ¨τοποθεσιών είχαν την τύχη να μετατραπούν από τη μια μέρα στην άλλη , μέσω της “αντιπαροχής” και του πουλήματος/ ξεπουλήματος γης “τους”, σε “πλούσιους ιδιοκτήτες επιχειρηματίες”, διαδίδοντας και πουλώντας στα υπόλοιπα εκατομμύρια των “χαζών” Ελλήνων που δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα , την αστική ιδεολογία της “ευκαιρίας”.

Πάντως η αστική και μικροαστική ιδεολογία στην Ελλάδα δεν διαδίδεται – μόνο – από τις κληρονομικές οικογένειες των “μεγαλοβιομηχάνων και μεγαλοεφοπλιστών”, αλλά και , για να μην πούμε κυρίως, από τους πρώην “φτωχούς αγρότες” κατοίκους της Επαρχίας , κυριώς των Νησιών, των επιλεγμένων απο την τουριστική βιομηχανία … “ανεπανάληπτων” τουριστικών περιοχών τους ( οι οποίοι όταν έρθει η ώρα των εκλογών στους ξεπουλημένους και ξεχαρβαλωμένους τόπους τους μπορεί να ψηφίζουν μάλιστα “εκ παραδόσεως” και … Πασόκ & Κ.Κ.Ε , κανένα πρόβλημα στην ας πούμε “Σχιζοειδή Ελλάδα”).

Επιλεγμένων δίκαια η άδικα δεν παίζει κανένα ρόλο , οι βιομηχανίες της διαφήμισης και των “καλων φωτογράφων” που υπηρετούν την “τουριστική βιομηχανία” κατά πόδας , ξέρουν να μετατρέπουν , εαν τα συμφέροντα τους το θέλουν, ακόμα και “ξερονήσια” η άγονες περιοχές, σε …”ιδανικούς τόπους” λεγόμενης ψυχο – “αγωγής” & αναψυχής.

Στην αξιοποίηση του τουρισμού απαντάμε – ναι – όμως κάτω από τους όρους θα είναι σε θέση να θέσει η εδώ και δεκαετίες σταδιακά εξελισσόμενη Α- κοινώτη «Κοινωνία» μας- και η όχι αποικλειστικά η «παγκόσμια» τουριστική «βιομηχανία» , δηλαδή οι “touroperators” των μητροπολιτικών καπιταλιστικών χωρών προς όφελός τους , ούτε υπέρ των ξένων περιηγητών , ούτε υπέρ των συμφερόντων και των αναγκών των χωρών υποδοχής και φιλοξενίας τους.

Κυρίως ο τουρισμός δεν μπορεί να είναι ξανά η «μεγάλη ιδέα» της άρχουσας τάξης μας , όπως στη μεταπολεμική περίοδο του Σχεδίου Μάρσαλ και των Ελλήνων οικονομολόγων , όπως του Κυριάκου Βαρβαρέσου και της σχολής του , που σε αυτόν έβλεπαν την αποκλειστική «ανάπτυξη» της χώρας , καταδικάζοντας τον πρωτογενή και δευτερογενή τομέα στην υποανάπτυξη ( ώστε να μην «ανταγωνιστεί» ποτέ τα εισαγώμενα βιομηχανικά και καταναλωτικά προϊόντα , την παραγωγή γενικότερα των μητροπολιτικών χωρών , κυρίως τότε των Η.Π.Α και της υπό τις ευλογίες της ανερχόμενης «Δυτικής Γερμανίας» , όπως και τις παραγωγικές δυνάμεις της χώρας σε Εξορία , προσφυγιά και μετανάστευση).

Σήμερα 70 χρόνια μετά το 1ο Σχέδιο Μάρσαλ βρισκόμαστε ξανά «στο ίδιο έργο θεατές», βέβαια υπό δυσμενέστερες διεθνείς συνθήκες.

Εμείς από σημερινή σκοπιά , απο το σημερινό συνειδησιακό επίπεδο μας, θα επαναλάβουμε το “Finis Graeciae”

 

"google ad"