Από μικρός στη ρουφιανιά;
Το βλέπουμε ότι πλέον ενσωματώνεται ως μία κοινωνική πρακτική αποδεκτή. Αυτό που κάποτε ονομάζαμε “ρουφιανιά” πλέον επικροτείται και επιβραβεύεται. Κρατικές υπηρεσίες δημιουργούν εργαλεία ώστε οι πολίτες να καταδίδουν πιο εύκολα παρανομίες, ακόμη όμως και όταν αφορούν απλούς συμπολίτες του. Ακόμη και τον γείτονά τους. Ίσως περισσότερο αυτόν. Ο πολίτης – ρουφιάνος, μετατρέπεται έτσι σε ένα πρότυπο συμπεριφοράς, σε συνεργάτη του κράτους στην άσκηση ελέγχου και συνυπεύθυνος στην εφαρμογή του νόμου.
Είναι όμως αυτή η κοινωνία που θέλουμε;
Ο κάθε φτωχοδιάβολος, με το να γίνεται ρουφιάνος αισθάνεται και αυτός λίγο κομμάτι του μηχανισμού της εξουσίας.
Αισθάνεται λιγότερο φτωχός και περισσότερο διάβολος. Αισθάνεται λίγο αστυνομικός, λίγο εφοριακός, μέρος μίας κάποιας κρατικής αρχής που έχει την εξουσία να επιβάλλει πρόστιμα και να τιμωρήσει, “γιατί αυτό είναι το ορθό”. Αυτός είναι ο Νόμος.
Και μέσα σε όλη αυτή την κανονικοποίηση της ρουφιανιάς, “για καλό σκοπό”, ο καθένας είναι εν δυνάμει ύποπτος κάποιου εγκλήματος που εφόσον διαπιστωθεί οφείλει να καταγγελθεί για να υπάρξουν οι αντίστοιχες συνέπειες. Ουδείς αναμάρτητος…
Τέτοια η κατάντια της εποχής μας, που επιβραβεύει τη ρουφιανιά, γιατί είναι για το κοινό καλό.
Όμως στο τέλος, μέσα σε όλο αυτό τον κακό χαμό όπου ο ένας ρουφιανεύει τον άλλο, οι ζωές μας παρά την τόση ρουφιανιά δε φαίνεται να βελτιώνονται.
Η απλή αλήθεια είναι ότι οι φτωχοί γίνονται φτωχότεροι και οι πλούσιοι πλουσιότεροι. Αλλά για τα ζητήματα των οικονομικών ανισοτήτων, για αυτά, το κράτος δε θα ζητήσει ποτέ από κανένα να γίνει ρουφιάνος για να τιμωρήσει τους υπαίτιους.
Το κράτος δε θα επιβραβεύσει ποτέ κανένα πολίτη που θα διαδηλώσει δείχνοντας με το δάκτυλο (ως …ρουφιάνος) αυτούς που φταίνε για την οικονομική ανέχειά του, για τα νοσοκομεία που δεν έχουν γιατρούς και την ιδιωτικοποίηση της υγείας, για τα σχολεία που εγκαταλείπονται και τους δασκάλους που αγωνίζονται για τα αυτονόητα, για τους εργαζόμενους που βλέπουν οι μισθοί τους να μη φτάνουν για να πληρώσουν ούτε τη στέγη όπου πρέπει να μένουν για να μπορούν να εργάζονται.
Το κράτος θέλει πολίτες ρουφιάνους, να φοβάται ο ένας τον άλλο, να αναζητούν ευκαιρίες να καταδώσουν ο ένας τον άλλον, θέλει πολίτες φτωχο-διάβολους που θα νοιώθουν μέρος της κρατικής μηχανής, αυτής που θα έπρεπε να βρίσκονται απέναντι της ζητώντας τα βασικά που αποτυγχάνει να τους προσφέρει.
Προτιμά οι πολίτες να κουνάνε το δάκτυλο στους άλλους πολίτες και να τους καταδίδουν για τις παρανομίες τους. Να αισθανθούν κι αυτοί ότι έχουν λίγη από την θεάρεστη εξουσία.
Θέλει οι πολίτες να είναι μόνο ένοχοι, ή καταδότες.
Και αυτοί που έχουν την εξουσία να είναι πάντα αθώοι, εκτός του κάδρου των ευθυνών.